Los Hermanos Wetzels 8

2013-8: Mucho viento : donderdag 29 augustus.
Vandaag is Frans de vroege vogel, en ik slaap uit. Om kwart over 8 ben ik beneden en inspecteer ik de albergue. Er zijn al wat gasten vertrokken, maar het is beneden nog niet leeg. Op de kamers boven is iedereen wel al vertrokken, en heeft Frans de bedden afgehaald en opnieuw opgedekt. Vlak vóór half negen komt hij met het verse brood binnen, en kunnen we ontbijten. Om 9 uur ga ik boven met de emmer en de mop aan de slag, maar Frans kan beneden niet vooruit, omdat een Duitse jongeman vreselijk langzaam is. Al met al zijn we toch nog om 10 uur zover, dat we naar El Peregrino vertrekken, terwijl hier de vloeren moeten gaan opdrogen. Buiten waait het nog net zo hard als gisteren, terwijl volgens de voorspellingen de windkracht toch iedere dag zou moeten gaan afnemen. Bij El Peregrino zit iedereen binnen koffie te drinken; het terras is leeg. Er staan 5 gemeentewerkers aan de bar luidruchtig te wezen; we hebben hen tevoren met een of ander motor-aangedreven apparaat bezig gehoord, en het blijkt een groot model kantjesmaaier te zijn, waarmee je ook in Nederland mensen de berm naast de wegen ziet maaien. Ze zijn bezig op het grasveld naast de school iets verderop. Het schijnt de basisschool te zijn voor heel de gemeente, die uit 4 delen bestaat, zoiets als kerkdorpjes bij ons. De vroege Spanjaard van gisteren vertelde, dat de scholen in Spanje al vóór 1 juli sluiten, en pas ná 1 september weer opengaan, dit jaar vermoedelijk op maandag 9 september. Heel de gemeente heeft ongeveer 900 inwoners, en El Burgo Ranero heeft er daarvan 200. Er zitten 3 kinderen op de middelbare school in Sahagún, en die drie worden iedere schooldag met een busje opgehaald en weer thuisgebracht.
Om ongeveer 12 uur zien we onze Tere weer verschijnen, die sinds zondag niet meer in de albergue is geweest. Het kan natuurlijk zo zijn, dat ze ons de albergue makkelijk durfde toe te vertrouwen, maar wij vinden het eigenlijk maar een vreemde gang van zaken, dat ze langer dan aangekondigd wegbleef zonder specifieke instructies aan ons te geven. Ze had ons wel voorbereid op een afwezigheid van enkele dagen, maar dit heeft veel langer geduurd dan ons was gezegd. Vreemd, of juist een blijk van vertrouwen, we komen er niet uit. Ook evalueren we met z’n tweeën de afgelopen dagen. We hadden een ander beeld van wat ons hier te wachten stond: we hadden veel meer gasten verwacht, en veel meer werk, terwijl we nu hoofdzakelijk zitten te wachten of en hoe laat en hoeveel gasten er zullen komen. Wanneer we dit weer zullen doen, dan in ieder geval niet meer hier, maar ergens waar je echt bezig bent; we zullen ons dan tevoren goed moeten informeren op dat aspect van het hospitaleren. Het is natuurlijk wel leuk om lekker in de zon te zitten (wanneer er tenminste géén wind is), maar je hebt toch ook graag iets te doen, en dat missen we nu.
Al pratend over dit onderwerp komen de eerste 2 gasten, Spanjaarden, binnenlopen; je ziet dat ze langzaam lopen, hun richting veranderen naar ons terras, en dan sta je vast op om hen naar binnen te leiden, waar ze meteen de tweepersoonskamer boven nemen. Vrij snel na hen komt er een oudere vrouw alleen aan, die niet bepaald soepel loopt, en ook zij komt van de overzijde van de weg naar ons terras toe hinkepinken; we zien haar rechterhand trillen, en dat lijkt ons Parkinson. Ze is een Ierse, en zoekt een bed op een van de driepersoonskamers boven uit. Bij het inchecken blijkt ze Pauline McNulty te heten, en haar zus woont in of in de buurt van het dorpje, waar – denken wij – mijn schoondochter Patricia vandaan komt. Frans stuurt meteen zoon Joep daarover een sms-je, en ons vermoeden blijkt juist te zijn. “What a small world” is haar reactie. Ze is schilderes en heeft zoals we al dachten Parkinson; ze is daar heel open over, en ze schildert door die handicap noodgedwongen in pointilisme-stijl, waarbij ze soms een hele tijd moet wachten tot haar hand stil is en ze een puntje kan zetten met het penseel. Ze doet over een schilderij van 40 bij 60 dus een hele tijd, meestal zo’n zes maanden. Ze is een ervaren pelgrim, want ze heeft hier in Spanje al diverse camino’s gelopen, alles in haar langzame tempo, maar ze doet het dan toch maar: de Aragonroute, de Portugese route, de Primitivo-route, en uiteraard de Franse route, die ze nu voor de tweede maal loopt. Ze is vanochtend in Sahagún vertrokken, dat is 18 of 19 kilometer over het caminopad, en dat is ongeveer haar dagelijkse vaste afstand. Petje af voor deze gehandicapte 66-jarige vrouw.
We betrekken opnieuw onze wachtpost op het terras in de harde wind, en we “scoren” nog 3 Slovenen, en 2 Denen, zodat we na gisteren 9 gasten vandaag 8 gasten in ons boek krijgen. We krijgen nu ook in de gaten, dat het helpt, wanneer je al uit de verte oogcontact met de potentiële nieuwe gast kunt maken. Frans gaat tussendoor met de auto weg, even de omgeving verkennen bij de nabijgelegen dorpjes / gehuchten, en hij komt na verloop van tijd terug met welkome boodschappen, allemaal spul dat in onze tienda niet te koop is. Hij is wel tot Sahagún moeten gaan, en daar heeft hij dan een redelijk grote winkel ontdekt, waar dit alles te koop was. Om zes uur gaan we – ons vast ritueel – naar El Peregrino voor de caña cerveza, waar bij steevast tapas worden geserveerd, meestal sneetjes stokbrood met chorizo, of ook wel eens een schaaltje olijven. Daarna halen we bij de tienda in het dorp een nieuwe fles tinto, en gaan we naar huis, waar ik met koken begin. Frans is weer best tevreden over wat er op tafel komt, dus ik mag de komende dagen doorgaan met koken. Koken is mijn taak, en Frans wast af. Na afloop komt Teresa ons zeggen, dat ze weer naar Leon gaat om te werken, en morgen terugkomt. Nou, dat weten we nu tenminste. We trekken ons terug in onze eigen keuken, waar we uit de wind zijn en aan de laptop gaan werken. De terrasstoelen zijn net binnengezet, Frans is naar boven gegaan, en ik heb nu (half elf) de voordeur op slot gedaan. Ik ben blij met de reacties, die jullie vandaag onder mijn verslag van gisteren hebben gezet, ga zo door, en tot over anderhalve week! Hospitaleros Francesco y Guillermo.