27 Rusten in St. Jean

RUSTEN IN ST. JEAN PIED DE PORT: het laatste Franse plaatsje.
Dag 25: 24 juni 2012.
Cockpit Voice Recorder:
Het is gisterenavond nog druk geworden op de Camping Municipal in St. Jean. Er lagen plotseling 5 kleine tentjes vlak bij mij in de buurt; het waren 4 Vlaamse wandelaars en hun begeleider (per auto), die ieder een eigen puppytentje hadden opgeslagen. Vanmorgen werd alles meteen weer opgebroken, de tentjes in de auto, de rugzakken op de rug, en ze vertrokken.
Ik heb lekker uitgeslapen, weer naar Sietske gebeld, en nu kreeg ik haar gelukkig wél aan de telefoon. Ze had gisteren moeten werken, dus daarom kreeg ik haar niet aan de lijn. We hebben eindelijk een lang gesprek kunnen voeren, en dat geeft rust.
Ik ben vanmiddag het stadje in geweest om een baguette te kopen, het postkantoor te vinden, en geld te pinnen. Ook heb ik al mijn rugzak afgegeven bij de refuge L’Esprit du Chemin, waar ik vanavond ga eten en slapen. Ik word heel hartelijk ontvangen (Daar is Wim al) door een hospitalera (een vrijwilligster), Jeanine uit Maastricht, en ik mag al mijn spullen komen brengen, de fiets achter de refuge aan de ketting leggen, en mijn kamer zien. Het oogt heel fijn en gezellig, heel erg schoon ook, en ik voel mij meteen al thuis. Dat geeft ook rust. Ik ga terug naar de camping om mijn spullen op te halen, nog even te praten met Fien en Willem, en dan ga ik met mijn bepakking richting Rue de Citadelle. Ik installeer mij, en raak daarna al meteen in gesprek met andere pelgrims, met name Ineke en Bert uit Waddinxveen. Het avondeten begint om 19.30 uur met een praatje van Huberta, een aperitief, en het voorstellen van iedereen in de kring. Het wordt een ontspannen avond, met allerlei nationaliteiten door en naast elkaar, 1 Italiaans meisje, 2 Duitse meisjes, 3 Franse mannen (grootvader, vader en zoon), een Frans echtpaar, een Franse vrouw, en verder Ineke en Bert, Esther uit Leiden, en Marc, die hier begint met zijn camino, en die net zijn baan is kwijtgeraakt en in zijn privéleven een dieptepunt heeft bereikt, zo vertelt hij. En dan ikzelf natuurlijk, Huberta, en de hospitalera’s Jeanine en Josefine. Huberta heeft heerlijk gekookt, op Baskische wijze, en het smaakt geweldig. Ik begrijp, dat ze veel met provençaalse kruiden werkt. Na afloop ga ik weer wandelen, en ik loop weer naar de camping, waar ik Fien en Willem verslag doe van mijn wederwaardigheden, waar ze erg benieuwd naar zijn. Om 22.00 uur gaat de deur van de refuge dicht, dus ik zorg, dat ik op tijd weer terug ben, en ik val in een goede slaap.
Buen camino, en ultreia!
Pelgrim Wim.