Los Hermanos Wetzels 2
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
25 Augustus 2013 | Spanje, El Burgo Ranero
2013-2: De aankomst: vrijdag 23 augustus.
Vanochtend om 9 uur lekker ontbeten in het eetzaaltje: stokbrood met jam, en een keuze uit diverse stukken taart. Van die taart is één stuk wel voldoende voor een normale ontbijter, en dat zijn we allebei. Daarna weer in de auto, de snelweg op, die opmerkelijk rustig was, en vlak na half twaalf kwamen we dan op onze bestemming El Burgo Ranero, waar we in de albergue op een drukke schoonmaakploeg van Teresa en een drietal andere dames stuitten. Omdat dat duidelijk ongelegen uitkwam, werden we door Teresa met de boodschap “doe vooral héél rustig aan” naar Hostal El Peregrino (een naam die jullie moeten onthouden) 40 meter verder gedirigeerd voor koffie en (op spaanse wijze) ontbijt, bestaande uit sneden stokbrood met kaas, twee stukken tortilla en nog losse sneden stokbrood. De koffie in El Peregrino is uitmuntend, werkelijk waar. Daar zullen we de komende weken nog vaak van genieten, denk ik zo.
Om ongeveer één uur zijn we naar El Nogal teruggewandeld, maar daar was noch Teresa noch de rest van de schoonmaakploeg te ontdekken. Inmiddels waren er wel al diverse pelgrims binnengekomen, die op bed lagen voor hun siësta. We zijn dus maar op het trottoir op het bankje gaan zitten om te experimenteren met onze notebooks, maar de internetverbinding bleek erg slecht te zijn. Pas op het bankje aan de andere kant van de kruising naast onze albergue wist Frans een verbinding tot stand te brengen, overigens van slechte kwaliteit. Zo tegen drie uur kwam eindelijk Teresa weer aan (ze was naar haar vader elders in het dorp geweest, en werden we in de albergue rondgeleid, en ook in het huis naast de albergue, waar ze zelf woont en waar wij ook onze eigen kamers kregen toegewezen. Dan voel je je toch eindelijk wat op je gemak, omdat je dan je eigen plekje hebt, je koffer uitgepakt hebt, en je op je plaats weet. Toen werden ook pas de tafeltjes en stoeltjes van ons eigen terras buitengeset, waardoor de aandacht van passanten op onze albergue wordt gevestigd. El Nogal is de eerste albergue bij binnenkomst in het dorp, en dat kan natuurlijk een voordeel zijn, maar dan moet de wandelaar/fietser wel in de smiezen hebben, dat hij langs een albergue komt, anders vervolgt hij zijn weg tot aan of langs El Peregrino met het buitenterras, en daar precies tegenover ligt al de Albergue Municipal, en dus ben je dan je potentiële klanten kwijt. Onze gedachte was al meteen , dat daar verandering in moest worden gebracht en dat ons eigen buitenterras al ’s morgens vroeg een blikvanger voor de albergue moest zijn.
Na de introductie door Teresa zijn we in onze huurauto gestapt om het dorp te verkennen. Dat klinkt misschien wat vreemd, dat je zoiets met de auto doet, maar luister! We zijn namelijk eerst teruggereden naar de toegangsweg tot het dorp, waar een groot tankstation met shop gelegen is, en in die shop hebben we onze eerste boodschappen gedaan: flessen mineraalwater, waaraan we intussen toch wel grote behoefte gekregen hadden. Vervolgens hebben we het stationnetje (ligt helemaal buiten het dorp) opgezocht, en zijn we langs de rand van het dorp gaan rijden. Er is een industrieterreintje, en een nieuwbouwwijkje met best wel mooie huisjes, maar er is ook een heel oud gedeelte in het dorp zelf, waar de weg niet eens is geasfalteerd. Ik kreeg vrijdag, zo door het dorp rijdend, ineens flashbacks van vorig jaar, toen ik op de fiets er door heen gereden ben, en ik kan me nu herinneren, dat ik bij het uitrijden van dit dorp verkeerd ben gereden, en vrijwel onmiddellijk met behulp van een daar lopende man naar de goede route heb kunnen terugrijden. Al met al hebben we toch wel zo’n drie kwartier rondgereden.
Teresa heeft ons tijdens de introductie meteen uitgenodigd om ’s avonds in haar huis, in haar keuken te eten, en dat bleek een van de spaanse specialiteiten te zijn: paella, waar Frans en ik beiden nou niet bepaald een liefhebber van zijn, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. We hebben dus onszelf vermand, en wij hebben uit de grote zwarte paellapan opgeschept, alsof er niets aan de hand was. Een basis van gele rijst met massa’s gamba’s en mosseltjes en inktvisringen, en al die zeevruchten moest je met je blote tien geboden openen en schoonmaken en het binnenste opeten. Leuk, hoor, wanneer je daar geen echte liefhebber van bent! Maar goed, we zijn door die beproeving heengekomen, en (ik ben heel trots op mijzelf) ik heb met lange tanden nog een keer opgeschept, omdat ik Teresa niet wilde teleurstellen, die zo overduidelijk wilde pronken met een zelfgemaakt nationaal gerecht. Zullen we haar volgende week stamppot boerenkool voorschotelen? Nee, boerenkool heeft de groenteboer hier niet.
Na het eten zijn we bij El Peregrino een pilsje gaan drinken, en daar heeft Teresa ons voorgesteld aan de hospitaleras van de Albergue Municipal (die er dus recht tegenover ligt), die daar ook zaten uit te rusten van de zware inspanningen van die dag. Het bleken twee spaanse jonge vrouwen te zijn (namen hoor ik komende week wel weer), waarvan er eentje redelijk engels kon spreken. Ja, zoiets moet je bij spanjaarden steeds maar afwachten, maar goed, met deze hospitaleras kunnen we de komende dagen zo nodig communiceren. We hebben een tafeltje genomen op het steeds voller wordende terras, en hebben geprobeerd om mijn eerste verslag de lucht in te sturen (lukte niet), en de eerste keer te skypen met Sietske in Susteren (lukte wel). Het was behoorlijk moeilijk om Sietske te verstaan met het steeds groter wordend aantal spanjaarden om ons heen; die lui spreken nou niet bepaald zachtjes, dus ik was op het laatst genoodzaakt om zo ongeveer met mijn oor tegen dit notebook het skypegesprek voort te zetten, en we hebben het uiteindelijk maar gestaakt, want zo was het niet leuk meer.
Dus terug naar El Nogal, waar we onze terrasspullen nog moesten binnenzetten, en na sluiting van de albergue om half elf ’s avonds naar bed zijn gegaan. Al met al een dag met heel veel nieuwe indrukken, en met de verwachting: hoe zal het werken morgenvroeg gaan, en krijgen we daar nog instructies over? Nadat Teresa ons namelijk op het terras van El Peregrino had achtergelaten, hebben we haar niet meer gezien, en wij vroegen ons af, of ze misschien op haar kamers was, of misschien bij haar vader elders in het dorp. We hebben er geen zekerheid over kunnen krijgen. Enfin, we hebben om half elf toch maar de voordeur afgesloten in de veronderstelling (die achteraf juist bleek te zijn), dat ze naar haar werk was vertrokken, en dat we morgenvroeg het wel zouden horen. Onze kennismakingsdag met El Burgo Ranero zat er op.
Vanochtend om 9 uur lekker ontbeten in het eetzaaltje: stokbrood met jam, en een keuze uit diverse stukken taart. Van die taart is één stuk wel voldoende voor een normale ontbijter, en dat zijn we allebei. Daarna weer in de auto, de snelweg op, die opmerkelijk rustig was, en vlak na half twaalf kwamen we dan op onze bestemming El Burgo Ranero, waar we in de albergue op een drukke schoonmaakploeg van Teresa en een drietal andere dames stuitten. Omdat dat duidelijk ongelegen uitkwam, werden we door Teresa met de boodschap “doe vooral héél rustig aan” naar Hostal El Peregrino (een naam die jullie moeten onthouden) 40 meter verder gedirigeerd voor koffie en (op spaanse wijze) ontbijt, bestaande uit sneden stokbrood met kaas, twee stukken tortilla en nog losse sneden stokbrood. De koffie in El Peregrino is uitmuntend, werkelijk waar. Daar zullen we de komende weken nog vaak van genieten, denk ik zo.
Om ongeveer één uur zijn we naar El Nogal teruggewandeld, maar daar was noch Teresa noch de rest van de schoonmaakploeg te ontdekken. Inmiddels waren er wel al diverse pelgrims binnengekomen, die op bed lagen voor hun siësta. We zijn dus maar op het trottoir op het bankje gaan zitten om te experimenteren met onze notebooks, maar de internetverbinding bleek erg slecht te zijn. Pas op het bankje aan de andere kant van de kruising naast onze albergue wist Frans een verbinding tot stand te brengen, overigens van slechte kwaliteit. Zo tegen drie uur kwam eindelijk Teresa weer aan (ze was naar haar vader elders in het dorp geweest, en werden we in de albergue rondgeleid, en ook in het huis naast de albergue, waar ze zelf woont en waar wij ook onze eigen kamers kregen toegewezen. Dan voel je je toch eindelijk wat op je gemak, omdat je dan je eigen plekje hebt, je koffer uitgepakt hebt, en je op je plaats weet. Toen werden ook pas de tafeltjes en stoeltjes van ons eigen terras buitengeset, waardoor de aandacht van passanten op onze albergue wordt gevestigd. El Nogal is de eerste albergue bij binnenkomst in het dorp, en dat kan natuurlijk een voordeel zijn, maar dan moet de wandelaar/fietser wel in de smiezen hebben, dat hij langs een albergue komt, anders vervolgt hij zijn weg tot aan of langs El Peregrino met het buitenterras, en daar precies tegenover ligt al de Albergue Municipal, en dus ben je dan je potentiële klanten kwijt. Onze gedachte was al meteen , dat daar verandering in moest worden gebracht en dat ons eigen buitenterras al ’s morgens vroeg een blikvanger voor de albergue moest zijn.
Na de introductie door Teresa zijn we in onze huurauto gestapt om het dorp te verkennen. Dat klinkt misschien wat vreemd, dat je zoiets met de auto doet, maar luister! We zijn namelijk eerst teruggereden naar de toegangsweg tot het dorp, waar een groot tankstation met shop gelegen is, en in die shop hebben we onze eerste boodschappen gedaan: flessen mineraalwater, waaraan we intussen toch wel grote behoefte gekregen hadden. Vervolgens hebben we het stationnetje (ligt helemaal buiten het dorp) opgezocht, en zijn we langs de rand van het dorp gaan rijden. Er is een industrieterreintje, en een nieuwbouwwijkje met best wel mooie huisjes, maar er is ook een heel oud gedeelte in het dorp zelf, waar de weg niet eens is geasfalteerd. Ik kreeg vrijdag, zo door het dorp rijdend, ineens flashbacks van vorig jaar, toen ik op de fiets er door heen gereden ben, en ik kan me nu herinneren, dat ik bij het uitrijden van dit dorp verkeerd ben gereden, en vrijwel onmiddellijk met behulp van een daar lopende man naar de goede route heb kunnen terugrijden. Al met al hebben we toch wel zo’n drie kwartier rondgereden.
Teresa heeft ons tijdens de introductie meteen uitgenodigd om ’s avonds in haar huis, in haar keuken te eten, en dat bleek een van de spaanse specialiteiten te zijn: paella, waar Frans en ik beiden nou niet bepaald een liefhebber van zijn, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. We hebben dus onszelf vermand, en wij hebben uit de grote zwarte paellapan opgeschept, alsof er niets aan de hand was. Een basis van gele rijst met massa’s gamba’s en mosseltjes en inktvisringen, en al die zeevruchten moest je met je blote tien geboden openen en schoonmaken en het binnenste opeten. Leuk, hoor, wanneer je daar geen echte liefhebber van bent! Maar goed, we zijn door die beproeving heengekomen, en (ik ben heel trots op mijzelf) ik heb met lange tanden nog een keer opgeschept, omdat ik Teresa niet wilde teleurstellen, die zo overduidelijk wilde pronken met een zelfgemaakt nationaal gerecht. Zullen we haar volgende week stamppot boerenkool voorschotelen? Nee, boerenkool heeft de groenteboer hier niet.
Na het eten zijn we bij El Peregrino een pilsje gaan drinken, en daar heeft Teresa ons voorgesteld aan de hospitaleras van de Albergue Municipal (die er dus recht tegenover ligt), die daar ook zaten uit te rusten van de zware inspanningen van die dag. Het bleken twee spaanse jonge vrouwen te zijn (namen hoor ik komende week wel weer), waarvan er eentje redelijk engels kon spreken. Ja, zoiets moet je bij spanjaarden steeds maar afwachten, maar goed, met deze hospitaleras kunnen we de komende dagen zo nodig communiceren. We hebben een tafeltje genomen op het steeds voller wordende terras, en hebben geprobeerd om mijn eerste verslag de lucht in te sturen (lukte niet), en de eerste keer te skypen met Sietske in Susteren (lukte wel). Het was behoorlijk moeilijk om Sietske te verstaan met het steeds groter wordend aantal spanjaarden om ons heen; die lui spreken nou niet bepaald zachtjes, dus ik was op het laatst genoodzaakt om zo ongeveer met mijn oor tegen dit notebook het skypegesprek voort te zetten, en we hebben het uiteindelijk maar gestaakt, want zo was het niet leuk meer.
Dus terug naar El Nogal, waar we onze terrasspullen nog moesten binnenzetten, en na sluiting van de albergue om half elf ’s avonds naar bed zijn gegaan. Al met al een dag met heel veel nieuwe indrukken, en met de verwachting: hoe zal het werken morgenvroeg gaan, en krijgen we daar nog instructies over? Nadat Teresa ons namelijk op het terras van El Peregrino had achtergelaten, hebben we haar niet meer gezien, en wij vroegen ons af, of ze misschien op haar kamers was, of misschien bij haar vader elders in het dorp. We hebben er geen zekerheid over kunnen krijgen. Enfin, we hebben om half elf toch maar de voordeur afgesloten in de veronderstelling (die achteraf juist bleek te zijn), dat ze naar haar werk was vertrokken, en dat we morgenvroeg het wel zouden horen. Onze kennismakingsdag met El Burgo Ranero zat er op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
