03 Etappe 2
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
05 Juli 2018 | Frankrijk, Labouheyre
03 ETAPPE 2: meer kilometers dan nodig.
Dag 3: donderdag 5 juli 2018.
Van: Mons (Gemeente Belin-Béliet).
Naar: Labouheyre
Afstand: 61,36 km.
Totaal: 146,73 km.
Verslag: De gite is duidelijk geen pelgrimsherberg, hoewel ik een stempel heb gekregen in mijn pelgrimspaspoort. De 2 andere gasten blijken in het dorp te werken, en ze slapen iedere avond in de gite; het is dus eigenlijk een alternatief voor een hotel, dat in dit dorp niet voorhanden is. De Tsjetsjenen verdwijnen al vroeg, want ze moeten “travailler”. Ze nemen erg hartelijk afscheid, en wensen mij een goede reis: bon voyage. Wanneer ik alles heb ingepakt en op mijn fiets heb geladen, verschijnt de sleutel-mevrouw met een vriendin: ze gaan schoonmaken.
Ik verdwijn naar Belin-Béliet, want daar gaat mijn route verder. Het vis net droog geworden, want het heeft heel de nacht geregend; gelukkig heeft het niet meer geonweerd. Mijn schoenen zijn wel nog vochtig-klam, maar die zullen straks wel droog worden. Ik neem het fietspad dat eenzaam door de heidevelden en de bossen van Les Landes loopt. Gisteren was het ook een typisch Les Landes-landschap, waar ik doorheen moest: lange kaarsrechte wegen langs wel en niet gekapte bossen; oersaai dus. Maar ik ben nog niet door Les Landes heen; dat houdt pas op na Labouheyre, waar ik vandaag naar toe wil, en waar ik de vorige camino’s ook heb geslapen. Tijdens het fietsen hoor ik weer ontelbare cicaden sjirpen: het is er weer de tijd voor.
In Moustey zie ik nu eindelijk de steen, waar veel pelgrims het over hebben gehad, maar die de vorige keren niet heb opgemerkt: bij de kerk staat heel onopvallend een oude steen met inscriptie: Compostelle 1000 km. In oude tijden zou het waar geweest kunnen zijn, maar nu niet meer, nu een heleboel wegen zijn verlegd, en er bovendien veel verschillende routes naar Santiago voeren. Nergens is er koffie te krijgen, en dat valt best tegen, wanneer je daaraan gewend bent.
Wanneer ik Pissos doorgefietst heb, moet ik op een splitsing kiezen tussen een bredere en een smallere weg, die beide Labouheyre aangeven. Stom, stom: ik kies de bredere, die een hele omweg inhoudt. Ik moet dat voortaan maar in het hoofd houden: de smallere weg gaat meestal rechtstreeks naar je doel. Al met al betekent het een omweg van zo’n 10 kilometer, maar dat is een goede les voor de rest van mijn tocht.
Wanneer ik zo’n 8 kilometer vóór Labouheyre ben fiets ik langs twee wandelaars, die links van de weg lopen, met grote rugzakken met een schelp erop. Ik stop en maak een praatje met hen. Het is een Kroatisch meisje en een Franse jongen, Anna en Samuel, die in Mont St. Michel zijn gestart. Ze zeggen, dat we elkaar morgenvroeg onderweg wel weer zullen zien, want ze stoppen niet in Labouheyre, maar gaan naar de volgende refuge.
In Labouheyre aangekomen rijd ik rechtstreeks naar de refuge van Jacques en Jacqueline, waar ik beide vorige camino’s niet terecht kon. Ze blijken gestopt te zijn met hun refuge, maar Jacques belt op en stuurt mij door naar het Parochiecentrum , waar ik ook op mijn eerste camino heb overnacht. Ik kan meteen terecht, omdat er vandaag een kledingverkoop is voor het goede doel. Ik vertel de dame, die mij opwacht, dat ik hier zes jaar geleden ook heb overnacht, en dat nog wel op mijn verjaardag 20 juni. Ze haalt onmiddellijk uit het archief de inschrijvingsregisters, en jawel: daar staat op 20 juni 2012 Wetzels Willem uit Sittard genoteerd. Het slaapkamertje met 2 bedden, de douche en het toilet zijn flink opgekapt, en madame vertelt mij, dat die renovatie helemaal betaald is uit de inkomsten van de pelgrims. Subsidie krijgen ze hier niet.
Ik installeer mij op een van de twee bedden, en ga mijn reisverslagen bijwerken en versturen. Zojuist heb ik de eerste drie verslagen weggestuurd, en nu volgt deze nog, wanneer ik heb afgesloten. Ik denk dat ik morgen misschien wel weer stop in Lesperon, waar ik de vorige camino noodgedwongen twee en een halve dag ben moeten blijven met een opengeschuurde kont. Dat zal deze keer waarschijnlijk niet gebeuren omdat ik kortere routes rijd, en omdat het niet zo bloedheet is als drie jaar geleden. Vandaag was het afwisselend bewolkt met af en toe een buitje, en lekker warme zonneschijn. Mijn schoenen zijn er in ieder geval goed door gedroogd. Ik ga nog een wasje doen, en dan naar bed.
Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Dag 3: donderdag 5 juli 2018.
Van: Mons (Gemeente Belin-Béliet).
Naar: Labouheyre
Afstand: 61,36 km.
Totaal: 146,73 km.
Verslag: De gite is duidelijk geen pelgrimsherberg, hoewel ik een stempel heb gekregen in mijn pelgrimspaspoort. De 2 andere gasten blijken in het dorp te werken, en ze slapen iedere avond in de gite; het is dus eigenlijk een alternatief voor een hotel, dat in dit dorp niet voorhanden is. De Tsjetsjenen verdwijnen al vroeg, want ze moeten “travailler”. Ze nemen erg hartelijk afscheid, en wensen mij een goede reis: bon voyage. Wanneer ik alles heb ingepakt en op mijn fiets heb geladen, verschijnt de sleutel-mevrouw met een vriendin: ze gaan schoonmaken.
Ik verdwijn naar Belin-Béliet, want daar gaat mijn route verder. Het vis net droog geworden, want het heeft heel de nacht geregend; gelukkig heeft het niet meer geonweerd. Mijn schoenen zijn wel nog vochtig-klam, maar die zullen straks wel droog worden. Ik neem het fietspad dat eenzaam door de heidevelden en de bossen van Les Landes loopt. Gisteren was het ook een typisch Les Landes-landschap, waar ik doorheen moest: lange kaarsrechte wegen langs wel en niet gekapte bossen; oersaai dus. Maar ik ben nog niet door Les Landes heen; dat houdt pas op na Labouheyre, waar ik vandaag naar toe wil, en waar ik de vorige camino’s ook heb geslapen. Tijdens het fietsen hoor ik weer ontelbare cicaden sjirpen: het is er weer de tijd voor.
In Moustey zie ik nu eindelijk de steen, waar veel pelgrims het over hebben gehad, maar die de vorige keren niet heb opgemerkt: bij de kerk staat heel onopvallend een oude steen met inscriptie: Compostelle 1000 km. In oude tijden zou het waar geweest kunnen zijn, maar nu niet meer, nu een heleboel wegen zijn verlegd, en er bovendien veel verschillende routes naar Santiago voeren. Nergens is er koffie te krijgen, en dat valt best tegen, wanneer je daaraan gewend bent.
Wanneer ik Pissos doorgefietst heb, moet ik op een splitsing kiezen tussen een bredere en een smallere weg, die beide Labouheyre aangeven. Stom, stom: ik kies de bredere, die een hele omweg inhoudt. Ik moet dat voortaan maar in het hoofd houden: de smallere weg gaat meestal rechtstreeks naar je doel. Al met al betekent het een omweg van zo’n 10 kilometer, maar dat is een goede les voor de rest van mijn tocht.
Wanneer ik zo’n 8 kilometer vóór Labouheyre ben fiets ik langs twee wandelaars, die links van de weg lopen, met grote rugzakken met een schelp erop. Ik stop en maak een praatje met hen. Het is een Kroatisch meisje en een Franse jongen, Anna en Samuel, die in Mont St. Michel zijn gestart. Ze zeggen, dat we elkaar morgenvroeg onderweg wel weer zullen zien, want ze stoppen niet in Labouheyre, maar gaan naar de volgende refuge.
In Labouheyre aangekomen rijd ik rechtstreeks naar de refuge van Jacques en Jacqueline, waar ik beide vorige camino’s niet terecht kon. Ze blijken gestopt te zijn met hun refuge, maar Jacques belt op en stuurt mij door naar het Parochiecentrum , waar ik ook op mijn eerste camino heb overnacht. Ik kan meteen terecht, omdat er vandaag een kledingverkoop is voor het goede doel. Ik vertel de dame, die mij opwacht, dat ik hier zes jaar geleden ook heb overnacht, en dat nog wel op mijn verjaardag 20 juni. Ze haalt onmiddellijk uit het archief de inschrijvingsregisters, en jawel: daar staat op 20 juni 2012 Wetzels Willem uit Sittard genoteerd. Het slaapkamertje met 2 bedden, de douche en het toilet zijn flink opgekapt, en madame vertelt mij, dat die renovatie helemaal betaald is uit de inkomsten van de pelgrims. Subsidie krijgen ze hier niet.
Ik installeer mij op een van de twee bedden, en ga mijn reisverslagen bijwerken en versturen. Zojuist heb ik de eerste drie verslagen weggestuurd, en nu volgt deze nog, wanneer ik heb afgesloten. Ik denk dat ik morgen misschien wel weer stop in Lesperon, waar ik de vorige camino noodgedwongen twee en een halve dag ben moeten blijven met een opengeschuurde kont. Dat zal deze keer waarschijnlijk niet gebeuren omdat ik kortere routes rijd, en omdat het niet zo bloedheet is als drie jaar geleden. Vandaag was het afwisselend bewolkt met af en toe een buitje, en lekker warme zonneschijn. Mijn schoenen zijn er in ieder geval goed door gedroogd. Ik ga nog een wasje doen, en dan naar bed.
Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
