40 In de mist naar het dak

IN DE MIST NAAR HET DAK: Het hoogste punt van deze camino.
Dag 38: 7 juli 2012.
Dashboard:
Van: Astorga.
Naar: Ponferrada.
Afgelegde afstand: 46,1 km.
Cockpit Voice Recorder:
Ik ben al vroeg onderweg, want vandaag wacht een tocht naar de twee hoogste toppen van deze camino, waar tussen in zich het Cruz de Ferro bevindt. In Castrillo de los Polvazares krijg ik weer iets nieuws voor mijn kiezen: heel de weg door het dorp (bergop) is gemaakt van natuurstenen, waar tussen in weliswaar smalle voegen, maar die zijn breed genoeg om met mijn fietsbanden in vast te komen zitten. Het is dus één lange zwabbertocht, en ik heb nauwelijks tijd om de huizen te bekijken met hun vooruitstekende balkonnetjes (in een smalle straat). Ik moet er echt voor stoppen, en maak dan ook maar gauw een foto.
Josep heeft gisteren even naar mijn derailleur gekeken, die het in de lage versnellingen slecht deed, en vandaag heb ik nergens meer last van. Ik kan lekker in de laagste versnelling klimmen, en dat voelt weer heerlijk aan. Bovendien weet ik nu, hoe ik het euvel moet verhelpen, wanneer het zich weer voordoet.
Wanneer ik in Santa Catalina de Somoza kom, moet ik van de fiets af, want het dorp heeft alleen maar zandweggetjes. Op het laatste stukje asfalt vóót het dorp staat met krijt geschreven: WALK, en dat doe ik dan ook maar. Je maakt hier wat mee!
Zo langzamerhand begint de weg goed te stijgen, en dat is goed te zien, wanneer je buiten de dorpjes naast je lijkt: je ziet al goed, waar je tevoren – ergens onder je – hebt gereden. De dalen zien er geweldig mooi uit, en ik hoop dat de daarvan gemaakte foto’s goed zijn geworden. Eigenlijk moet je dit zelf zien en ondervinden; ik vind het zo moeilijk om het gevoel dat ik heb, over te brengen. Je fietst hier in Gods mooie natuur, en alles om je heen is schitterend en puur. Plotseling kom ik in het dorp El Ganso (leuke naam voor ons, Nederlanders), en ik zie op het routekaartje, dat ik al op 1030 meter hoogte zit; ik heb nog helemaal niet het gevoel, dat ik heb geklommen. Maar dat gevoel verandert na El Ganso: het wordt nu steiler, de bosjes worden lager, de planten schraler. Links op de achtergrond steekt nog steeds de Teleno boven alles uit. Voor de Romeinen symboliseerde deze top de god Mars.
In Rabanal del Camino kom ik een oud manneke tegen, die mij meteen de weg wijst (wist ik zelf trouwens ook wel). Wanneer ik bij hem stop, vertelt hij, dat hij ook al in Santiago is geweest, en als afscheid schudden we elkaar de hand, en wenst hij mij een buen camino.
Vlak vóór Foncebadón komen Mariëtte en Jan, die ik in Melle op een terras heb ontmoet, langs me, en we gaan in de plaatselijke Albergue een kop koffie drinken. Ze zijn er al van op de hoogte, dat Willem ziek is geworden, en dat Fien en Willem nu ergens achter ons rijden (wanneer ze al rijden). We spreken af, dat we elkaar volgende week donderdag in Santiago zullen treffen op het plein vóór de Kathedraal. Hoe laat weet ik niet, dat zullen we nog wel zien. (Fien en Willem, wanneer jullie dit lezen, heb je er misschien wat aan).
Eindelijk kom ik boven (1.500 meter hoog), maar hier is nog niet het dak van mijn camino. Ik fiets even omlaag, en dan weer omhoog, en na wat kilometers kom ik bij het Cruz de Ferro (soms ook wel het Cruz de Hierro genoemd, het ligt er maar aan van welke taal je uitgaat). Hier is weer een van mijn ijkpunten: hier ga ik mijn steentjes deponeren, waarover ik al heb geschreven in een eerder etappeverslag. Ik haal ze uit mijn stuurtas, en maak er een foto van, wanneer ik ze op mijn hand heb. Mariëtte maakt van mij een foto, wanneer ik op de top van de stenen heuvel de zes stenen laat vallen. Ik hoop, dat het op de foto te zien is. Ik heb op weg naar deze Cruz de Ferro er aan gedacht, dat ik nu ook het steentje van Gentle daar achter laat. En nu komt mij het lied van Paul de Leeuw in gedachten, dat ook bij de begrafenis van Sietske’s vader is gespeeld: ik heb een steen in de rivier verlegd (ik weet niet of dit de goede titel is, maar het was wel zoiets). Ik heb nu voor eeuwig een steen bij het Cruz de Ferro neergelegd, waar Gentle uitbundig aan geroken heeft, en die dus iets voor haar betekende. Dit gaat nooit meer weg. Ik heb tranen in mijn ogen (nu trouwens ook weer, nu ik het schrijf), want het beestje heeft toch wel heel veel voor mij betekend. Het was mijn hondekind. Sietske weet wel, hoe ik mij nu voel.
Ik ga verder naar de volgende en nog hogere top. De wolken beginnen intussen zo dicht en donker te worden, dat ik mijn fleece-jack aan moet trekken (zo meteen moet ik naar beneden), en ik kom langs Manjarín, een verlaten en vervallen dorp. Bij de drinkwaterbron staat een enigszins geïmproviseerde bar/albergue, opgericht door een groep jonge mensen uit Ponferrada, die zich Tempeliers noemen. Ik maak veel foto’s, en maak ook een praatje met de leider van het stel, die rondloopt in een wit habijt met een rood Tempelierskruis op de borst. Ik krijg een prachtig stempel in mijn credencial, en hij is heel geïnteresseerd, waar ik vandaan kom. Hij is ooit in Maastricht geweest. Inmiddels zijn de wolken over de top van de eerste col getrokken, en ze trekken nu over de weg heen als een soort mist. Het regent niet, maar deze regenwolken bezorgen je wel condensdruppels. Gek, he, in de regenwolken regent het niet, maar je krijgt wel “regendruppels” mee. In de mist rijd ik verder, en soms zie ik niet meer dan 20 meter voor me uit. Zo kom ik uiteindelijk op de top van de Irago-pas, en die is 1.510 meter hoog. Dit is dus echt het allerhoogste punt van mijn camino. Van hier uit wordt er alleen maar gedaald, en voor die afdaling waarschuwt een groot bord in het Spaans en het Engels. Het wordt een afdaling van 15 kilometer (!) en dat schiet natuurlijk best wel op. Langzamerhand raak ik uit de mist, en begint het zonnetje weer terug te komen. De kou van de top verdwijnt langzamerhand. Mijn handen en vingers zijn helemaal verstijfd van de kou, en dat is moeilijk remmen. Ik moet nu namelijk 15 kilometer lang remmen, en proberen mijn remblokjes heel te houden. In de afdaling kom ik door het plaatsje El Acebo, vol met terrasjes, waar pelgrims zitten bij te komen van de verschrikkingen van de toppen. Het is een rustpunt in de afdaling, en het plaatsje is helemaal opgeknapt. Heel mooi! Op het einde van het dorpje staat een gedenkteken voor een verongelukte fietspelgrim. Het tweede deel van de afdaling leidt over een uitlopende kam verder het dal in langs steile hellingen, waarop weer meer bos groeit.
Verderop kom ik door Molinaseca, een aardig dorp met karakteristieke woningen, met sierwapens op de gevels. Het landschap is weer veel veranderd: veel frisgroene kastanjes en weiden met daartussendoor wijngaarden. Ik ben in de streek El Bierzo. Ik kom in Ponferrada, het eindpunt voor vandaag. Al snel heb ik de Albergue San Nicolas de Fluë gevonden, waar ik onderdak krijg.
Het gebruikelijke regeluurtje, eetuurtje, inkoopuurtje, en bezichtigingsuurtje volgen. Ze duren weliswaar geen uren, maar het loopt wel lekker zo. Ik begin te typen, en nu ben ik bijna klaar. Ik zit buiten aan een tafeltje, en naast mij zit een grote groep jongeren met een gitaar te klappen en te zingen. Ik hoor Spaanse klanken, maar ook Let it be, en dat soort liedjes. Trouwens, ik moet mijn eerdere schatting bijstellen. Er zit zeker 50% jongeren op deze camino. Ik ga zo meteen het stadje nog even in. Er schijnt een grote fiesta te zijn, en bovendien moet ik deze tekst nog verzenden; hier hebben ze geen wifi.
Ik wil morgen niet al te ver fietsen, want dan heb ik op het einde van mijn etappe de O’Cebreiro, de 4e grote col van deze camino, en dat lijkt me niet zo erg goed op het einde van de dag. Ik kan beter tevoren stoppen, en dan overmorgen die col als eerste nemen. Hoe ook, het einde van mijn camino nadert met rasse schreden, en dat stemt mij weemoedig. Het was mooi, zelfs prachtig, ook al bestaat de camino uit afzien. Ik zal het gaan missen straks.
Ik zit nu in een bar met wifi, en ik krijg bij mijn glas tinto (rode wijn) meteen een hapje te eten; dat is hier gebruikelijk. Ik groet jullie, en tot morgen.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 38.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 2.142,2 km.
Waarvan gefietst: 1.944,2 km.