Los Hermanos Wetzels 5

2013-5: Is de rust blijvend?: maandag 26 augustus.
Vandaag hoef ik niet om 6 uur op te staan, want er is geen kip in de albergue, dus wordt het lekker uitslapen tot half acht. Dan is het buiten net als gisteren heel fris. Er zijn wolken aan de hemel, en je vraagt je onwillekeurig af, of het wel droog zal blijven. Frans en ik gaan samen naar de tienda om brood en nog wat andere levensmiddelen te kopen; ze hebben hier lekker brood, dat iedere morgen rond half negen wordt bezorgd door een bakkerij uit Sahagún, dat is 18 kilometer naar het oosten. Na het ontbijt besluiten we snel de albergue aan kant te maken, maar dat is niet veel werk, want er zijn geen bedden beslapen, dus er is geen vuile was, alleen de gang beneden is gisteren door ons gebruikt om naar hiernaast, naar ons huis te gaan; nou die gang is binnen een mum van tijd weer schoongeveegd. We willen naar Sahagún om daar wat andere spullen te kopen dan hier in het dorp mogelijk is. We hebben ons autootje niet voor niets, toch, en we pakken de snelweg, die vlakbij ons dorp ligt. Maar vlak voor Sahagún wordt de weg van 4-baans plotseling 2-baans, want men is op de 2 banen naar het oosten aan het werk. We worden naar links geleid, en de afslag Sahagún is daardoor niet meer te bereiken, dus moeten we verder naar de volgende afslag. We komen daardoor van een heel andere kant Sahagún binnen, maar het is wel de kant, waarvandaan ik vorig jaar Sahagún binnenreed. Ik ken die weg, en ook de weg in de stad; we parkeren naast de albergue, waar ik vorig jaar heb overnacht. We kunnen nu ook meteen boodschappen doen in de tienda, waar ik vorig jaar mijn spullen heb gekocht. Zodoende zijn we heel snel klaar. Buiten de tienda ziet Frans een stel, duidelijk een Nederlands echtpaar met een tandemfiets, iets aan een voorbijganger vragen, en ook aan het accent meent hij te kunnen horen, dat het Nederlanders zijn. Het lijkt ons een hele opgave om op een tandem de camino te doen, want een tandem met bagage en twee personen heeft toch een heel gewicht, en het lijkt me een hele klus om daarmee over de heuvels en de bergkammen in Spanje te komen. We gaan snel weer terug, want we hebben door de noodzakelijke omweg heel wat tijd verspeeld.
We kunnen bij de afslag Sahagun wel op de enkele rijbaan naar het westen komen, en zijn keurig vóór 12 uur weer terug bij de albergue, waar we buiten op ons terras weer gaan zitten wachten op nieuwe klanten. Net als gisteren loopt iedereen naar de Albergue Municipal, en blijft bij ons het aantal gasten op 0 staan. Na verloop van tijd krijgen we bezoek van Leonardo, de broer van Teresa. Hij heeft duidelijk tijd genoeg, en er ontspint zich een gesprek in het Engels, want hij kent die taal wel, maar zoekt toch heel vaak naar woorden en omschrijvingen. Hij woont nu bij zijn (en Teresa’s) vader hier in het dorp, en verzorgt hem. Hij blijkt geen ambulancebroeder te zijn, zoals ik had gehoord, maar electricien, en heeft in (de buurt van) Barcelona gewerkt. De streek van Barcelona, Catalunya, is nog redelijk welvarend voor Spaanse begrippen, zo wordt in Nederland gezegd, maar door zijn verhaal krijgen we daar nu een wat andere kijk op. Hij heeft voor een bedrijf gewerkt, dat elektriciteit aanlegde in fabrieken, kantoren, ziekenhuizen etc; er werkten tot 1 januari 400 man, maar nu nog slechts 150 man. Er is dus nog wel wat werkgelegenheid, en subjectief gezien (voor Spaanse begrippen) is dat erg welvarend, maar objectief gezien is er nog maar weinig werk. Hij is in januari daar ontslagen, en wanneer er nu vacatures komen, neemt men als eersten mensen daar uit de buurt, dus hij vist achter het net, nu hij ver weg bij Leon woont. Hij heeft in het verleden wel erg veel overgewerkt in avond- en nachturen en weekeinds, wanneer collega’s er voor kozen om tijd bij hun gezin/familie door te brengen, maar dat spaargeld is hij nu aan het verteren, nu hij werkloos is. Mogelijkheden om een gezin te stichten en eigen onderdak te hebben, zijn er nu voor hem niet, en hij zorgt nu dan voor zijn oude vader, die in de winter in Leon woont, en in de zomer in El Burgo Ranero. Het is een lang en indringend gesprek, waarbij ik hem verrassend open vind. Hij kwam overigens om naar de elektriciteit van het huis te kijken, want hij had natuurlijk via zijn zus van de stroomstoring van gisterenavond gehoord. We horen, dat je in Spanje als gewoon consument kunt kiezen voor een aansluiting, waarbij je 1100 watt kunt verbruiken, of een aansluiting van 2000 watt. De albergue heeft een aansluiting van 2000 watt, maar het woonhuis een van 1100 watt. Gisterenavond zijn we dus over die 1100 watt heengegaan, en toen ging de aardlekschakelaar om. Nu weten we tenminste waar het aan gelegen heeft, dat we in duisternis werden gehuld.
We gaan om de beurt lunchen in ons huis, want dan kan de ander de potentiële klanten opvangen. Wanneer ik als eerste terugkom, en Frans naar achteren verdwijnt, installeer ik me op het terras met wat fruit, dat ik op een tafeltje leg, lekker in de zon. Geen enkele klant, en dan ga je onwillekeurig vrezen, dat het net als gisteren zou kunnen gaan: 0 klanten in je register. Na een tijdje begin ik aan het fruit, en een passerende buurman wenst me in het voorbijgaan buen proveccio: smakelijk eten. Men weet inmiddels wie we zijn, en we horen al bij het straatbeeld. Het is al lang na 6 uur in de avond, wanneer de Albergue Municipal vol blijkt te zijn geraakt, en de hospitaleras daar de nieuwe klanten doorverwijzen naar ons. Zo krijgen we plotseling toch nog de gehoopte klanten: het zijn uiteindelijk 1 Spaanse dame, dan 1 Spaanse man, en tenslotte nog 3 Spaanse dames. Die onze score dus toch nog dragelijk maken. We hebben morgen tenminste weer wat te doen met opruimen en poetsen. We fleuren er helemaal van op, want uiteindelijk zijn we hier naar toe gekomen om te werken en om contact met pelgrims te hebben. Praten met de mensen is er vandaag niet bij, omdat slechts één dame wat Frans kent, en de rest alleen maar Spaans spreekt, en men bovendien relatief laat arriveert. Frans en ik amuseren ons op ons terras met het luisteren naar de muziek, die vanuit El Peregrino klinkt: er is daar een fiësta op gang gekomen. Julita (spreek uit Gulita), de eigenares had het gisteren al aangekondigd: mañana fiesta: morgen is er feest. Waarom er feest gevierd wordt, is ons niet duidelijk, maar de muziek klinkt heel aardig. Het lijkt ons vreemd, dat er op een maandagavond zo maar een feest is, dus er zal wel een speciale reden voor zijn. We zullen het Teresa vragen, wanneer die terug is. We gaan om 22.30 uur de voordeur sluiten en naar ons huis. Morgen verder.