Los Hermanos Wetzels 9

2013-9 : Hotel International : vrijdag 30 augustus.
Deze ochtend zijn Frans en ik gelijk op; dat is nog niet eerder gebeurd. We inspecteren om 8 uur de albergue, en hij is al door iedereen verlaten. Er zijn bijna geen achtergelaten spullen; dat komt best wel vaak voor. Ik heb vorig jaar in Roncesvalles een grote tafel zien staan bij de ingang van de grote slaapzaal met daarop uitgestald wat er de week ervoor was achtergelaten. Je gelooft bij sommige zaken je ogen niet, maar het is echt waar: mensen laten ontzettend veel zaken achter of vergeten ze. Flessen shampoo, zonnebrandcrème, medicijnen, slofjes, een beha, sleutels, etenswaren, volle flessen of blikjes drank, boeken, tijdschriften. Men was daar niet van zins om voor “bureau verloren voorwerpen” te spelen, dus werd na 1 dag al het achtergelaten spul op die tafel uitgestald voor de volgende pelgrims om gratis mee te nemen. We beginnen snel met de dagelijkse routine: Frans doet het droge deel, en ik het natte; jullie hebben dat al eerder kunnen lezen. Frans haalt weer een zapata, en we hebben een heerlijk ontbijt met koffie voor Frans (een koffie-apparaat uit Italië geeft heerlijke koffie) en thee voor mij (mijn eigen vertrouwde rode theesoort). Het scheelt natuurlijk enorm, dat we dit werk met z’n tweeën doen. Onze opvolger Rinze zal in zijn eentje ongetwijfeld meer tijd kwijt zijn. Met hem hebben we intussen mail-contact gehad: hij staat volgende week zaterdag in Leon, waar wij hem zullen afhalen, zodat hij snel in El Burgo Ranero komt. Vlak na 10 uur lopen we naar El Peregrino om koffie te drinken; ik heb tevoren de gemeentewerkers van gisteren naar buiten zien lopen en in een autootje zien stappen. Zo, dan is het tenminste redelijk rustig, wanneer we daar koffie (café con leche) drinken. We krijgen er weer twee stukjes tortilla bij: een koude twee centimeter dikke omelet met stukjes aardappel erin: heerlijk. We zitten onder het koffie drinken aan onze laptops te werken; ik stuur mijn verslag van gisteren de lucht in, en Frans kijkt naar zijn e-mail. Wie schetst onze verbazing, wanneer vóór half elf de gemeentejongens weer aan komen zetten, en weer aan de bar gaan staan en zitten, waar ze nog geen half uur geleden van zijn vertrokken. Zo komen de verhalen over gemeentewerkers wel heel gemakkelijk de wereld in!
Van de jongen met de moeder uit Wales (zie eerder) horen we, dat Tere’s vader een van de vorige dagen niet goed is geworden, en dat verklaart dan waarschijnlijk de ambulance, die wij hebben gehoord, en waarschijnlijk ook de onverwachte afwezigheid van Tere, die langer duurde dan verwacht. Wanneer we terugkomen in de albergue, zijn de vloeren droog, en kunnen alle van hun plaats gehaalde spullen weer terug. Rond 12 uur komt Teresa boven water, fris als een hoentje: tout va bien? Oui, oui. We hebben afgesproken om in het Frans te communiceren, omdat mijn Spaans toch nog te veel hiaten vertoont en haar Spaans (op TGV-snelheid) voor mij niet te volgen is. Ze begint vaak in het Spaans, herinnert zich dan de afspraak, en schakelt midden in de zin over op Frans; hebben jullie daarvan terug? Nou ik niet. Ze probeert ons duidelijk te maken (ik vertel nu achteraf wat ik weet, maar vanmorgen wist ik dat natuurlijk niet), dat ze voor ons wil gaan koken, en dat het een ovenschotel wordt (orno! orno! Wat is in godsnaam orno? Opzoeken in het Spaans/Nederlands woordenboek: het moet horno = oven zijn). Ze heeft al in onze keuken staan rommelen en pruttelen, en het ruikt best lekker. [Vanavond is gebleken, dat het een ovenschotel van halve in de schil voorgekookte aardappels met daarbovenop twee complete kippenpoten is, die ze in een schuurtje achterom, waar een houtgestookte oven staat, heeft laten roken.] Ze (ik ga nu weer terug naar vanmiddag 12 uur) waarschuwt Frans, dat ze zijn slaapkamerraam heeft dichtgemaakt uit voorzorg voor de neerslaande houtrook. [Om 12 uur snapten we totaal niet wat ze ons duidelijk wilde maken, want ze had het steeds maar over fumo, fumo, en maakte daarbij gebaren alsof ze een sigaret rookte, en wees naar de schoorsteen op het schuurdak. Moeten simpele nederlanders daaruit kunnen opmaken, dat ze een houtgestookte oven heeft aangestoken?] Ik hoop dat het jullie niet duizelt met dit heen en weer gaan in de tijd, maar wanneer ik ons soms aanwezige onbegrip en daarbij horende verwarring naar jullie toe over het voetlicht wil brengen, dan moet ik de situatie achteraf erbij halen, wanneer onbegrip pas in begrip omslaat.
In de loop van de middag komt er een Spanjaard (op de slaapzaal beneden) binnen, daarna (tegelijk met Tere, die met een kruiwagen vol houtblokken sjouwt voor haar oven) een Australisch echtpaar (de 2-persoonskamer boven), en dan nog een excentrieke Franse jongeman (de slaapzaal). Tegen de avond (ook weer samen met Tere) een Russisch stel op de fiets (de matrimonio-kamer beneden – dat is dan de eerste keer – ) en tenslotte 2 bevriende wandelaars, die een Spanjaard en een Braziliaan van Franse origine blijken te zijn (driepersoonskamer boven). Zo internationaal van divers pluimage hebben we het nog niet gehad deze week. Overigens heb ik gravend in mijn herinnering in mijn beste Russisch aan het fietsende stel duidelijk gemaakt, dat ik hun taal maar matig beheerste; dit met dank aan het Ministerie van Defensie. Aan de overkant, bij de Muni, komt een wandelaar met een ezel aansjokken; de ezel wordt (nog steeds flink bepakt) aan een lange lijn vastgezet aan het fietsenrek, en mag gaan grazen op het grasveldje naast de Muni. De wandelaar zelf vindt onderdak bij de hostal naast El Peregrino: de Hostal Piedras Blancas (witte stenen), die dezelfde eigenaar heeft als de derde albergue in het dorp, die op het eind van het dorp ligt: “La Laguna”. Wij hebben de indruk gekregen, dat de hospitaleras van de Muni, wanneer zij zelf vol zitten, de mensen die daarna aankloppen, actief doorverwijzen naar La Laguna. Alleen de mensen, die bij het langslopen al twijfelden tussen onze albergue en de Muni, komen meestal terug. In ieder geval bij El Peregrino wordt men actief doorverwezen naar ons. Zo heb je min of meer (onderhuids) twee kampen in het dorp.
’s Avonds zit heel de kluit in het albergue-keukentje bij de micro-ondas (wie weet het nog: juist, de magnetron) met vereende krachten een avondeten in elkaar te knutselen. Je denkt dan al snel aan een toren van Babel, maar gezien het resultaat van hun gekokkerel kan internationale communicatie dus heel simpel zijn. De Australische blijkt de echte kokkin van het groepje te zijn, waarvan er na het eten nog man of vijf blijven plakken in de keuken. Ik voeg mij bij hen, en kom met name met de Braziliaan in gesprek (uiteraard ook over de gebroeders Koopmans). Hij heeft een pakje maté bij zich, en de internationale keukengemeenschap inclusief de twee Russen is niet zo goed of ze moeten allemaal proeven wat het is en hoe het smaakt; ik houd er een sterke pepermuntsmaak aan over. Frans heeft in de tussentijd het terras bij de voordeur al opgeruimd, en zit in de keuken naar de cijfers van de bezoekers te kijken. We hebben overdag aan de hand van het gastenboek zitten turven, en Frans heeft daar nu een mooi statistiekje van gemaakt. Ik kom daar nog wel op terug, want we willen proberen dat bij een volgend verslag te voegen.
Frans gaat naar boven, en ik pak mijn notebook om dit verslag te schrijven. Ik ga nu afsluiten, en ga ook naar boven. Het ga jullie goed, en tot morgen.