43 Geen relaxdag vandaag.

GEEN RELAXDAG VANDAAG: Het blijft hier klimmen en dalen .
Dag 41: 10 juli 2012.
Dashboard:
Van: Samos.
Naar: Palas de Rei.
Afgelegde afstand: 56,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Het klooster van Samos is een mooi oud ding, maar ongeschikt om in te overnachten. Ik heb mijn fiets gestald in de garage van een Spaanse hospitalero (er is ook nog een Duitse hospitalero, en daar kun je tenminste fijne gesprekken mee voeren), en om 7 uur haal ik mijn stalen ros daar weer uit. Om half acht is de dormitório leeg, en zit het terras van de bar aan de overkant, en trouwens ook de bar zelf, helemaal vol met pelgrims, die koffie en thee zitten te drinken, en broodjes zitten te eten. Die man slaat er mooi een slaatje uit, net als ik schreef over Roncesvalles, en de bar in het eerstvolgende dorpje daar.
Gisteravond heb ik hier in de bar met Sietske gebeld en met mijn jongste zoon Ad. Eergisteren in Las Herrerías was dat onmogelijk, want in dat bergdorpje was er gewoon geen publieke telefoon. En gisteren heb ik van Ad gehoord, dat ik volgend jaar de verjaardagen van 8 kleinkinderen moet gaan onthouden in plaats van dit jaar die van 7 kleinkinderen! Dat bedoelde Sietske ook met een fijn bericht uit Amerika.
Ook ik ontbijt in de bar met een lekkere kop thee, en kan dan op weg. Onderweg krijg ik diverse lange beklimmingen voor de wielen: 2 kilometer, 5 kilometer, en dat allemaal met percentages van 7 en 8%, en het nodige klein grut.
Ik zie waarachtig een klein vosje langs de kant liggen; dat had ik op deze camino nog niet gezien. Al met al wordt het toch een hele menagerie van dode beesten.
Ik kom een nieuw verkeersbord tegen. Tot nu toe heb ik heel vaak waarschuwingsborden gezien om automobilisten te attenderen op de wandelaars, wanneer hun route samengaat met die van de auto’s. Ook waren er de routeborden voor ons, fietsers. Maar nu zie ik borden met de richting voor automobilist-pelgrims. Dat is toch van de dolle! Wanneer je per auto die camino gaat doen, ben je in een dag klaar, en dat kan toch niet de bedoeling van een camino zijn? ’s Ochtends in je auto stappen, en ’s avonds je compostellana afhalen in Santiago! Ongehoord! Maar het bestaat kennelijk wel.
Wanneer ik in Paradela langs een tuinartikelenwinkel kom, staat er buiten een brede motorgrasmaaier te koop: occasion. Is dat misschien iets voor ons gazon in Susteren, Sietske?
In Portomarin blijkt alles heel anders te zijn, dan ik me had voorgesteld. Ik had gedacht een lange klim naar het stuwmeer te moeten maken, maar het stuwmeer ligt beneden. Ik ben er al vóór 11 uur. Het is een heel bijzonder stadje, want het ligt aan dat in 1962 gebouwd stuwmeer, en lag daarvóór in het stuwmeer. De interessante gebouwen zijn toen steen voor steen afgebroken, en vervolgens hoger op de helling weer opgebouwd. Je kunt ze nu dus bezichtigen in het nieuwe Portomarín. De andere gebouwen liggen onder water. Het stadje staat me niet aan, ook omdat ik er meer dan een halve dag moet gaan doorbrengen, en ik voel er veel meer voor om door te rijden. Het routeboekje vermeldt een lange klim van 13 kilometer ná Portomarín, waarvan 1 kilometer met een percentage van 10%, en ik heb dat liever vandaag maar gehad, dan morgenvroeg net na het opstaan. Het wordt dus toch nog een lange dag met heel veel zweetdruppels, maar het is de moeite dan ook waard. Ik heb een heel stuk meer gedaan dan ik gepland heb, en dat scheelt weer in de komende twee dagen, die hierdoor een stuk makkelijker worden.
Op die lange klim stop ik om half een bij Gonzar. Er ligt daar een restaurant/barretje langs de kant van de weg, en er zitten al diverse pelgrim-wandelaars te eten. Ik loop naar binnen, en kies van de grote lijst aan de muur een ensalada mixta uit. No, zegt de baas, solamente bocadillas. Dat zijn halve stokbroodjes met iets ertussen. Zo krijg je ze ook in Nederland. Nou dan maar zo’n stokbrood met kaas en tomaten. Het wordt me niet duidelijk, waarom de andere lekkere onderdelen van de “menukaart” niet te krijgen zijn.
Om half drie rijd ik na een heleboel beklimminkjes en afdalinkjes het stadje Palas de Rei binnen. Ik heb lekker wat kilometers gemaakt, die ik morgen niet meer hoef te maken. Ik moet nu wel mijn schema voor de laatste 2 dagen gaan bijstellen. Ik kom langs een bord Albergue, waarvan de baas buiten in de deuropening staat. Ik vraag of het nog kan, en hij steekt 1 vinger op. Ik krijg dus het laatste bed. Alle spullen van de fiets, alles naar boven sjouwen, douchen, en dan naar beneden om te typen. Je kunt hier in ieder geval ’s avonds en ’s ochtends eten aan een aantal tafeltjes. Het is dus beter geregeld dan in het klooster in Samos. De fiets gaat in een apart hok naast de Albergue.
De tv staat aan, en ik zie de weersvoorspelling: tot en met donderdag bewolkt en ook zon, en op vrijdag regen in deze regio. Dat betekent, dat ik na mijn aankomst in Santiago op donderdag kan zeggen, dat ik op mijn fietstocht door Spanje heen geen enkele druppel regen heb gehad. Wanneer ik in Santiago aankom, zal ik beslist aan jullie allemaal denken, dus de wens van Ivo Seegers zal zeker in vervulling gaan.
Ik ga nog even het stadje in om het te bekijken. Maar het is een klein stadje zonder enige bezienswaardigheid, en ik loop rond zonder iets te fotograferen. Ik kom wel nog twee Vlaamse fietsers tegen, die van hieruit nog even verder fietsen. We spreken af overmorgen in Santiago samen een pint te drinken.
Ik ben weer terug in Albergue Buen Camino, waar ik bij het zoontje van de baas (Pa kijkt lachend toe) een glas tinto bestel, en hem vervolgens betaal met 10 cent fooi. Het ventje zet grote ogen op, en mag van Pa het muntstukje houden. Ik stop voor vandaag, en hoop jullie morgen van de voorlaatste dag verslag te doen. Ik kan echter geen gebruik maken van de website, omdat er onderhoud aan gepleegd wordt. Ik zal het dus later nog eens proberen.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 41.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 2.301,4 km.
Waarvan gefietst: 2.103,4 km.