33 Van de weg af

VAN DE WEG AF: En toch goed aangekomen.
Dag 31: 30 juni 2012.
Dashboard:
Van: Navarrete.
Naar: Santo Domingo de la Calzada (60 kilometer oostelijk van Burgos).
Afgelegde afstand: 63,1 km.
Cockpit Voice Recorder:
Jullie vragen je vast af wat de titel van vandaag te betekenen heeft. Hier komt het verhaal.
In de Albergue El Cantaro in Navarrete is het om zes uur de gebruikelijke drukte, en dat houdt in, dat ik om zeven uur startklaar ben. Ik krijg onmiddellijk een zware klim voor de wielen, en meander nu eens links, dan weer rechts van de toekomstige A12-baan. Het is zo vroeg op de dag best wel koud op de fiets, en ik heb in verband met de te verwachten warmte of hitte eenkorte koersbroek en koerstrui met korte mouwen aangetrokken, maar na negen uur begint het op te warmen. Wanneer ik (na die rotklim) op weg ben naar Sotes, kom ik plotseling Ger en José (van gisteren) tegen, die mij tegemoet lopen. Dat kan natuurlijk niet kloppen. Ik stop, en we bespreken gezamenlijk hun probleem. Zij zijn van de weg af, en kunnen hun wandelroute niet terugvinden. Ik geef hun mijn fietsroute, maar dat is niet wat zij nodig hebben. Dus zij gaan verder op de weg achter mij, en ik rijd ook verder. De wind is vandaag best hard, en op sommige stukken moet ik hard buffelen.
Het valt mij op, dat de aarde inmiddels dieprood is geworden, in plaats van de geelbruine kleur, die ik tot nu toe heb gezien. Wanneer ik Nájera heb doorkruist, moet ik de weg naar Baños hebben, en dan een afsplitsing naar Cárdenas. Dat gaat allemaal goed tot ik de afsplitsing naar Cárdenas krijg. Het routeboekje vermeldt: weg volgen. Dat is normaal gesproken geen probleem, want dat is altijd goed te zien. Bij een splitsing of kruising kun je heel goed zien, welke weg het meest bereden is, en dat is dan altijd de goede geweest. Maar nu zijn (na die afsplitsing) alle wegen pas geasfalteerd, en dus moet ik kiezen tussen twee gelijk uitziende wegen: links of rechts? Ik kies voor rechts, en jullie raden het al: ik had links moeten hebben. De beschrijving van het weggetje klopt prachtig (maar dat had ook voor links gegolden): eerst een steil stukje, en dan gestage klim van 2%. Ik zou dus op basis van die beschrijving de goede weg kunnen hebben genomen, maar na diverse kilometers met weer nieuwe splitsingen (ook net geasfalteerd) kom ik tot de conclusie dat ik allang een kruispunt had moeten hebben met de LR 204, en dat heb ik niet gehad. Er komt mij een tractor tegemoet, en ik houd hem aan met de vraag of dit de weg naar Cárdenas is. Hij wijst onmiddellijk achter mij, en ik moet dus terug. Oké, ik doe dat, maar heel de nieuwe weg, die ik heb gehad, ligt dik vol split, dus ik durf niet goed af te dalen. Klimmen gaat nog wel, maar ik ben doodsbenauwd om uit te glijden met mijn zwaarbepakte fiets. Bij een volgende splitsing staat de boer op mij te wachten, en hij wijst mij de goede weg. Bovendien kun je in de verte op een heuvel een dorpje zien liggen, en hij wijst ernaar: Es Cárdenas. Maar ik ben inmiddels hoog in de heuvels noordelijk van Cárdenas terechtgekomen, en het weggetje slingert zich nu eens als net geasfalteerde weg, dan weer als schaapspad, tussen de hoogten en laagten door. Ik weet niet hoeveel kilometers dit mij heeft gekost, maar in tijd ongeveer een tot anderhalf uur. Volgens het routeboek zou ik vandaag ongeveer 49 kilometer hebben moeten afleggen, en ik blijk er ruim 63 te hebben gefietst. Dus 14 kilometer omgereden? Uiteindelijk kom ik in Cárdenas aan: heerlijk, weer een gladde weg, en ik ga op weg naar het volgende dorp, en dan naar de twee monasterio’s, die ik vandaag wil bezichtigen: die van Yuso en van Suso. Zo ben ik dus ook vandaag van de weg afgeraakt, in navolging van Ger en José.
Op mijn weg naar Berceo (zuidwest) lijkt het of ik geen meter vooruit kom, ik trap me te barsten. Het zijn 6 zware kilometers met veel wind van voren. Achteraf blijkt het ook nog vals plat te zijn geweest. Om de monasterio’s te kunnen zien, moet ik weer van de weg af, want ze liggen niet op de fietsroute. Nou, ze zijn de moeite waard. Er is een sacristie, die wel lijkt op de Sixtijnse Kapel in Rome: vol met fresco’s op de plafonds. Prachtig, en het is dus beslist de moeite waard om voor deze bezichtiging van mijn route af te wijken. Vandaag zijn er dus drie gevallen geweest van: van de weg af zijn. Daarna moet ik naar het noorden terug, en nu lijkt het of ik vlieg: ik trap lekker, en kan heel wat moeilijk uitziende klimmetjes gewoon halen met af en een stop.
Bij Villar de Torre daal ik af, en zie ik, dat ik een riviertje over moet. Maar vlak vóór de brug komt er plotseling van een rivierweggetje een schaapherder de weg op met zijn staf en hond, en achter hem een langgerekte kudde. Ik stop uiteraard, en fotografeer de beesten. Het is een mooi gezicht, al die net geschoren schapen mekkerend zien lopen (en hollen, wanneer de herder fluit).
Wanneer ik door Cirueña rijd, zie ik bij de kerk een gezelschap met een bruidspaar staan. Ze krijgen mij in de gaten, en ik krijg plotseling al hun aandacht. Leuk! Overigens ben ik op een van de beklimmingen een paar mannen tegen gekomen, waarvan er een voor mij klapte, en riep: Come on, man! Dat zijn dingen, die je op een lange en moeilijke tocht goed doen, en die je opnieuw kracht geven.
Na dik 60 kilometer kom ik omstreeks half twee in Santo Domingo aan, het geplande einddoel van mijn etappe, waar ik bij het Officina de Turismo verwezen word naar de Albergue de Peregrinos, waar ik nu zit te typen. Het is een huis van de Cofradía del Santo, een plaatselijk genootschap, dat zich inzet voor hulp aan pelgrims. Het is drie jaar geleden geopend, en heel modern ingericht in een oud hospitaal. Wanneer ik van het Officina de Tourismo naar de Albergue wil, moet ik langs de kathedraal, waar ik niet door de mensenmenigte kom. Er moet daar net een trouwerij beginnen, en het paar stapt uit de auto, en gaat de kerk binnen. Dat moet heel wat zijn, met zo’n menigte toeschouwers. Wanneer ik later in de Albergue bezig ben, hoor ik buiten bij de kerk harde knallen, het lijkt wel vuurwerk. Veel later (ik heb inmiddels mijn spullen in orde gemaakt, mij gedouched en de was gedaan) ga ik naar buiten om de kerk te bezichtigen, en dan zie ik buiten bij de ingang een massa veelkleurige papiersnippers rondwaaien. Dat is natuurlijk van die knallen afkomstig. Binnen in de kerk is er veel te zien: prachtige schilderijen (Vlaamse meesterwerken), en veel goudwerk. Dat is mij trouwens opgevallen: na Logroño is er opvallend veel goud in de kerken te zien. Wat ook speciaal is in deze kerk: er zitten een levende haan en kip in een hok boven een portaal., en dat houdt verband met een legende uit de middeleeuwen. Wellicht kennen enkelen van jullie die legende, maar voor diegenen die haar niet kennen, in het kort het volgende: een jongeman was als pelgrim op weg naar Compostela, en overnachtte in een herberg in Santo Domingo. De dochter van de herbergier “wilde wel wat”, maar de vrome pelgrim wees haar af. Uit wraak nam de herbergierdochter een voorwerp van waarde van haar vader en stopte dat in de bagage van de pelgrim. Toen de “diefstal’ werd ontdekt, beschuldigde het meisje de al vertrokken pelgrim, waarna men achter hem aanging, en hem onderweg aanhield. Zijn bagage werd doorzocht, en men vond het voorwerp. Hij bezwoer natuurlijk zijn onschuld, en toen de rechterlijke magistraat dat verhaal hoorde (hij zat net aan tafel kip te eten), zei hij, dat hij dat verhaal pas zou geloven, wanneer de gebraden kip op zijn tafel zou gaan vliegen. En zoals dat in legenden gaat, de gebraden kip begon te fladderen, en de onschuldige pelgrim werd vrijgelaten. Hoe het met het meisje afliep, weet ik eerlijk gezegd niet. Wanneer ik de kerk verlaat, ga ik in een supermercado nog gauw boodschappen inslaan voor het weekeinde, want ik weet niet of ik morgen (zondag) ergens iets kan kopen. In ieder geval frisdrank voor 2 dagen, een kant-en-klaar maaltijd voor vandaag, en brood voor morgen. Het brood, dat ik nog in voorraad heb, is inmiddels keihard.
Ik hoor, dat men hier in de Albergue wel een internet-aansluiting heeft, maar geen wifi. Ik moet dus nu de deur uit om dit verslag weg te sturen. Wanneer ik op weg ben naar een bar met wifi, kom ik weer langs de kathedraal, en nu staat er een klein groepje mensen met een baar met doodskist. Het kan verkeren! De priester komt naar buiten met microfoon, terwijl een van de misdienaars een draagbare radio met luidsprekers draagt. Men gaat hier met zijn tijd mee. En nu zit ik in de bar met alweer een glas sangria, en hoop ik, dat jullie zo meteen in Nederland of waar ook ter wereld dit kunnen lezen.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 31.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.784,5 km.
Waarvan gefietst: 1.586,5 km.

34