Los Hermanos Wetzels 1

2013-1: De reis: donderdag 22 augustus.
Het is s’ochtends, en ik zit in de trein, op weg naar mijn broer Frans in Duiven. Vanmiddag gaan we met zijn tweeën naar vliegveld Weeze, oostelijk van Venlo, en van daaruit per vliegtuig naar Santander. Morgen gaan we dan met een huurauto naar El Burgo Ranero, een dorpje zo’n dikke 30 kilometer oostelijk van Leon.
In El Burgo zijn er drie pelgrimsherbergen, waarvan wij er een zullen gaan “runnen”, dat wil zeggen dat we onder supervisie van Teresa, onze jefina (spreek uit: cheffina, dus onze baas) alle voorkomende werkzaamheden gaan verrichten. Ik heb al wel een idee, wat dat gaat worden, maar ik kom daar nog op terug, wanneer we er eenmaal zijn. We zijn daar hospitalero, dat is een vrijwilliger-gastheer voor pelgrims, die op weg zijn naar Santiago de Compostela, (of soms ook er van terugkomen). Zo kom ik dus weer in aanraking met de Camino de Santiago, maar dan nu met een echte vlucht, terwijl het de vorige keer alleen in naam een vlucht was.
Ik ben van plan om weer een dagelijkse column te schrijven, zoals ik dat ook vorig jaar heb gedaan, toen ik zelf als pelgrim op weg naar Santiago was. Dan kunnen jullie de camino ook eens van de andere kant meemaken, wanneer ik het zal hebben over het ontvangen van pelgrims in plaats van het zijn van pelgrim. Het is ook voor mij natuurlijk wél anders dan vorig jaar, maar toch maak je weer de sfeer mee van de camino, van de dagelijkse routine van het pelgrimeren, die ongeveer als volgt is: om 6 uur je slaapzak uit, en uiterlijk om 8 uur op weg naar de volgende etappeplaats, naar de volgende albergue, waar je die slaapzak weer uitrolt, en contact hebt met mogelijk bekende gezichten en zeker nieuwe gezichten.
Ik heb de afgelopen weken gebeld met Hans uit Bussum, een hospitalero, die in juni in dezelfde albergue heeft gehospitaliseerd, en met Rinze uit Vlijmen, de hospitalero, die over ruim twee weken ons komt aflossen. Hans heeft heel positieve ervaringen gehad met deze albergue, die El Nogal heet: de notenboom, en Renze zit net als Frans en ik vol open verwachtingen: waar kom je in terecht, wat zul je meemaken, wat voor mensen zul je ontmoeten, hoe anders is misschien het leven aan de andere kant van het pelgrimeren? Zoals ze in Spanje zeggen: vamos a ver: we zullen wel zien.
Ik houd jullie als het even kan dagelijks op de hoogte van het leven in El Burgo Ranero, van los hermanos Wetzels, de gebroeders Wetzels.
Toen ik vanochtend thuis op weg ging, met mijn rugzak op de rug en mijn koffer op rolletjes achter mij aan, lopend naar het NS-station in Susteren om de trein naar Sittard te nemen, had ik mijn eerste ontmoeting: er stopte een Belgische auto bij mij, en de chauffeur (een man uit Maaseik) vroeg mij de weg naar Sittard. Wat een gelukje! Ik ben in zijn auto gestapt, en hij heeft mij bij het NS-station in Sittard er uit gelaten. Dat scheelde dus nogal wat gesjouw, want ook zo’n rolkoffer is toch nog behoorlijk ongemakkelijk, en ik heb – nu ik toch per trein, vliegtuig en auto ga reizen – mijn bagage niet zo zuinig samengesteld als vorig jaar, toen ik al mijn spullen zelf heb moeten transporteren.
Ik sluit nu even af - ik moet zo meteen de trein uit - , en zal vanavond de rest van de dag beschrijven.
Inmiddels is het donderdagavond, we zijn in Spanje aangekomen, en het leven is goed. Broer Frans en zijn dochter Dionne hebben mij in Duiven van het station gehaald, we hebben bij Frans gelunched en zijn daarna naar Weeze vertrokken. Om 17.20 uur ging het vliegtuig de lucht in, en om 19.05 uur zijn we in Santander geland. Om 19.30 uur stonden we voor het loket van de huurauto’s, waar we een mooie witte Seat toegewezen kregen. Na een kilometer of 40 snelweg hebben we in het dorpje Arenas de Iguña een door Frans gereserveerde B&B genomen, en zijn we in het dorpje gaan eten. We hadden een adres gekregen van de señora van de B&B, maar het viel ons nogal moeilijk om dat ook echt te vinden. We zijn zelfs het dorp uitgereden en weer omgedraaid voor we in de gaten hadden dat we ergens rechtdoor hadden moeten rijden in plaats van linksaf te gaan. De Bodega Los dos Valles bleek een echte dorpsbodega te zijn met een sociale functie. We kregen er een spaans menukaartje, waar we min of meer op de gok een keuze uit gemaakt hebben. Dat is natuurlijk wel spannend, want wat krijg je voorgeschoteld? Wat Frans had besteld, klopte aardig met de verwachting (frites, chorisoballetjes en gebakken ei), maar mijn keuze had een verrassend resultaat, dat echter heel smakelijk en licht verteerbaar uitviel (plateau van allerlei gesneden vleeswaren). Kosten : vooroor;logs. Het enige nadeel (Frans heeft het gevoeld) was, dat we erg laat begonnen te eten, namelijk op de in Spanje gebruikelijke etenstijd van ongeveer 21 uur. Tegen 23 uur kwamen we in B&B terug, waar de voordeursleutel onder de deurmat lag.