25 De bergen komen er aan
Door: WimWetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
25 Juni 2012 | Frankrijk, Parijs
DE BERGEN KOMEN ER AAN: je kunt hun contouren al zien in de verte.
Dag 23: 22 juni 2012.
Dashboard:
Van: Taller.
Naar: Sorde-l’Abbaye (4 km. ten oosten van Peyrehorade).
Afgelegde afstand: 52,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Op een van de vele papieren aan de muur lees ik: Chant des Pèlerins de Compostelle: Tous les matins nous prenons le chemin, tous les matins nous allons plus loin, jour après jour la route nous appelle, c’est la voix de Compostelle! Dat is precies de gemoedstoestand, waarin ik mij iedere morgen bevind: uit de veren, ik ga weer verder. Voor wie niet zo vertrouwd is met het Frans: Lied van de Compostela-pelgrims: iedere ochtend gaan we op weg, iedere ochtend gaan we verder, dag na dag roept de route ons, dat is de stem van Compostela!
Ik ben vroeg op, want ik moet – ondanks het feit dat mijn route de stad Dax schampt – toch er van afwijken en de binnenstad in om een MacDonalds te vinden. Ik fiets lekker, zo vroeg (8.30 uur) in de morgen, en ik schiet lekker op. Al om 10.30 uur kom ik Dax binnen. Overigens (ik heb daar een foto van gemaakt) hebben de dorpen en steden hier net als in Limburg een tweetalig plaatsnaambord, een in het Frans, en een in het Baskisch, en ik moet zeggen, dat het Baskisch vaak verhelderender is dan het Frans. Ik kom vandaag weer versierde bomen tegen, zelfs een met ook enkele lege bierflesjes, en die bomen zijn dan bedoeld voor verjaardagen. Goed, ik kom Dax binnen langs het Hôpital (hoef ik niet te vertalen, neem ik aan), en kan vrijwel meteen de borden volgen naar Centre Ville en Office de Tourisme (ook dat weten jullie inmiddels). Daarbij passeer ik de Arena van Dax, een imposant gebouw, waar nog steeds stierengevechten worden gehouden, maar hier in Frankrijk loopt het voor de stieren wel goed af. Het gaat er hier om, dat je een soort rozet van de kop van de stier afplukt. Bij het Office de Tourisme, waar ik wil vragen naar een MacDonalds, hebben ze zelf een espace wifi, en kan ik mijn berichten verzenden. Mensenlief, wat een reacties (25) op mijn verjaardag! Ik krijg er – echt waar – tranen van in mijn ogen. Wanneer je zo ver van huis bent, en je leest dat allemaal, dan schiet je gemoed vol.
Nou, jullie weten nu, hoe het mij tot gisterenavond is vergaan (oorverdovende stilte in plaats van muziek, maar stilte kan ook mooi zijn), en ik ga verder naar Peyrehorade en Sorde-l’Abbaye. Na Dax krijg ik de eerste klimmetjes te verwerken. Ja, dat zal de komende dagen mijn deel zijn. We gaan omhoog, en dat begint vandaag al. Het zijn best stevige klimmen, zoiets als in Zuid-Limburg, maar dan langer. Ik heb er een gehad van 2,5 km. lang en 6%. Dat ging best goed, dus ik heb vertrouwen voor de komende dagen. Wanneer ik van die laatste klim weer afdaal, zie ik in de verte, in een zachtblauwe verte, toppen van de Pyreneëen liggen. Daar moet ik dus de komende twee dagen naar toe. Nou het is natuurlijk minder erg dan het nu lijkt, want ik zie veel toppen, maar ik hoef er maar één over. Bovendien is het een kwestie van relativeren; Fien zei het zo: je vindt het óf niet erg, dat het omhoog gaat, omdat je erna weer omlaag mag, óf je vindt het afdalen erg, omdat je daarna weer omhoog moet. Ik kies voor het eerste.
Ik kom al vroeg (13.30 uur)aan in Sorde-l’Abbaye, waar ik meteen bij de plaatselijke auberge een salade verte bestel, dan hoef ik vanavond geen grote maaltijd meer; een delicatesse: groene slablaadjes met dressing, partjes tomaat, kleine augurkjes, geblancheerde broccoli-partjes, en gul gesneden plakken jambon, en niet te vergeten schijven stokbrood met dikke plakken boter. Ik krijg ook nog een rode wijn (ik ben immers toch al op de plaats van bestemming), en dat alles levert een maal op, waar een pelgrim van droomt. God in Frankrijk zou er nog van smullen. Ik doe er lang over, want ik heb toch tijd. Er zit op het terrasje nog een Frans echtpaar, dat net klaar is met hun lunch, en waarvan de man bij de kok (wiens werktijd voor deze lunch er op zit) een sigaar bestelt. Het lijkt wel, of hij een glas wijn moet proeven: eerst aan de sigaar ruiken, dan voorzichtig afknippen, dan met een lucifer (nee, geen aansteker) aansteken, en de geur langzaam opsnuiven. Dan krijgt de kok een compliment voor de goede keus. De kok slaat het tafereel met spanning gade, en ik trouwens ook. Wanneer de rook iets mijn kant op komt, geniet ik er ook van: een sigaar kan best heel goed ruiken. We zitten vlakbij een drempel in de weg, en dat is een leuke observatie: hoe gaan mensen met zo’n drempel om? Een dame in een pittig autootje, komt van de kapper iets verderop, heeft er niet zoveel erg in, en schiet zonder merkbaar te stoppen over de drempel heen, waardoor haar dure kapsel gelijk tegen het dak aan knalt. Ik amuseer me best.
Ik ga vervolgens naar de refuge, die ik in het voorbijgaan heb gezien, en daar word ik opgewacht door een oud mannetje, dat heel rap Frans spreekt, haast niet te verstaan. Ik krijg van hem een stempel, en hij laat mij de refuge zien: een ruime slaapzaal met 9 bedden, een heel grote keuken, een fijne douchecel. Ik hang meteen mijn nog niet droge kleren van gisteren op, en installeer mij in de keuken om dit verslag te schrijven. Na een poosje hoor ik geluid buiten, en daar komt het mannetje weer aan met nieuwe pelgrims: drie broers Swinkels, ook onderweg naar Santiago, Brabanders. Nou, dat wordt eerst even leuk bijkletsen. Zij zijn ook op 6 juni vertrokken, maar dan vanuit Beek en Donk, en hebben dus veel langere etappes gedraaid dan ik. Zij willen morgen in één ruk door naar St. Jean Pied de Port. Ik weet nog niet wat ik doe, ik ga straks eerst nog eens heel goed mijn routeboekje bestuderen. De mannen uit Brabant hebben tot nu toe steeds in hotels geslapen, maar kunnen er vandaag geen vinden, en komen dus voor het eerst in een refuge. Het is voor hen wat onwennig, want de auberge is inmiddels gesloten, en zij hebben nog net vóór sluitingstijd drie porties paella in een MacDonaldsbakje kunnen krijgen, en in de epicerie ernaast wat blikjes bier. Dat is hun avondmaal, terwijl ik met mijn broodmaaltijd bezig ben.
De jongste van het stel (een voormalig huisarts, zo vertrouwt hij mij toe) vraagt of ik interesse heb in een boek, dat hij net uit heeft, en nu wil achterlaten: verhalen over Nederlands Indië. Ondanks het feit, dat er dan weer een aantal grammen in mijn bagage bijkomen, accepteer ik zijn voorstel, want Nederlands Indië heeft nu eenmaal een speciale plaats in mijn hart.
Ook vanavond slaap ik in een uitgestorven dorpje, en dat betekent vroeg er in.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 23.
Rustdagen: 2.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.466,7 km.
Waarvan gefietst: 1.268,7 km.
Dag 23: 22 juni 2012.
Dashboard:
Van: Taller.
Naar: Sorde-l’Abbaye (4 km. ten oosten van Peyrehorade).
Afgelegde afstand: 52,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Op een van de vele papieren aan de muur lees ik: Chant des Pèlerins de Compostelle: Tous les matins nous prenons le chemin, tous les matins nous allons plus loin, jour après jour la route nous appelle, c’est la voix de Compostelle! Dat is precies de gemoedstoestand, waarin ik mij iedere morgen bevind: uit de veren, ik ga weer verder. Voor wie niet zo vertrouwd is met het Frans: Lied van de Compostela-pelgrims: iedere ochtend gaan we op weg, iedere ochtend gaan we verder, dag na dag roept de route ons, dat is de stem van Compostela!
Ik ben vroeg op, want ik moet – ondanks het feit dat mijn route de stad Dax schampt – toch er van afwijken en de binnenstad in om een MacDonalds te vinden. Ik fiets lekker, zo vroeg (8.30 uur) in de morgen, en ik schiet lekker op. Al om 10.30 uur kom ik Dax binnen. Overigens (ik heb daar een foto van gemaakt) hebben de dorpen en steden hier net als in Limburg een tweetalig plaatsnaambord, een in het Frans, en een in het Baskisch, en ik moet zeggen, dat het Baskisch vaak verhelderender is dan het Frans. Ik kom vandaag weer versierde bomen tegen, zelfs een met ook enkele lege bierflesjes, en die bomen zijn dan bedoeld voor verjaardagen. Goed, ik kom Dax binnen langs het Hôpital (hoef ik niet te vertalen, neem ik aan), en kan vrijwel meteen de borden volgen naar Centre Ville en Office de Tourisme (ook dat weten jullie inmiddels). Daarbij passeer ik de Arena van Dax, een imposant gebouw, waar nog steeds stierengevechten worden gehouden, maar hier in Frankrijk loopt het voor de stieren wel goed af. Het gaat er hier om, dat je een soort rozet van de kop van de stier afplukt. Bij het Office de Tourisme, waar ik wil vragen naar een MacDonalds, hebben ze zelf een espace wifi, en kan ik mijn berichten verzenden. Mensenlief, wat een reacties (25) op mijn verjaardag! Ik krijg er – echt waar – tranen van in mijn ogen. Wanneer je zo ver van huis bent, en je leest dat allemaal, dan schiet je gemoed vol.
Nou, jullie weten nu, hoe het mij tot gisterenavond is vergaan (oorverdovende stilte in plaats van muziek, maar stilte kan ook mooi zijn), en ik ga verder naar Peyrehorade en Sorde-l’Abbaye. Na Dax krijg ik de eerste klimmetjes te verwerken. Ja, dat zal de komende dagen mijn deel zijn. We gaan omhoog, en dat begint vandaag al. Het zijn best stevige klimmen, zoiets als in Zuid-Limburg, maar dan langer. Ik heb er een gehad van 2,5 km. lang en 6%. Dat ging best goed, dus ik heb vertrouwen voor de komende dagen. Wanneer ik van die laatste klim weer afdaal, zie ik in de verte, in een zachtblauwe verte, toppen van de Pyreneëen liggen. Daar moet ik dus de komende twee dagen naar toe. Nou het is natuurlijk minder erg dan het nu lijkt, want ik zie veel toppen, maar ik hoef er maar één over. Bovendien is het een kwestie van relativeren; Fien zei het zo: je vindt het óf niet erg, dat het omhoog gaat, omdat je erna weer omlaag mag, óf je vindt het afdalen erg, omdat je daarna weer omhoog moet. Ik kies voor het eerste.
Ik kom al vroeg (13.30 uur)aan in Sorde-l’Abbaye, waar ik meteen bij de plaatselijke auberge een salade verte bestel, dan hoef ik vanavond geen grote maaltijd meer; een delicatesse: groene slablaadjes met dressing, partjes tomaat, kleine augurkjes, geblancheerde broccoli-partjes, en gul gesneden plakken jambon, en niet te vergeten schijven stokbrood met dikke plakken boter. Ik krijg ook nog een rode wijn (ik ben immers toch al op de plaats van bestemming), en dat alles levert een maal op, waar een pelgrim van droomt. God in Frankrijk zou er nog van smullen. Ik doe er lang over, want ik heb toch tijd. Er zit op het terrasje nog een Frans echtpaar, dat net klaar is met hun lunch, en waarvan de man bij de kok (wiens werktijd voor deze lunch er op zit) een sigaar bestelt. Het lijkt wel, of hij een glas wijn moet proeven: eerst aan de sigaar ruiken, dan voorzichtig afknippen, dan met een lucifer (nee, geen aansteker) aansteken, en de geur langzaam opsnuiven. Dan krijgt de kok een compliment voor de goede keus. De kok slaat het tafereel met spanning gade, en ik trouwens ook. Wanneer de rook iets mijn kant op komt, geniet ik er ook van: een sigaar kan best heel goed ruiken. We zitten vlakbij een drempel in de weg, en dat is een leuke observatie: hoe gaan mensen met zo’n drempel om? Een dame in een pittig autootje, komt van de kapper iets verderop, heeft er niet zoveel erg in, en schiet zonder merkbaar te stoppen over de drempel heen, waardoor haar dure kapsel gelijk tegen het dak aan knalt. Ik amuseer me best.
Ik ga vervolgens naar de refuge, die ik in het voorbijgaan heb gezien, en daar word ik opgewacht door een oud mannetje, dat heel rap Frans spreekt, haast niet te verstaan. Ik krijg van hem een stempel, en hij laat mij de refuge zien: een ruime slaapzaal met 9 bedden, een heel grote keuken, een fijne douchecel. Ik hang meteen mijn nog niet droge kleren van gisteren op, en installeer mij in de keuken om dit verslag te schrijven. Na een poosje hoor ik geluid buiten, en daar komt het mannetje weer aan met nieuwe pelgrims: drie broers Swinkels, ook onderweg naar Santiago, Brabanders. Nou, dat wordt eerst even leuk bijkletsen. Zij zijn ook op 6 juni vertrokken, maar dan vanuit Beek en Donk, en hebben dus veel langere etappes gedraaid dan ik. Zij willen morgen in één ruk door naar St. Jean Pied de Port. Ik weet nog niet wat ik doe, ik ga straks eerst nog eens heel goed mijn routeboekje bestuderen. De mannen uit Brabant hebben tot nu toe steeds in hotels geslapen, maar kunnen er vandaag geen vinden, en komen dus voor het eerst in een refuge. Het is voor hen wat onwennig, want de auberge is inmiddels gesloten, en zij hebben nog net vóór sluitingstijd drie porties paella in een MacDonaldsbakje kunnen krijgen, en in de epicerie ernaast wat blikjes bier. Dat is hun avondmaal, terwijl ik met mijn broodmaaltijd bezig ben.
De jongste van het stel (een voormalig huisarts, zo vertrouwt hij mij toe) vraagt of ik interesse heb in een boek, dat hij net uit heeft, en nu wil achterlaten: verhalen over Nederlands Indië. Ondanks het feit, dat er dan weer een aantal grammen in mijn bagage bijkomen, accepteer ik zijn voorstel, want Nederlands Indië heeft nu eenmaal een speciale plaats in mijn hart.
Ook vanavond slaap ik in een uitgestorven dorpje, en dat betekent vroeg er in.
Buen camino, en ultreia!
Blackbox:
Dagen onderweg: 23.
Rustdagen: 2.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.466,7 km.
Waarvan gefietst: 1.268,7 km.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
