42 Ik ben er over!

IK BEN ER OVER!: Afdalen naar Galicië .
Dag 40: 9 juli 2012.
Dashboard:
Van: Las Herrerías.
Naar: Samos.
Afgelegde afstand: 39,7 km.
Cockpit Voice Recorder:
Vandaag ga ik verder de hoogte in. Ik ben al bijna halverwege de Cebreiro, maar ik moet vanuit dit bergdorpje eerst weer helemaal terug naar de grote weg. Eerst wordt er nog ontbeten in de Albergue Las Herrerías, lekkere sneden brood met een bijna zwarte rand, margarine, en potten jam en chocopasta. Ze hebben verder koffie, en warme melk. Die laatste smaakt trouwens heel goed; dat heb ik al heel lang niet meer gedronken.
Om acht uur naar de grote weg, en dan meteen omhoog. Ik zie de snelweg heel hoog boven mij over een viaduct razen, en wanneer ik een half uur later weer de snelweg zie, loopt hij onder mij. Zo hoog moet ik klimmen; het is echt buffelen. Ik hoor de koeienbellen van boven op de weiden. Ik heb – net als eergisteren op de Montes de Leon – vreselijk last van de vliegen, die op mijn transpiratie afkomen. Vooral wanneer ik stilsta, heb ik zo een hele zwerm om mij heen, en dan moet je denken aan zeker zo’n 50 vliegen; het is verschrikkelijk, want je raakt ze niet kwijt door om je heen te slaan. Ik zie regelmatig taxi’s omhoog rijden, en later weer terug, maar dat doe je toch als rechtgeaarde pelgrim niet, of je zou een ziekte of lichamelijk mankement moeten hebben gekregen. Ook zie ik een paar keer de transportautootjes van Jacotrans langs me omhoog rijden; dat zijn bestelauto’s, die bagage van luxe-pelgrims naar het volgende hotel of de volgende albergue brengen. Nee, ik wil een pelgrimsreis volbrengen met al het afzien, dat daar normaliter mee gepaard gaat.
Ik ga op mijn route tussen de Sierra del Courel (links) en de Sierra de Ancares (rechts) door. Op de toppen van de omringende bergen zie ik de wolken zweven, en dat belooft niet veel goeds. Hoe hoger ik kom, hoe kouder het wordt, en ik trek mijn fleece-jack maar snel aan. Na enkele kilometers moet ik mijn fietslichten aandoen, want ik fiets nu weer in de mist, net als eergisteren. Gelukkig heb ik om mijn achtertassen een geheel gesloten hoes van geel plastic, en die zorgt voor een goede zichtbaarheid voor het achteropkomend verkeer. Wanneer ik uitadem, zijn het meteen condenswolkjes. Ik kom in Pedrafita langs een standbeeld van een pelgrim, en dat gaat op de foto. Om 11 uur ben ik eindelijk op de top van de Cebreiro (1.310 meter hoog), en kan ik even wat normaal dalen en klimmen. Ik ben nu al in de landstreek Galicië. In Liñares ligt er een tienda naast de weg met een barretje, waar ik koffie met een scheut Spaanse brandy drink. Dat doet me goed, ik word er van binnen weer een beetje warm van. Bij het weggaan loopt er net een pelgrim met een pakezel voorbij, die natuurlijk heel wat bekijks krijgt.
Ik ga verder langs de Alto de San Roque (1.270 meter hoog), waar ook weer een prachtig standbeeld staat van een pelgrim, die tegen de wind in tornt, naar de Alto do Poio (1.335 meter hoog). Wanneer ik daar aankom, is het kwart voor één, en er staat een barretje met een terras, waar het vol pelgrims zit. Ik zie ze bijna allemaal iets eten, dat wel wat lijkt op onze Limburgse “appeltoeslag”, een stuk vlaai, dat van boven bedekt is. Het blijkt een empanada te heten, en het is warm. Je kunt ze met vlees en met vis (tonijn) krijgen. Ik ga er eens lekker voor zitten, want het is lunchtijd, en ik ben op de top van de tweede col. Ik kom er helemaal van bij. Ik neem het er van, want het zware werk is nu achter de rug. Wat vóór me ligt, is in ieder geval lichter, al moet je nu ook weer niet denken dat je nu flierefluitend naar beneden kunt suizen. Nee, zo gemakkelijk is het nou ook weer niet, want afdalen – zeker in een steile afdaling – vereist opperste concentratie. Je ligt met de grotere snelheid en je zwaarbepakte fiets zo op je snufferd. Het is bovendien vreselijk koud, omdat je met flinke snelheid daalt. Je remt wel voortdurend, maar het gaat toch best wel hard af en toe. Om een beeld te krijgen van een steile afdaling (en er zijn best wel wat van die stukken) moet je je voorstellen, dat je in een achtbaan de eerste keer naar beneden gaat. Dat is een steile afdaling. Er zijn stukken, waar de helling 10% is. Verder moet je voortdurend slikken om de druk in je oren weer weg te krijgen.
Ik verlang naar beneden, naar het warme dal, maar eerst moet ik die 12 kilometer dalen. Onderweg zie ik een arme fietser (zonder bepakking) langs de rand van de weg naar boven strompelen. Dat heb ik nu gehad. Beneden in Triacastela kan ik weer mijn fleece-jack uittrekken. Ik hoef nu nog maar een kilometer of 12 naar Samos te fietsen, waar ik graag in het Benedictijnerklooster wil overnachten. Daar aangekomen om kwart over twee blijkt de deur pas om 15.00 uur open te gaan. Wachten dus, maar ook lekker uitrusten. Het is vandaag een enerverende klimdag geweest, al is het niet zo erg als mijn eerste klimdag over de Pyreneeën heen. Misschien ben ik er inmiddels aan gewend geraakt.
Om 15.00 uur ben ik de eerste die wordt ingeschreven. Er is een grote dormitório, en ernaast een minieme was- en toiletgelegenheid. Geen keuken of iets wat daarop lijkt. Je kunt niet in het klooster komen. Er schijnen nog zo’n 15 monniken te wonen volgens een krantenknipsel aan de muur. Het douchen gaat slecht, want er komt nauwelijks een straaltje water uit de kraan, en het is of loeiheet of ijskoud. Nou, dat is een teleurstelling, en hier hoef ik dus nooit meer te komen.
Ik zit nu aan het tafeltje met gastenboek te typen, omdat hier een stopcontact aanwezig is. Ik lees in het gastenboek, dat hier gisteren een Zuidafrikaan is geweest, Adriaan uit Kaapstad, die schrijft:” ’n sprookiesmooie dorpie. Voorwaar ’n inspirasie vir ’n fantasieverhaal. Die Galisiane is die vriendelikste mense langs die pad”.
Hij heeft het kennelijk naar zijn zin gehad. Ik zal zo meteen ook eens het dorpje gaan bekijken. Volgens het routeboekje moet ik nog 142 kilometer, maar daar zit dan wel nog een klim van 12 kilometer bij naar het stuwmeer van Portomarín. Wanneer Fien en Willem, of Mariëtte en Jan dit lezen: mijn planning is: dinsdag overnachten in een Albergue in Portomarín, woensdag in een in Melide, en donderdagavond in die van de Monte de Gozo, maar dan ben ik al in de middag in Santiago. We zien elkaar donderdag om 20.00 uur vóór de Kathedraal. Oké?
Ik ga het dorpje in, en er staat een mooie oude kapel met een cypres ernaast, die naar men zegt al meer dan 1000 jaar oud is. Zou kunnen, wanneer je hem zo ziet. Verder is er veel erg oud en erg vervallen. Het bergdorpje van gisteren vond ik meer hebben, ook al was daar ook veel erg oud en erg vervallen. Ik eet in de dormitório, zittend op bed, want iets anders kun je hier niet. Ik heb in ieder geval genoeg etenswaren bij mij, waaronder een Russische salade, dus ik heb geen micro-ondas nodig. Een fles wijn voor o.a. dit avondeten heb ik net gekocht, evenals frisdrank voor morgen. Ik ga aan de overkant zitten om mijn verslag te versturen.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 40.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 2.245,2 km.
Waarvan gefietst: 2.047,2 km.