Los Hermanos Wetzels 14
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
05 September 2013 | Spanje, El Burgo Ranero
2013-14 : De laatste mooie dag: woensdag 4 september.
Volgens de weersvoorspelling, die het tot nog toe steeds bij het rechte eind heeft gehad, wordt het vandaag weer warm, heet zelfs, en gaat de temperatuur vanaf morgen 10˚ omlaag, met kans op regen en onweer. En inderdaad, in de loop van de dag meten we via de auto, die in de schaduw staat, een buitentemperatuur van 33˚. We maken al vroeg schoon, gaan om 9.30 uur koffiedrinken, en stappen rond 10 uur in de auto naar Sahagún, met als passagiere het Duitse meisje, waarover ik gisteren schreef. Ze gaat niet meer van start, ze kan nauwelijks lopen, haar vriend wel; die jongen wil vandaag door heel vroeg te vertrekken tot in Leon geraken. Het meisje, Barbara, neemt in Sahagún de trein naar Leon, en wacht daar dan op vriendlief. We zetten haar bij het station af, en gaan dan het oude, gerenoveerde gedeelte van Sahagún bekijken. Daardoor verandert onze indruk van het dorpje toch wel weer; de Romeinse triomfboog ziet er prachtig uit, en het Benedictijner klooster, met eraan vast een albergue, is in een mooi gerenoveerd gebouw gevestigd. In die albergue zouden wij wel willen werken in plaats van in het oude gebouw van Teresa. Op de heenweg naar Sahagún zei Barbara: “Wanneer je zelf de camino loopt, denk je vaak dat je als enige op de camino onderweg bent; je ziet vaak noch vóór noch achter je een andere wandelaar. Maar nu ik in de auto de wandelaars tegemoet rijd, zie ik pas hoeveel er onderweg zijn”. Vorig jaar als fietser reed ik steeds langs de (groepen) wandelaars, en zag ik best wel, dat er veel mensen onderweg zijn, maar als wandelaar heb je natuurlijk een heel ander beeld; ik heb me dat vorig jaar niet gerealiseerd.
Terug in El Burgo Ranero bellen we naar Rinze in Vlijmen om af te spreken, waar en hoe laat we hem zaterdag in Leon ophalen; gisteren heeft hij mij proberen te bellen, maar ik heb hem gemist, en ik kan hier vanuit Spanje mijn voicemail niet beluisteren; ik had dat kennelijk tevoren in Nederland moeten regelen. Maar goed, we krijgen hem aan de telefoon en spreken af: zaterdag om 11 uur bij Domino Pizza op het Stationsplein in Leon.
We krijgen al redelijk vroeg een Spaans echtpaar, en daarna een Spaanse fietser, die de camino samen met zijn vader (en die wandelt) doet. Wanneer hij de slaapplaatsen heeft geregeld (hij is dus de kwartiermaker) belt hij pa op met de informatie, waar pa naar toe moet. Ik heb al een paar dagen – nu ik voor onze gasten onderdeel ben van de camino – een gevoel, dat met die camino te maken heeft, en dat ik het beste onder woorden kan brengen met de tekst van een Iers afscheidslied, dat Sietske en ik op de 2 concertavonden van de Muziekschool hebben mogen meezingen: “May the road rise to meet you”. De Nederlandse vertaling van deze wens luidt als volgt: “Moge de weg je tegemoet komen; moge de wind steeds in je rug blazen; moge de zon warm op je gezicht schijnen; moge de regen zacht op je akkers vallen; en moge, tot we elkaar weer zullen zien, God je in de palm van zijn hand houden”. En heel mooie tekst, die hier heel vaak door mijn hoofd speelt, waar je iedere dag weer afscheid van mensen neemt.
Wanneer we om de beurt lunchen in onze eigen keuken, en ik aan de beurt ben, komt Frans me plotseling halen: er zijn 4 Spanjaarden binnen komen vallen. Ik haast mij naar de albergue, en dan blijkt er in die korte spanne tiojds bovendien een Spaans gezin van 4 achteraan te zijn gekomen, dus 8 gasten tegelijk! Nou, het is nu even aanpoten met registreren en kamers laten uitkiezen. We zitten dus vandaag op 12 gasten, waarvan de vader van de fietser nog moet komen. Het gezin – vader en moeder en twee dochtertjes van 10 en 9 jaar – neemt de 5-persoonskamer boven, en de 4 Spanjaarden, die het eerst binnen kwamen, blijken 2 echtparen te zijn, waarvan één stel boven een 3-persoonskamer neemt, en het andere stel de slaapzaal. Nou, eindelijk is alles geïnstalleerd, en dan moet iedereen natuurlijk douchen, maar we hebben maar 2 badkamers in de albergue, dus ze moeten in de file. Wanneer moeder een dochtertje na afloop de haren staat te borstelen, hoor ik in het gesprek, dat moeder tegen het meisje zegt: vraag dat zelf maar aan de hospitalero. Ze komt heel dapper naar me toe en formuleert netjes in school-engels of ze morgen in het keukentje haar eigen ontbijt mag maken. Natuurlijk mag dat, daar is die keuken immers voor! Later in de middag komt zij, en ook haar zus, nog een paar keer naar me toe om in het engels – af en toe moeizaam, maar ze durft toch maar – dingen te vragen. De twee vinden het prachtig om bezig te zijn met de 4 kleine poesjes, die regelmatig door onze tuin/achterplaats zwerven met hun moederkat. We hopen, dat we die beesten morgen weer kwijt zijn, want Frans en ik hebben ze soms zelfs moeten wegjagen; ze willen namelijk ons huis binnen, wanneer ze de kans zouden krijgen, en dat lijkt ons niet echt hygienisch.
Wandelende Pa komt ook binnen, en dan zijn we compleet. We gaan om zes uur traditiegetrouw naar El Peregrino, en wanneer we terugkomen, blijken er nog 2 fietsers langs te zijn geweest, en weer te zijn doorgereden. Nou jammer dan. We eten thuis; ik heb een ovenschotel geprobeerd, want er staat wel een oventje naast de micro-ondas, maar dat ziet er niet uit, of het recentelijk in gebruik is geweest. Het was ook nog wel even zoeken naar een ovenschaal, maar alles gaat naar wens, en Frans schept nog eens een tweede keer op, dus het kan er mee door.
Bij de reacties van jullie lees ik nu ook een reactie van mijn fietsmaatjes van vorig jaar: Fien en Willem uit Nieuwe Pekela. Ontzettend leuk, dat jullie meelezen en kennelijk meeleven. Ik denk hier – niet alleen hier, maar wel hier speciaal – aan jullie en aan onze wederwaardigheden vorig jaar. Buen camino!
Het is een prachtige dag met een mooie zonsondergang; al onze Spaanse gasten zitten op ons eigen terrasje van de avond te genieten in een grote kring om alle tafeltjes heen; diverse mensen hebben zo te zien in de keuken hun avondeten klaargemaakt, en zitten nu buiten te eten. Alleen jammer, dat het na vandaag afgelopen is met het mooie weer. Maar het schijnt in Nederland steeds mooier weer te worden, dus dan komen we volgende week bij jullie van de zon genieten. Tot morgen!
Volgens de weersvoorspelling, die het tot nog toe steeds bij het rechte eind heeft gehad, wordt het vandaag weer warm, heet zelfs, en gaat de temperatuur vanaf morgen 10˚ omlaag, met kans op regen en onweer. En inderdaad, in de loop van de dag meten we via de auto, die in de schaduw staat, een buitentemperatuur van 33˚. We maken al vroeg schoon, gaan om 9.30 uur koffiedrinken, en stappen rond 10 uur in de auto naar Sahagún, met als passagiere het Duitse meisje, waarover ik gisteren schreef. Ze gaat niet meer van start, ze kan nauwelijks lopen, haar vriend wel; die jongen wil vandaag door heel vroeg te vertrekken tot in Leon geraken. Het meisje, Barbara, neemt in Sahagún de trein naar Leon, en wacht daar dan op vriendlief. We zetten haar bij het station af, en gaan dan het oude, gerenoveerde gedeelte van Sahagún bekijken. Daardoor verandert onze indruk van het dorpje toch wel weer; de Romeinse triomfboog ziet er prachtig uit, en het Benedictijner klooster, met eraan vast een albergue, is in een mooi gerenoveerd gebouw gevestigd. In die albergue zouden wij wel willen werken in plaats van in het oude gebouw van Teresa. Op de heenweg naar Sahagún zei Barbara: “Wanneer je zelf de camino loopt, denk je vaak dat je als enige op de camino onderweg bent; je ziet vaak noch vóór noch achter je een andere wandelaar. Maar nu ik in de auto de wandelaars tegemoet rijd, zie ik pas hoeveel er onderweg zijn”. Vorig jaar als fietser reed ik steeds langs de (groepen) wandelaars, en zag ik best wel, dat er veel mensen onderweg zijn, maar als wandelaar heb je natuurlijk een heel ander beeld; ik heb me dat vorig jaar niet gerealiseerd.
Terug in El Burgo Ranero bellen we naar Rinze in Vlijmen om af te spreken, waar en hoe laat we hem zaterdag in Leon ophalen; gisteren heeft hij mij proberen te bellen, maar ik heb hem gemist, en ik kan hier vanuit Spanje mijn voicemail niet beluisteren; ik had dat kennelijk tevoren in Nederland moeten regelen. Maar goed, we krijgen hem aan de telefoon en spreken af: zaterdag om 11 uur bij Domino Pizza op het Stationsplein in Leon.
We krijgen al redelijk vroeg een Spaans echtpaar, en daarna een Spaanse fietser, die de camino samen met zijn vader (en die wandelt) doet. Wanneer hij de slaapplaatsen heeft geregeld (hij is dus de kwartiermaker) belt hij pa op met de informatie, waar pa naar toe moet. Ik heb al een paar dagen – nu ik voor onze gasten onderdeel ben van de camino – een gevoel, dat met die camino te maken heeft, en dat ik het beste onder woorden kan brengen met de tekst van een Iers afscheidslied, dat Sietske en ik op de 2 concertavonden van de Muziekschool hebben mogen meezingen: “May the road rise to meet you”. De Nederlandse vertaling van deze wens luidt als volgt: “Moge de weg je tegemoet komen; moge de wind steeds in je rug blazen; moge de zon warm op je gezicht schijnen; moge de regen zacht op je akkers vallen; en moge, tot we elkaar weer zullen zien, God je in de palm van zijn hand houden”. En heel mooie tekst, die hier heel vaak door mijn hoofd speelt, waar je iedere dag weer afscheid van mensen neemt.
Wanneer we om de beurt lunchen in onze eigen keuken, en ik aan de beurt ben, komt Frans me plotseling halen: er zijn 4 Spanjaarden binnen komen vallen. Ik haast mij naar de albergue, en dan blijkt er in die korte spanne tiojds bovendien een Spaans gezin van 4 achteraan te zijn gekomen, dus 8 gasten tegelijk! Nou, het is nu even aanpoten met registreren en kamers laten uitkiezen. We zitten dus vandaag op 12 gasten, waarvan de vader van de fietser nog moet komen. Het gezin – vader en moeder en twee dochtertjes van 10 en 9 jaar – neemt de 5-persoonskamer boven, en de 4 Spanjaarden, die het eerst binnen kwamen, blijken 2 echtparen te zijn, waarvan één stel boven een 3-persoonskamer neemt, en het andere stel de slaapzaal. Nou, eindelijk is alles geïnstalleerd, en dan moet iedereen natuurlijk douchen, maar we hebben maar 2 badkamers in de albergue, dus ze moeten in de file. Wanneer moeder een dochtertje na afloop de haren staat te borstelen, hoor ik in het gesprek, dat moeder tegen het meisje zegt: vraag dat zelf maar aan de hospitalero. Ze komt heel dapper naar me toe en formuleert netjes in school-engels of ze morgen in het keukentje haar eigen ontbijt mag maken. Natuurlijk mag dat, daar is die keuken immers voor! Later in de middag komt zij, en ook haar zus, nog een paar keer naar me toe om in het engels – af en toe moeizaam, maar ze durft toch maar – dingen te vragen. De twee vinden het prachtig om bezig te zijn met de 4 kleine poesjes, die regelmatig door onze tuin/achterplaats zwerven met hun moederkat. We hopen, dat we die beesten morgen weer kwijt zijn, want Frans en ik hebben ze soms zelfs moeten wegjagen; ze willen namelijk ons huis binnen, wanneer ze de kans zouden krijgen, en dat lijkt ons niet echt hygienisch.
Wandelende Pa komt ook binnen, en dan zijn we compleet. We gaan om zes uur traditiegetrouw naar El Peregrino, en wanneer we terugkomen, blijken er nog 2 fietsers langs te zijn geweest, en weer te zijn doorgereden. Nou jammer dan. We eten thuis; ik heb een ovenschotel geprobeerd, want er staat wel een oventje naast de micro-ondas, maar dat ziet er niet uit, of het recentelijk in gebruik is geweest. Het was ook nog wel even zoeken naar een ovenschaal, maar alles gaat naar wens, en Frans schept nog eens een tweede keer op, dus het kan er mee door.
Bij de reacties van jullie lees ik nu ook een reactie van mijn fietsmaatjes van vorig jaar: Fien en Willem uit Nieuwe Pekela. Ontzettend leuk, dat jullie meelezen en kennelijk meeleven. Ik denk hier – niet alleen hier, maar wel hier speciaal – aan jullie en aan onze wederwaardigheden vorig jaar. Buen camino!
Het is een prachtige dag met een mooie zonsondergang; al onze Spaanse gasten zitten op ons eigen terrasje van de avond te genieten in een grote kring om alle tafeltjes heen; diverse mensen hebben zo te zien in de keuken hun avondeten klaargemaakt, en zitten nu buiten te eten. Alleen jammer, dat het na vandaag afgelopen is met het mooie weer. Maar het schijnt in Nederland steeds mooier weer te worden, dus dan komen we volgende week bij jullie van de zon genieten. Tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
