32 Rustig aan naar Navarrete

RUSTIG AAN NAAR NAVARRETE: Het gaat maar door.
Dag 30: 29 juni 2012.
Dashboard:
Van: Los Arcos.
Naar: Navarrete.
Afgelegde afstand: 40,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Gisterenavond was er even een probleem met een Koreaanse jongen, die zijn portemonnee kwijt was; volgens hem zat er € 100,-- in, maar ook zijn creditcard en id-bewijs. Ben kon hem ook niet direct helpen, dus ging de Koreaan nog eens heel de route door het stadje lopen, die hij net tevoren ook had gelopen. Vergeefs. Vanmorgen zagen wij hem stralend terug; hij had alles weer gevonden in een van zijn spullen. Alle andere wandelaars waren inmiddels al vertrokken, en hij vond dat hij zijn godheid (Boeddha?) moest bedanken, en daarna iets moest offeren als dank. Nou, dat offer bestond daarin, dat hij de helft van een grote appel afsneed en aan mij gaf. Je maakt wat mee op deze camino.
Ik vermoei jullie niet met het dagelijkse ritueel. Ik vind wel dat het goed is om een dagelijks ritueel en een vast ritme te hebben op de camino. Dat geeft je vastigheid op een verder op de dag steeds wisselend patroon. Het valt mij op, nu ik in Spanje de Camino Frances volg, dat iedereen op deze route elkaar groet, zowel de camino-gangers onderling, als de mensen aan de kant naar de passanten toe. Buen camino, buen viaje, buenas dias, gewoon dias, hola (ons hallo), of gewoon een hand opsteken. Dat geeft een fijn gevoel van saamhorigheid.
Er zijn veel scheuren in het wegdek. Ik heb een paar dagen geleden een foto genomen van de grond, gewoon harde aarde met scheuren erin. Maar die scheuren zitten ook in het asfalt. Dat komt natuurlijk door de droogte en de warmte. Maar in afdalingen is het voor ons, ciclistas, echt gevaarlijk; je moet gewoon elk moment je kop erbij houden en langs de scheuren sturen of er dwars overheen.
Op de heuvels, die nu mooi glooiend zijn en niet meer zo piekerig als in het begin van Spanje, staan vaak windmolens: mooie witte, enorm grote, moderne windmolens, zoals we die in Nederland ook hebben. Hier echter staan ze op de toppen van die heuvels, en dat geeft mij de associatie met oude schilderijen, waarop de kruisiging van Christus wordt afgebeeld: een heuveltop met drie kruisen. Nu zie je ook die toppen met wel 20 van die moderne kruisen op een rijtje.
Ik schilder jullie zo wat bespiegelingen, die onder het rijden bij mij opkomen, omdat het rijden niet veel verschilt van dat op andere dagen: klimmen (en hoe) en dalen, mooie vergezichten, dorpjes met oude kerken. Ik ga ze niet meer allemaal bekijken, want 90% van die kerken is gewoon identiek. Ze stammen allemaal uit de 11e tot de 14e eeuw, en hebben niet of nauwelijks interessante interieurs.
Vlak vóór Logroño kom ik in een afdalinkje langs een bord: sellas/timbres, en dat betekent dat je een stempel kunt krijgen; maar meestal is dat in een kerk of een kantoor, en nu zou dat zomaar in the middle of nowhere zijn? Ik kom langs een huisje, waar buiten een oudere Spaanse vrouw aan een verweerd bureautje zit. Er staan wat houten bankjes aan de overkant van het weggetje, en er zitten pelgrims op die bankjes. Ik stap nieuwsgierig af, parkeer mijn fiets bij het hondenhok (de hond reageert niet eens) en krijg van haar een prachtig stempel, en bovendien een grote handvol grote rijpe kersen. Wat is dit? Het blijkt Felisa te zijn, zo vertellen mij twee Zweden op zo’n bankje, over wie in 2005 een documentaire is gemaakt: Maria’s way, die in Zweden op TV is uitgezonden. Ze schijnt een levende legende te zijn. Ik maak een foto van haar, en vervolg mijn weg na haar uitbundig bedankt te hebben.
Verderop, na Logroño, kom ik langs een stuwmeer, en daarlangs loopt een soms geasfalteerd, maar meestal een stenen pad, dat mij veel problemen bezorgt: je moet nu echt op het pad letten om niet uit te glijden over de steenslag, en het duurt vele kilometers. Op een gegeven moment kom ik boven op een heuvel, waar ik ga zitten uitrusten om te eten en te drinken. Een Amerikaanse komt voorbij, en na wat praten kom ik er achter, dat haar ex-boyfriend een AWACS-piloot was in Geilenkirchen, en dat ze daar ook enkele dagen is geweest. Na haar vertrek komt er een donkere jongeman met oudere vrouw op mijn bankje zitten: uit Venezuela, met zijn moeder op pad, en hij woont in Engeland. Ik ga verder, en ik kom langs een snelweg, waar boven langs ons fietspad (en ook looppad) zich slingert. Links en rechts van ons pad is een hek van kippengaas gespannen, waarin (echt ongelofelijk) van stokjes kruisen zijn gestoken. Het is geen toeval, want de stokjes-kruisjes zijn met elkaar verbonden, het zijn echte kruisen! Dit hekwerk is enkele kilometers lang, en ik probeer er een goede foto van te krijgen, maar ik weet nu niet, of dat gelukt is. Niemand kan mij later vertellen, waar dit vandaan komt, of wat de reden van die kruisjes is. Iemand is er ooit mee begonnen, en iedereen imiteerde dat.
Wanneer ik in Navarrete aankom, vraag ik (zoals iedere dag): Hay aqui un refugio de peregrinos? Ik word doorverwezen naar de refugio municipal, die pas om 14.00 uur open blijkt te gaan, en het is nu nog geen 13.00 uur. Dat houdt in, dat ik mijn rugzak langs de muur op volgorde van aankomst leg, en ga zitten wachten. Ik maak na een uur een foto van de lange rij, die maar zit te zitten, en maak een praatje met een vrouw, die ook uit Australië blijkt te zijn gekomen. Ze is blij even te kunnen converseren met een niet-Spanjaard. Om 14.10 gaat de deur open, en schuift de lange rij de refugio in. Wie schetst mijn verbazing, wanneer ik geweigerd word, omdat ik een ciclista ben. Ik moet naar een privé-refugio, die wel ciclistas accepteert. Nou, het is niet leuk, maar het moet dan maar. Het gaat namelijk niet echt op een prettige manier, die ik ook al heb waargenomen bij een Japanse vrouw, die vóór mijn in de rij stond. Er zijn dus ook onvriendelijke Spanjaarden., die ik tot nu toe nog niet heb ontmoet. Bij het wachten komt er ook nog een Spaans stel met een kinderwagen bij, waarin een jongetje van vier jaar zit. Ik maak natuurlijk hier een foto van. Zij blijkt ook nog in verwachting van de jongste camino-ganger. Wat is het leven toch heerlijk!
Goed, ik moet ergens anders naar toe, en ik ga naar de aanbevolen privé-refugio, waar ik hartelijk (wat een verschil!) word ontvangen. Ik ga vervolgens mijn fiets met aanhang ophalen, parkeer alles in hun garage, en mag naar een dormitorio met 12 bedden, waar ik (heerlijk) alweer een benedenbed krijg toegewezen. Ik ga eerst (iedereen slaapt daar al) ook op bed liggen, en word pas twee uur later wakker. Dan ga ik douchen, en omkleden, en de spullen uit de garage naar boven halen. Dan pas ga ik eten (ik heb dus de lunch overgeslagen), en ik zie de Zwitser van gisteren ook hier weer. Ik ga naar de tienda en koop daar de onvermijdelijke frisdrank voor morgen, met een fles rode wijn voor vanavond. Dan kom ik in gesprek met de vrouw op het bed naast mij, een Amerikaanse, die helemaal begrijpt, waarom ik mijn kleinkinderen in de States en in Frankrijk zo mis.
Ik haal mijn notebook tevoorschijn, en begin in de gezamenlijke keuken mijn etappeverslag van vandaag te typen. Om de haverklap moet ik ophouden, want de Zwitser komt een praatje maken, dan een Nederlands stel (José en Ger uit ’s Gravezande), waarvan zij problemen met haar voeten heeft. De Amerikaanse komt ook nog even langs met problemen met haar fototoestel, die ik waarachtig nog ook blijk te kunnen oplossen. Het wordt al donker buiten, dus ik houd nu op.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 30.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.721.4 km.
Waarvan gefietst: 1.523.4 km.