7 Noodlanding in Reims

NOODLANDING IN REIMS: Voorlopig einde van deze camino..
Dag 7: 28 augustus 2011.
Dashboard:
Van: Val de Vesle.
Naar: Reims.
Afgelegde afstand: 21,2 km.
Cockpit Voice Recorder:
Ik ben al vroeg wakker, en besluit om de landkaart er bij te nemen. Mijn plan is om tot Chateau-Thierry te gaan, dan zou ik morgen rechtstreeks vandaar naar St. Pierre du Perray (waar Joep woont) kunnen fietsen. Ik ga inpakken en beladen, en ik eet mijn ontbijtje met de sneden casinobrood en wat stukken van het camembertje van de Rethelse Carrefour. Ik voel mij echter nog steeds niet fit, en ben best nog steeds moe. Dat belooft niet veel goeds voor vandaag. Mijn rechter-ribbenkast doet behoorlijk pijn, maar die moet ik dan toch maar verbijten, anders wordt het niets vandaag. Ik krijg bij de receptie de gewenste stempel, weliswaar geen mooie, maar hij telt, en ik begeef mij op pad naar de binnenstad van Reims. Dat kost vreselijk veel moeite, en ik vraag mij af, of ik er wel goed aan doe om door te zetten. Ik heb enkele maanden geleden een onderhoud met mijn cardioloog gehad, en hij heeft mij gezegd dat hij geen problemen voorzag, mits ik verstandig met mijn lichaam zou omgaan. Ga ik nu verstandig met mijn lichaam om?
Wanneer ik na zo’n 20 kilometer (in 1 uur 50!) op het plein vóór de Kathedraal aankom, heb ik mijn besluit genomen: dit gaat zo niet langer goed, en ik doe er verstandig aan om nu te kappen vóór er ongelukken gebeuren. Ik schrijf dit nu wel zo snel: ik heb mijn besluit genomen, maar zo snel is dat niet gegaan. Ik heb onderweg naar Reims een paar keer rust moeten nemen, en op die momenten slaat de twijfel toe, maar toch stap je weer op de fiets met het idee: ik moet de pijn verbijten. Ik weet uit ervaring, dat ik mijn pijngrens in de loop van mijn leven behoorlijk heb weten te verleggen, en ik wil dat nu nog verder doen, want je geeft niet zo maar op tijdens een camino. Maar aan de andere kant speelt in je hoofd de gedachte aan de afspraak met de cardioloog: ik zal verstandig met mijn lichaam omspringen. Wanneer ik op het plein vóór de Kathedraal, het parvis, aankom, weet ik het zeker: ik zal stoppen. Ik parkeer mijn fiets en het karretje tegen een gevel, die in het zicht is, en strijk neer op een terrasje, nou ja, meer een rij stoeltje-tafeltje-stoeltje’s tegen de gevel van een huizenrij. Het is vlak vóór midi, 12 uur ’s middags, en ik neem mijn Nederlandse GSM en druk het telefoonnummer van Joep in in het volle bewustzijn: dit is dan het einde voor vandaag. Joep komt aan de lijn, ik vertel hem wat ik besloten heb en vraag hem of hij mij kan komen ophalen in Reims. Dat kan gelukkig, want het is zondagmiddag. Hij denkt ongeveer om 2 uur bij mij te zijn.
Oké, dat is dan gebeurd, en nu moet ik alleen nog wachten tot hij in Reims is.
Op het naastgelegen stoeltje-tafeltje-stoeltje zit een Duits (echt)paar, althans ze spreken Duits. De dame van het echtpaar heeft blijkbaar mijn gesprek met Joep goed naar waarde kunnen schatten of ook is het zo, dat mijn kleding, mijn stuurtasje met schelp en de intonatie van mijn gesprek, haar de goede conclusie hebben doen trekken, want het komt tot een verklarend gesprek, waarbij ze mij voorstelt, dat we met zijn drieën drie glazen champagne bestellen; ik moet maar bedenken, dat ik een prestatie heb geleverd weil Sie so weit gekommen sind. Nou, dat doet me echt wel wat, want ik ben niet wat je noemt in een opperbeste stemming. Ze wil vervolgens mij op de foto vereeuwigen, en dat gebeurt ook, maar niet naar haar zin, want ik zit er wat sip bij te kijken; nee ik moet het glas heffen met haar en haar partner, en dat doe ik dan inderdaad. Jullie zullen later die foto’s nog wel zien. Nou, ik kan inderdaad weer wat lachen naar deze zo vriendelijke en meelevende dame. Even later nemen we afscheid, want zij gaan verder naar het zuiden.
Ik ga de Kathedraal in en krijg daar een prachtige tampon; ook maak ik foto’s van de figuur rechts naast de hoofdingang, die bekend staat als de Sourire de Reims, met een hemelse glimlach. Wanneer je met de auto over de randweg van Reims rijdt, zie je het hoofd van deze figuur (een vrouwenfiguur, dus het zal wel een engel voorstellen) tegen ieder viaduct hangen, waar je onderdoor rijdt.
Ik rijd met mijn fiets met het karretje de toegangsweg naar de Kathedraal weer wat terug tot waar Joep mij redelijk gemakkelijk zou kunnen oppikken, en begin alles alvast zoveel mogelijk te demonteren. Vlak vóór 2 uur ’s middags krijg ik een telefoontje van Joep, dat hij in die straat staat, en ik ga met mijn oranje regenjack midden op straat staan. We zien elkaar al telefonerend, en ik zwaai naar hem. Dit is voor mij een heel emotioneel moment.
We trekken karretje en fiets naar zijn parkeerplaats, en laden heel de handel achter in zijn auto. Dat gaat overigens niet zo heel gemakkelijk, maar uiteindelijk lukt dat. Vervolgens gaat het de stad uit en richting Parijs over de A4, en daarna over de N 104 (de Francilienne) naar afslag 27, Saint Pierre du Perray. Tegen 4 uur ’s middags zijn we bij zijn huis, en is mijn camino voorlopig ten einde. Hoe hij verder zal gaan, is mij nog volkomen onduidelijk, maar ik heb in deze afgelopen week zoveel bijzonder mooie dingen meegemaakt en prachtige ervaringen opgedaan, dat ik er beslist ooit nog eens een vervolg aan zal geven, maar het is onduidelijk wanneer, hoe, en met wie.
Ik ga mij eerst eens goed douchen en schone kleren aantrekken, en daarna maken we de auto leeg. Ik bel Sietske op om te vertellen wat er inmiddels is gebeurd, en we spreken af dat ik de volgende dag om 19.00 uur op de Hauptbahnhof in Aken zal staan. Zij zal mij daar dan met haar auto ophalen. Ik zal dan de Thalyss naar Aken nemen uit Parijs. Om half acht gaan Joep en ik in Carré Senart uit eten in Au Bureau, een Engels aandoend restaurant in het grote winkelcentrum van Carré Senart. Langzamerhand kom ik los uit de teleurstelling, dat ik mijn camino, waar ik zo naar had uitgekeken en veel van had verwacht, heb moeten afbreken. Maar ik moet erkennen: ik had er veel van verwacht, en die verwachtingen zijn er in ieder geval in deze ene week beslist uitgekomen. De onverwachte contacten, de reacties van mensen onderweg, de onverwachte hulpvaardigheid, alles heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt. Het is een tocht geworden, die nooit meer uit mijn herinnering kan verdwijnen. Het was een tocht met ontberingen, en die waren ook ingecalculeerd, maar je moet dat dan toch maar meemaken, en dat heb ik nu ook gedaan. Wat mij ook heel erg goed heeft gedaan, zijn de reacties op deze website, maar die heb ik onderweg niet gelezen, omdat ik de tweede serie verslagen niet onderweg de lucht heb ingestuurd, maar pas na Reims.
Blackbox:
Dagen onderweg: 7.
Rustdagen: 1.
Regendagen: 2.
Totaal afgelegde afstand: 346,0 km.