Los Hermanos Wetzels 15

2013-15 : Zachtjes tikt de regen, maar het dondert ook: donderdag 5 september.
Wanneer we opstaan, is het bewolkt, maar droog, en bovendien is de temperatuur redelijk. Maar hoe lang blijft het zo? Het begint met enkele druppeltjes, waarna het weer stil wordt, en er zelfs een stukje blauwe lucht zichtbaar is. En dat gaat zo heel de dag door, met één maal zelfs een echt buitje. Het gevolg hiervan is (denken wij), dat iedereen, die vóór Bercianos liep, in Bercianos een onderdak heeft gezocht, en iedereen die al voorbij Bercianos was, dat bij ons in het dorp doet. Omdat we vroeg zijn begonnen in een gelukkig snel leeggelopen albergue, zijn we ook vroeg klaar, en zitten we vroeg in El Peregrino een CCL (een café con leche) te drinken. Het is omstreeks 10 uur. Er komt een Spaanse berugzakte wandelaarster binnen, die eerst de prijs van een kamer in de hostal van El Peregrino vraagt, dan naar de Muni vraagt (die is daar aan de overkant, mevrouw, maar gaat pas om 13 uur open), en dan wordt er naar buiten naar onze albergue gewezen, en vervolgens binnen naar ons. Ja hoor, ze wil nu al bij ons een bed hebben (dat kan, want wij zijn al klaar!), en wij hebben dank zij al dat vroege gedoe nu al de eerste klant binnen. Dat gebeurt, wanneer we de koffie op hebben en terug zijn van El Peregrino, meteen weer, ook weer een Spaanse wandelaarster (beiden op de slaapzaal, en druk samen kwetteren, jongens!), en dan een Japanse wandelaar, die boven op een 3-persoonskamer wil, helemaal het tegengestelde: hem hoor je in het geheel niet.
Tijdens het cerveza drinken gisteren in El Peregrino heb ik mijn verslagen bekeken, en tot mijn schrik bemerkt, dat het mooie excel-overzicht – met lijntjes – van de nationaliteiten door waarbenjij.nu is gecomprimeerd tot een cijferbrei, waar jullie waarschijnlijk maar moeilijk uit wijs konden. Sorry, zo was het niet bedoeld, maar ik weet niet, hoe ik dat mooi belijnde overzicht dan wel de lucht in moet krijgen.
Wanneer ik even achterom naar ons eigen huis ben gelopen, krijgt Frans twee wandelaars binnen, die alleen maar een stempel vragen, en dan op het bankje naast de albergue gaan zitten met een rugzak-lunch. Hij heeft even later een gesprek met hen, en dan blijkt de ene een Litouwer te zijn, die 4 jaar geleden op pad is gegaan, en door Polen, Duitsland en Frankrijk is gaan lopen, en nu op weg is naar Santiago de Compostela. Vandaaruit wil hij langs de noordelijke route terug naar de Pyreneeën, en zo naar Rome, en dan naar Jeruzalem. Ach ja, wanneer je het reisvirus eenmaal in je hebt, en kennelijk aan niemand verplichtingen, dan doe je dat toch…De ander is een Rus, maar diens verhaal is niet bekend. In elk geval zijn ze nu al een tijdje samen op pad.
We hebben al vanaf de eerste dag een gebouwtje opgemerkt recht tegenover El Peregrino, waar de eerste dagen aan de bomen werd gesnoeid met de motor-heggeschaar; jullie herinneren zich dat nog wel. Het ding is piepklein, en er staat “Juzgado de paz” op de gevel, letterlijk vertaald “vrederechter”. We hebben op sommige ochtenden daar een mevrouw zien binnengaan, en Frans heeft er ook een heer naar toe zien lopen, vergezeld van een dame, die een soort tas (met dossiers?) droeg. Het blijkt daadwerkelijk een gerechtsgebouwtje te zijn, waar een paar ochtenden per week iemand iets komt doen, maar bij El Peregrino weten ze niet precies wat.
Wat zien we nog meer? Er komt een herder met een schaapskudde (nou ja, het zijn er maar 12, maar dat is dan toch ook zeker een kudde?) zonder hond, die zijn schapen even aan de overkant op de grasvlakte parkeert, en een praatje maakt met een El Burgo Raneriaan. Ik maak er snel een foto van. Verder komen er twee invalide rolstoelers aanrollen, ook op weg naar Santiago de Compostela, met een oranje vlag achter op de rolstoel. Het zijn echter geen moderne, maar ouderwetse handaangedreven rolstoelen, met zoiets als fietstrappers voor hun neus. Respect, hoor, en ik vraag me af, hoe zij straks over de Montes de Leon en over de Cebreiro heen moeten. Dat is telkens 15 tot 20 kilometer klimmen, en wij fietsers vonden het van onszelf al een hele prestatie om over al die cols heen te komen, maar hoe zal het deze mensen dan vergaan? Ik moet er niet aan denken, maar het zijn zo te zien sportieve mensen, en ze zullen er wel een oplossing voor bedacht hebben. Wanneer ik nadat Frans heeft geluncht, op mijn beurt naar achteren ga, gebeurt hetzelfde als gisteren: Frans komt mij halen, omdat er drie Spaanse wandelaars, waarvan er één met Frans gebroken Duits sprak, zijn binnengekomen. Prima, ze nemen de tweede 3-persoonskamer boven, en zo komen we al op 6 gasten vandaag. Niet gek, wanneer je weet, dat we maandag zonder gasten hebben gezeten, en in de lopende week nu op een totaal van 27 gasten zitten.
Frans heeft vandaag de grootste moeite om zijn afgehaalde en daarna gewassen lakens droog te krijgen; de pelgrims die hun dagelijkse wasje hebben gedaan kampen met hetzelfde probleem: de droogrekjes worden onder de balkonnetjes neergezet, en tussen het regenen door droogt het spul maar matig. Vanwege de af en toe vallende druppels verplaatsen we onze wachtdienst van het terras naar de albergue-keuken. Het plenst weliswaar niet, maar je zit ook met deze weliswaar magere buitjes niet lekker op dat terras.
Frans heeft van een wandelaar gehoord, dat de Muni vol zou zitten. Als dat zo is, dan heb je kans op overloop naar ons toe. Er komt één Spaanse wandelaar vlak vóór zes uur, die op het terras van El Peregrino neerstrijkt en daar een pilsje pakt. Na verloop van tijd, wanneer wij onze cerveza drinken bij El Peregrino, neemt hij eindelijk een beslissing, en gaat hij naar onze albergue – ik er achter aan – voor een bed op de slaapzaal beneden.
In de loop van de middag wordt het droog en klaart het wat op, en tegen de avond heeft Frans eindelijk al de gewassen lakens droog.
Wanneer wij een uur of twee later in onze keuken gegeten hebben – chinese kip – en in de albergue terugkomen, horen wij van de man van daarnet, dat er 3 Spaanse wandelaarsters zijn gearriveerd, die ook op de slaapzaal willen. Die dames checken even later in, en inderdaad op de slaapzaal. Dit wordt de man van daarnet te gortig, 5 kwetterende dames (echt waar, hoor, ik heb het gehoord) op dezelfde zaal, en hij verhuist naar een bed op de 5-persoonskamer boven. Wanneer hij de trap op loopt, fluistert hij mij toe (de deur van de slaapzaal staat open): Este cambio para las mujeres: deze verandering komt door de vrouwen. Nou, we hebben vandaag dus 10 gasten na de 0 van maandag, de 9 van dinsdag en de 12 van gisteren; zo komen we op een voorlopig weektotaal van 31, met nog 3 dagen te gaan.
Hopelijk is het weer morgen wat beter dan vandaag, al geeft de weersvoorspelling ons weinig hoop daarop. Nog één volle werkdag morgen, en dan gaan we zaterdag Rinze ophalen en vervolgens op pad naar Santander, en zondag vliegen we weer terug naar vliegveld Weeze, en zit onze hoogtestage (we zitten hier op 880 meter hoogte) er op.
Ik ga nog even skypen met Sietske, en met zoon Ad in Atlanta, en dan houd ik het voor vandaag voor gezien. Ik hoop jullie morgen weer aan het scherm te hebben. Buenas noches.