02 Etappe 1

02 ETAPPE 1: als vanouds.
Dag 2: woensdag 4 juli 2018.
Van: Bordeaux.
Naar: Mons (Gemeente Belin-Béliet).
Afstand: 71,86 km.
Totaal: 85,37 km.
Verslag: Om 08.30 uur stap ik vóór het Maison du Pèlerin op mijn opgetuigde fiets (de rechter voortas heb ik met tiewraps opgehangen) e
n probeer ik weer zo snel mogelijk de stad uit te komen. Ik houd via mijn kompas maar steeds het zuidwesten aan, en ik weet nog van de vorige camino, dat ik naarTalence en Gradignan moet. Het lukt, en een uur later fiets ik Gradignan uit. Ik zie weer de borden richting Leognan, waar ik de vorige keer (dacht ik) verkeerd was gereden, maar het blijkt nu niet anders te kunnen: ik kom weer in het dorp Leognan uit, drink op hetzelfde terras une tasse de café, en hoor dat de matches van gisteren La Suède en L’Angleterre als winnaars hebben opgeleverd.
Het weer is in het begin wel warm, maar niet zo heet als ik heb verwacht en als het gisteren was. Het is namelijk bewolkt, en dat scheelt een heleboel! Vorige keer was dat ook zo.
In Le Barp stop ik weer bij “ Le Resinier” maar nu is het lunchtijd, en ik neem een plankje met charcuterie: allerlei vleeswaren met brood, en een pastis. Het is nog even luxe als drie jaar geleden: in een woord: heerlijk!
Wanneer ik in Belin-Beliet aankom, ga ik eerst boodschappen doen in de plaatselijke Super-U en vraag ik of er een overnachtingsmogelijkheid is in de buurt. De man bij de klantenservice is heel behulpzaam, en belt naar een madame die de sleutel beheert van een gite rural naast een oude kerk in het gehucht Mons, zo’n 3 kilometer buiten het dorp zelf. Ik fiets naar Mons, maar er is niemand, en er komt ook niemand. Na een kwartier fiets ik maar weer terug naar Belin-Béliet, en ik kom langs de Mairie. Ik besluit om daar mijn heil te zoeken, en ik word tot mijn verbazing weer verwezen naar de gite rural in Mons. De gemeentelijke dame belt naar ene Marie-Eve, en die zal volgens haar over quinze minutes bij de gite zijn. Ik draai weer om en fiets nogmaals naar Mons. Inmiddels is het gaan onweren, en tijdens mijn tocht naar Mons begint het te gieten. Ik ga in Mons maar schuilen met mijn drijfnatte kleren, en inderdaad na meer dan 20 minuten verschijnt er een autootje met de sleutel-mevrouw. Het is een heel keurige gite met 7 bedden, best wel modern ingericht met douche en keuken met toebehoren. Ze zegt ook nog dat er vanavond nog 4 slapers komen, uit Tsjetsjenië. Nou dat wordt leuk, en ik vind alles best wanneer ze maar geen bomgordels dragen (denk ik bij mezelf).
Ik bel Sietske op, maar die is niet thuis, en ik begin aan mijn verslagen van gisteren en vandaag te typen. Wanneer ik de in de Super-U gekochte maaltijd in de magnetron heb gezet en wil gaan douchen, komen er 2 mannen de gite binnen. Het zijn de aangekondigde Tsjetsjenen, maar hun 2 kompanen verschijnen niet. Ik vraag er ook niet naar, en de 2 beginnen hun bed op te maken terwijl ik douche. Als ik daarna aan mijn maaltijd begin, raken we aan de praat, maar uiterst moeizaam, want hun steenkolenfrans matcht niet altijd met het mijne. Het zijn 2 rustige mannen, en het gesprek (nou ja, gesprek) draait al snel om der relatie tussen Russen en Tsjetsjenen. Mild uitgedrukt zijn ze niet bepaald vriendjes van elkaar, en ik hoor dat de Russen in Tsjetsjenië hevig hebben gebombardeerd (zijn vaderen moeder en 6 broers zijn daarbij gedood), en dat in 1944 nagenoeg de hele bevolking van Tsjetsjenië door Stalin werd gedeporteerd naar een streek op 5.000 km. afstand. Na de periode Stalin zijn er weer vele teruggekeerd naar hun oude roots. Het is een uiterst triest verhaal, maar ik kan niet goedkeuren, dat ze in de huidige tijd wraak nemen op de Russen. Zij vinden van wel, en zo gaan we uit elkaar om te gaan slapen.
Het ga jullie goed, en bon camino!

Pelgrim Wim.