28 Erop en erover

EROP EN EROVER: het eerste Spaanse plaatsje.
Dag 26: 25 juni 2012.
Dashboard:
Van: St. Jean Pied de Port.
Naar: Roncevalles.
Afgelegde afstand: 25,8 km.
Cockpit Voice Recorder:
Vanochtend is het om 6 uur al vroeg wakker worden, want de wandelaars in de refuge (ik ben de enige fietser) vertrekken al heel vroeg. Het ontbijt is vanaf 6.30 uur, maar ik haast me niet. Ik moet immers eerst nog mijn postpakketje op het postkantoor afhalen, dat Sietske poste restante heeft verstuurd. Ik dood de tijd tot 9 uur met het typen van mijn verslag, waar ik gisterenavond geen tijd voor had. Om 9 uur gaat het kantoor open, en een kwartier later sta ik buiten met de doos. Terug naar de refuge en de doos van Pandora gaat open. Er zit een brief van Sietske bij, die me heel erg op mijn gemoed speelt. Wanneer ik de brief uit heb, komt Jeanine, de hospitalera uit Maastricht, naar me toe en ziet aan mijn gezicht, dat er iets met me aan de hand is. We hebben een kort gesprek, en ik knap weer op. Ik maak de doos weer klaar voor verzending naar Susteren (al mijn Franse spullen kunnen immers weg), en ik maak weer de gang naar het postkantoor. Bij terugkeer vraagt Huberta of ik de tent zo nodig wil meenemen naar Spanje, omdat er daar overal refugios zijn, waar je een bed kunt krijgen. Mijn antwoord is, dat ik geen andere oplossing zie, omdat je zo’n groot rond geval niet per post kunt terugsturen. Jeanine komt dan met de oplossing, dat zij de tent wel wil meenemen, wanneer zij over enkele weken met RyanAir terug naar huis gaat; ik kan dan later de tent wel weer ophalen, want we wonen immers niet zover van elkaar. Ik vergoed haar de kosten ervan, en bedank haar hartelijk, dat zij dit voor mij wil doen.
Het is tijd om naar het Office de Tourisme te gaan om de drie nog niet verstuurde verslagen de lucht in te sturen. Dat kost niet veel tijd, en nu ga ik nog even naar de camping om afscheid te nemen van Fien en Willem, die nog een dag in St. Jean blijven. En dan is het de hoogste tijd om op weg te gaan naar Spanje. Het is inmiddels half twaalf geworden, en het is al behoorlijk warm.
Ja, wat moet ik van die beklimming zeggen? Het is een grote beproeving, dat is zeker. Ik moet afzien, en nog eens afzien, en nog eens afzien. Het is een beklimming van (volgens het routeboekje) 27 kilometer, en ik tel elke kilometerpaal, die ik passeer: alweer iets dichter bij de top. Het is niet gewoon warm, maar heet, en ik ga bij de Frans-Spaanse grens in het dorpje Arnéguy (na 8 kilometer) dan ook snel iets in het barretje drinken vóór de middagpauze begint. Ik drink eerst een koffie en dan – geloof het of niet – een glas ijskoude jus de carottes (wortelsap). Ik vraag een man, die aan de bar zit, en mij steels zit te bekijken, of ik in dit huis nu al in Spanje ben of nog in Frankrijk. Zijn antwoord is: je bent in Baskenland, man. Maar vervolgens wordt hij door de kastelein gewaarschuwd, dat de politie bonnen staat uit te delen, en hij rent naar buiten. Wanneer hij terugkomt met een vel papier blijkt hij een waarschuwing te hebben gekregen van… de Franse politie. Goed, ik ga maar weer, want zo kom ik niet boven. In het Spaanse dorpje Valcarlos (na 11 kilometer) koop ik in het net sluitende supermarktje nog gauw 2 grote 2-literflessen met limondrank, en dan weet ik dat er niets meer komt tot na de top. Zoals gezegd, het is heet, en ik fiets dus nu op het heetst van de dag. Het steilste stuk moet ik nu doen, en het is een helletocht, waarbij ik vaak, heel vaak zelfs, moet stoppen om bij te komen en weer te drinken. En dan weer verder, en weer dezelfde procedure. Hoe vaak? Ik weet het niet, want ik raak de tel kwijt. Op steile stukken moet ik lopen. Maar het uitzicht is overal fantastisch, en de geur uit de bossen rondom is – ook door het warme weer natuurlijk – heerlijk. Ik maak heel wat foto’s wanneer ik moet stilstaan.
En dan… dan zie ik plotseling links van de weg, ver boven mij, een kruis, en dan iets verder naar boven lopend, zie ik ernaast ook een kapel. En dan, weer iets verder naar boven lopend, komt er rechts van de weg zoiets als een richtingaanwijzer in het vizier. Zou dit dan de top zijn? Als dat zo is, dan is dit het einde van mijn beproeving. En ja, het blijkt een bord te zijn met de naam van de col: Ibañeta! Ik heb de top gehaald! Het is dus erop en erover, maar vraag niet, hoe! Het is intussen wel al half zeven in de avond, dus ik moet nu opschieten om nog een slaapplaats te regelen, en ik moet nog afdalen naar Roncevalles. Dat afdalen is nu een fluitje van een cent, en ik draai met een mooie boog het terrein op, waar ik eerst naar het Officina de Tourismo ga, en vervolgens onmiddellijk naar de Nederlandse refugio. Onderweg word ik van een terrasje nog welkom geheten door Ineke en Bert, en dan krijg ik in de refugio inderdaad nog een slaapplaats. Je wordt er erg goed opgevangen: ze helpen je uit je rugzak! Boeken, stempel halen, en betalen. Je moet hier onmiddellijk je schoenen uittrekken, het lijkt wel een moskee. Ik ontmoet de Nederlandse jongen, waar ik gisteren kennis mee heb gemaakt; hij blijkt niet Marc te heten, maar Remy. Nou dat is dan bij deze gecorrigeerd. Fiets aftuigen, alles naar boven slepen in drie beurten (ik heb zes tassen en een rugzak), en dan snel aan de overkant, in het hotel, een plaats boeken voor het pelgrimsmenu van half negen (dat van zeven uur is al aan de gang). Ik ga om acht uur ook nog even kijken in de kerk, waar een pelgrimsmis aan de gang is, maar daar blijf ik niet lang. Om half negen begint in het hotel de tweede ronde van het menu peregrino . Het valt mij wat tegen na de geweldige ervaring van gisteren in L’Esprit du Chemin. Een soepje van gepureerde groenten en aardappelen, vervolgens een gekweekte forel (zit geen smaak aan) met wat frietjes, en dan een plastic bakje vanille-yoghurt, zoals je die ook in de supermarkt koopt. Goed, in ieder geval is het een leuke ervaring om met onbekenden in een mij op de eerste dag nog niet erg makkelijk liggende taal te converseren. Ik heb twee Baskische mannen tegenover mij, en een groep van vier Spaanse meisjes links naast mij, en met iedereen probeer ik gesprekken aan te knopen; dat lukt nog ook. (Rechts van mij zit een Spaans jong stel, en die hebben alleen maar oog voor elkaar.) Zodoende kom ik aan de weet, dat de forel gekweekt is en niet in het wild gevangen, want een van de Basken is een hartstochtelijk visser. Er is ook nog rode Navarra-wijn (tinto) en ijskoud water. Nou, al met al is het een erg goed besluit van een moeilijke dag. Ik ga terug naar de refugio, een supermodern ingericht gebouw in een eeuwenoud klooster/ hospitaal. Het is net twee jaar geleden opnieuw geopend. Op iedere verdieping twee lange gangen met aan de zijkant telkens 2x2 stapelbedden. Ik slaap gelukkig beneden, net als gisteren in St. Jean. Om 10 uur gaat de poort dicht en het licht uit.
Señoras y señores, yo soy en España! Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 26.
Rustdagen: 3.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1553,0 km.
Waarvan gefietst: 1355,0 km.