34 Snel naar Burgos

SNEL NAAR BURGOS: Maar wel flink klimmen.
Dag 32: 1 juli 2012.
Dashboard:
Van: Santo Domingo de la Calzada.
Naar: Burgos.
Afgelegde afstand: 62,8 km.
Cockpit Voice Recorder:
Vandaag ga ik eigenwijs zijn. Ik heb het routeboekje bestudeerd, en wanneer ik vandaag in Burgos wil aankomen, moet ik 89 kilometer afleggen via de route van het routeboekje, en dat vind ik best veel. Immers vandaag ga ik de Montes de Oca over, het tweede gebergte in Spanje. Dus kies ik er voor om via de grote weg (dat is dan toch maar een tweebaans Nationale weg, de N 120) naar Burgos te gaan. Dat bespaart mij een aanzienlijke hoeveelheid kilometers. Bovendien is het zondagochtend, en dat betekent veel minder (vracht)verkeer dan op een werkdag. Wanneer ik op die weg aankom na 2 kilometer, zie ik borden: Burgos 68 kilometer, dus dat maakt samen 70 kilometer. Ik bespaar nu 19 kilometer, en bovendien loopt deze weg over flink afgevlakte beklimmingen, lijkt mij.
Gelukkig komt mijn verwachting helemaal uit. De weg is redelijk vlak, en er is nauwelijks verkeer zo vroeg in de ochtend, al wordt dat in de loop van de morgen wel wat meer. De hemel is bedekt met enigszins dreigende wolken , dus prima te fietsen. Alleen valt mij de temperatuur wat tegen: 12° is niet erg veel, wanneer je de hitte van de afgelopen week in aanmerking neemt. Ik bevries zowat, en ga bij een barretje in een dorp, dat zowaar open is, koffie drinken om bij te komen. Verder haal ik mijn fleecejack uit de kledingtas, dat is voor het eerst op deze camino (althans onder het fietsen).
De overtocht over de Montes de Oca houdt voor mij in, dat ik de Puerto de la Pedraja over moet, en die is 1.162 meter hoog, dus nog iets (100 meter) hoger dan de Col de Ibañeta in de Pyreneëen. Maar hier zit je al hoog, dus uiteindelijk klim je minder dan in de Pyreneëen. Pikant detail is, dat ik heb gelezen, dat de laatste jaren deze weg soms als tippelzone gebruikt wordt. Nu is er in ieder geval geen mens te zien , behalve een Spaanse fietser met een racekarretje, die aan komt rijden, wanneer ik net op de top ben. Ik vraag hem om van mij een foto te nemen naast het bord met de naam en de hoogte van de pas, wat hij graag doet. Wanneer hij vertrekt, is hij in no-time een aantal honderden meters voor mij. Plotseling zie ik hem met zijn voet van het rechterpedaal schieten en heen en weer zwabberen, maar hij houdt zich gelukkig net overeind. Wanneer hij was gevallen, was hij zeker een twee meter diepe kiezelberm ingedoken.
Wanneer ik deze pas heb genomen, gaat het voor mijn gevoel ineens veel sneller. Toch is er nauwelijks wind, dus van wind in de rug is ook al geen sprake. Ik daal wel wat af, maar dat is niet noemenswaard. Waarschijnlijk is het dus het omgekeerde van vals plat naar boven, zoiets als vals plat naar beneden. Ik bedenk onderweg, dat het woord refugio niet meteen begrepen wordt, wanneer ik op mijn bestemming daarnaar vraag; zo ging het tenminste de laatste paar dagen. De naamborden van die dingen vermeldden ook steeds het woord Albergue, dus ik besluit om voortaan naar de plaatselijke Albergue te vragen in plaats van naar de refugio.
Ik kom dan rond twee uur in het centrum van Burgos aan, maar het duurt nog tot half drie voor ik mijn Albergue heb gevonden: de Albergue Municipal de Peregrinos. Ik zie hem boven voor mij liggen, maar er gaan alleen maar trappen naar toe. Ongetwijfeld zal er ook wel een normale weg naar toe leiden, maar ik heb geen zin om die te gaan zoeken, met al die bochtige kleine straatjes. Je bent zo weer de weg kwijt. Ik hobbel dus met mijn vrachtfiets de gelukkig flink brede trappen op. Ik heb er over gedacht om een rustdag hier te nemen, maar de receptionist wijst dat resoluut af: only for one night, sir. Nou, dan ga ik zo meteen maar eens een nieuwe etappeserie uitstippelen. Ik kom in deze moderne Albergue op de 5e verdieping terecht, op een frisse dormitorio met 20x2 stapelbedden, en een prachtige douche- en toilet-afdeling. Na het normale ritueel ga ik beneden gauw wat brood eten, en ook hier is de keuken weer supermodern. Ik heb hier in Spanje nog geen echt oude refugio gezien, zoals in een aantal reisverhalen te lezen was. Boodschappen doen is er op deze zondag niet bij, dus ik begin na afloop van mijn maaltje mijn verslag te schrijven in deze keuken. Er komt een Hongaarse jongeman tegenover mij zitten, die zijn route voor morgen begint te plannen met een aantal Michelinkaarten. We raken in gesprek, en hij blijkt een wandelaar te zijn, die morgen naar Castrojeriz wil. Volgens mijn routeboekje is dat zo’n kleine 50 kilometer, dus voor mij best te doen, maar voor hem lijkt mij dat erg veel.
Ik ga het straks nog goed nazien, maar volgens mij begint in Burgos de Spaanse hoogvlakte, de gevreesde Meseta. Wanneer je die bij een hittegolf moet doorkruisen, heb je goed pech, maar wanneer het weer zo blijft als vandaag, teken ik daarvoor. Ik ga zo meteen de stad in, want ik wil de kathedraal nog zien. Die blijkt nu dicht, en ervoor, op een groot plein, staat een podium met een heel groot televisiescherm. Dat is dan voor de voetbalfinale van vanavond, en misschien is daarom de kathedraal gesloten. Ik maak wat foto’s van buiten, maar ik ben teleurgesteld, dat ik het interieur niet kan zien. Misschien kan dat morgenvroeg nog. Op de terugweg naar de Albergue kom ik langs een piepkleine tienda, waar ik snel nog een kant-en-klaar maaltijd koop voor zo meteen. In de keuken warm ik die in de micro-ondas (ja hoor, jullie magnetron) op. Lekker, maar heet, die patatas bravas!
Na afloop bel ik Sietske weer op, en ze is net terug van een dag in Aldenbiezen, waar de Dag van de Oude Muziek is gehouden. Jammer, dat ik die heb gemist, maar ik heb er de laatste weken geen moment meer aan gedacht. Ik mis haar nu toch steeds meer, en ik ben blij haar stem weer te horen.
Nu denk ik er ineens aan: ik heb vandaag mijn kilometerteller een beetje kunnen ijken met de officiële kilometermeting, en ik blijk op mijn teller veel minder kilometers te maken dan de borden aangeven. Waarschijnlijk heeft Willem dus toch gelijk gehad (dacht ik trouwens al wel), maar nu wil ik eigenlijk wel graag weten, hoeveel afwijking mijn teller eigenlijk heeft. Kun je zoiets ergens laten vaststellen? Ik heb vast meer kilometers gemaakt, dan ik jullie hierboven en hierbeneden aangeef, maar ik weet niet hoeveel. Voorlopig ga ik gewoon door met het systeem van mijn teller, dan kun je het best achteraf de correctie toepassen.
Mensen, ik ga de stad in, een plek met wifi zoeken, want die hebben ze in de Albergue niet, en waarschijnlijk stort ik mij in de massa op het grote plein, die helemaal rood-geel is gekleurd. Het is een geweldig fascinerend gezicht. Ik vind na het bezoek aan het grote plein, waar het intussen stampvol is, een barretje, waar men wifi heeft. Zo meteen gaat dus dit verslag de lucht in. Niet te geloven! Nu valt de 1-0 voor Spanje, en de tent barst uit zijn voegen. Ik kan de tv-verslaggever, die toch heel luid verslag doet en over zijn woorden struikelt, niet eens meer horen. En er is pas iets meer dan een kwartier gespeeld. Ze worden helemaal gek hier! Ik heb van de receptionist van de Albergue toestemming gekregen om na afloop van de wedstrijd binnen te komen. Maar het ziet er nog niet naar uit, dat de wedstrijd langer zal gaan duren dan normaal. Een van de meisjes (en jongens) aan het tafeltje voor mij vindt, dat ik er maar kaal uitzie, en schminckt mijn wangen met rood-geel-rood. Zo, nu hoor ik erbij, en ik waag het niet om bij een goede aktie van de Italianen te klappen! Er wordt een foto van mijn genomen om het te bewijzen. Ik zal mij straks goed moeten wassen om mijn kussen niet vuil te maken. Wanneer je denkt, dat bij voetbalevenementen alleen Nederlanders gek kunnen doen, dan moet je het hier meemaken! Het nationale elftal heet hier Los Rojas, en iedereen zit in een min of meer rode outfit. En nu valt de 2-0! Ik moet meedoen, of ik nu wel of niet wil. Het is vlak voor de rust. Voor zover ze het nog niet waren, worden de Spanjaarden nu helemaal gek. En nu is het rust. España: dos, Italia: zero. Geweldig, wat een sfeer! Ik voel mij helemaal geen Nederlander meer, maar Spanjaard. Er wordt nu al gezongen: Campeone, campeone! Vlak na rust lijkt het 2-1 te worden, en ook zelfs 3-0, maar alles blijft bij het oude. Wanneer de Spaanse keeper een goede redding verricht, klinkt het: bravo! Het blijft lang spannend, maar Spanje wint toch (het wordt vlak voor tijd zelfs 3-0, en ook nog 4-0) voor de tweede achtereenvolgende keer de Europeese titel (is dat een unicum? Ik denk het wel). Buiten wordt vuurwerk afgestoken. Ik ben benieuwd, hoe het er hier morgen aan toe gaat, maar ik moet nu snel naar mijn Albergue terug, anders moet ik in de openlucht slapen. Op het grote plein is het een grote feestboel, maar ik kan helaas niet meedoen. Welterusten.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 32.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.847,3 km.
Waarvan gefietst: 1.649,3 km.