11 Uitrusten in Chartres
Door: WimWetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
09 Juni 2012 | Frankrijk, Chartres
UITRUSTEN IN CHARTRES: een lekker gevoel.
Dag 9: 8 juni 2012.
Cockpit Voice Recorder:
Vandaag zit ik heel de dag in Chartres, en ik hoef dus niet te fietsen. Maar eigenlijk had ik in Obbicht willen zijn, want vandaag is mijn schoondochter Martine jarig. Vanuit Chartres: proficiat!
Bij het wakker worden waan ik mij even in Susteren, want ik hoor vlakbij een koekoek roepen, en dat was in Susteren ook iedere dag zo. Maar ik ben toch duidelijk in Chartres, waar ik een hele dag zal blijven. Ik ga naar het centrum en zoek de kathedraal op. Het is een geweldige ervaring, met één minpuntje: de kathedraal is helemaal ingebouwd, zodat je moeilijk een foto ervan kunt nemen. Dit is een heel verschil met Reims en Parijs, waar je de kerken vanaf een plein kunt bekijken. Van binnen is het een prachtige kerk, met heel veel gebrandschilderde ramen, en weer met dat hemelse blauw; wat een kleurenpracht! Ik neem wat foto’s en hoop dat later datgene erop te zien is wat ik zo mooi vind. Een andere blikvanger is het labyrint, dat op de vloer is afgebeeld: veel mensen lopen over de paden van dit labyrint, sommigen op blote voeten, sommigen met een waxinelichtje in hun hand. Het verbeeldt de levensweg, en de kronkels verbeelden de moeilijkheden op je levensweg. Als ik me goed herinner, komt dit labyrint voor in het boek De Da Vinci Code. Ik haal mijn stempeltje bij het bureautje achter in de kathedraal, en raak daar in gesprek met een Nederlands echtpaar, dat mijn pelgrimspas en het plaatsen van de stempel met aandacht bekijkt. Ze hebben op tv de Belgische reportage gezien over de camino, en zijn verrast het op tv geziene van nabij mee te maken. Bij het labyrint raak ik in gesprek met een ander Nederlands echtpaar, waarvan de man een foto wil nemen van een plek op de grond, waar de zon van boven uit een van de ramen een gat gebruikt om een helderwitte cirkel te projecteren. Ik sta daarbij in de weg, en zodoende komt er weer een gesprek over waarom ik deze tocht onderneem. Deze gesprekken zijn zogezegd de krenten in de pap bij deze onderneming.
Na het bezoek aan de kathedraal fiets ik terug naar de camping, en dan blijk ik vlakbij een grote Intermarché te zitten, waar ik mijn inkopen doe: een fles rode wijn, een baguette, een camembertje, en een mini-quiche lorraine als feestelijk verjaardagshapje. Terug op de camping geniet ik met volle teugen van deze lekkernijen. Wat een lunch! Plotseling begint het weer te regenen, en als een haas haal ik alle drogende spullen van de waslijnen. In mijn tentje ga ik weer wat vermoeidheid van gisteren wegslapen, en als het weer droog is, de wifi uitproberen door mijn verslag van gisteren de lucht in te sturen. Dat lukt allemaal perfect. ’s Avonds ga ik weer naar het rugby-café voor een demi, en ik haal van het toilet een lange sliert toiletpaper, want ik ben vergeten om aan Joep aan rol mee te vragen. Zo, nu kan ik in elk geval op de camping naar het toilet want daar moet je je eigen papier meenemen. Ook moet ik straks proberen een manier te vinden om dit noteboek op te laden, want de accu zal ongetwijfeld niet eeuwig meegaan. Het begint al te donkeren, wanneer ik dit verslag afsluit.
Morgen wil ik tot Chateaudun zien te komen, dat is zo’n 55 kilometer. Daar is er weer een camping, en dan ben ik weer onderdak.
Buen camino!
Dag 9: 8 juni 2012.
Cockpit Voice Recorder:
Vandaag zit ik heel de dag in Chartres, en ik hoef dus niet te fietsen. Maar eigenlijk had ik in Obbicht willen zijn, want vandaag is mijn schoondochter Martine jarig. Vanuit Chartres: proficiat!
Bij het wakker worden waan ik mij even in Susteren, want ik hoor vlakbij een koekoek roepen, en dat was in Susteren ook iedere dag zo. Maar ik ben toch duidelijk in Chartres, waar ik een hele dag zal blijven. Ik ga naar het centrum en zoek de kathedraal op. Het is een geweldige ervaring, met één minpuntje: de kathedraal is helemaal ingebouwd, zodat je moeilijk een foto ervan kunt nemen. Dit is een heel verschil met Reims en Parijs, waar je de kerken vanaf een plein kunt bekijken. Van binnen is het een prachtige kerk, met heel veel gebrandschilderde ramen, en weer met dat hemelse blauw; wat een kleurenpracht! Ik neem wat foto’s en hoop dat later datgene erop te zien is wat ik zo mooi vind. Een andere blikvanger is het labyrint, dat op de vloer is afgebeeld: veel mensen lopen over de paden van dit labyrint, sommigen op blote voeten, sommigen met een waxinelichtje in hun hand. Het verbeeldt de levensweg, en de kronkels verbeelden de moeilijkheden op je levensweg. Als ik me goed herinner, komt dit labyrint voor in het boek De Da Vinci Code. Ik haal mijn stempeltje bij het bureautje achter in de kathedraal, en raak daar in gesprek met een Nederlands echtpaar, dat mijn pelgrimspas en het plaatsen van de stempel met aandacht bekijkt. Ze hebben op tv de Belgische reportage gezien over de camino, en zijn verrast het op tv geziene van nabij mee te maken. Bij het labyrint raak ik in gesprek met een ander Nederlands echtpaar, waarvan de man een foto wil nemen van een plek op de grond, waar de zon van boven uit een van de ramen een gat gebruikt om een helderwitte cirkel te projecteren. Ik sta daarbij in de weg, en zodoende komt er weer een gesprek over waarom ik deze tocht onderneem. Deze gesprekken zijn zogezegd de krenten in de pap bij deze onderneming.
Na het bezoek aan de kathedraal fiets ik terug naar de camping, en dan blijk ik vlakbij een grote Intermarché te zitten, waar ik mijn inkopen doe: een fles rode wijn, een baguette, een camembertje, en een mini-quiche lorraine als feestelijk verjaardagshapje. Terug op de camping geniet ik met volle teugen van deze lekkernijen. Wat een lunch! Plotseling begint het weer te regenen, en als een haas haal ik alle drogende spullen van de waslijnen. In mijn tentje ga ik weer wat vermoeidheid van gisteren wegslapen, en als het weer droog is, de wifi uitproberen door mijn verslag van gisteren de lucht in te sturen. Dat lukt allemaal perfect. ’s Avonds ga ik weer naar het rugby-café voor een demi, en ik haal van het toilet een lange sliert toiletpaper, want ik ben vergeten om aan Joep aan rol mee te vragen. Zo, nu kan ik in elk geval op de camping naar het toilet want daar moet je je eigen papier meenemen. Ook moet ik straks proberen een manier te vinden om dit noteboek op te laden, want de accu zal ongetwijfeld niet eeuwig meegaan. Het begint al te donkeren, wanneer ik dit verslag afsluit.
Morgen wil ik tot Chateaudun zien te komen, dat is zo’n 55 kilometer. Daar is er weer een camping, en dan ben ik weer onderdak.
Buen camino!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
