Los Hermanos Wetzels 4

2013-4: Zondag is echt een rustdag: zondag 25 augustus.
Ik ben al heel vroeg wakker, en sta om 10 over 6 in de ochtend al in de albergue om de lichten aan te maken in de gang en de keuken, en de voordeur van het slot te doen. Buiten is het best wel fris, maar de horizon belooft een mooie droge dag. Typisch: vorig jaar heb ik in Spanje op heel mijn camino geen druppel regen gehad (in Frankrijk daarentegen meer dan genoeg), en nu in Spanje ook nog steeds niet; afkloppen maar, we hebben nog 2 weken te gaan.
De 7 gasten (van vrijdag op zaterdag hadden we er 15) zijn nog allemaal boven, maar ik hoor boven wel gestommel. Ik maak een rondje langs El Peregrino, de Albergue Municipal, de tienda op de Plaza Mayor, die uiteraard nog niet open is, en dan achterlangs via de oude hoofdstraat, die nog steeds onverhard is, terug naar El Nogal. Om half zeven ben ik weer terug, en dan blijken de 4 señoras al weg te zijn; hun koffers staan beneden in de gang om opgehaald te worden door Jacotrans. De Schot en de Zwitserse staan in het keukentje iets te bereiden, en de Duitser is nog boven. Ik ga dus langs de achterplaats via het poortje terug naar ons eigen huis, waar nog alles in diepe rust is. Dan maar weer naar de albergue, waar ik de terrasstoelen en -tafels tevoorschijn ga halen en het terras ga inrichten. Nu immers iedere pelgrim wakker is, kan ik gerust de ratelende garagepoort openen om de tafels en stoelen naar de straat te dragen. Daarna naar het eigen huis terug, waar nu wél leven waarneembaar is. Frans en ik ontbijten, en beginnen dan in de inmiddels lege albergue met het afhalen van de 7 beslapen bedden. Dan verschijnt Teresa, en horen we tot onze grote verbazing, dat we vandaag een vrije dag krijgen. Ga maar iets bekijken, en laat hier maar alles liggen; vandaag doe ik het wel, is de boodschap. Nou zeg, we hebben pas één dag gewerkt, en dan al een vrije dag? Maar ze meent het echt, en dus stappen we in onze auto, en rijden via de vorig jaar door mij gefietste route naar Leon. Ik kom overal herkenningspunten tegen, en zeg op een gegeven moment tegen Frans: Ik heb weer helemaal het gevoel dat ik hier aan het fietsen ben , dat ik echt op de fiets zit in plaats van in de auto.
In Leon rijden we met behulp van Frans’ tomtom tot vlak bij de kathedraal, waar we makkelijk kunnen parkeren. We bekijken een van de eerste gebouwen van Gaudi, het casa de botines, drinken vervolgens op het terrasje tegenover de kathedraal koffie – lekker in de zon – en bekijken daarna de kathedraal met glas-in-lood-ramen in prachtige kleuren, maar zo hoog geplaatst, dat je de afbeeldingen niet kunt waarnemen. Al vrij snel begint er een mis, en worden de toeristen de kerk uit gedirigeerd door een heuse ordebewaker met een badge op zijn overhemd. Nou dan maar weer verder met Leon bekijken; we komen langs een parkje met een gedeelte van de oude stadswal en een stukje aquaduct uit de Romeinse tijd, en bezoeken ook nog de St. Isidorokerk. Het is een enorm verschil nu in een klein romaans kerkje te staan met een laag gewelvenplafond, terwijl we daarnet in de gothische kathedraal het hoofd in de nek moesten leggen om de kleurige ramen te bekijken, waarvan de afbeeldingen niet eens te zien waren). Verder is er in Leon niet veel bezienswaardigs meer; het is een compacte stad met een relatief kleine oude binnenstad. Dus besluiten we weer naar de albergue terug te gaan. We komen nog langs een grote Carrefour, maar vandaag, op zondag, gesloten. Daar gaan we vast nog wel eens naar toe voor we weer naar Nederland teruggaan.
In El Burgo Ranero arriveren we precies op het moment, dat Teresa, klaar met schoonmaken, de voordeur van de albergue van het slot doet: het is 12 uur in de middag, en we installeren ons op ons terras om pelgrims te ontvangen. Na ruim een uur gaan we binnen lunchen, en betrekken vervolgens weer onze wachtpost op het terras. We praten, lezen, computeren, zeggen de passerende pelgrims buenas tardes, maar alles loopt door naar ofwel het terras van El Peregrino ofwel naar Albergue Municipal. Geen enkele pelgrim verwaardigt zich om bij El Nogal te stoppen. Op het terras van El Peregrino is het een drukte van belang: heel het dorp lijkt wel uitgelopen – allemaal op zijn paasbest; Spanjaarden houden er van om chique voor de dag te komen – , de mannen zitten in zo’n 6 of 7 groepen aan tafeltjes te kaarten op een groen kaartkleed met glazen sterk spul voor zich, en de vrouwen zitten apart aan eigen tafels met glazen wijn voor zich een vrouwenkransje te houden. De kinderen klitten aan de zijkant samen, en doen daar spelletjes of fietsen rondjes op straat. Het is leuk om die plaatselijke bevolking zo te observeren.
Maar, geen enkele pelgrim komt er bij ons binnen, en we vragen ons af, of we morgenvroeg überhaupt wel werk zullen hebben, wanneer het zo doorgaat. Ja hoor, het gaat zo door, en vandaag blijft de albergue geheel en al onbeslapen! Om een uur of 5 ga ik naar binnen, naar onze eigen keuken om eten te koken. Teresa heeft heel de middag in het eigen huis verder gepoetst – wilde ze ons wellicht daarom de vrije dag opdringen, om ongestoord te kunnen schoonmaken? – en komt ons nu vertellen, dat ze naar haar werk gaat, en dat ze morgen niet thuiskomt, en de dag erna wellicht ook niet. Ze moet morgen naar de boekhouder, en ze moet de dag erna ook nog met haar vader naar een of andere medische keuring of zo, in ieder geval gaan we de komende dagen de albergue alleen runnen. Goed, ze vertrekt, we eten thuis een lekkere flinke karbonade met macedonische groenten uit een pot, en rijst. Als nagerecht hebben we een yoghurtpotje uit de winkel. Frans maakt zich terwijl ik kook nuttig met de jacht op de vele vliegen, die je hier in huis krijgt wanneer je de ramen open hebt; ik ben het helemaal met hem eens, want ik moet die beesten ook niet, en ik heb al op de eerste dag mijn vliegenmepper node gemist.
Na het eten gaan we in de keuken met onze laptop en notebook aan de slag, want Frans heeft werk te doen, en ik moet de dagverslagen toch ook steeds op tijd voor jullie gereed hebben. Frans besluit tussendoor een wasmachine te draaien, omdat het nu rustig is, maar dat levert, wanneer hij ook nog een licht op de bovenverdieping aandraait, een pracht van een kortsluiting op: heel het huis ligt in het donker! Overal zijn de lichten uit, de wasmachine loopt niet meer, de koelkast en de diepvriezer doen het niet meer, en het enige licht komt van het display van de laptop. In de albergue doet de energievoorziening het wel, maar daar is geen mens. Ik loop naar El Peregrino om hulp te vragen. Er is een jongeman, die redelijk engels spreekt, en met me meekomt om poolshoogte te nemen. Wanneer hij weet wat ons probleem is, gaat hij weer terug naar El Peregrino, want daar blijkt de zus van Teresa nog aanwezig bij de dames van de laatste kaartspelers, en zij weet hier onmiddellijk de schakelkast te vinden, waar ze de aardlekschakelaar omdraait, en we gelukkig weer stroom krijgen. De inhoud van koelkast en vriezer is dus gered! Nog een geluk, dat er geen pelgrims in de albergue slapen, want deze opschudding kun je niet gebruiken, wanneer je een hoop lui te slapen hebt in het huis ernaast. De rustdag, zowel letterlijk als figuurlijk, zit er op.