36 Het weerzien

HET WEERZIEN: De camino bestaat uit ontmoeten, loslaten, ontmoeten.
Dag 34: 3 juli 2012.
Dashboard:
Van: Castrojeriz
Naarr: Carrion de los Condes (40 kilometer oostelijk van Sahagún).
Afgelegde afstand: 42,6 km.
Cockpit Voice Recorder:
Al vóór half zes gonst het van de bedrijvigheid op de slaapzaal van Albergue Casa Nostra tegenover één van de kerken in Castrojeriz. Ik heb lekker geslapen en draai mij nog maar eens om. Het heeft voor mij geen zin om zo vroeg al de Albergue te verlaten. De Engelse jongen, waar ik gisteren over schreef, en ik zijn de laatsten, die weggaan. Bij het plaatselijke bankkantoortje probeer ik geld te pinnen, maar dat mislukt. Volgens mij is het een spaarbankje, en misschien niet aangesloten op het internationale banknetwerk. Of, en dat is misschien nog waarschijnlijker, heb ik de informatie op het scherm, die uitsluitend in het Spaans verscheen, niet goed begrepen en heb ik de verkeerde toetsen ingedrukt. Hoe dan ook, ik vertrek met de gedachte, dat ik misschien in de volgende grote plaats, Frómista, meer kans heb.
Ik volg het routeboekje, maar eigenlijk ook de dunne witte pijlen, die wel met krijt getrokken lijken, maar dat natuurlijk niet zijn, want dan zijn ze bij regenweer zo weer verdwenen. Het zal wel verf zijn. Ik maak er wat foto’s van. In een dorpje onderweg krijg ik de schrik van mijn leven. Er loopt een klein hondje los op de weg, en het komt schuin van de overkant recht op mij af. Alleen door hard te schreeuwen voorkom ik een aanrijding, want het beestje is er heilig van overtuigd, dat het voorrang heeft.
Ik merk op, dat op de Camino Frances, de Spaanse route dus, je duidelijk verschil kunt zien tussen Spaanse wandelaars (misschien ook wat Franse), en buitenlandse wandelaars. Ik ben al van in Frankrijk gewoon aan wandelaars met enorme rugzakken, die soms zelfs achter hun hoofd uittorenen. Hier hebben ze een klein rugzakje met waarschijnlijk alleen maar enkele kleren erin.
Ik zie onderweg weinig fietsers, en in de meeste Albergues ben ik de enige ciclista. Alleen in de Albergue in Burgos waren er heel veel fietsen in de stalling, maar dan wel allemaal mountainbikes. Ik heb van verschillende wandelaars gehoord, dat deze lui het de wandelaars op hun nauwelijks fietsbare route heel moeilijk maken, en de wandelaars zijn niet erg gesteld op deze fietscowboys.
Vlak vóór ik Frómista binnenrijd, fiets ik over een kanaal, dat precies vóór mij een enorm hoogteverschil moet overbruggen; het doet mij denken aan de stop van Ternaaien. Volgens het routeboekje is dit ook een cultureel erfgoed. De muren zouden enigszins gebogen lopen, waardoor twee schepen tegelijk geschut konden worden. Aan het kanaal werd in de 18e eeuw bijna een eeuw gewerkt, maar het werd nooit voltooid. Mij lijkt het niet goed mogelijk om hier een schip naar beneden te krijgen. Ook hiervan neem ik een foto.
Wanneer ik even later Frómista binnenrijd, ontwaar ik in de verte bij een terrasje een bekend figuur. Het is Fien! Ik roep al uit de verte naar haar, maar zij heeft mij al eerder gezien. Willem en zij waren gisteren al in Frómista, maar zijn vanochtend moeten blijven, omdat Willem ergens last van heeft, waar je vroeger Norit voor moest slikken, en tegenwoordig imodium. En dus heeft zij van de gelegenheid gebruik gemaakt om op het terrasje mij op te wachten, want ik moet wel langs deze plek komen. Zoals jullie gisteren al hebben kunnen lezen, wisten we van elkaar, waar ieder was, en hoopte ik hen in Santiago weer te kunnen zien. En nu gebeurt dat vandaag al! We zijn beiden enorm blij elkaar weer te zien, en we strijken op het terrasje neer om ervaringen uit te wisselen. Fien wacht ook nog op een Nederlands echtpaar, waarvan zij weet, dat het vannacht op de camping in Castrojeriz heeft overnacht. Ook zij komen even later aanfietsen, en voegen zich bij ons op het terrasje. Ik maak van de gelegenheid gebruik om bij de bank op de hoek geld te pinnen; nu lukt het wel dank zij de Duitse tekst op het scherm. Ook ga ik in de tienda even verderop brood en jam halen, want die zijn na vanmiddag op. Wanneer ik terugkom, stapt het Nederlandse echtpaar net weer op, want dat wil vandaag in Sahagún aankomen. Fien en ik stappen dan ook op, maar ik wil nog even de beroemde San Martin-kerk in Frómista bekijken, die vlak om de hoek ligt, waar ook het hotel ligt, waar Fien en Willem verblijven, en waar Willem nu op bed ligt. De kerk blijkt helaas (zoals zovele kerkjes) gesloten, waardoor ik alleen van de buitenkant wat foto’s kan nemen. Fien past intussen bij het hotel op mijn fiets. Wanneer ik bij haar aankom en afscheid wil nemen, verschijnt Willem nog gauw aan het venster van hun kamer, en we wensen elkaar het beste. Het doet mij goed om ook hem weer even te zien.
Zij blijven achter om op het herstel van Willem te wachten (kom op, jongen!), en ik vervolg na deze onverwachte stop van ruim een uur (maar ik heb tijd genoeg, en een weerzien met de compañeros van het eerste uur is dit oponthoud meer dan waard) mijn weg naar Carrion de los Condes. Onderweg zie ik naast de weg een speciaal (met Europees steungeld aangelegd) pelgrimspad met vele paaltjes met de blauw-gele schelp. Het oogt niet echt mooi in dit landschap.
Het duurt niet lang voor ik in Carrion de los Condes aankom. Op de invalsweg zie ik een bordje, dat er een Albergue is in het oude klooster van Santa Clara, en daar kom ik langs. Ik stop, en mag er slapen. Het is een erg mooi gebouw met aan een zijde een museum, en aan de andere zijden een pelgrimsonderkomen. Ik tref bij de lunch in de keuken een echtpaar uit Canada, dat van oorsprong Pools is, maar 50 jaar geleden daar weggevlucht is. Jullie worden vast horendol van al die nationaliteiten in mijn verslagen, maar zo gaat het nu eenmaal op de camino. Ik neem een korte siësta, en ga dan boodschappen doen voor het eten van vanavond. Ik heb nu ontdekt, dat er van een bepaald merk heerlijke maaltijden bestaan, die je soms alleen maar hoeft op te warmen in de micro-ondas, en soms zelfs helemaal niet. Het dessert bestaat dan uit een keuze uit allerlei verschillende yoghurtjes. Het smaakt telkens prima. De supermercado is goed geoutilleerd, en ik koop ook nog een 2-literfles frisdrank voor de tocht van morgen. Thuisgekomen ga ik maar meteen eten (het is Hollandse etenstijd), en ik zit helemaal alleen in de gemeenschappelijke keuken. Na afloop van dit avondeten ga ik weer de stad in, want er hangt in de Albergue een affiche, dat er in een bepaalde kerk (Santa Maria) soms gitaarconcerten voor pelgrims worden gehouden. Ik ga er maar eens kijken; wie weet. Wanneer ik bij de kerk aankom, is ze open, en ik wandel naar binnen. Heerlijk koel. Wanneer ik helemaal voorin al de barokke pracht sta te bekijken (de kerk was helemaal leeg, toen ik kwam), komt er plotseling een nonnetje naar de eerste bank met een gitaar. Ze wordt gevolgd door drie mannen en nog twee nonnetjes. Ze gaan iets klaarmaken voor een soort dienst, en ik ga uit eerbied voor wat er gaat komen maar even in een zijbeuk zitten. Ze starten met zijn zessen een gebedsdienst (in het Spaans natuurlijk, dus ik versta er niets van), en het eerste nonnetje zingt inderdaad een liedje, in het refrein begeleid door de twee andere nonnetjes (Ze zijn overigens best wel jong, schat ik zo). Op het einde van hun dienst komt er nog een tweede liedje. Zo heb ik dan toch op een andere manier dan verwacht, mijn gitaarconcertje gehad. Ik vraag mezelf af, hoe het nu komt, dat ik dit soort dingen allemaal meemaak. Heb ik telkens geluk, of hoort dit bij de camino? Ik weet het niet, maar het verrijkt natuurlijk wel de camino-ervaring.
Volgens het routeboekje ben ik vandaag op de helft van mijn Spaanse route aangekomen. Het schiet nu op, en het einde komt langzamerhand in zicht.
In de Albergue staan nu 5 fietsen: die van mij is een echte trekkersfiets, en de andere 4 zijn allemaal mountainbikes.
Ik heb inmiddels schuin tegenover de kerk een bar (Bar Sol) ontdekt met een bordje: wifi-zone. Daar ga ik zo meteen naar toe om mijn tekst van vandaag op de website te zetten. Het is nu nog steeds 30°. Het ga jullie goed, en in Roermond: zing ze vanavond! (Ze zijn daar al een tijdje bezig met het Weihnachtsoratorium van Bach). Ik raak door deze tocht natuurlijk enorm achter door alle gemiste repetities, maar ik zal in de vakantie het proberen in te halen, en de aantekeningen van Sietske zullen daar vast bij helpen. Tot morgen, wanneer ik in Sahagún hoop te arriveren.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 34.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.936,0 km.
Waarvan gefietst: 1.738,0 km.