24 The day after

THE DAY AFTER: Wat een wind, wat een wind!
Dag 22: 21 juni 2012.
Dashboard:
Van: Labouheyre.
Naar: Taller (20 kilometer noordelijk van Dax).
Afgelegde afstand: 48,1 km.
Cockpit Voice Recorder:
Vannacht heeft het hard geregend, maar vanochtend blijkt Pluvius zijn activiteit gestaakt te hebben. Ik maak mij op mijn gemak klaar om te vertrekken, en inderdaad is het heerlijk om eens niet met kussentje, slaapzak, luchtbed en tent in de weer te hoeven zijn. Gisteren schreef ik jullie al, dat ik vandaag tot Taller wilde gaan, omdat daar ook een Abri zou zijn. Nou, dat moet te doen zijn. De mensen van de parochie zijn al in de zaaltjes naast mij in de weer, en wensen mij een bon camino, wanneer ik vertrek.
Wanneer ik Labouheyre uitrijd naar het volgende dorpje toe (Escource), blijkt die weg afgesloten, en word ik via een deviation een heleboel kilometers omgeleid. Maar goed, uiteindelijk kom ik er toch. Alleen, die wind, he. Hij waait verschrikkelijk hard, schuin van rechtsvóór, dus dat is zuidwestenwind, want mijn koers is pal zuid. Her en der liggen afgebroken takken op en naast de weg, en je moet niet alleen je handen aan het stuur houden (dat doe ik sinds vorig jaar ook steeds), maar je moet het stuur zelfs vastknijpen. Nou, ik kan jullie verzekeren, het is geen lolletje om vandaag hier te fietsen. Maar ik moet niet klagen, want in de regen fietsen is helemaal zwaar. Dit weer is natuurlijk ook wel zwaar, maar je hebt in ieder geval zon, want er zijn maar weinig wolken aan de verder strakblauwe hemel.
Van de route valt niet veel te melden, want het is weer allemaal kilometerslange bospartijen, dan weer open stukken – waar de bomen gerooid zijn – en dan weer bos. Wanneer dat bos rechts van mij ligt, is dat wel prettig, want dan voel ik de wind niet zo. In Escource stop ik bij de plaatselijke bar-tabac, waar ik van een goede café-noir op het terrasje geniet; naast mij zit een ouder Frans echtpaar, waarvan de man wil laten merken, dat hij het Engels goed beheerst. Hij praat maar door, en zij knikt af en toe. Hij wil weten, waar ik vandaan kom, of het niet verveelt, steeds maar op die fiets, of ik al een lekke band heb gehad (gauw afkloppen), en vertelt honderduit over dit deel van Frankrijk. Hier spreken ze alle letters uit, dus het plaatsje Pissos spreek je niet uit als Pissoo (dat doen ze noordelijker wel), maar echt als Pissos. Ik hoor, dat er straks overal feest is, want vandaag is het 21 juni, en dan wordt in heel Frankrijk het Fête de la Musique gevierd. Dit jaar is dat al voor de dertigste keer. Dat houdt in, dat iedereen, die dat wil, op straat muziek mag maken zonder vergunning. Ik heb dat jaren geleden al eens in Parijs meegemaakt, toen ik daar met Ton Spauwen was. Hallo, Ton, lees jij mijn verhalen ook? Sietske, kun jij hem misschien eens opbellen, en hem hier op attenderen? Hij zei destijds, dat hij mij graag wilde volgen. Ik haal binnen nog gauw twee ijskoude blikjes Sprite voor de moeilijke momenten, maar die blijken er vandaag – de temperatuur is sinds gisteren naar een aangename hoogte gezakt – niet of nauwelijks te zijn. Je fietst maar de kilometers weg, en hebt meer oog voor de teller dan voor iets anders, want er is niets anders. Wat ik wel steeds opmerk, zijn de grote aantallen dierkadavers langs de weg, slachtoffers van de confrontatie met het moderne verkeer. Vandaag fiets ik langs een bruin eekhorentje, dat met zijn witte buik omhoog ligt. Ik heb de afgelopen weken diverse vogels, egels, en zelfs een das zien liggen. Jammer, maar het is niet anders. Vandaag hoor ik eindelijk wel krekels om me heen sjirpen, wanneer ik door deze bosnatuur fiets. Heeft het soms iets te maken met de temperatuur?
Bij het uitrijden van het dorpje kom ik iets heel aparts tegen: er is een echtpaar 40 jaar getrouwd, en bij ons zie je dan, dat de voordeur versierd wordt, of zo. Hier hebben ze een vrij hoge boom in de tuin helemaal versierd, en van een eromheen hangende krans voorzien. Ik draai snel om, en maak er een foto van.
In Lesperon stop ik nog net vóór de middagsluiting bij de ook hier aanwezige bar-tabac, en kan ik nog snel een koele Orangina drinken. Dan komt het laatste stukje naar Taller, een klein dorpje, maar wel met een Refuge Municipal pour des Pèlerins (Gemeentelijke pelgrimsherberg). Het is aan de Mairie vastgebouwd, een kamertje met 2 x 2 stapelbedden, tafel, stoelen, koelkast en micro-ondes (nou weet ik nog steeds het Nederlandse woord niet, iets met oven). Verder een toiletruimte, en een doucheruimte. Het is 2 uur, en ik ga het me gemakkelijk maken. Misschien komen er nog meer gasten, maar op dit moment ben ik de enige. Je moet zelf voor inschrijving in het register zorgen, en er ligt ook een stempel klaar. Kosten? Gooi maar iets in het rode busje aan de muur, en ik lees ergens op een van de aan de muur hangende papieren, dat men daarbij denkt aan minimaal € 7,--. Nou, dat is goedkoper dan menige camping, terwijl je ook nog eens een goed dak boven je hoofd hebt, nietwaar?
Het is heerlijk vroeg, ik ga het dorpje even verkennen. Ik zie aan de overkant een bar-alimentation-tabac-snack, en misschien hebben ze daar wel wifi, al reken ik er niet op. Wanneer ik vraag naar de mogelijkheid om er vanavond te eten, krijg ik te horen, dat het geen restaurant is. In het winkeltje hebben ze wel kant-en-klaar maaltijden voor de micro-ondes, dus maak ik daar gebruik van: lekkere cassoulet. Op mijn vraag of er wifi is, heft madame haar ogen ten hemel, en met niet mis te verstane intonatie zegt ze: je zit hier op het platteland, hoor. Nou, dat wordt dan maar weer wachten. Ik zal proberen morgen in Dax een MacDonalds te vinden, zodat ik daar eventueel mijn teksten kwijt kan. Tot nu toe ben ik nog maar langs 1 MacDonalds gekomen in de afgelopen twee weken. In haar barretje kijk ik snel naar de weerberichten in de krant, en dat ziet er zonnig uit, met warme tot hete temperaturen. Nou, dat wordt dan weer veel drinken!
Men beweert hier, dat het vanaf Moustey (zo’n 75 kilometer terug) nog 1.000 kilometer naar Santiago zou zijn, en dat zou betekenen, dat ik nu nog zo’n 925 kilometer heb te gaan. Als dat waar is, dan zit ik nu op 60% van de route. Enfin, ik weet niet of dat verhaal klopt, dus we zullen wel zien.
Ik doe mijn wasje, en hang alles op het droogrek, maar dat zal morgenvroeg nog wel niet droog zijn. Dat wordt dan wisselen. Ik ga nog even wat wandelen, maar er is niets te zien en niets te beleven. Bij de bar aan de overkant zijn alle luiken dicht; het lijkt wel een vesting. Het dorp is uitgestorven.
Buen camino, en ultreia.
Blackbox:
Dagen onderweg: 22.
Rustdagen: 2.
Regendagen: 6.
Totaal afgelegde afstand: 1.414,5 km.
Waarvan gefietst: 1.216,5 km.