Los Hermanos Wetzels 10

2013-10 : De tweede vrije dag : zaterdag 31 augustus.
De wekker loopt om 6 uur af: ik moet vandaag vroeg uit de veren, want het Russisch stel in de matrimonio moet nog de overnachting à 2 x € 10,-- betalen en bovendien het wassen van hun kleren in de wasmachine à € 3,--. Dat is er gisteravond niet van gekomen, omdat ze vrij vroeg op stok zijn gegaan, en nu wil ik ze aan de jas trekken voor ze verdwenen zijn. Dat lukt ook, en Elena betaalt grif. De excentrieke Fransman had gisteren geen geld bij zich, maar alleen een creditcard; ik heb hem toen gezegd naar El Peregrino te gaan om daar iets te regelen. Ook hem zag ik gisteravond niet meer, en dus wil ik ook met hem nog een woordje wisselen. Het verhaal is vandaag hetzelfde, en ik loop met hem mee naar El Peregrino, maar men blijkt daar inderdaad geen pinapparaat om te betalen te hebben, dus laat ik hem maar gaan. Hij heeft vannacht dan gratis geslapen, en het is een les voor ons voor de komende dagen: alleen vooraf betalen met contanten. Wanneer dit alles er op zit, hebben we voor de rest van de dag vrijaf. We zetten wel nog snel de terrasspullen buiten, en dan haalt Frans de gebruikelijke zapata, en daarvan is het echt smullen! We nemen er ons gemak van, en gaan al vóór tienen naar El Peregrino om op het terras onze gratis café con leche te drinken met een stukje tortilla. Vandaag kan dat weer op het terras, want de wind is gaan liggen, en in de zon begint het al lekker warm te worden. Op het terras kan ik even met Sietske skypen, die nu in Noord-Duitsland zit bij haar dochter Linda. Even verder zitten twee dames aan een tafeltje, die mij Nederlands horen praten, en Frans komt met hen in gesprek. Het zijn een moeder en dochter, Vlamingen, die voor het eerst na weken weer eens Nederlands horen praten. Dochter heeft tien jaar geleden de camino gelopen, en dit jaar heeft moeder zich bij haar aangesloten. Vannacht hebben ze in een hostal geslapen, met z’n tweeën als enige gasten, en vanochtend bleek dat de deur gisteravond op slot was gedaan. Ze konden dus er niet uit, en ze hebben na diverse vruchteloze telefoontjes met allerlei mensen, waarvan ze hoopten dat die hen wellicht konden verlossen, maar dat klaarblijkelijk niet konden, de Guardia Civil gebeld, die de deur heeft weten open te krijgen. Ze zijn door deze toestanden veel later kunnen vertrekken dan gepland, en zitten nu op het terras van El Peregrino met hete koffie bij te komen van hun avontuur.
We stappen in de auto, en rijden naar Carrion de los Condes, waar ik vorig jaar heb overnacht in de albergue van het klooster van Sint Clara. We bekijken de mooie binnenplaats met aan de ene kant het museumpje, en aan de andere kant de albergue met daarboven kamers, die je tegen hostalprijzen kunt huren (€ 22 tot € 44). Het is een prachtig gerenoveerd oud klooster, waar ik het vorig jaar goed toeven vond. De pelgrims worden nog steeds ontvangen door hetzelfde oude mannetje met dezelfde strooien hoed. Er zijn na ons twee Duitssprekende meisjes aangekomen, die de komende nacht in de albergue willen doorbrengen; alles gaat precies als vorig jaar met het wijzen van de sleutel, die “verborgen” ligt in de vensterbank van het raam naast de deur. Ik vertel het aan Frans, en je ziet het precies zo gebeuren, als ik het me herinner van vorig jaar. Grappig. Wanneer we buiten komen, komen er twee Franssprekende mannen aan, waarvan er een bijna niet meer kan lopen. Hij vraagt de weg naar een dokter of een medische post om zich te laten helpen.
We lopen verder het centrum in, en komen bij de kerk, waarin ik toen een gratis concert heb gehoord van een zestal zangers met gitaarbegeleiding (zie aflevering 36). Wanneer we in de kerk rondlopen, begint er plotseling iemand op het orgel te spelen: de bruiloftsmuziek van Mendelssohn-Bartoldy, daarna Joy to the World, en dan J.S. Bach: Jesu bleibet meine Freude. Ik ben zo brutaal en klim naar boven om poolshoogte te nemen. Er blijkt zo meteen een huwelijksmis te gaan beginnen – ja, dat konden we ook wel raden, bovendien waren er witte roosjes aan de uiteinden van de banken bevestigd – en de organist (een kennis van de bruid) is vroeger gekomen om in te spelen en het orgel uit te proberen. Nou dat oude ding mag best wel weer eens worden gereviseerd, want er zijn diverse valse tonen te horen. Ik maak een foto van orgel en orgelspeler, en wens hem sterkte voor de komende dienst. Wanneer we teruglopen naar onze auto, zien we de Franssprekende man weer, beide grote tenen dik in het verband, en hij is met een taxichauffeur bezig (de een in het Frans, de ander in het Spaans) een reis te regelen naar ofwel Palencia ofwel Sahagún, die beide zo’n 40 kilometer ver weg zijn; dit is duidelijk (voorlopig) het einde van zijn camino. Het is steeds triest zoiets mee te maken, ook wanneer je zelf toeschouwer bent. Ik weet er van mee te praten, want ik ben zelf ook in mijn eerste caminojaar moeten stoppen.
We gaan van Carrion de los Condes naar La Olmeda, 20 kilometer naar het noordwesten, waar een mooie Romeinse Villa moet liggen. Nou, wat we daar aantreffen, is ongelooflijk. In een hoog modern gebouw liggen de resten van een kolossal romeins landgoed: fundamenten met vloerverwarming, heel grote ongeschonden mozaïekvloeren, fundamenten met waterafvoer (badkamers dus), fundamenten van keukens met kapotte amfora’s en potten en urnen, op de hoeken aan de voorzijde twee ronde torens en aan de achterzijde twee vierkante torens, een prachtig grote binnenplaats (atrium) met een fontein, en heel het gebouw op een oppervlakte van 3300 m². We gingen erheen met een povere verwachting: een paar fundamentjes, waar je met moeite de plattegrond van een huisje in herkent. Echter wat we aantreffen overtreft al onze verwachtingen. Her en der staan interactieve schermen, waarop je in 3-D door de villa dwaalt, waarvan je het fundament voor je ziet liggen. Er is een verhoogd wandelpad gemaakt, waaroverheen je heel de villa kunt bereiken. Op andere schermen krijg je in het Engels uitleg over wat er op de mozaïeken te zien is. En tot slot is er een film in het auditorium, die speciaal voor ons (twee man in een bioscoopzaal van tweehonderd zitplaatsen) met Engels commentaar wordt afgedraaid. We eten in het moderne luxe restaurant een sandwich, en gaan dan verder naar Sahagún, ook weer 20 kilometer verder zuidwestwaarts.
Het centrum van Sahagún valt echter tegen; er is nog veel verwaarloosd en bouwvallig, en het is er rommelig. Vlug weg dus, naar een goed geoutilleerde supermarkt, die door Frans eerder deze week is ontdekt. Ze hebben er zelfs voorverpakte kipfilets in plaats van kippenpoten! Om half vijf zijn we weer terug in El Burgo Ranero, waar 2 Canadese dames in de albergue hebben ingecheckt op een kamer boven. Teresa heeft de albergue keurig netjes gepoetst, maar heeft geen wasmachine laten draaien. Er ligt in ons huis wel een waszak met de lakens, die nog gewassen moeten worden. Zou ze die vanavond meenemen naar haar werk in het ziekenhuis, en ze daar (laten) wassen? We gaan op ons terras zitten, waar we gezelschap krijgen van een van de hospitaleras van de Muni, een Spaans meisje uit Barcelona, dat zich alleen voelt nu haar collegaatje vandaag naar huis is gegaan. Zijzelf gaat morgen terug, maar van haar opvolger(s) heeft ze tot nu toe nog niets gezien. Wanneer morgenvroeg de situatie nog steeds zo is, doet zij de Muni op slot, en geeft ze de sleutel af aan een contactpersoon in het dorp. Ze wil in ieder geval morgen terug, want maandag moet zij weer werken in Barcelona. Frans en ik beginnen nu natuurlijk te speculeren: wanneer de Muni op slot gaat, krijgen wij waarschijnlijk alle klanten bij ons over de vloer. Maar laten we eerst maar afwachten wat er morgen gaat gebeuren aan de overkant. Misschien kunnen we met z’n tweeën morgen wel zingen: wat is het stil daar aan de overkant!
We gaan een half uur later dan normaal naar El Peregrino voor de twee cañas cerveza, en dan ga ik koken: hamlapjes in blokjes gesneden, gesnipperde ui, gesneden verse champignons, en sperzieboontjes (dat was tenminste de bedoeling). Omdat we geen verse sperzieboontjes konden krijgen, hebben we ze afgelopen week maar in glazen potten gekocht. Teresa echter maakte ons er op attent, dat we geen sperzieboontjes gekocht hadden, maar iets wat er heel veel op leek: we hadden 2 glazen potten met in stukken gesneden knoflookstengels gekocht: brotes de ajos verdes. Weten wij veel: het zag er uit als sperzieboontjes, en we hadden het woordenboek niet meegenomen naar die winkel. Dus eten we vanavond hamlapjes met ui, champignons en knoflookstengels. Wanneer het eten klaar is, is het ook best te eten, alleen moet je niet al te veel van dat knoflookspul opscheppen. En achteraf blijk je vreselijk veel dorst van dat spul te krijgen. Nou ja, we zijn innovatief aan het koken geweest, alleen zou ik deze combinatie niet snel adviseren.
Mensen, het is alweer bedtijd, en ik heb onder het typen al meer dan een heel pak vruchtensap soldaat gemaakt (echt waar: ananassap), ik ga naar bed, want morgen is er weer een werkdag, nou ja, een dag waarop je geen excursie maakt.
Ik hoop jullie morgen weer aan de computer aan te treffen, en : laat wat van je horen!