00 Voorbeschouwing
Door: Wim Wetzels
Blijf op de hoogte en volg Wim
05 Juli 2018 | Nederland, Susteren
00 VOORBESCHOUWING: het vuur is nog steeds niet gedoofd .
Toen ik in 2012 mijn caminoverslagen afsloot met een gesprek met mijzelf, kon ik niet bevroeden dat ik in 2015 zoveel caminokriebels zou krijgen dat ik weer op pad zou gaan. En nu, in 2018, is het weer zover. Het lijkt wel een driejaarlijkse cyclus te zijn.
Ik ga weer naar Santiago fietsen. Niet de oude, bekende Camino Frances, die ik in de vorige edities heb genomen en die midden door het Noord-Spaanse landschap loopt, maar de kustroute ofwel de Camino del Norte, die op een moeilijker (zegt men) manier het Baskenland verbindt met Galicië. Het is vandaag zaterdag 16 juni 2018, en over zo’n twee en een halve week stap ik in Luik op de trein richting Bordeaux, waar ik de eerste nacht in het Maison du Pèlerin, een pelgrimsherberg, zal doorbrengen.
Ik heb er nog steeds niet genoeg van gekregen. Nee, want het is zoals vorige week Opa Jan (Demandt) op Martine’s verjaardag tegen mij zei: dat gevoel van “in je hoofd helemaal vrij zijn”, dat voel je alleen op de camino, en dat is een verslavend gevoel. Ik verlang er nog steeds naar om in Noord-Spanje naar het westen te fietsen met hopelijk de zon op mijn lijf.
Sietske zei mij in een van de eerste maanden van dit jaar – toen zij in het ziekenhuis lag en er veel dingen nog onzeker waren, waardoor ik twijfelde of ik al dan niet zou gaan – dat ik het niet moest uitstellen omdat ik het nu nog steeds kan, en dat je maar nooit weet of je het morgen nog kunt. Dat is inderdaad zo; na mijn eigen ongeval van bijna twee maanden geleden ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt: je weet maar nooit of je het morgen nog kunt.
Wanneer ik in de trein stap, gaan fiets en bagage mee in de trein, en wanneer alles volgens plan verloopt, kom ik dinsdagavond rond zeven uur in Bordeaux aan. Ik heb in het Maison de Pèlerin (pelgrimshuis) in het oude centrum van de stad een bed besproken, en daar stap ik woensdag 4 juli op de fiets, nu niet richting Pyreneeën, maar richting Bayonne en Irun.
In mijn epiloog uit 2012 schreef ik, dat ik in een boek had gelezen – en zo voelde ik het ook - : de pelgrimage zit erop, helaas, maar het pelgrim zijn blijft, en de weg gaat verder. Ik ga nu op die weg weer verder, want het gevoel pelgrim te zijn, is gebleven. Ik voel mij net als in 2011 en 2012, en vervolgens in 2015, een ontdekkingsreiziger; ik ga in andere landschappen onbekende dingen zien, onbekende mensen ontmoeten en met hen praten over nog onbekende onderwerpen. Dat wekt nu een verwachtingsgevoel op, een gevoel van spanning ook, een fijn gevoel. Ik ben blij dat ik nu nog kan doen wat ik van plan ben te doen. Het kan immers zo maar over zijn, en je weet maar nooit wat het volgend jaar of zelfs de volgende maand je brengt.
Ik zal weer proberen om dagelijks een verslag te schrijven, maar het versturen daarvan zal afhankelijk zijn van het voorhanden zijn van wifi. Wanneer er een dag niets op dit blog is komen te staan, dan betekent dat alleen maar, dat ik een avond zonder bereik ben. Je kunt op dit blog ook een reactie kwijt op mijn verhaaltje – ik stel zoiets zeer op prijs – maar dat is dan te lezen voor alle bloglezers.
Ik kijk met hooggespannen verwachting uit naar een mooie tijd door Zuidwest-Frankrijk en Spanje op de Camino de Santiago, een fietstocht van Bordeaux naar Irun, en vandaaruit langs de Spaanse Noordkust naar Santiago de Compostela. Wanneer zal ik terug zijn? No sabe! Ik weet het niet! Dat hangt af van de route, de zon, de regen en de wind. Ik wens jullie allen tot weerziens en een blijvende goede gezondheid, en wanneer je ooit de zin en de gelegenheid hebt om mij achterna te gaan: ik kan het je van harte aanbevelen: doe ook de camino!
Pelgrim Wim.
Toen ik in 2012 mijn caminoverslagen afsloot met een gesprek met mijzelf, kon ik niet bevroeden dat ik in 2015 zoveel caminokriebels zou krijgen dat ik weer op pad zou gaan. En nu, in 2018, is het weer zover. Het lijkt wel een driejaarlijkse cyclus te zijn.
Ik ga weer naar Santiago fietsen. Niet de oude, bekende Camino Frances, die ik in de vorige edities heb genomen en die midden door het Noord-Spaanse landschap loopt, maar de kustroute ofwel de Camino del Norte, die op een moeilijker (zegt men) manier het Baskenland verbindt met Galicië. Het is vandaag zaterdag 16 juni 2018, en over zo’n twee en een halve week stap ik in Luik op de trein richting Bordeaux, waar ik de eerste nacht in het Maison du Pèlerin, een pelgrimsherberg, zal doorbrengen.
Ik heb er nog steeds niet genoeg van gekregen. Nee, want het is zoals vorige week Opa Jan (Demandt) op Martine’s verjaardag tegen mij zei: dat gevoel van “in je hoofd helemaal vrij zijn”, dat voel je alleen op de camino, en dat is een verslavend gevoel. Ik verlang er nog steeds naar om in Noord-Spanje naar het westen te fietsen met hopelijk de zon op mijn lijf.
Sietske zei mij in een van de eerste maanden van dit jaar – toen zij in het ziekenhuis lag en er veel dingen nog onzeker waren, waardoor ik twijfelde of ik al dan niet zou gaan – dat ik het niet moest uitstellen omdat ik het nu nog steeds kan, en dat je maar nooit weet of je het morgen nog kunt. Dat is inderdaad zo; na mijn eigen ongeval van bijna twee maanden geleden ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt: je weet maar nooit of je het morgen nog kunt.
Wanneer ik in de trein stap, gaan fiets en bagage mee in de trein, en wanneer alles volgens plan verloopt, kom ik dinsdagavond rond zeven uur in Bordeaux aan. Ik heb in het Maison de Pèlerin (pelgrimshuis) in het oude centrum van de stad een bed besproken, en daar stap ik woensdag 4 juli op de fiets, nu niet richting Pyreneeën, maar richting Bayonne en Irun.
In mijn epiloog uit 2012 schreef ik, dat ik in een boek had gelezen – en zo voelde ik het ook - : de pelgrimage zit erop, helaas, maar het pelgrim zijn blijft, en de weg gaat verder. Ik ga nu op die weg weer verder, want het gevoel pelgrim te zijn, is gebleven. Ik voel mij net als in 2011 en 2012, en vervolgens in 2015, een ontdekkingsreiziger; ik ga in andere landschappen onbekende dingen zien, onbekende mensen ontmoeten en met hen praten over nog onbekende onderwerpen. Dat wekt nu een verwachtingsgevoel op, een gevoel van spanning ook, een fijn gevoel. Ik ben blij dat ik nu nog kan doen wat ik van plan ben te doen. Het kan immers zo maar over zijn, en je weet maar nooit wat het volgend jaar of zelfs de volgende maand je brengt.
Ik zal weer proberen om dagelijks een verslag te schrijven, maar het versturen daarvan zal afhankelijk zijn van het voorhanden zijn van wifi. Wanneer er een dag niets op dit blog is komen te staan, dan betekent dat alleen maar, dat ik een avond zonder bereik ben. Je kunt op dit blog ook een reactie kwijt op mijn verhaaltje – ik stel zoiets zeer op prijs – maar dat is dan te lezen voor alle bloglezers.
Ik kijk met hooggespannen verwachting uit naar een mooie tijd door Zuidwest-Frankrijk en Spanje op de Camino de Santiago, een fietstocht van Bordeaux naar Irun, en vandaaruit langs de Spaanse Noordkust naar Santiago de Compostela. Wanneer zal ik terug zijn? No sabe! Ik weet het niet! Dat hangt af van de route, de zon, de regen en de wind. Ik wens jullie allen tot weerziens en een blijvende goede gezondheid, en wanneer je ooit de zin en de gelegenheid hebt om mij achterna te gaan: ik kan het je van harte aanbevelen: doe ook de camino!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
