Los Hermanos Wetzels 16
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
07 September 2013 | Spanje, El Burgo Ranero
2013-16 : De laatste volle werkdag: vrijdag 6 september.
Op de Japanner na is heel de albergue om half acht verlaten, en wanneer ik begin met de toiletten, is Frans al klaar met afhalen, en is hij met de wasmachine bezig. Bij het ontbijt ontdek ik in de koelkast tot mijn schande de aangebraden kipblokjes, die gisteren in de “chinese kip” hadden gemoeten. Door de grote hoeveelheid andere ingrediënten (champignons, paprika’s, sperzieboontjes – echte deze keer - , roomsaus) is het me ontgaan, dat ik de kipblokjes uit de koelkast had moeten halen en bij de rijst had moeten voegen. Wat een blunderende cocinero staat er hier in de cocina! Nou, Frans vond het gerecht gisteren nogal dunnetjes, bekent hij nu. Ja dat zal best! Goed, we gaan verder met de wederwaardigheden van de dag.
Frans heeft gisteravond, toen we al in bed lagen, de bel tweemaal horen overgaan (ik pitte al), en kennelijk heeft iemand van de slaapzaal de deur toen opengemaakt voor een te late thuiskomer. Sorry, hoor, cerramos a 22.30! We sluiten om 22.30 uur, en dat is later dan de meeste albergues, waar al om 22.00 uur de deur dicht gaat.
Er komt een soort streekbus van de firma ALSA aanrijden, waarvan de chauffeur bij El Peregrino halt houdt en passagiers inlaadt, rugzakken achterin in de bagageruimte zet, en dan rustig koffie gaat drinken in El Peregrino. De passagiers zitten zich in de bus te verbijten, maar meneer houdt gewoon pauze, hoor!
Wanneer wij – na ons ontbijt en ons werk – ook bij El Peregrino gaan zitten voor onze dagelijkse CCL, merkt Frans aan de muur in een vergeten hoek een ingelijst krante-artikel op, uiteraard over El Peregrino, en dan blijkt, dat de man van Julita, die wij steeds Pablo hebben genoemd, Teófilo heet. Hoe wij aan de naam Pablo zijn gekomen, kunnen wij ons nu niet meer herinneren, maar al de keren dat ik het over Pablo had, heb ik het in feite over Teófilo gehad. Wat een naam voor een Spanjaard, ik vind Pablo veel passender, maar het zij zo.
Al vroeg (zo vlak na 11 uur) komt er een Duitse oudere man binnenvallen voor een bed boven op de 5-persoonskamer. Hij vindt het genoeg voor vandaag; hij kreeg eergisteren in Sahagún maagproblemen, heeft gisteren niets gegeten, en durfde het vandaag weer aan om met een licht ontbijtje op pad te gaan. Hij heeft er zo’n 18 tot 20 kilometer opzitten, en is blij, dat hij het van onderen droog heeft weten te houden. Straks gaat hij proberen weer wat te eten; kijken of het blijft zitten. Hij komt blijkens zijn accent uit Zuid-Duitsland, maar woont inmiddels al 20 jaar in Chemnitz (vroeger Oost-Duitsland). Even na het middaguur komen er twee Fransen vanuit het dorp aanlopen met onder andere een groot stokbrood in de hand. Die zijn eerst in de tienda langsgegaan, en komen nu bij ons en nemen de 2-persoonskamer boven. Ze lunchen vervolgens smakelijk op ons terras, waar de zon zich inmiddels laat zien. Het regent vandaag niet, maar de temperatuur is ongeveer gelijk aan die van gisteren, en nu komt dan eindelijk het zonnetje. Dat betekent ook, dat Frans vandaag redelijk snel over een droge was kan beschikken. Tijdens de lunch van de Fransen zien we bij El Peregrino een zestal fietsers stoppen en op het terras neerstrijken. Allemaal in eendere fietskledij, en we denken daarom, dat het meer een fietsclubje is dan 6 fietsende pelgrims; klopt, ze stappen na hun lunch weer op de fiets en verdwijnen. Jammer, want 6 gasten tegelijk tikt mooi aan.
In de loop van de middag loopt de Muni ineens vol, en krijgen we – met hulp van Julita, die de teleurgestelde aspirant-gasten bijna allemaal naar ons toe krijgt – eerst een drietal mannen (uit Italië, Denemarken en Japan), en daarna nog 2 Italiaanse meisjes in huis, alles voor de slaapzaal. Het zijn allemaal jongelui, al lijkt de Japanner iets ouder, maar hij blijft wel deel uitmaken van dat clubje. Het zijn vrolijke, soms zelfs uitgelaten jonge mensen, die plezier met elkaar hebben, en duidelijk non-conformistisch zijn; ze hebben er geen probleem mee om zittend op het asfalt hun voeten te verzorgen. Het is een leuke, gezellige boel, en we hebben op een bepaald moment het idee dat we hier een jeugdherberg runnen. Vanaf het Peregrino-terras horen we iemand met een mooie tenor “Don’t cry for me, Argentina” zingen, en dat doet mij aan het koor in Roermond en aan de muziekschool denken; ik heb nu weken niet meer gezongen, hoe moet dat straks?
Rond 16 uur komt er iedere dag bij El Peregrino een stel mensen kaartspelen of domino leggen. De eerste dagen dachten we, dat het met het weekeinde te maken had, maar we hebben ze sindsdien elke dag op het terras of binnen aan het krakelen gezien; het becommentariëren van de gespeelde slagen gebeurt namelijk met een dusdanig volume, dat je dat vanaf ons terras gemakkelijk kunt volgen, wanneer je dit Spaanse dialect tenminste zou kunnen verstaan.
We gaan om 6 uur onze cerveza drinken; vandaag worden we niet gestoord. Onze 5 jeugdige gasten inclusief de oudere Japanner zitten met 2 invités uit de Muni op ons terras een gezamenlijk avondeten te houden; vreselijk gezellig! Tegen zevenen schuiven we aan tafel bij El Peregrino binnen; buiten begint het hard te waaien, en we verwachten dat het zal gaan regenen. We nemen weer een Menu Peregrino (Julita kookt niet á la carte, maar alleen maar deze menu’s, maar dan wel met de keuze uit 4 of 5 verschillende menu’s). Frans neemt vooraf spaghetti bolognese, en escalope als hoofdmenu, en ik neem vooraf een ensalada mixta, en als hoofdgerecht Spaanse pimientos, gevuld met tonijn. Bij de hoofdgerechten krijg je een paar frietjes, en geen groente, zoals hier in Spanje gebruikelijk is. We krijgen weer de gebruikelijke ijskoude fles tinto, en als nagerecht ijs of tarta.
Het is vandaag gelukkig wat voller in de eetzaal dan afgelopen zondag, toen we de enige eters waren. Er zullen al met al 10 tot 15 eters zijn geweest vandaag. Nou, dan is Julita ook weer tevreden. We gaan tevreden naar huis, en zitten nu in onze keuken achter onze laptop-schermen, zoals iedere avond gebruikelijk. We hopen, dat iedereen op tijd binnen is straks, want er schijnt voetbal op tv te zijn, en hopelijk is dat om half elf afgelopen. Morgenvroeg gaan we onze opvolger Rinze in Leon ophalen, en dan gaan we ’s middags naar Santander, en zit onze hospitalero-tijd er op. Jullie horen morgen meer van ons.
Welterusten.
Op de Japanner na is heel de albergue om half acht verlaten, en wanneer ik begin met de toiletten, is Frans al klaar met afhalen, en is hij met de wasmachine bezig. Bij het ontbijt ontdek ik in de koelkast tot mijn schande de aangebraden kipblokjes, die gisteren in de “chinese kip” hadden gemoeten. Door de grote hoeveelheid andere ingrediënten (champignons, paprika’s, sperzieboontjes – echte deze keer - , roomsaus) is het me ontgaan, dat ik de kipblokjes uit de koelkast had moeten halen en bij de rijst had moeten voegen. Wat een blunderende cocinero staat er hier in de cocina! Nou, Frans vond het gerecht gisteren nogal dunnetjes, bekent hij nu. Ja dat zal best! Goed, we gaan verder met de wederwaardigheden van de dag.
Frans heeft gisteravond, toen we al in bed lagen, de bel tweemaal horen overgaan (ik pitte al), en kennelijk heeft iemand van de slaapzaal de deur toen opengemaakt voor een te late thuiskomer. Sorry, hoor, cerramos a 22.30! We sluiten om 22.30 uur, en dat is later dan de meeste albergues, waar al om 22.00 uur de deur dicht gaat.
Er komt een soort streekbus van de firma ALSA aanrijden, waarvan de chauffeur bij El Peregrino halt houdt en passagiers inlaadt, rugzakken achterin in de bagageruimte zet, en dan rustig koffie gaat drinken in El Peregrino. De passagiers zitten zich in de bus te verbijten, maar meneer houdt gewoon pauze, hoor!
Wanneer wij – na ons ontbijt en ons werk – ook bij El Peregrino gaan zitten voor onze dagelijkse CCL, merkt Frans aan de muur in een vergeten hoek een ingelijst krante-artikel op, uiteraard over El Peregrino, en dan blijkt, dat de man van Julita, die wij steeds Pablo hebben genoemd, Teófilo heet. Hoe wij aan de naam Pablo zijn gekomen, kunnen wij ons nu niet meer herinneren, maar al de keren dat ik het over Pablo had, heb ik het in feite over Teófilo gehad. Wat een naam voor een Spanjaard, ik vind Pablo veel passender, maar het zij zo.
Al vroeg (zo vlak na 11 uur) komt er een Duitse oudere man binnenvallen voor een bed boven op de 5-persoonskamer. Hij vindt het genoeg voor vandaag; hij kreeg eergisteren in Sahagún maagproblemen, heeft gisteren niets gegeten, en durfde het vandaag weer aan om met een licht ontbijtje op pad te gaan. Hij heeft er zo’n 18 tot 20 kilometer opzitten, en is blij, dat hij het van onderen droog heeft weten te houden. Straks gaat hij proberen weer wat te eten; kijken of het blijft zitten. Hij komt blijkens zijn accent uit Zuid-Duitsland, maar woont inmiddels al 20 jaar in Chemnitz (vroeger Oost-Duitsland). Even na het middaguur komen er twee Fransen vanuit het dorp aanlopen met onder andere een groot stokbrood in de hand. Die zijn eerst in de tienda langsgegaan, en komen nu bij ons en nemen de 2-persoonskamer boven. Ze lunchen vervolgens smakelijk op ons terras, waar de zon zich inmiddels laat zien. Het regent vandaag niet, maar de temperatuur is ongeveer gelijk aan die van gisteren, en nu komt dan eindelijk het zonnetje. Dat betekent ook, dat Frans vandaag redelijk snel over een droge was kan beschikken. Tijdens de lunch van de Fransen zien we bij El Peregrino een zestal fietsers stoppen en op het terras neerstrijken. Allemaal in eendere fietskledij, en we denken daarom, dat het meer een fietsclubje is dan 6 fietsende pelgrims; klopt, ze stappen na hun lunch weer op de fiets en verdwijnen. Jammer, want 6 gasten tegelijk tikt mooi aan.
In de loop van de middag loopt de Muni ineens vol, en krijgen we – met hulp van Julita, die de teleurgestelde aspirant-gasten bijna allemaal naar ons toe krijgt – eerst een drietal mannen (uit Italië, Denemarken en Japan), en daarna nog 2 Italiaanse meisjes in huis, alles voor de slaapzaal. Het zijn allemaal jongelui, al lijkt de Japanner iets ouder, maar hij blijft wel deel uitmaken van dat clubje. Het zijn vrolijke, soms zelfs uitgelaten jonge mensen, die plezier met elkaar hebben, en duidelijk non-conformistisch zijn; ze hebben er geen probleem mee om zittend op het asfalt hun voeten te verzorgen. Het is een leuke, gezellige boel, en we hebben op een bepaald moment het idee dat we hier een jeugdherberg runnen. Vanaf het Peregrino-terras horen we iemand met een mooie tenor “Don’t cry for me, Argentina” zingen, en dat doet mij aan het koor in Roermond en aan de muziekschool denken; ik heb nu weken niet meer gezongen, hoe moet dat straks?
Rond 16 uur komt er iedere dag bij El Peregrino een stel mensen kaartspelen of domino leggen. De eerste dagen dachten we, dat het met het weekeinde te maken had, maar we hebben ze sindsdien elke dag op het terras of binnen aan het krakelen gezien; het becommentariëren van de gespeelde slagen gebeurt namelijk met een dusdanig volume, dat je dat vanaf ons terras gemakkelijk kunt volgen, wanneer je dit Spaanse dialect tenminste zou kunnen verstaan.
We gaan om 6 uur onze cerveza drinken; vandaag worden we niet gestoord. Onze 5 jeugdige gasten inclusief de oudere Japanner zitten met 2 invités uit de Muni op ons terras een gezamenlijk avondeten te houden; vreselijk gezellig! Tegen zevenen schuiven we aan tafel bij El Peregrino binnen; buiten begint het hard te waaien, en we verwachten dat het zal gaan regenen. We nemen weer een Menu Peregrino (Julita kookt niet á la carte, maar alleen maar deze menu’s, maar dan wel met de keuze uit 4 of 5 verschillende menu’s). Frans neemt vooraf spaghetti bolognese, en escalope als hoofdmenu, en ik neem vooraf een ensalada mixta, en als hoofdgerecht Spaanse pimientos, gevuld met tonijn. Bij de hoofdgerechten krijg je een paar frietjes, en geen groente, zoals hier in Spanje gebruikelijk is. We krijgen weer de gebruikelijke ijskoude fles tinto, en als nagerecht ijs of tarta.
Het is vandaag gelukkig wat voller in de eetzaal dan afgelopen zondag, toen we de enige eters waren. Er zullen al met al 10 tot 15 eters zijn geweest vandaag. Nou, dan is Julita ook weer tevreden. We gaan tevreden naar huis, en zitten nu in onze keuken achter onze laptop-schermen, zoals iedere avond gebruikelijk. We hopen, dat iedereen op tijd binnen is straks, want er schijnt voetbal op tv te zijn, en hopelijk is dat om half elf afgelopen. Morgenvroeg gaan we onze opvolger Rinze in Leon ophalen, en dan gaan we ’s middags naar Santander, en zit onze hospitalero-tijd er op. Jullie horen morgen meer van ons.
Welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
