Los Hermanos Wetzels 17
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
09 September 2013 | Nederland, Susteren
2013-17 : Vertrek uit El Burgo Ranero: zaterdag 7 en zondag 8 september.
Vandaag gaan we Rinze in Leon ophalen, en willen we tevoren nog boodschappen doen in de hypermercado van Carrefour daar in de stad, dus moeten we vroeg aan de bak om de albergue aan kant te hebben voor we vertrekken. Om half acht is iedereen de deur uit en beginnen we; om kwart voor acht draait al de eerste wasmachinebeurt, en om half negen is alles “gemopt”, schoongemaakt, en opnieuw van beddegoed voorzien. We ontbijten op ons gemak, gaan onze spullen al bij elkaar zetten en koffie drinken, en om 10 uur stappen we in de auto naar Leon. Zoals gezegd doen we boodschappen, en dan naar het Estacion FEVE. Daar aangekomen zien we geen Rinze. Bij navraag in een winkel blijkt er nog een ander station te bestaan, het RENFE-station (een andere treinvervoerder, maar dan ook op een andere plek), een flink eind van ons vandaan aan de andere kant van de rivier. We haasten ons daarnaartoe met behulp van de tomtom van Frans, en inderdaad, op een bankje zit een zeer lange man met een rugzak te wachten, dat moet Rinze zijn. Rugzak achter in de auto, en met de tomtom de stad uit via een tot dan onbekende weg. Maar we bereiken de snelweg, en rond twaalf uur stappen we bij El Nogal, onze albergue, uit. Rinze is al een paar maal eerder in El Burgo Ranero geweest; hij heeft ettelijke keren de camino frances gelopen, en toen in de Muni geslapen. We hebben hem al in de auto een beetje vertrouwd gemaakt met de dagelijkse gang van zaken, en lopen nu met hem door de albergue en het eigen huis. Tere is er niet, want zij heeft vannacht gewerkt in het ziekenhuis, en slaapt nu kennelijk. Haar broer Leonardo komt even kijken, en hij maakt kennis met Rinze.
Vervolgens gaan we met Rinze naar El Burgo Ranero om daar zijn eerste en onze laatste koffie te drinken. Hij wordt door de familie daar hartelijk begroet als “el nuevo hospitalero”. Julita’s eerste reactie is: “Que alto!”: wat lang! Bij terugkomst krijgt Rinze gelijk zijn vuurdoop: 2 Franse wandelaars, en vervolgens 2 Spaansen, die de kamers willen zien, en dan overleg gaan plegen met hun 2 metgezellen. Dit valt positief uit, en Rinze kan al vroeg 6 gasten boeken. Daarna lunchen we snel, pakken definitief onze koffers, en lopen dan naar El Peregrino. Het afscheid daar is allerhartelijkst: Julita en Teófilo, Monica en broer Marcello, en tenslotte neef Christian, die uitstekend Engels kon spreken en daarom steeds ’s avonds de eters bediende in de comidor. Jammer, dat we Teresa niet meer hebben gezien, maar haar hebben we de afgelopen weken sowieso maar spaarzaam gezien. We laten de kas en de schriftelijke financiële verantwoording bij Rinze achter, nemen ook van hem afscheid en zitten om 2 uur in de auto. Na enkele kilometers merk ik, dat ik mijn fleecejack heb laten liggen, en moeten we terug. Gelukkig zijn we nog maar net onderweg. Wanneer ik in de albergue – tot verbazing van Rinze – terugkom, is hij net een Nederlandse wandelaarster aan het inchecken, en komen er 2 Spaanse mannen binnen. Ik vind mijn jack in de gang van ons eigen huis terug, en nu gaan we echt naar Santander.
De reis gaat voorspoedig, en het landschap verandert zienderogen, want we gaan door het Cantabrisch gebergte. We stijgen tot 1200 meter, en dalen dan af naar zeehoogte. Halverwege begint het te regenen, en het houdt niet meer op. Vlak voor Santander heeft Frans twee kamers geboekt in een condado in een gehucht bij het dorpje Mogro. We vinden het dorpje wel, maar de condado niet, en de benzinemeter gaat ineens wel erg snel omlaag. We gaan de snelweg weer op naar Santander, want daar moet een tankstation te vinden zijn. We vinden dat ook, maar wel van de snelweg af, en daarna gaan we weer terug naar Mogro. We vinden nu de condado na wat zoeken wél (het gehucht staat alleen aan de grote weg aangegeven, maar bij de volgende wegsplitsingen niet meer). We krijgen grote kamers in een 400-jaar oude boerderij van uit de rots gehakte stenen. Er wordt een goede cerveza getapt, en het avondeten is er ook prima, en alles is niet duur (de cerveza kost € 1.40, en de drie gangen inclusief wijn en koffie na kosten maar € 12,--). Vanwege de gestaag vallende regen gaan we ’s avonds niet meer naar Santander, de stad verkennen, maar vroeg naar bed. Morgen gaan we naar het vliegveld, de auto inleveren, en naar huis.
Het is zondag. We hebben uitstekend ontbeten, uitgecheckt, en zijn met de auto al vroeg naar het vliegveld gereden (de eigenaar van de condado had het telkens – hij sprak best engels, maar de uitspraak was vreemd – over de a-ier-port wanneer hij airport bedoelde). Auto ingeleverd, koffer proberen kwijt te raken, maar dat mag pas twee uur vóór vertrek, dus vanaf half één, en het is pas 10 uur. We gaan in de koffiecorner zitten, en ik begin aan dit verslag. Vlak na twaalf uur kunnen we onze koffers kwijt, dat scheelt aanmerkelijk. Dan ook maar door de douane, waar een paar ambtenaren zich zitten te vervelen. We zijn er in no time doorheen, en gaan dan het wachten voortzetten in de boarding-ruimte, die ook nagenoeg verlaten is, en waar de koffie/broodjesshop gesloten is tot half een. Dan begint het ook een beetje vol te lopen met mensen voor de vijf vluchten van vanmiddag.
Onze vlucht had om 14.35 moeten vertrekken, maar het vliegtuig komt met vertraging binnen, laadt de passagiers en de bagage snel in, en landt uiteindelijk in Weeze met nog maar 5 minuten vertraging. Martine staat ons op te wachten, en zo komt dan een einde aan de wederwaardigheden van de 2 hermanos Wetzels.
We hebben het bijzonder prettig gevonden, dat jullie ons hebben gevolgd en ons van feedback hebben voorzien in de afgelopen twee-en-een-halve week. Het was voor ons beiden een heel aparte ven nieuwe ervaring. Het ga jullie goed, en we zullen elkaar vast wel binnenkort in levende lijve ontmoeten.
Vandaag gaan we Rinze in Leon ophalen, en willen we tevoren nog boodschappen doen in de hypermercado van Carrefour daar in de stad, dus moeten we vroeg aan de bak om de albergue aan kant te hebben voor we vertrekken. Om half acht is iedereen de deur uit en beginnen we; om kwart voor acht draait al de eerste wasmachinebeurt, en om half negen is alles “gemopt”, schoongemaakt, en opnieuw van beddegoed voorzien. We ontbijten op ons gemak, gaan onze spullen al bij elkaar zetten en koffie drinken, en om 10 uur stappen we in de auto naar Leon. Zoals gezegd doen we boodschappen, en dan naar het Estacion FEVE. Daar aangekomen zien we geen Rinze. Bij navraag in een winkel blijkt er nog een ander station te bestaan, het RENFE-station (een andere treinvervoerder, maar dan ook op een andere plek), een flink eind van ons vandaan aan de andere kant van de rivier. We haasten ons daarnaartoe met behulp van de tomtom van Frans, en inderdaad, op een bankje zit een zeer lange man met een rugzak te wachten, dat moet Rinze zijn. Rugzak achter in de auto, en met de tomtom de stad uit via een tot dan onbekende weg. Maar we bereiken de snelweg, en rond twaalf uur stappen we bij El Nogal, onze albergue, uit. Rinze is al een paar maal eerder in El Burgo Ranero geweest; hij heeft ettelijke keren de camino frances gelopen, en toen in de Muni geslapen. We hebben hem al in de auto een beetje vertrouwd gemaakt met de dagelijkse gang van zaken, en lopen nu met hem door de albergue en het eigen huis. Tere is er niet, want zij heeft vannacht gewerkt in het ziekenhuis, en slaapt nu kennelijk. Haar broer Leonardo komt even kijken, en hij maakt kennis met Rinze.
Vervolgens gaan we met Rinze naar El Burgo Ranero om daar zijn eerste en onze laatste koffie te drinken. Hij wordt door de familie daar hartelijk begroet als “el nuevo hospitalero”. Julita’s eerste reactie is: “Que alto!”: wat lang! Bij terugkomst krijgt Rinze gelijk zijn vuurdoop: 2 Franse wandelaars, en vervolgens 2 Spaansen, die de kamers willen zien, en dan overleg gaan plegen met hun 2 metgezellen. Dit valt positief uit, en Rinze kan al vroeg 6 gasten boeken. Daarna lunchen we snel, pakken definitief onze koffers, en lopen dan naar El Peregrino. Het afscheid daar is allerhartelijkst: Julita en Teófilo, Monica en broer Marcello, en tenslotte neef Christian, die uitstekend Engels kon spreken en daarom steeds ’s avonds de eters bediende in de comidor. Jammer, dat we Teresa niet meer hebben gezien, maar haar hebben we de afgelopen weken sowieso maar spaarzaam gezien. We laten de kas en de schriftelijke financiële verantwoording bij Rinze achter, nemen ook van hem afscheid en zitten om 2 uur in de auto. Na enkele kilometers merk ik, dat ik mijn fleecejack heb laten liggen, en moeten we terug. Gelukkig zijn we nog maar net onderweg. Wanneer ik in de albergue – tot verbazing van Rinze – terugkom, is hij net een Nederlandse wandelaarster aan het inchecken, en komen er 2 Spaanse mannen binnen. Ik vind mijn jack in de gang van ons eigen huis terug, en nu gaan we echt naar Santander.
De reis gaat voorspoedig, en het landschap verandert zienderogen, want we gaan door het Cantabrisch gebergte. We stijgen tot 1200 meter, en dalen dan af naar zeehoogte. Halverwege begint het te regenen, en het houdt niet meer op. Vlak voor Santander heeft Frans twee kamers geboekt in een condado in een gehucht bij het dorpje Mogro. We vinden het dorpje wel, maar de condado niet, en de benzinemeter gaat ineens wel erg snel omlaag. We gaan de snelweg weer op naar Santander, want daar moet een tankstation te vinden zijn. We vinden dat ook, maar wel van de snelweg af, en daarna gaan we weer terug naar Mogro. We vinden nu de condado na wat zoeken wél (het gehucht staat alleen aan de grote weg aangegeven, maar bij de volgende wegsplitsingen niet meer). We krijgen grote kamers in een 400-jaar oude boerderij van uit de rots gehakte stenen. Er wordt een goede cerveza getapt, en het avondeten is er ook prima, en alles is niet duur (de cerveza kost € 1.40, en de drie gangen inclusief wijn en koffie na kosten maar € 12,--). Vanwege de gestaag vallende regen gaan we ’s avonds niet meer naar Santander, de stad verkennen, maar vroeg naar bed. Morgen gaan we naar het vliegveld, de auto inleveren, en naar huis.
Het is zondag. We hebben uitstekend ontbeten, uitgecheckt, en zijn met de auto al vroeg naar het vliegveld gereden (de eigenaar van de condado had het telkens – hij sprak best engels, maar de uitspraak was vreemd – over de a-ier-port wanneer hij airport bedoelde). Auto ingeleverd, koffer proberen kwijt te raken, maar dat mag pas twee uur vóór vertrek, dus vanaf half één, en het is pas 10 uur. We gaan in de koffiecorner zitten, en ik begin aan dit verslag. Vlak na twaalf uur kunnen we onze koffers kwijt, dat scheelt aanmerkelijk. Dan ook maar door de douane, waar een paar ambtenaren zich zitten te vervelen. We zijn er in no time doorheen, en gaan dan het wachten voortzetten in de boarding-ruimte, die ook nagenoeg verlaten is, en waar de koffie/broodjesshop gesloten is tot half een. Dan begint het ook een beetje vol te lopen met mensen voor de vijf vluchten van vanmiddag.
Onze vlucht had om 14.35 moeten vertrekken, maar het vliegtuig komt met vertraging binnen, laadt de passagiers en de bagage snel in, en landt uiteindelijk in Weeze met nog maar 5 minuten vertraging. Martine staat ons op te wachten, en zo komt dan een einde aan de wederwaardigheden van de 2 hermanos Wetzels.
We hebben het bijzonder prettig gevonden, dat jullie ons hebben gevolgd en ons van feedback hebben voorzien in de afgelopen twee-en-een-halve week. Het was voor ons beiden een heel aparte ven nieuwe ervaring. Het ga jullie goed, en we zullen elkaar vast wel binnenkort in levende lijve ontmoeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
