35 Van bloemendag naar zweetdag

VAN BLOEMENDAG NAAR ZWEETDAG: Hoe het verandert.
Dag 33: 2 juli 2012.
Dashboard:
Van: Burgos.
Naar: Castrojeriz.
Afgelegde afstand: 46,1 km.
Cockpit Voice Recorder:
Ik doe het bij het opstaan rustig aan, want ik wil toch nog proberen de kathedraal te bezichtigen, en die gaat natuurlijk niet erg vroeg open. De beheerder komt mij om kwart voor acht nog zeggen, dat de deuren om acht uur dicht gaan; ja dat weet ik best, hoor. Om acht uur wandel ik met mijn opgetuigde fiets de deur uit en loop naar de kathedraal. Zo in de ochtendzon ziet ze er prachtig uit, maar ze blijkt pas om half toen open te gaan. Ik heb geen zin om zo lang in Burgos te blijven wachten, omdat er op het plein vóór de kathedraal geen terras of zo is, waar ik me zou kunnen ophouden. Achteraf heb ik daar toch spijt van, maar dan ben ik allang uit Burgos weg. Ik laat nog een foto van mij maken op het bankje met het standbeeld van de rustende pelgrim, en dan stap ik op. Het wordt langzamerhand weer warm weer. Het fietst wel lekker door de natuur, en ik zie een enorme diversiteit van bloemen langs de wegkant. Ik stap telkens af om er een foto van te maken; dat is ontzettend leuk werk, maar het schiet natuurlijk niet op.
Toch is het niet allemaal vlakke weg, die ik voor mijn wielen krijg: er zijn wel wat klimmetjes, maar die registreer je eigenlijk al niet eens meer, zo raak je er aan gewend. Maar verderop op mijn route komen een paar stevige klimmen, en dan bedoel ik klimmen van 2,5 en zelfs 3 kilometer lang. Die had ik eigenlijk niet meer verwacht op de meseta, maar ik blijk langs de rand van de meseta te fietsen, en ja, dan overkomt je dit. En de warmte begin ik ook goed te voelen, want er komen heel wat zweetdruppels; mijn hemd plakt aan mijn lijf, en de rand van mijn helm is ook doornat. Niet langer bloemetjes kijken, maar het harde labeur van een coureur.
Bij een van de afdalinkjes blijkt men plotseling de weg aan het repareren te zijn, en dat gebeurt dan op zijn Spaans. Er staan een paar vrachtauto’s aan de rechterkant van de weg met de neus naar mij toe, en er staan wat wegwerkers omheen. De chauffeur van de eerste auto zit in zijn cabine naar mij te zwaaien met een verkeersbordje (aan een stokje) met een naar links wijzende pijl. Het lijkt wel de koningin met haar handje aan de stok. Nou, ik begrijp best wel, dat ik links van die auto moet passeren, want rechts is nauwelijks 20 centimeter over.
Een aantal kilometers verder moet ik 4 kilometer over een steenslagpad, en op het einde daarvan zie ik twee boeren in een graanveld nog echt ouderwets met een zeis en een sikkel bezig. Ik stop om er een foto van te maken, en dan blijkt, dat er een grote ronde betonnen put (met deksel) in dat graanveld ligt, en ze maken de weg ernaartoe vrij op deze ouderwetse manier. Het is een mooi gezicht, en ik stel me voor, dat Vincent van Gogh ook zo naar zijn maaiende boeren moet hebben gekeken.
De klimmen zitten er op een gegeven moment gelukkig op, en ik peddel weer lekker mijn laatste kilometers weg. Ik kom langs de ruines van de abdij van San Antón, waarin nu nog steeds een albergue gevestigd is. Maar het is wel een bijzonder primitieve albergue, want het enige dat er aan luxe is, is de elektriciteit en het water. Er is geen warm water. Je weet dus wat je te wachten staat, wanneer je voor deze refugio kiest. De Hongaarse jongen, die ik gisteren heb gesproken, wilde absoluut in deze refugio terecht. Nou, hij liever dan ik. Wanneer ik daar langs de kant sta te kijken, komt er een Spaans gezinnetje langs met twee jonge jongetjes, die allebei zelf fietsen, en het jongste kind lijkt mij een jaar of zes te zijn. Knap hoor, maar het lijkt mij best gevaarlijk, want het jongetje zwabbert eigenlijk maar wat op zijn fietsje.
Dan kom ik in Castrojeriz aan, het einddoel van vandaag voor mij. Het is een oud dorpje met nauwelijks een nieuw gebouw. Wanneer ik na wat vragen bij de Albergue aankom, krijg ik de schrik van mijn leven: het lijkt van buiten wel een bouwval. Maar binnen blijkt het niet zo erg te zijn. Alles is wel oud, maar ontzettend leuk en pittoresk, en je kunt er toch aangenaam slapen, en er zijn een goede keuken en goede douche- en toiletvoorziening in de superoude vertrekken. Ik maak er wat foto’s van om jullie later er een beeld van te kunnen geven.
Ik ga na een broodmaaltijd in het keukentje wat op bed liggen om de vermoeidheid uit mijn lijf te krijgen (ik heb vandaag weer een bovenbed) en maak er een heuse siësta van. Na afloop ga ik in de “woonkamer” dit verslag zitten typen. Onder het typen komt een jongen mij vragen of hij zijn muziekapparaatje (vraag me niet hoe zoiets heet) mag opladen via de USB-aansluiting van mijn notebook. Uiteraard.
Ik ga later het dorpje in om wat extra boodschappen te doen (ik heb toch weer wat te eten nodig) en het kost wat moeite, maar ik vind na wat heen en weer lopen een supermercado op de Plaza Mayor (het grote plein) beneden in het dorp. Ik koop ook wat chocola, want dat geeft goede energie in een klim! Verder weer een fles wijn (€1,50), en een kant-en-klaar maaltijd, want die spullen zijn goed, en kosten niet veel. Je geeft al met al toch aardig wat uit op een camino. Ik ga in het keukentje mijn maaltijd opwarmen (pasta met tonijn), en daar zitten al twee meisjes en de jongen van daarstraks. Het blijken een Pools en een Duits meisje te zijn (het Poolse woont in Ierland), en de jongen komt uit Italië. Even later komt er een jongen uit Engeland, die in Canada woont, er bij zitten. De Italiaanse jongen heeft een aantal blikjes met vis (krab, octopus en ansjovis) die hij met iedereen wil delen. Het Duitse meisje heeft aardappelpartjes gekookt, en die worden ook gedeeld. Tenslotte hebben ze dezelfde fles wijn als ik, dus die twee flessen worden ook gedeeld. De Engelse jongen weet zich niet goed raad met deze commune-gedachte, maar doet na wat geaarzel toch goed mee. Er worden ervaringen uitgewisseld, en ik blijk met mijn tocht tot nu toe de kroon te spannen. Heerlijk, wat doe je hier een goed gevoel van op! Je bent dan 68 jaar, maar wanneer je je niet afzondert maar gewoon openstelt voor contact, dan heb je hier binnen 10 seconden contact met jongelui van welke leeftijd dan ook. In Nederland zie ik me dit soort dingen gewoon niet of nauwelijks overkomen. Overigens vind ik, dat die contacten in een gemeenschappelijke keuken het makkelijkst tot stand kunnen komen.
Ik heb op mijn zoektocht naar een supermercado ergens in het dorpje een internetcafé gezien, dus ik ga proberen dat opnieuw te vinden en daar mijn bericht te versturen. Tot morgen, waarschijnlijk in Carrion de los Condes. Ik heb op mijn zelfgefabriceerd overzicht van de Spaanse Camino gezien, dat ik morgen ongeveer op de helft van die route zit, en dat ik waarschijnlijk volgende week donderdag in Santiago zal aankomen, wanneer tenminste alles goed blijft gaan. Inmiddels zit ik in een ander café, dat wel wifi heeft (het eerste had dat niet), en men zit hier (kwart voor negen) naar de intocht van het Spaanse elftal met de cup in Madrid te kijken, die op tv wordt uitgezonden. Ik drink weer een sangria (dat ik zoveel sangria drink, komt dus door jullie!), en ga nu mijn verslag versturen en naar jullie reacties kijken. Die reacties doen mij ontzettend goed. Houden zo! Ik lees net, dat Willem en Fien in Frómista zitten, dat is zo’n 20 tot 25 kilometer verder. Jammer, dat ik nu achter hen aan hobbel, maar misschien zien we elkaar wel in Santiago weer! Wanneer jullie reageren, vermeld dan steeds, waar je zit. Tot ziens!
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 33.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.893,4 km.
Waarvan gefietst: 1.695,4 km.