Los Hermanos Wetzels 11

2013-11 : De laatste week begint : zondag 1 september.
Al vrij vroeg starten we onze dagelijkse werkzaamheden. De gasten van boven zijn al om 8 uur vertrokken, alleen de Slovaak op de slaapzaal neemt het er van, nu hij de enige slaper op die zaal is geweest. Nu schiet me iets over hem te binnen, dat ik jullie wil vertellen, maar dat komt iets later in dit verslag, anders raak ik van mijn apropos. We beginnen met de bovenverdieping, en wanneer die af is, stoppen we voor het ontbijt. Dat levert een probleem op: de tienda is gesloten, misschien gaat die ’s zondags later open, of helemaal niet; in ieder geval zitten we nu zonder brood. Frans gaat bij El Peregrino vragen, of we van hen een brood mogen overnemen, en dat mag, zodat we letterlijk brood op de plank hebben. Na het ontbijt blijkt Sviatoslav eindelijk vertrokken, zodat we nu beneden aan het werk kunnen. Het werk vlot steeds sneller, omdat we kennelijk effectiever werken dan de eerste dagen. We zijn na het vroege begin nu ook vroeg klaar, al vóór tien uur. Nou, dan gaan we maar meteen aan de café con leche. Het verslag gaat de lucht in, en de reacties worden bekeken. Leuk om te lezen, en het doet ons deugd. We zijn iedere dag weer benieuwd hoeveel reacties er zijn, wie er geschreven heeft, en wat jullie schrijven. Bedankt!
Bij terugkomst in de albergue wordt alles op zijn plaats gezet, en gaan we buiten de eerste gasten proberen te ontvangen. Dat lukt al vrij snel, want een Australisch echtpaar heeft de dagafstand er op zitten, en komt bij ons voor douche en bed. De 2-persoonskamer is als eerste verhuurd, en dan gaan we weer buiten kijken, wat er aan de overkant gebeurt. Er is veel heen-en-weer-geloop, en onze vriendin van gisteren is kennelijk boos op iemand. Uiteindelijk lijkt er een stel als nieuwe hospitaleros te gaan fungeren, want na een tijdje lopen ze hand in hand naar het terras van El Peregrino, terwijl de vorige hospitalera (de Barcelonese) niet meer te zien is.
Op het terras van El Peregrino loopt het langzamerhand weer behoorlijk vol met El-Burgo-Raneronezen (zeg ik het zo goed, of is het El-Burgonezen, of El-Burgonezers? Wie weet het?), maar lang niet zo vol als vorige week zondag. Misschien heeft dat te maken gehad met het sterfgeval van hun buurman vorige week. De Australiërs komen op ons terras zitten, ze hebben boodschappen gedaan bij de tienda, die dus later open is gegaan, en ze lunchen vóór de albergue in de warme zon. Na een paar dagen van rond de 23 graden (door de harde wind) is het gisteren en ook vandaag zo’n 28 graden, terwijl de wind nagenoeg weg is. We raken uiteraard met elkaar in gesprek, en horen, dat vandaag in Australië de lente officieel begint, en dat het er Vaderdag is. Daarom trakteert zij hem vanavond op het pelgrimsmenu in El Peregrino.
Even later komt er een Française vanuit de Municipal, waar behoorlijk wat inloop plaats vindt, naar ons toe. Of wij El Nogal zijn. Ja, hoor, staat ook op de voorgevel, dus zeg het maar. Ze had per mail gereserveerd bij Teresa, en ze wil bij ons een kamer voor 2 personen; dat van die reservering had ik al gelezen in het gastenboek, maar we hadden nog niemand zien opdagen. Om een lang verhaal kort te maken, men heeft haar naar de Muni gedirigeerd, zoals dat gebeurt bij nagenoeg iedereen, en daar was niets bekend van een reservering. Wel, alles is op zijn pootjes terecht gekomen, zij is haar vriendin en hun bagage gaan halen, en ze liggen nu op de achterste 3-persoonskamer bijzonder tevreden uit te rusten.
Ook komen er nog 2 Spaanse fietsers, een jong stel, die niet op de slaapzaal, en ook niet op een van de kamers boven met losse bedden, maar op de matrimonio beneden (het grote tweepersoonsbed) willen. Oké, dat kan, we zijn een uitzondering op de regel, want in praktisch alle albergues staan alleen maar stapelbedden, en als jong stel wil je toch ook wel eens ongestoord kunnen vrijen.
Om 4 uur ’s middags skypen we met jongste zoon Ad, die in Atlanta , USA woont. Het is daar 10 uur in de ochtend, en de kleintjes hebben net hun ontbijt op wanneer ze Opa en Ome Frans zien. We bespreken de details van de reis eind november naar Atlanta van Sietske en mij, en ons verblijf daar van zo’n drie weken.
Nu dan het verhaaltje over Sviatoslav, en dat maakte ik trouwens ook bij Spanjaarden mee. Wanneer ik gasten inschrijf in het gastenboek, moet ik de nationaliteit vermelden. Laatst bij de Schot, die met het Zwitserse jonge meisje samen had gelopen, vroeg ik (en ik bedoelde dat niet als een echte vraag, maar als een retorische): English?, waarop ik heel bits te horen kreeg: No, Scottish! Dat gebeurde gisteren bij die Slovaak ook. Ik had zijn naam genoteerd, en vroeg: Tsjech? , waarop hij even bits als de Schot antwoordde: No, Slovakian! Ik kan beter mijn vermoeden maar voor me houden, en gewoon vragen, welke nationaliteit de betreffende pelgrim heeft. Bij Spanjaarden heb ik hetzelfde gedaan, dus: Espagnol? Wanneer ze namelijk in het Spaans tegen je beginnen te praten, is het 99 van de 100 keer een Spanjaard, en die ene overblijvende keer is het dan een of andere Zuid-Amerikaan. Maar bij de Spanjaarden moet je de vraag ook anders stellen, want ik heb in de afgelopen week diverse malen het antwoord gekregen: No, Pais Vasco! (Baskenland). Basken beschouwen zich nog steeds niet als Spanjaarden, terwijl ze wel een Spaans paspoort hebben. Ik heb steeds gedacht, dat, nu al die moeilijke jaren met de Eta achter de rug lijken, het nationaliteitsbewustzijn van Basken geslonken zou zijn, maar niets is dus minder waar!
Frans heeft de wekelijkse gasten-aantallen vanaf 1 juli keurig netjes in een grafiekje verwerkt, en ik ga morgenvroeg, wanneer ik dit verslag de lucht in stuur, proberen dat grafiekje mee te sturen. Ik beloof niets, maar ik zal het proberen. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus ik weet niet of het lukt. Voor een goed begrip: ik pretendeer niet dat dit op een of andere manier representatief voor alle albergues is. Zoals jullie inmiddels weten, gaat het gros van de pelgrims eerst naar een Albergue Municipal, en pas wanneer die vol is, naar een andere. Wat niet tot het gros behoort (ouderen?? mensen die bewust naar een rustiger albergue zoeken dan een Muni, die je al snel associeert met de oude jeugdherbergen??) komt makkelijker en sneller naar albergues als de onze. Jullie krijgen die statistiek dus voor wat die waard is, en wat dat is: No sabe (ik weet het niet). We hoorden, dat de maand augustus van oudsher een rustiger maand is dan mei, juni en juli, en dat de aantallen gasten in september weer aantrekken. Of dat klopt, en wat dan de reden is, dat weten we niet.
We zijn hier nu ruim een week, maar het voelt alsof we hier al veel langer leven; we worden door de lokale bevolking, wanneer ze langslopen, spontaan begroet met buenas dias of buenes tardes, en ze kijken je ook aan met een blik van: ik ken jou inmiddels. Wij kennen ook diverse gezichten, mensen uit de buurt, vaste klanten van El Peregrino, het mannetje van de tienda, het gezin en personeel van El Peregrino, familie van Teresa.
Nog een laatste alinea voor het slapen gaan: hoe herken je een pelgrim, die op de meseta (de landstreek hier, de Spaanse hoogvlakte) heeft gelopen? Antwoord: aan zijn rode nek, zijn rode kuiten, en stoffige schoenen en enkels. Hoezo dat? Hij loopt steeds in de ochtend , en hoogstens ook nog het allereerste begin van de middag. Hij loopt voortdurend naar het westen, en heeft dus steeds de zon in de rug. En het klopt echt, hoor, we zien ze hier langskomen, op het eind van de 200 kilometer meseta, dat is voor een wandelaar dus zo’n 10 dagen lang dezelfde richting lopen. Wanneer ze een korte broek aanhebben, en dat hebben ze bijna allemaal, zie je bij iedereen rode of zelfs al bruine kuiten, terwijl de schenen dat niet zijn, en idem nek, tenzij het een slimmerik is, die zijn nek beschermd heeft. De kilometerslange rechte wegen zijn allemaal landweggetjes met zand, kiezels en enorm veel grijs-geel stof.
Ik ga Frans achterna, die al naar boven is, en ik hoop, dat jullie morgen weer achter het scherm zitten. Buenas noches.