37 Langs de zonnebloemen naar Sahagún

LANGS DE ZONNEBLOEMEN NAAR SAHAGÚN: Een korte, maar mooie dag.
Dag 35: 4 juli 2012.
Dashboard:
Van: Carrion de los Condes.
Naar: Sahagún.
Afgelegde afstand: 41,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Ik realiseer mij, dat ik op 6 juni ben vertrokken, en dat ik dus morgen er een maand op heb zitten: een maand lang van huis, waarin ik bijna tweeduizend kilometer heb weggepeddeld. Het gaat uitstekend, ik voel (hier op de meseta) de afstanden niet. Vandaag heb ik een makkie, morgen komt er een langere dag, waarin ik pakweg 70 kilometer naar León ga doen, en daarna komt weer het zware werk met de Montes de León, de derde Spaanse bergketen, waarin de Cruz de Ferro zit. Voorlopig zit ik nog in de Tierra de Campos, het land van de velden, en dat strekt zich voor mijn oog heel ver uit. Ik heb er geen idee van welke dag het vandaag is, en ik moet toch binnenkort weer een weekeinde in, waarin het maar de vraag is, of er winkels open zijn. In het laatste deel van Frankrijk, in Sorde L’Abbaye, was dat bijvoorbeeld zo. Daar was op zaterdag om 17.00 uur alles dicht, inclusief het restaurant!
Goed, ik ga al vóór acht uur op pad, en het is even moeilijk om uit Carrion de goede uitvalsweg te vinden. Maar na even zoeken is die weg gevonden. Ik neem van de 2 opties voor het begin van deze route de langste optie; die heeft het voordeel, dat hij helemaal over geasfalteerde weg gaat, terwijl de kortere variant over 8 kilometer grindweg gaat, en daar heb ik geen zin in. Ik zie namelijk dat het profiel van mijn fietsbanden best wel achteruit gaat. Maar ze zullen het nog tot Santiago moeten houden. Volgens het routeboekje moet ik vanaf Carrion nog zo’n 450 kilometer fietsen, en vanaf León nog 350 kilometer.
Ik merk, dat er maar weinig ooievaars te zien zijn. Fien vertelde mij gisteren ook al, dat het aantal sinds haar vorige camino twee jaar geleden opzienbarend verminderd was. Jammer, want het geeft een bepaald cachet aan de streek, maar ik kan mij voorstellen, dat men met de uitwerpselen van de beesten vlak naast de kerken niet blij is. Misschien komt de vermindering ook doordat de beesten minder voedsel vinden.
Het gebied wordt weer afwisselender en meer glooiend. Ik kom zowaar in een klein afdalinkje een paar velden met zonnebloemen tegen, waarvan er al heel wat in bloei staan. Eindelijk! Dit had ik gehoopt te zien, en het komt dus langzamerhand. Ik maak er snel een foto van.
Ik word gepasseerd door een man en vrouw, waarvan de man hun bagage in een éénwielskarretje met vlag meetrekt. Het doet mij denken aan het begin van mijn eigen camino vorig jaar, toen ik met een tweewielskarretje met vlag op pad ging. Ik maak er een foto van.
Nu het einde van mijn camino langzamerhand in zicht komt (ik heb dat al geschreven), begin je toch ook aan dingen te denken, die met dat einde verband houden: hoe ga je het transport regelen van de bagage en jezelf? De fiets is geen probleem, want die ga ik in Santiago afgeven bij hotel Mexico. Vandaaruit wordt hij dan door Transportbedrijf Soetens uit Brabant naar Nederland teruggebracht en thuis afgeleverd. Maar wat mijzelf en de bagage betreft… Ik weet het nog niet. Je kunt natuurlijk een vlucht boeken, en de bagage als overgewicht meenemen, maar dan betaal je je blauw. Vermoedelijk ga ik met de internationale buslijn terug, want daar mag je al je bagage gratis in de bakken onderin de bus stoppen (zegt men), maar dan ben je wel zo’n anderhalve dag of twee dagen met die bus onderweg (met een aantal overstappen). Dan moet ik maar op een of andere manier zorgen die uren door te komen. Maar het is nu nog niet zover, en ik ga dat wel uitzoeken, wanneer ik in Santiago ben.
Ik kom nog langs het plaatsje San Nicolas, en ik maak ook van dit plaatsnaambord een foto. Hier zou in de 12e eeuw een hospitaal hebben gestaan, waarin men lepralijders behandelde.
In Sahagún, waar ik al vóór 12 uur aankom, stop ik bij de oude kerk La Trinidad, waarin nu de Albergue is gevestigd. Van buiten is het een prachtig gerestaureerd gebouw, en ook wanneer je binnenkomt in de modern uitziende entree met glazen deuren ziet het er heel mooi uit. Maar wanneer je de deur naar de Albergue doorgaat, verandert dat. Er loopt een brede houten trap naar een vloer, zo’n 8 meter hoger, en op die (nieuw aangebrachte) houten vloer bevinden zich de keuken, wasgelegenheden, en slaaphokjes. De gewelfbogen bij het plafond zijn ruw afgebroken, en verder zo gelaten. Nee, dit vind ik een abominabel staaltje renovatie! Van een oude kerk kun je toch zeker meer maken dan wat we hier nu zien!
Er komt een wandelaar binnen, waarvan ik mij afvraag, hoe die man de tocht tot hier heeft kunnen volbrengen. Hij zet zijn rechterbeen naar voren, en trekt dan zijn stijve linkerbeen bij. Hoe is het mogelijk?
Wanneer ik naar buiten loop om het stadje te bekijken (na mijn broodmaaltijd), valt me meteen op, dat er op de toren van deze kerk, waarin de Albergue zit, weer wel ooievaars zitten. Mijn opmerking van daarstraks is dus wel wat voorbarig geweest. Maar in zijn algemeenheid klopt het, dat er minder aanwezig zijn in de streek dan voorheen.
Het stadje heeft prachtige oude gebouwen, en ruines die nu gerestaureerd worden. Ook dat is opvallend: in Frankrijk en Spanje wordt veel meer gerestaureerd dan enige tijd geleden. Men begint dus de waarde van het erfgoed in te zien, en probeert het nu te behouden in plaats van het verder te laten vervallen. Ik vind geen tienda of supermercado, en ook nog geen wifi-gelegenheid, maar ik heb natuurlijk veel meer kans na 17.00 uur. En na 17.00 uur vind ik met hulp van een Berlijnse jongen, die het bed tegenover mij heeft, de tienda vlakbij. Daar koop ik een Spaanse bonenschotel, een blikje met calamares, en wat blikjes coca cola voor morgen, want dat kan een warme dag van 60-70 kilometer worden.
Terug in de keuken ruikt het heerlijk, want een Spaans echtpaar heeft daar dezelfde bonenschotel staan koken. Alles smaakt heerlijk, maar ik heb het probleem, dat ik het blikje niet openkrijg. Er is geen blikopener bijgeleverd, en ik heb er geen. De Spanjaard heeft een Zwitsers mes met ik weet niet hoeveel toepassingen, maar de daarin zittende blikopener is van inferieure kwaliteit. Het kost hem en mij een kwartier om boven een opening, en beneden een paar centimeter los te krijgen, en dan kan ik met mijn vork de inhoud eruit peuteren. Zoals gezegd, het smaakt heerlijk, ook het yoghurtje erna. Er zitten vier Koreanen naast ons te eten, en die bederven enigszins onze eetlust, want er wordt door hen bijzonder luidruchtig gesmakt! Na afloop ga ik op mijn bed wat zitten praten met de Berlijner. Hij is wandelaar, ongeveer dertig, en is heel spiritueel ingesteld. We hebben een lang gesprek over de zin van de camino, en het verschil tussen de camino en de wegen naar Rome en naar Jeruzalem. Ik help hem met een plek aan zijn been door mijn uierzalf aan te bieden, waarvan hij dankbaar gebruik maakt.
Ik ga zo meteen weer het stadje in om een bar te zoeken op de Plaza Mayor, waar er wifi-bereik is. Op de Plaza Mayor, waar ik naar een goed café zoek, zie ik plotseling Willem naar mij zwaaien. Fien en hij zijn vanochtend uit Frómista vertrokken, en zij n hier in een hotel neergestreken. En nu zien we elkaar weer! Maar op het terras, waar zij zitten te eten , krijg ik geen verbinding. Ik probeer het ergens anders. Tot morgen, waarschijnlijk uit León!

Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 35.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.977,2 km.
Waarvan gefietst: 1.779,2 km.