2 Op hoogte

OP HOOGTE: ergens in de hemel.
Dag 2: 23 augustus 2011.
Dashboard.
Van : Huy
Naar : Chevetogne
Afgelegde afstand: 48,6 km.
Cockpit Voice Recorder:
Vannacht heeft het vreselijk geregend en geonweerd, zodat er van de nachtrust niet veel is terecht gekomen. Ik had de ingangsluifel wat open gelaten om frisse lucht binnen te krijgen in de zwoele avond, maar dat heeft zich in de nacht gewroken, want door dat openingetje komt natuurlijk ook regen binnen! Vroeg in de morgen dweil ik dat regenwater weg, en probeer ik nog wat slaap te pakken, maar dat lukt niet echt.
Ik neem afscheid van Guus en Anja, die nog snel een foto van mij neemt voor het archief. Ik hoop, dat zij hun camino met succes zullen kunnen afsluiten. Anja heeft namelijk al ooit eens van St. Jean Pied- de-Port naar Leon gelopen, en dat ging toen niet zo goed. Nu doen ze het samen, en tot nog toe hebben ze geen problemen met hun voeten. Vandaag willen ze tot Andenne komen. Ze vertellen mij, dat ze gisteren de muur van Huy naar beneden zijn komen lopen, en dat ze de mensen, die naar boven zouden moeten, beklagen. Jullie raden het al, ik moet de muur naar boven.
Vandaag wil ik tot de Benedictijner-abdij van Chevetogne komen, en dat is gelukkig niet zo’n grote afstand. Ik heb tevoren al naar de hôtelier du monastère, père André, gemaild en gevraagd, of ik daar vanaf de middag mocht komen, en ook mocht overnachten; dat was accoord. Deze abdij is niet zo maar een abdij. Het is een centrum, gewijd aan de eenheid der christenen, en dat houdt in, dat er een Rooms-Katholieke kerk in is gevestigd, en tegelijkertijd ook een Byzantijnse, en deze twee functioneren gelijktijdig naast elkaar. Je kunt dus als bezoeker kiezen, welke ritus je in de loop van de dag wilt volgen (of niet). Maar ik loop weer vooruit op mijn verhaal.
Vandaag maak ik kennis met de Ardennen. De ochtend is heiig, gelukkig maar, want het is ploeteren. De muur van Huy moet ik oplopen, want fietsen is er hier niet bij. Ja, profwielrenners met hun lichte karretjes kunnen dat wel – met veel moeite – maar ik, met al die kilo’s achter en aan mijn fiets, red dat echt niet. Het duurt een uur voor ik boven ben, en vaak heb ik moeten stilstaan om op adem te komen en mijn hartslag te reguleren. Dit valt dus echt niet mee. Wanneer ik eindelijk boven ben moet ik naar Ohey, en vandaar naar Ciney. Na de middag wordt het al snel warm, en dan bloedheet. Ik transpireer wat af! Ik moet heel vaak afstappen om te rusten, en om bij te komen van de steile hellingen. Dit is toch echt iets anders dan onze Limburgse heuvels, en deze krengen komen erg snel na elkaar. Onderweg maak ik een stomme stuurfout tijdens het afdalen van een klimmetje, en ik maak een goede smak tegen het asfalt, gelukkig waar er totaal geen verkeer is. Resultaat: koplamp naar de filistijnen, en een snee in mijn rechterknie, en pijn aan mijn rechter-elleboog en rechter-ribbenkast. Ik kan gelijk mijn voorraad pleisters aanspreken, en dan gaat het weer verder. Het wordt een kruisweg naar de abdij. Gelukkig lukt het me om half vijf in de middag bij het monastère te zijn. Ik ben zo moe, dat ik wel in het gras vóór de abdij zou kunnen gaan liggen om krachten te verzamelen, maar ik zie er nogal wat mensen buiten rondlopen, dus doe ik dat niet, pak ik me bij elkaar en ga naar de Porterie bij de voordeur. Er is een aandoenlijk oud patertje, een Belg, die mij in het Vlaams aanspreekt. Hij laat de gastenpater komen, een jonge byzantijnse monnik, die naar later blijkt uit Canada komt, en waarmee ik dus makkelijk in het Engels converseer. Ik krijg van hem een kamer op de tweede verdieping van zo’n zeven bij zes meter, waar ik snel al mijn redelijk natte spullen (van de afgelopen nacht) kan uitvouwen om te drogen. Mijn natgetranspireerde spullen worden door de gastenpater meegenomen om te wassen, en in de loop van de avond komen ze schoon en nagenoeg droog weer terug. Ik heb net de tijd om mij te douchen en Sietske op te bellen, voordat ik naar de Vespers ga, die om half zeven begint. Van de weeromstuit vergeet ik haar het nummer van de Franse telefoon te geven, die ik in mijn vakantie heb aangeschaft.
Na de Vespers – ik ga naar de eglise byzantin, waar ik alweer eens onder de indruk kom van de dienst en de prachtige Slavische tenoren en bassen – begint om half acht het avondmaal in de eetzaal van de monniken. De damesgasten moeten elders slapen en eten, en alleen de mannelijke gasten mogen aanschuiven aan het avondmaal in het monastère. Vóór het binnengaan wordt iedere gast voorgesteld aan Vader Abt, een Benedictijn, en ik krijg van hem in gebroken Vlaams een bemoediging voor mijn verdere tocht naar St. Jacques. Vóór het begin van het maal wordt er door Vader Abt in het Frans gebeden, de Benedictijnen en wij antwoorden in het Frans, en de Byzantijnse monniken antwoorden met een prachtig vijfstemmig gezongen gebed. Verder wordt er in absoluut zwijgen gegeten, en er is alleen maar een monnik te horen, die niet mee eet, maar vanaf een verhoog op het einde van de zaal in het Frans eerst een lezing houdt, en verder een soort historisch getint verhaal over hoe het er in het nazitijdperk aan toe ging in de kerken in Duitsland en Oostenrijk. Na iedere passage zegt hij "fin du citage", wat er op wijst, dat hij het voorleest. Het eten is lekker en voedzaam (dat laatste woord heb ik onthouden van Ollie B. Bommel), sneden bruin en wit brood met boter en vleesbeleg, een groene salade met tomaten, olijven en dressing, en een warm gerecht van fijngemalen bruine bonen. Als toetje krijgen we fruit, waarbij we kunnen kiezen tussen kiwi en banaan. Na het eten wordt er weer gebeden zoals vóór het eten. Aan de tafel van Vader Abt (dwars op de rest)zitten gasten, naar later blijkt priester-gasten, en aan de volgende tafel van zes zitten de gewone gasten, zoals ik, waarna er telkens tafels van zes komen met gemengd de Latijnse en Bijzantijnse monniken. Na het eten hebben we nog een kwartiertje om buiten wat rond te lopen, hetgeen ik doe met twee Nederlands sprekende priesters, die ik in de eglise byzantin al had gezien. Ze blijken Nederlandse priesters te zijn, die door de Bisschop van Breda zijn gedetacheerd in Chevetogne, en toestemming hebben gekregen van de Byzantijnse Abt om in de eglise byzantin de dienst te mogen meedoen. Ze verstaan inmiddels ook wat Russisch en kunnen de gebeden daar dus aardig volgen. Na het wandelingetje volgt om half negen de complies (de completen), die ik ook weer in de eglise byzantin volg. Indrukwekkend, deze dienst in de donkere kerk, waar alleen wat kaarsen voor verlichting zorgen. Na deze dienst gaan om half tien alle lichten uit, en zwijgen ook de kerkklokken, waarvan vooral de klokken van de Byzantijnen overdag – letterlijk – de boventoon voeren. Ik val door het slaaptekort van de vorige nacht en de vermoeienissen van de fietstocht van vandaag vrijwel onmiddellijk in slaap, die nu wel verkwikkend is.
Blackbox.
-Dagen onderweg: 2
-Rustdagen: 0
-Regendagen: 1
-Totaal afgelegde afstand: 146,8 km.