Los Hermanos Wetzels 3
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
26 Augustus 2013 | Spanje, El Burgo Ranero
2013-3: De eerste werkdag: zaterdag 24 augustus.
Zaterdag was middelste zoon Niek jarig; hij is 40 jaar geleden geboren, en dus nogmaals: van harte gefeliciteerd. ’s Middags hebben we een skypegesprek met hem gehad toen hij in Obbicht met het bezoek tussen de buien door buiten zat en ging barbecueën, en dat was heel gezellig. En, luister Matthijs: opa heeft Sinterklaas nog niet gezien hier in Spanje, maar wie weet! Opa is nog twee weken hier, en je weet het maar nooit!
Goed, nu weer naar El Burgo Ranero. Bij onze aankomst op vrijdag waren er 15 gasten, die op zaterdagmorgen om half zeven ’s ochtends weer allemaal vertrokken waren. Er stonden alleen nog een hoop koffers en tassen in de gang, die later opgehaald zouden worden door Jacotrans, een transportfirma, die op de route van de Camino bagage van de ene albergue naar andere albergues brengt. Je moet dus ’s ochtends een albergue opgeven, waar je ’s middags/ ’s avonds denkt aan te komen, en bij aankomst staat je bagage daar dan op je te wachten. Je bent dan natuurlijk wel verplicht om die dag ook die opgegeven albergue te halen, anders zit je zonder bagage. Ja ja, moderne pelgrims, zonder bagage op hun rug!
Na ons ontbijt en na even alle kamers geïnspecteerd te hebben – ja, iedereen is vertrokken – zijn Frans en ik begonnen met het werk. Frans haalde alle kussenslopen en onderlakens van de beslapen bedden af, en legde schone slopen en onderlakens op het voeteneind, en veegde even het stof en de rommeltjes van de vloeren, terwijl ik het “natte” gedeelte voor mijn rekening nam: met een emmer met schoonmaakmiddel en een mop alle vloeren moppen van de kamers, de doucheruimten, de keuken, de gangen en de trap. Omdat Teresa er niet was, en alles voor ons nieuw was, zijn we maar zonder voorafgaande instructies, dus op eigen initiatief te werk gegaan; we hadden na twee uur werken alles aan kant, en zijn toen (Teresa kwam net van haar werk terug) even gaan koffiedrinken bij El Peregrino op het terras. Er bestaat een dusdanig hechte band tussen onze albergue El Nogal en Hostal El Peregrino, dat we daar de koffie gratis krijgen! Waarom die band zo hecht is, is ons niet bekend, maar we hebben al gehoord van die gratis-koffie-regeling in de verslagen van de eerste hospitalero Hans uit Bussum. Vanaf dat terras (40 meter verderop) kunnen we de voordeur van El Nogal, en eventuele nieuwe gasten mooi in de gaten houden. Bij terugkomst in El Nogal bleek Teresa al met de was van het door Frans afgehaalde beddengoed begonnen te zijn. Er staat een wasmachine in het huis naast/achter de albergue, en dat huis is dus eigenlijk het privégedeelte voor Teresa en de hospitalero(s) met een eigen keuken (een echte) en douche/toilet.
Nu even iets over Teresa en de albergue. Zij is een alleenstaande vrouw, net over de 50, en zij werkt om de andere dag in de nachtdienst van de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Leon. In het verleden heeft zij in Afrika gewerkt, in Marokko om precies te zijn, en zij kan naast het Spaans enigszins uit de voeten met het Frans. Nou is mijn Spaans niet je-dat (ik kan mij nét redden in het dagelijks leven na de fietscamino van vorig jaar), dus wij converseren in het Frans, waarbij zij heel vaak diep moet nadenken en langzaam moet praten (erg moeilijk voor een spanjaard c.q. spaanse). Maar wij komen altijd wel waar wij wezen moeten. Teresa was dus vrijdagavond naar haar werk in Leon vertrokken, en kwam zaterdagochtend daarvan terug. Haar vader is 92, woont ook hier in het dorp, en is een huisarts in ruste. Zij heeft in ieder geval nog een broer en een zuster (misschien ook nog wel meer), en de broer schijnt ambulancebroeder te zijn. Je zou dus kunnen zeggen, dat de familie in de gezondheidszorg actief is (geweest). De albergue bestaat zo’n 10 jaar, en is gevestigd in een oud huis, waar een ander oud huis (ons privé-gedeelte) schuin achter staat, met de achtertuinen aan elkaar verbonden door een klappoortje. De albergue heeft twee verdiepingen, met op de begane grond a. een slaapzaaltje (4 stapelbedden en een gewoon bed), b. een doucheruimte met bad/douche, toilet, bidet en wastafel, c. een “keuken” met alleen een magnetron en serviesgoed, en tafel met 4 stoelen, en d. een “matrimonio”, dat is een slaapkamer met een groot tweepersoonsbed. Op de 1e verdieping liggen 4 slaapkamers en een doucheruimte met toilet; de slaapkamers hebben respectievelijk 2, 3, 3 en 5 gewone bedden. Het “prettige” van het beddengoed verschonen is dat alle kamers verschillende maten bedden, en dus verschillende soorten beddengoed hebben. De eerste hospitalero Hans (Teresa heeft tot dit jaar de albergue steeds alleen, dus zonder hospitalero, gerund) heeft in zoverre orde in de chaos kunnen scheppen, dat het beddengoed van de verschillende kamers nu apart wordt opgeborgen in verschillende kastjes cq op verschillende planken in een kast. Frans had het dus zaterdagochtend niet zo moeilijk als Hans begin juni, omdat wij tevoren de verslagen van Hans hadden gelezen. Maar toch, wanneer je begint te werken in een onbekende werkomgeving zonder dat je een instructie hebt gekregen (wel dus een rondleiding op vrijdagmiddag), is dat niet echt leuk. Hoe ook, we hebben de klus geklaard, en Teresa was tevreden, zei ze.
Tijdens onze werkzaamheden is ook nog Jacotrans langsgekomen om de bagage uit de gang op te halen, en er werden gelijk 4 nieuwe koffers neergezet, dus we waren zeker van 4 nieuwe gasten later die dag. Om half twaalf zagen we vanaf ons terras bij El Peregrino 4 dames op ons eigen albergue-terras neerstrijken; ik ben er naar toegelopen, en het bleken inderdaad de 4 verwachte luxe-pelgrims te zijn, 4 señoras españolas, waarvan één gelukkig behoorlijk frans kon spreken. Ze moesten wel (ja hoor, vrouwen) dringend naar het toilet, dus heb ik ze voor die bezigheid naar binnen gelaten, en vervolgens gezegd, dat de albergue “est ouvert à midi”. Ze zijn verder keurig op het terras gebleven, zodat wij onze koffie konden uitdrinken; hospitaleros hebben immers ook recht op hun koffiepauze, nietwaar! We zijn nog snel in de plaatselijke tienda (winkeltje) brood, margarine, gesneden kaas, en een grote fles mineraalwater (en natuurlijk een fles wijn uit Leon) gaan halen, want we moesten ook nadien ;lunchen. Om 12 uur hebben we (Teresa was inmiddels ook weer in de albergue) hen naar binnen gelaten, Teresa heeft hen naar boven gedirigeerd, uiteraard naar de 5-beddenkamer, en ik heb het stempelen van hun pelgrimspassen en de inschrijvingen in het register verzorgd. Je moet van iedere pelgrim namelijk de voornamen en de achternaam, het paspoortnummer, de gemeente van de start die ochtend, en de nationaliteit registreren. Voorwaar, een verantwoordelijke taak!
Nou, daarna snel naar onze eigen keuken voor de lunch, en dan maar op het albergue-terras gaan zitten om nieuwe klanten af te wachten. We hebben die middag nog een duitse man ontvangen (net als de 4 señoras vertrokken uit Sahagún, dus zo’n 18 kilometer), en later nog een engelse, sorry, schotse man en een zwitsers meisje, die ’s ochtends samen waren vertrokken uit Terradillos de los Templarios, dat is zo’n 31 kilometer. De duitser koos voor de 2-bedskamer boven (etwas luxus, weil es Samstag ist), en het stel – nou ja, stel, hij is dik in de vijftig en zij is 20 – voor een van de 3-bedskamers (zij wilde niet meer dan € 5 uitgeven, dus dat zou dan een stapelbed beneden worden op het slaapzaaltje, en hij: I’ll pay for you, so you can sleep upstairs in a normal bed (hé, schotten zijn dus helemaal niet zo gierig als men steeds zegt!). Ja, je maakt wat mee op de camino. In totaal dus 7 gasten in plaats van de 15 van de vorige dag.
In de loop van de middag hebben we op ons terras een gesprek gehad met de duitser, en later ook met de engelsm.., sorry, schot. Vooral voor Frans was dat apart, want dat was nou net, waarom Frans was meegegaan: niet alleen zien hoe het op de route toegaat – de wandelaars met hun rugzakken, die zo nu en dan langs komen sjokken, en heel af en toe een fietser met volgeladen trekkingfiets of mountainbiker – maar ook het ontmoeten van de mensen, en het voeren van gesprekken over wat zij doen en voelen en denken, en over waarom ze doen wat ze doen. Een goed antwoord op die vragen, laat staan een eensluidend antwoord, moet je van niemand verwachten; vaak kan men niet eens goed verwoorden waarom men op pad is gegaan. Zo is het mij ook vergaan, lees maar mijn verhalen van vorig jaar.
We zijn tegen zeven uur ’s avonds (weer) naar El Peregrino gegaan, maar nu om te eten: het menu peregrino (op heel de camino heet dat zo) , een primero (voorgerecht): ensalada mixta (een best wel goed gevuld bordje salade met sla, tomaten, stukjes paprika, ei, en tonijn), vervolgens een segunda (hoofdgerecht): een schnitzel van varkensvlees met wat frietjes en wat groente, en een posterior (nagerecht): een plastic bakje met ijs. Daarbij voor ons samen een hele fles tinto (rode wijn), en dat alles voor € 10,-- per persoon. Zo’n menu peregrino krijg je dus alleen maar op de camino. En lekker, dat het smaakte!
Na het avondeten weer terug naar ons eigen terrasje, en om half elf terrasspullen naar binnen, en tent sluiten. Op de valreep hadden we binnen nog snel een gesprekje in de gang beneden met de duitser, ook weer echt een caminogesprekje, en toen naar onze eigen kamer om te gaan pitten. Morgen verder.
O ja, nu schiet me te binnen (Frans herinnerde zich dat, terwijl ik het alweer bijna was vergeten): vandaag kwam er een passant langs, een caminoganger bedoel ik, op blote voeten. Je gelooft je ogen niet: het was een oosters uitziend type, waarschijnlijk dus een zuid-koreaan, die met een klein rugzakje op zijn rug en op blote voeten aan kwam lopen, en heel langzaam en voorzichtig zijn voeten neerzette om echt te kunnen kiezen voor de minst vervelende ondergrond: geen scherpe grassprieten, alleen glad asfalt, enzovoorts. Die kerel zal op één dag op die manier niet veel kilometers maken. Ik heb al veel vreemde gasten de camino zien doen, maar dit was compleet nieuw voor mij. Zo, nu echt: welterusten.
Zaterdag was middelste zoon Niek jarig; hij is 40 jaar geleden geboren, en dus nogmaals: van harte gefeliciteerd. ’s Middags hebben we een skypegesprek met hem gehad toen hij in Obbicht met het bezoek tussen de buien door buiten zat en ging barbecueën, en dat was heel gezellig. En, luister Matthijs: opa heeft Sinterklaas nog niet gezien hier in Spanje, maar wie weet! Opa is nog twee weken hier, en je weet het maar nooit!
Goed, nu weer naar El Burgo Ranero. Bij onze aankomst op vrijdag waren er 15 gasten, die op zaterdagmorgen om half zeven ’s ochtends weer allemaal vertrokken waren. Er stonden alleen nog een hoop koffers en tassen in de gang, die later opgehaald zouden worden door Jacotrans, een transportfirma, die op de route van de Camino bagage van de ene albergue naar andere albergues brengt. Je moet dus ’s ochtends een albergue opgeven, waar je ’s middags/ ’s avonds denkt aan te komen, en bij aankomst staat je bagage daar dan op je te wachten. Je bent dan natuurlijk wel verplicht om die dag ook die opgegeven albergue te halen, anders zit je zonder bagage. Ja ja, moderne pelgrims, zonder bagage op hun rug!
Na ons ontbijt en na even alle kamers geïnspecteerd te hebben – ja, iedereen is vertrokken – zijn Frans en ik begonnen met het werk. Frans haalde alle kussenslopen en onderlakens van de beslapen bedden af, en legde schone slopen en onderlakens op het voeteneind, en veegde even het stof en de rommeltjes van de vloeren, terwijl ik het “natte” gedeelte voor mijn rekening nam: met een emmer met schoonmaakmiddel en een mop alle vloeren moppen van de kamers, de doucheruimten, de keuken, de gangen en de trap. Omdat Teresa er niet was, en alles voor ons nieuw was, zijn we maar zonder voorafgaande instructies, dus op eigen initiatief te werk gegaan; we hadden na twee uur werken alles aan kant, en zijn toen (Teresa kwam net van haar werk terug) even gaan koffiedrinken bij El Peregrino op het terras. Er bestaat een dusdanig hechte band tussen onze albergue El Nogal en Hostal El Peregrino, dat we daar de koffie gratis krijgen! Waarom die band zo hecht is, is ons niet bekend, maar we hebben al gehoord van die gratis-koffie-regeling in de verslagen van de eerste hospitalero Hans uit Bussum. Vanaf dat terras (40 meter verderop) kunnen we de voordeur van El Nogal, en eventuele nieuwe gasten mooi in de gaten houden. Bij terugkomst in El Nogal bleek Teresa al met de was van het door Frans afgehaalde beddengoed begonnen te zijn. Er staat een wasmachine in het huis naast/achter de albergue, en dat huis is dus eigenlijk het privégedeelte voor Teresa en de hospitalero(s) met een eigen keuken (een echte) en douche/toilet.
Nu even iets over Teresa en de albergue. Zij is een alleenstaande vrouw, net over de 50, en zij werkt om de andere dag in de nachtdienst van de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Leon. In het verleden heeft zij in Afrika gewerkt, in Marokko om precies te zijn, en zij kan naast het Spaans enigszins uit de voeten met het Frans. Nou is mijn Spaans niet je-dat (ik kan mij nét redden in het dagelijks leven na de fietscamino van vorig jaar), dus wij converseren in het Frans, waarbij zij heel vaak diep moet nadenken en langzaam moet praten (erg moeilijk voor een spanjaard c.q. spaanse). Maar wij komen altijd wel waar wij wezen moeten. Teresa was dus vrijdagavond naar haar werk in Leon vertrokken, en kwam zaterdagochtend daarvan terug. Haar vader is 92, woont ook hier in het dorp, en is een huisarts in ruste. Zij heeft in ieder geval nog een broer en een zuster (misschien ook nog wel meer), en de broer schijnt ambulancebroeder te zijn. Je zou dus kunnen zeggen, dat de familie in de gezondheidszorg actief is (geweest). De albergue bestaat zo’n 10 jaar, en is gevestigd in een oud huis, waar een ander oud huis (ons privé-gedeelte) schuin achter staat, met de achtertuinen aan elkaar verbonden door een klappoortje. De albergue heeft twee verdiepingen, met op de begane grond a. een slaapzaaltje (4 stapelbedden en een gewoon bed), b. een doucheruimte met bad/douche, toilet, bidet en wastafel, c. een “keuken” met alleen een magnetron en serviesgoed, en tafel met 4 stoelen, en d. een “matrimonio”, dat is een slaapkamer met een groot tweepersoonsbed. Op de 1e verdieping liggen 4 slaapkamers en een doucheruimte met toilet; de slaapkamers hebben respectievelijk 2, 3, 3 en 5 gewone bedden. Het “prettige” van het beddengoed verschonen is dat alle kamers verschillende maten bedden, en dus verschillende soorten beddengoed hebben. De eerste hospitalero Hans (Teresa heeft tot dit jaar de albergue steeds alleen, dus zonder hospitalero, gerund) heeft in zoverre orde in de chaos kunnen scheppen, dat het beddengoed van de verschillende kamers nu apart wordt opgeborgen in verschillende kastjes cq op verschillende planken in een kast. Frans had het dus zaterdagochtend niet zo moeilijk als Hans begin juni, omdat wij tevoren de verslagen van Hans hadden gelezen. Maar toch, wanneer je begint te werken in een onbekende werkomgeving zonder dat je een instructie hebt gekregen (wel dus een rondleiding op vrijdagmiddag), is dat niet echt leuk. Hoe ook, we hebben de klus geklaard, en Teresa was tevreden, zei ze.
Tijdens onze werkzaamheden is ook nog Jacotrans langsgekomen om de bagage uit de gang op te halen, en er werden gelijk 4 nieuwe koffers neergezet, dus we waren zeker van 4 nieuwe gasten later die dag. Om half twaalf zagen we vanaf ons terras bij El Peregrino 4 dames op ons eigen albergue-terras neerstrijken; ik ben er naar toegelopen, en het bleken inderdaad de 4 verwachte luxe-pelgrims te zijn, 4 señoras españolas, waarvan één gelukkig behoorlijk frans kon spreken. Ze moesten wel (ja hoor, vrouwen) dringend naar het toilet, dus heb ik ze voor die bezigheid naar binnen gelaten, en vervolgens gezegd, dat de albergue “est ouvert à midi”. Ze zijn verder keurig op het terras gebleven, zodat wij onze koffie konden uitdrinken; hospitaleros hebben immers ook recht op hun koffiepauze, nietwaar! We zijn nog snel in de plaatselijke tienda (winkeltje) brood, margarine, gesneden kaas, en een grote fles mineraalwater (en natuurlijk een fles wijn uit Leon) gaan halen, want we moesten ook nadien ;lunchen. Om 12 uur hebben we (Teresa was inmiddels ook weer in de albergue) hen naar binnen gelaten, Teresa heeft hen naar boven gedirigeerd, uiteraard naar de 5-beddenkamer, en ik heb het stempelen van hun pelgrimspassen en de inschrijvingen in het register verzorgd. Je moet van iedere pelgrim namelijk de voornamen en de achternaam, het paspoortnummer, de gemeente van de start die ochtend, en de nationaliteit registreren. Voorwaar, een verantwoordelijke taak!
Nou, daarna snel naar onze eigen keuken voor de lunch, en dan maar op het albergue-terras gaan zitten om nieuwe klanten af te wachten. We hebben die middag nog een duitse man ontvangen (net als de 4 señoras vertrokken uit Sahagún, dus zo’n 18 kilometer), en later nog een engelse, sorry, schotse man en een zwitsers meisje, die ’s ochtends samen waren vertrokken uit Terradillos de los Templarios, dat is zo’n 31 kilometer. De duitser koos voor de 2-bedskamer boven (etwas luxus, weil es Samstag ist), en het stel – nou ja, stel, hij is dik in de vijftig en zij is 20 – voor een van de 3-bedskamers (zij wilde niet meer dan € 5 uitgeven, dus dat zou dan een stapelbed beneden worden op het slaapzaaltje, en hij: I’ll pay for you, so you can sleep upstairs in a normal bed (hé, schotten zijn dus helemaal niet zo gierig als men steeds zegt!). Ja, je maakt wat mee op de camino. In totaal dus 7 gasten in plaats van de 15 van de vorige dag.
In de loop van de middag hebben we op ons terras een gesprek gehad met de duitser, en later ook met de engelsm.., sorry, schot. Vooral voor Frans was dat apart, want dat was nou net, waarom Frans was meegegaan: niet alleen zien hoe het op de route toegaat – de wandelaars met hun rugzakken, die zo nu en dan langs komen sjokken, en heel af en toe een fietser met volgeladen trekkingfiets of mountainbiker – maar ook het ontmoeten van de mensen, en het voeren van gesprekken over wat zij doen en voelen en denken, en over waarom ze doen wat ze doen. Een goed antwoord op die vragen, laat staan een eensluidend antwoord, moet je van niemand verwachten; vaak kan men niet eens goed verwoorden waarom men op pad is gegaan. Zo is het mij ook vergaan, lees maar mijn verhalen van vorig jaar.
We zijn tegen zeven uur ’s avonds (weer) naar El Peregrino gegaan, maar nu om te eten: het menu peregrino (op heel de camino heet dat zo) , een primero (voorgerecht): ensalada mixta (een best wel goed gevuld bordje salade met sla, tomaten, stukjes paprika, ei, en tonijn), vervolgens een segunda (hoofdgerecht): een schnitzel van varkensvlees met wat frietjes en wat groente, en een posterior (nagerecht): een plastic bakje met ijs. Daarbij voor ons samen een hele fles tinto (rode wijn), en dat alles voor € 10,-- per persoon. Zo’n menu peregrino krijg je dus alleen maar op de camino. En lekker, dat het smaakte!
Na het avondeten weer terug naar ons eigen terrasje, en om half elf terrasspullen naar binnen, en tent sluiten. Op de valreep hadden we binnen nog snel een gesprekje in de gang beneden met de duitser, ook weer echt een caminogesprekje, en toen naar onze eigen kamer om te gaan pitten. Morgen verder.
O ja, nu schiet me te binnen (Frans herinnerde zich dat, terwijl ik het alweer bijna was vergeten): vandaag kwam er een passant langs, een caminoganger bedoel ik, op blote voeten. Je gelooft je ogen niet: het was een oosters uitziend type, waarschijnlijk dus een zuid-koreaan, die met een klein rugzakje op zijn rug en op blote voeten aan kwam lopen, en heel langzaam en voorzichtig zijn voeten neerzette om echt te kunnen kiezen voor de minst vervelende ondergrond: geen scherpe grassprieten, alleen glad asfalt, enzovoorts. Die kerel zal op één dag op die manier niet veel kilometers maken. Ik heb al veel vreemde gasten de camino zien doen, maar dit was compleet nieuw voor mij. Zo, nu echt: welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
