10 Yes yes yes, ik ben weer op camino

YES! YES! YES!: Ik ben weer op camino!
Dag 8: 7 juni 2012.
Dashboard:
Van: St. Pierre du Perray.
Naar: Chartres.
Afgelegde afstand: 88,1 km.
Cockpit Voice recorder:
Om 9. 00 uur vertrek ik bij Joep, nagezwaaid door Patricia en Joep. Ik ben van plan de afstand naar Chartres in twee dagen te overbruggen, en om in St. Chéron de camping te nemen. Volgens de ANWB is dat de enige camping op de route naar Chartres; dus ofwel St. Chéron, ofwel Chartres. Het is ideaal fietsweer: 19 graden en droog, dus daar gaan we dan. Ik weet, dat ik na het volgende dorp, St. Germain, waar de twee kleindochters de communie hebben gedaan, de Seine moet oversteken. Dat is dan de derde rivier, die ik heb overgestoken: eerst in Huy de Maas (en bij Charleville nog eens twee keer), dan na Reims de Marne, en nu de Seine. Ik krijg nog de Eure , de Loir, de Loire, en uiteindelijk de Gironde. Maar goed, ik nader de brug, dat is een vrij lange afdaling, en heel die afdaling staat er een file, waar ik met mijn best wel breed beladen fiets niet goed langs durf, omdat het maar een smalle tweebaansweg is. Ik sudder dus achter een autootje langzaam naar beneden, wel een kwartier lang, tot we eindelijk bij de brug (en ervoor een stoplicht) aankomen. Daarna kan ik eindelijk vaart maken.
Achter Lisse (het Franse dus) overkomt me iets, dat je eigenlijk alleen maar in Frankrijk kan overkomen: ik rijd al enkele kilometers op een piste cyclable (een echt fietspad, dat je in Frankrijk maar nauwelijks aantreft) met een gevoel van: hehe, lekker, eindelijk eens niet de zijwaartse oplawaai, wanneer een vrachtwagen je passeert, en dan dan is plotseling de weg weg. Echt waar: het fietspad houdt zomaar op. Voor je strekt zich een golvend graanlandschap uit, rechts is er een berm met hoge struiken, en links, naar de weg toe, een greppel met flink wat water. Nou, dan maar weer terug, tot de greppel droog wordt, en je de oversteek naar de weg kunt maken. Ongelooflijk, maar toch echt waar. Af en toe voel ik een druppeltje, maar wat is nou een druppeltje?
Ik schiet lekker op, en om tien over twaalf rijd ik St. Chéron binnen, na amper 35 kilometer. Ik besluit een koffie te gaan drinken in een bar op het marktpleintje, met een stel dorpelingen, die mij niet wantrouwend maar overduidelijk wel nieuwsgierig, aanstaren in mijn fietskleding en met mijn tas met schelp. De café noir is goed pittig, dus neem ik er nog een. Ik kijk op mijn routekaartje: de camping is nog 2 kilometer van het centrum verwijderd, dus mijn taak voor vandaag zou er op kunnen zitten, maar dat doe je toch niet? Je stopt toch niet na 3 uur fietsen? Zal ik dan maar de route van morgen erbij nemen? Dat is zo’n 50 kilometer, en ik ben totaal niet moe. Tijdens mijn tweede café noir betrekt de lucht, en enkele minuten later komt er een ware stortbui naar beneden. De Fransen vertrekken de een na de ander (met parapluu) en het meisje achter de bar maakt mij duidelijk, dat de middagsluiting in aantocht is. Na nog even wachten moet ik om kwart vóór een naar buiten, en het meisje s’en va, zoals ze had aangekondigd. Gelukkig is er even verder op het marktpleintje een eettentje, waarvan de friteswalm je meters tevoren al tegemoet komt, en waar ik mag schuilen.
Wanneer de bui over is, stap ik op mijn fiets, en ga ik niet naar de camping maar neem ik de weg naar Chartres. Ik zit liever morgen met een rustdag in de grote stad Chartres, dan heel de middag en avond hier in dit dorpje, waar niets te beleven valt. Dus vandaag fiets ik een dubbele afstand, en dan heb ik morgen lekker niets te doen. Alles gaat naar wens, tot ik weer druppels voel. Nee toch! Jawel, en ik zoek snel een bushokje op, waar ik op mijn gemak de regenkleding tevoorschijn kan halen en aantrekken. Weer zo’n leermoment: regenkleding moet je vlak bij de hand hebben, en niet onder de regenhoes van je tassen. Ik fiets nu gestaag door in de plensbui: il pleut, ja maar vraag niet hoe. Het pleut zeker twee uur lang met een bonte afwisseling van regenbuien en stortbuien, en Willempie fietst maar door. Dit heeft één voordeel: je kijkt niet op je routekaartje, en je fietst en fietst, en maakt zodoende heel wat kilometers. Het enige vervelende – want aan het regenweer zelf wen je snel – zijn de tegemoetkomende vrachtwagens, die twee enorme boeggolven voor zich uitgooien, en je gevoelsmatig een enorme klap naar achteren geven.
Na enkele uren mindert het regenen, dan stopt het zelfs. Af en toe bekruipt je het gevoel: zal ik hier maar stoppen in plaats van in Chartres? Maar dan blijkt al snel, dat men in dit deel van Frankrijk niet gewend is aan pelgrims, en dat je niet bepaald moet rekenen op gastvrijheid. Je stopt dus maar wat vaker dan in de ochtend, en langzamerhand nader je Chartres, en krijg je het gevoel: nog even maar, en ik ben er. Zo stop ik op een gegeven moment vlak voor een gebouw met een groot gesloten hekwerk ervoor, en ga ik op een hoge steen een reep chocolade nuttigen om weer nieuwe energie op te doen (dank je wel, Patricia, dat was een goed idee van jou om mij chocola mee te geven). Ik kijk om me heen en ontdek dan pas een bord met opschrift: privéclub, alleen geopend op vrijdag, zaterdag en zondag vanaf 00.30 uur. Ik ben dus veel te vroeg, maar heb echt geen interesse in een bezoek binnen het hekwerk.
Om precies 18.00 uur rijd ik langs het plaatsnaambord Chartres, en nu moet ik nog de camping vinden, maar dar blijkt vrij gemakkelijk. Het is een best wel goede camping, en ik zie buiten bij de receptie (de accueil) bankjes, waarop twee mensen zitten met een laptopje. Er is dus wifi, en ik hoef niet de stad in om een MacDonalds te zoeken voor gratis wifi. Ik zet snel mijn tentje op, zet mijn tassen erin, maar dan blijkt, dat mijn rugzak niet waterdicht is geweest. Mijn lange broek (voor ’s avonds) is op enkele plekken nat geworden, maar ik trek hem toch aan; die droogt nu vanzelf wel. Ik pak de fiets weer en rijd de stad in voor een eerste verkenning. Bij een rugby-café drink ik een heerlijk koel glas bier (un demi) en omdat het zo goed bevalt (de eigenaar heeft meteen in de gaten, dat ik naar St. Jacques ga, vanwege de schelp op mijn stuurtas), nog een. Daarna rijd ik heel ontspannen terug naar de camping, waar ik bij de accueil een portie frites haal voor in mijn tent. Heerlijk. Ik hang de vanmiddag doornat geworden fietskleren aan een lijntje, en ga om 21.00 uur slapen, wat onmiddellijk lukt..
Blackbox:
Dagen onderweg: 8
Rustdagen: 1
Regendagen: 3
Totaal afgelegde afstand: 632,1 km.
Waarvan gefietst: 434,1 km.