01 Proloog
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
05 Juli 2018 | Frankrijk, Bordeaux
01 PROLOOG: net als drie jaar geleden lang en toch kort.
Dag 1: dinsdag 3 juli 2018.
Van: Susteren.
Naar: Bordeaux.
Afstand: 10,89 km. in Parijs en 2,62 km. in Bordeaux, dus samen 13,51 km.
Verslag: Wat zegt de titel: een lange dag met maar een korte fietsafstand. Om 06.49 in de ochtend vertrekt de stoptrein van Maastricht naar Luik. Vlak daarvoor heb ik afscheid genomen van Sietske, die mij naar Maastricht heeft gebracht, en om zeven uur ’s avonds stap ik uit de airconditioned TGV in een (alweer, net als drie jaar geleden) bloedheet, blakerend en broeierig Bordeaux.
In de stoptrein naar Luik stapt er in Visé een oudere man in, die schuin tegenover mij gaat zitten, en uit zijn ooghoek naar mijn stuurtas met schelp loert. Wanner ik in Luik uitstap, en alles snel moet uitladen (zo meteen meer daar over), helpt hij mij plotseling, en wenst mij uiteindelijk een bon camino toe. Ook dit jaar weet ik wel wat overstappen betekent: in Luik, Kortrijk, Lille en Parijs moet ik met mijn nieuwe trekkersfiets (alweer Koga Miyata), vier tassen en een rugzak de ene trein uit en de andere weer in. Wanneer op het perron de nieuwe trein komt aanrollen is het eerst razendsnel uitzoeken waar de fiets-deuren zijn, dan ernaartoe rennen, de fiets aftuigen, alle tassen en de rugzak naar binnen slingeren, de fiets omhoog hijsen om de trein in te kunnen en dan alles schokvrij installeren en zelf een plaatsje zoeken in de buurt van al dat spul. Maar heel de reis gaat uitermate voorspoedig, alleen niet helemaal volgens plan. Drie treinen hebben vertraging, maar ik heb overal ruime interval-tijden. In Lille krijg ik gezelschap van een Parijse fietster, die naar Amsterdam is gefietst, en nu naar huis gaat. In Parijs ga ik niet met de metro van het Gare du Nord naar het Gare de Montparnasse, maar ik tuig mijn fiets op en stap er dan op. Het valt reuze mee, want er zijn heel wat fietspaden aangelegd langs de grote boulevards ten koste van de trottoirs. Ik krijg onderweg een ongelukje, want van mijn rechter voortas breken de haken af, en ik moet hem achterop vastbinden. En het fietst dan best onhandig met alleen links een voortas. Ik had eigenlijk nog in de Notre Dame een pelgrimsstempel willen halen, maar er staat een enorme wachtrij, dus laat ik dat plan maar varen. Ik ben op tijd in Gare de Montparnasse, en daar raak ik mijn fiets niet kwijt in het geplande rijtuig. Ik moet dan helemaal naar het voorste rijtuig, en daar mag hij dan op een grote stapel koffers liggen; gelukkig heb ik een surfband meegenomen, en daar zet ik hem maar mee vast. Ik krijg een plaats aan de andere kant van de gang, zodat ik hem in de gaten kan houden. Ik zit naast een zeer donker gekleurde (netjes gezegd, he?) dame met een zeer ruime omvang (ook netjes gezegd, he?), maar er blijft nog net wat plaats voor mij over; zodra ik mij ook maar iets beweeg, maak ik contact met haar, maar dat moet dan maar. Van Bordeaux heb ik nog de oude zelfgemaakte stadsplattegrond met route naar het Maison du Pèlerin, en die klopt nog steeds. Ik word er nu ontvangen door een echtpaar uit de Elzas. Ook dit echtpaar is heel erg aardig en behulpzaam, net als drie jaar geleden het Canadese, maar – het is of de duvel ermee speelt – er is nu een medepelgrim uit – jawel – Quebec, die precies zo reageert als drie jaar geleden het echtpaar: You are from Canada? Non monsieur, je suis de Quebec. Verder is er nog een Fransman en een Nederlander, Gerard, die op de terugreis is uit Bilbao, waar hij is gestopt; hij doet al jaren stukjes Camino, en gaat dan met de bus terug naar Nederland om de cultuurschok zo klein mogelijk te maken. Ik kan dat wel aanvoelen, want op mijn vorige camino kwam ik zo koud uit Santiago op Schiphol aan, waar ik langs frietkraampjes naar het treinstation moest lopen; dat voelt echt aan als een andere wereld.
Ik ga nu naar mijn couchette voor mijn welverdiende nachtrust.
Morgen verder.
Pelgrim Wim.
Dag 1: dinsdag 3 juli 2018.
Van: Susteren.
Naar: Bordeaux.
Afstand: 10,89 km. in Parijs en 2,62 km. in Bordeaux, dus samen 13,51 km.
Verslag: Wat zegt de titel: een lange dag met maar een korte fietsafstand. Om 06.49 in de ochtend vertrekt de stoptrein van Maastricht naar Luik. Vlak daarvoor heb ik afscheid genomen van Sietske, die mij naar Maastricht heeft gebracht, en om zeven uur ’s avonds stap ik uit de airconditioned TGV in een (alweer, net als drie jaar geleden) bloedheet, blakerend en broeierig Bordeaux.
In de stoptrein naar Luik stapt er in Visé een oudere man in, die schuin tegenover mij gaat zitten, en uit zijn ooghoek naar mijn stuurtas met schelp loert. Wanner ik in Luik uitstap, en alles snel moet uitladen (zo meteen meer daar over), helpt hij mij plotseling, en wenst mij uiteindelijk een bon camino toe. Ook dit jaar weet ik wel wat overstappen betekent: in Luik, Kortrijk, Lille en Parijs moet ik met mijn nieuwe trekkersfiets (alweer Koga Miyata), vier tassen en een rugzak de ene trein uit en de andere weer in. Wanneer op het perron de nieuwe trein komt aanrollen is het eerst razendsnel uitzoeken waar de fiets-deuren zijn, dan ernaartoe rennen, de fiets aftuigen, alle tassen en de rugzak naar binnen slingeren, de fiets omhoog hijsen om de trein in te kunnen en dan alles schokvrij installeren en zelf een plaatsje zoeken in de buurt van al dat spul. Maar heel de reis gaat uitermate voorspoedig, alleen niet helemaal volgens plan. Drie treinen hebben vertraging, maar ik heb overal ruime interval-tijden. In Lille krijg ik gezelschap van een Parijse fietster, die naar Amsterdam is gefietst, en nu naar huis gaat. In Parijs ga ik niet met de metro van het Gare du Nord naar het Gare de Montparnasse, maar ik tuig mijn fiets op en stap er dan op. Het valt reuze mee, want er zijn heel wat fietspaden aangelegd langs de grote boulevards ten koste van de trottoirs. Ik krijg onderweg een ongelukje, want van mijn rechter voortas breken de haken af, en ik moet hem achterop vastbinden. En het fietst dan best onhandig met alleen links een voortas. Ik had eigenlijk nog in de Notre Dame een pelgrimsstempel willen halen, maar er staat een enorme wachtrij, dus laat ik dat plan maar varen. Ik ben op tijd in Gare de Montparnasse, en daar raak ik mijn fiets niet kwijt in het geplande rijtuig. Ik moet dan helemaal naar het voorste rijtuig, en daar mag hij dan op een grote stapel koffers liggen; gelukkig heb ik een surfband meegenomen, en daar zet ik hem maar mee vast. Ik krijg een plaats aan de andere kant van de gang, zodat ik hem in de gaten kan houden. Ik zit naast een zeer donker gekleurde (netjes gezegd, he?) dame met een zeer ruime omvang (ook netjes gezegd, he?), maar er blijft nog net wat plaats voor mij over; zodra ik mij ook maar iets beweeg, maak ik contact met haar, maar dat moet dan maar. Van Bordeaux heb ik nog de oude zelfgemaakte stadsplattegrond met route naar het Maison du Pèlerin, en die klopt nog steeds. Ik word er nu ontvangen door een echtpaar uit de Elzas. Ook dit echtpaar is heel erg aardig en behulpzaam, net als drie jaar geleden het Canadese, maar – het is of de duvel ermee speelt – er is nu een medepelgrim uit – jawel – Quebec, die precies zo reageert als drie jaar geleden het echtpaar: You are from Canada? Non monsieur, je suis de Quebec. Verder is er nog een Fransman en een Nederlander, Gerard, die op de terugreis is uit Bilbao, waar hij is gestopt; hij doet al jaren stukjes Camino, en gaat dan met de bus terug naar Nederland om de cultuurschok zo klein mogelijk te maken. Ik kan dat wel aanvoelen, want op mijn vorige camino kwam ik zo koud uit Santiago op Schiphol aan, waar ik langs frietkraampjes naar het treinstation moest lopen; dat voelt echt aan als een andere wereld.
Ik ga nu naar mijn couchette voor mijn welverdiende nachtrust.
Morgen verder.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
