38 Met tegenwind naar León

MET TEGENWIND NAAR LEÓN: Althans in de ochtend.
Dag 36: 5 juli 2012.
Dashboard:
Van: Sahagún.
Naar: León.
Afgelegde afstand: 61,3 km.
Cockpit Voice Recorder:
Weer valt mij vandaag op, hoeveel jeugd er op deze camino loopt. Met jeugd bedoel ik jongeren onder pakweg 25 jaar. Ik weet niet of ook van zo’n gegeven een registratie plaatsvindt, maar het zou me niet verbazen, wanneer het percentage jeugd op 40% uitkomt.
Vanochtend is er even commotie in de Albergue. Jullie weten inmiddels, dat om vijf uur de eersten beginnen op te staan. Vanochtend is er een Italiaanse, die zichzelf rond dat tijdstip niet meer kan bevrijden uit de wc, en dus met de wc-deur begint te rammelen. Eerst denk je: moet dit nou, maar zo langzamerhand kom je tot de ontdekking, dat er iets mis moet zijn. Nou, dat gebeurt bij meer pelgrims, dus ze wordt nu snel bevrijd uit haar benarde positie. Maar inmiddels is wel heel de Albergue wakker.
Wanneer ik vertrekken wil, moet ik toch wachten, want ik heb mijn behoefte nog niet kunnen doen, en onderweg heb je daar – zeker zo vroeg in de ochtend – geen gelegenheid voor. Vlak voor acht uur lukt het eindelijk, en dan kun je met een prettig gevoel vertrekken. Het is buiten weer eens erg koud. Ik vertrek in de hoop, dat de zon snel zal doorbreken, maar daarin heb ik het mis. Bovendien staat er een harde wind, en ook nog recht van voren, dus het fietsen is eerst echt geen lolletje. Na dik 10 kilometer besluit ik te stoppen, en mijn fleece-jack tevoorschijn te halen. Dat voelt al beter aan, al zijn mijn vingers (waarmee ik toch best wel vaak moet schakelen) helemaal verstijfd, zodat ik met heel mijn hand op de betreffende knopjes moet duwen. De wind blijft recht van voren waaien, dat is dan uit het westen. Ja, ik ga naar de Atlantische Oceaan toe, en dan kun je deze westenwind verwachten.
Ik rijd een paar keer verkeerd, maar dat corrigeer ik snel, omdat ik het ook snel in de smiezen heb. Het is in feite meestal een lange rechte weg naar Mansilla de Mulas, en het gaat voorspoedig, althans wanneer je de invloed van de wind niet meetelt. In een dorpje word ik ineens verrast doordat de asfaltweg verandert in steenslag, en dan heel het dorp door. Maar dat zijn maar korte momenten.
Mijn vingers blijven verstijfd, maar mijn body begint langzamerhand op te warmen. Och, ik mag niet klagen, want ik ben na vandaag over de meseta heen, en ik heb geen meseta-hitte gehad. Nou, dan trek ik nu ook maar mijn handschoenen aan, en lijk ik wel een winterfietser.
Ik rijd in een dorpje langs een zijstraat, en ik zie in een flits in het voorbijgaan, dat dat straatje weliswaar de Calle Obscura heet, maar in een verblindend licht baadt. Vreemde gewaarwording! Ook zie ik onderweg nog steeds de frontons (heel hoge en lange betonnen of cementen muren), waar het spel pelota wordt gespeeld. Ik dacht, dat dat spel alleen in Baskenland werd gespeeld, maar kennelijk ook hier nog steeds.
Wanneer ik bijna in Mansilla de Mulas ben, loopt er links van de weg kilometers lang een mooi wandelpad voor de camino-wandelaars. Maar – ik schreef dat al – ook anderen maken daar gebruik van, en dan bedoel ik de mountainbikers. Het is niet leuk om deze mensen bezig te zien. Ze fietsen behoorlijk hard, bellen pas vlak vóór een groep wandelaars, en zijn kwaad, wanneer deze niet snel genoeg aan de kant gaan. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. De mountainbiker krijgt woorden met een oudere camino-wandelaar, en ik heb alle begrip voor het standpunt van de wandelaar. De wandelpaden zijn destijds aangelegd voor de wandelaars en niet voor deze nieuwkomers op de camino. Wanneer ik vervolgens op de asfaltweg de groep passeer en hen buen camino toeroep, krijg ik van hen een vriendelijke groet terug, en van de oudere wandelaar een opgestoken duim.
Er zijn in Spanje kennelijk minder honden dan in Frankrijk, en bovendien absoluut niet kwaadaardig. In Frankrijk zitten ze wel achter een hek, maar ze zien je al uit de verte aankomen, rennen naar het hek, en blijven tegen je blaffen tot je allang voorbij bent. In Spanje heb ik dat nog geen enkele keer meegemaakt, en lopen ze zelfs vrij op straat rond zonder aandacht aan je te schenken. Ze kennen alleen de verkeersregels niet, zoals mij enkele dagen geleden bleek!
Ik maak vandaag heel wat kilometers, maar uiteindelijk toch minder dan ik had gedacht. In de loop van de ochtend is de zon langzamerhand doorgebroken – heel langzaam – en heel langzaam is het warmer geworden. Met het verschijnen van de zon is ook langzamerhand de wind wat gaan liggen, maar ik heb toch heel de route last van die tegenwind gehad. Op het einde van de route, wanneer ik León nader, krijg ik ook stukken slechte weg met veel gaten en scheuren, die ik in verband met het verkeer niet altijd kan vermijden.
Ik ben in León snel bij het Officina de Turismo, vlak vóór de Kathedraal, en ben ook snel daarna in de Albergue in weer een oud klooster: Santa Maria de Carbajal. De Albergue Municipal is namelijk gesloten. Het is een door een katholieke orde gerunde Albergue, en dat is goed te merken: mannen en vrouwen gescheiden, katholiek reclamemateriaal bij de receptie, en half tien ’s avonds is het sluitingsuur. Maar het wordt goed georganiseerd, en dat is heel prettig. Ik ga na het “regeluurtje” en het “lunchuurtje” (dat zijn zo de vaste onderdelen van mijn dagritme) meteen de stad in om de Kathedraal te kunnen bekijken. Buiten op het binnenplein van de Albergue hoor ik gitaarmuziek: happy birthday! Er is dus iemand jarig, en het klinkt fantastisch mooi in deze omgeving.
Ik wil niet weer dezelfde teleurstelling als in Burgos meemaken. Maar de Kathedraal is alleen in de ochtend en na 16.00 uur geopend, dus loop ik verder de stad in. Inmiddels is – hier in de stad – de wind weg en is het warm geworden. Er staat een prachtig gebouw, de Casa de Botines, dat door de bekende architect Gaudi is ontworpen. Na 16.00 uur kan ik dan de Kathedraal in. Ik vind de buitenkant van die van Burgos mooier, maar hier is de binnenkant in ieder geval ook de moeite waard. Ik haal in het naastgelegen klooster ook nog gauw een stempel, en doe op de terugweg naar de Albergue de voor morgen nog ontbrekende boodschappen; de winkel, waar ik langs ben gekomen, is nu open. In de Albergue ga ik even pitten, dan aan dit verslag beginnen, dan eten, en dan snel naar het plein voor de Kathedraal, waar ik om half acht met Fien en Willem heb afgesproken – tenminste wanneer ze in León zouden zijn. Ze zijn er niet, en ik loop terug naar de Albergue, waartegenover een bar met wifi ligt, waar ik nu zit. Ik lees, dat ze vanochtend niet uit Sahagún zijn vertrokken, dus dat is de reden, waarom ik hen heb gemist. Ik typ verder, en zal zo meteen mijn bericht verzenden. Morgen hopelijk tot Astorga, en de dag erna waarschijnlijk over de Cruz de Ferro. Wat dat is, weten jullie inmiddels.
Tot morgen, en, Nel, houd je haaks! Sietske, je hebt alle kans, dat ik het volgende weekeinde of vlak daarna weer thuis ben!
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 36.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 2.038,5 km.
Waarvan gefietst: 1.840,5 km.