31 Langs de wijnkraan naar Los Arcos

LANGS DE WIJNKRAAN NAAR LOS ARCOS: Wel dorst, maar niet er van drinken.
Dag 29: 28 juni 2012.
Dashboard:
Van: Puente la Reina.
Naar: Los Arcos.
Afgelegde afstand: 46,3 km.
Cockpit Voice Recorder:
Ik begin al aardig te wennen aan het pelgrimsleven: vóór 6 uur wakker worden, inpakken, pilletjes en ontbijt, en wegwezen. Op de kerktoren zie ik geen ooievaars staan, dus ik fotografeer de torenspits met alleen het nest. Ik heb op de routekaartjes van vandaag gezien, dat er onmiddellijk na Puente la Reina een klim van 2,5 kilometer aankomt, dus daar word je goed wakker van. In de eerste 20 kilometer (tot Estella) komen liefst 4 van die krengen voor, en dat is eigenlijk het enig vermeldenswaardige ervan. Ze zijn hier al een tijd aan het oogsten, en veel velden liggen er al kaal bij. Ook komen er nu al aardig wat dode slangetjes op de weg voor. Die kunnen we dus bij de lijst van slachtoffers van het verkeer voegen.
In de Pyreneëen heb ik (dat valt me nu pas in) hoog in de lucht vale gieren zien zweven, en die maken een machtige indruk met hun grote vleugelwijdte en trage zweefvlucht zonder die vleugels te bewegen. Ik kom daarop, omdat ik her en der in de dorpjes ooievaars zie vliegen.
Ik fiets vanaf vandaag niet meer door Navarra, maar door de Rioja-streek. Het landschap blijft heuvelachtig met veel groen. Wijngaarden worden afgewisseld met graanvelden en weiden. Bij Estella, dat is zo ongeveer op de helft van de afstand van vandaag, stop ik bij een tankstation om even te rusten en bij te komen. Er staat een politieauto, en drie agenten houden er een verkeerscontrole. Een van de agenten komt naar me toe om te vragen of er iets scheelt, maar ik stel hem gerust: ik ben een vermoeide peregrino. Met een brede lach gaat hij weer naar zijn kameraden. Bij het vertrek vraag ik hen, wie er gisterenavond heeft gewonnen, en ze lachen triofantelijk: España!
Na Estella gaat het een heel eind steil omhoog en bijna boven draai ik linksaf om het Monasterio de Irache te bezoeken, een Benedictijner abdij. Het gaat tegenwoordig helemaal schuil achter het gebouw van een bodega, een wijnkasteel. Als goedmakertje hebben ze in de gevel van die bodega een wijnfonteintje (fuente de vino) gebouwd: er zijn twee kraantjes, een voor water, en een voor wijn. Je kunt daar dus gewoon wat water uit de kraan tappen, maar ook wijn uit de andere kraan. Maar als pelgrim moet je daar met mate gebruik van maken, want je moet immers nog verder. Ik drink enkele druppels, en de smaak is prima! Er komt een wandelaar aan, en die maakt van mij een foto, en ik van hem. Het is een Beier, die ook onderweg is naar Santiago, en vroeg in zijn refugio wil zijn, want Deutschland spielt heuteabend! Nederland, zo weet hij te vertellen, had nooit van Bommel moeten opstellen, want dan hadden ze nog een kans gehad. Nou ja, ik vind het wel best, want tijdens deze camino gaat het voetballen eigenlijk goeddeels langs me heen. Op het grasveld tegenover de abdij ga ik even zitten eten, en op een picknickbankje zit een gezinnetje ook te eten en drinken. Ik kijk ook even naar hun auto, en dan valt mij hun kentekenplaat op: IS. Wat is dat? Dat moet IJsland zijn. Wie gaat er nu in godsnaam met zijn auto scheep naar het vasteland om daar te gaan toeren? De man ziet mij kijken en knoopt een gesprek met mij aan zoals alle gesprekken hier verlopen: waar kom je vandaan, waar ga je naar toe, enzovoort. Hij wil met zijn vrouw en twee zoontjes naar Oviedo, en vandaaruit naar Santiago gaan lopen. Ik neem mijn pet diep voor hem af. Ik maak voor de goede orde nog maar snel een foto van die auto, anders geloven jullie me niet. Even verderop kom ik langs de Monte Jurra, waar de Carlisten jaarlijks in september hun bijeenkomsten houden. Weten jullie nog, van de man van Irene? Nou, er is nu niet veel, niks dus, te doen, en ik rijd verder, met in dit tweede deel van de afstand nauwelijks nog heuveltjes die de moeite waard zijn.
Uiteindelijk rijd ik Los Arcos binnen, het einddoel van vandaag. Er is een refugio, waar ik maar meteen naar binnen rijd; ik heb geen zin om uit te zoeken, welke uit de lijst de beste zou kunnen zijn. De refugio heet Refugio Isaac Santiago, en ik hoor de twee mensen bij het inschrijftafeltje Nederlands spreken. Dat is leuk, want dat is al een paar dagen met mij niet meer gebeurd. Het blijkt een refugio te zijn van het Vlaams Genootschap van Sint Jacob, maar de hospitaleros zijn twee Nederlanders, Ben uit Heerlen en Hans uit Goirle. Ik vraag voor vannacht een benedenbed, en moet dan naar de overkant, waar ook een dormitorio is, en waar nog benedenbedden vrij zijn.
De normale routine neemt ook vandaag weer zijn loop: bed in orde maken, douchen, was doen en ophangen, en eten. In de keuken, in het hoofdgebouw zitten twee mensen te eten, en een ervan begint: Sie sprechen bestimmt Deutsch! Ja, dat klopt dus, en aan zijn tongval hoor ik meteen, dat hij uit Zwitserland komt, maar hij spreekt gelukkig gewoon Duits, en geen Schwitserduutsj. Hij is aan zijn vierde camino bezig, maar dit wordt de laatste. Hij gaat andere routes lopen. Ik ontworstel me aan de conversatie om toch iets te kunnen eten, want daar ben ik voor gekomen. Het is een prachtige moderne keuken, zoals trouwens tot nu toe in alle Spaanse refugios het geval is geweest.
Na het eten ga ik op de veranda (met het inschrijftafeltje) zitten kletsen met Ben. Hij gaat zondag alweer naar Nederland terug, want dan zitten zijn 14 dagen er op. Wanneer ik zeg, dat ik nog wat boodschappen voor morgen moet hebben, vertelt hij mij, dat het alimentacion-winkeltje op het pleintje bij de kerk pas om half zeven opengaat. Nou, dat wordt dan een hele poos wachten. Ik hoor, dat deze temperaturen ook voor Spanje ongewoon zijn, maar ik heb ze liever dan de regen en de storm, die ik in Frankrijk te verduren heb gehad. Hij schat de temperatuur vandaag op 36°. Ik ga maar aan de overkant in het halletje van mijn dormitorio mijn reisverslag beginnen, en wanneer ik daar middenin even stop, ga ik de was afhalen (weer kurkdroog), en alvast in mijn tassen inpakken. Om half zeven loop ik naar het kerkpleintje, maar de winkel is niet open; er staan wel al ettelijke mensen te wachten, maar er gebeurt niets. Ik loop even verder, en er zijn 2 terrasjes, waar ik aan een tafeltje neerstrijk. Ik zie, dat een ensalada mixta maar € 5 kost, dus ik bedenk mij niet lang, en bestel die schotel met een glas sangria. Ik ben al een paar dagen in Spanje, en ik heb nog geen sangria gedronken! Het smaakt allemaal uitstekend, en ik neem een ijsje na. Het is hier allemaal niet duur, ik ben in totaal € 8,50 kwijt. De ensalada mixta (gemengde salade) bestaat uit groene slablaadjes, schijfjes ei, stukken atun (tonijn), uienringen, schijfjes tomaat en groene olijven. Nou, zo leren jullie al een aardig mondje Spaans, in ieder geval genoeg om ook op camino te gaan.
Wanneer ik terug in de refugio ben, ga ik eens kijken, wat ik voor reacties heb gekregen, en dan lees ik, dat Fien en Willem vijf minuten ervoor hebben gereageerd, dat ze in een hostel in Los Arcos zitten! Maar welk? Ik ga naar het grote plein bij het gemeentehuis, waar een hotel is, maar daar zijn ze niet ingeschreven. Waar zitten ze dan? Ik kom er niet uit, en niemand kan mij helpen. Ik ga weer terug naar de refugio, en ga verder werken aan mijn verslag. Ik bereken, dat ik nog 725 kilometer naar Santiago moet afleggen, dus ik heb al meer dan twee-derde van de camino er op zitten. Dat zou kunnen betekenen, dat ik (bij een gemiddelde dagafstand van 40 à 50 kilometer ) nog 15 tot 18 dagen nodig heb. Prima, ik ga lekker zo, en ik kan het op de huidige manier goed aan. Het mag wat minder heet worden, maar ook de hitte is te verdragen.
Ik ben erg benieuwd naar het Cruz de Ferro, dat een paar etappes vóór Santiago staat. Ben heeft mij daar vanmiddag over verteld, dat dat zo indrukwekkend moet zijn. Het is traditie, dat iedere passerende pelgrim daar een steentje neergooit, dat hij van thuis heeft meegenomen. Dat is dan een symbolische handeling, waar je mee aangeeft, dat je je verleden daar neergooit en achterlaat, en aan een nieuw leven begint. Zo is daar een steenhoop ontstaan met stenen uit heel de wereld samen. Ik heb vorig jaar een steentje uit mijn tuin in Sittard meegenomen, en van Sietske een steentje uit de Vink meegekregen. Dit jaar heb ik daar nog een steentje uit Susteren bijgedaan, en ook Sietske heeft mij weer een steentje (nu uit Susteren) meegegeven. Ik had dus vier steentjes in mijn stuurtas zitten. Maar ik heb er vijf meegenomen, want er zit ook een steentje bij. Waar onze hond Gentle uitbundig aan heeft staan ruiken op een van mijn laatste dagen in Susteren. En nu is er een zesde steentje bijgekomen, want op mijn barre tocht naar de col de Ibañeta heb ik een stukje rots opgeraapt, toen ik langs de kant stond uit te hijgen. Die zes stenen zal ik straks daar op die grote hoop neergooien.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 29.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.681,2 km.
Waarvan gefietst: 1.483,2 km.