18 ETAPPE 14: Een onverwachte feestdag.
Blijf op de hoogte en volg Wim
18 Juli 2015 | Spanje, Hinestrosa
Dag 18: zaterdag 18 juli 2015.
Van: Burgos.
Naar: Castrojeriz.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 47 km.
Totaal: 677,74 km, waarvan 647,74 km per fiets.
Verslag: Ik ben nu dik over de helft heen, want uit mijn gegevens van de vorige camino haal ik, dat ik in Burgos nog 547 km voor de kiezen heb. Ik rijd de albergue uit met nog drie Nederlandse fietsers uit de buurt van Rotterdam. En al pratend let ik niet op; ik moet aan de zuidkant de stad uit, en deze mannen doen dat aan de noordkant. Op zich is dat geen probleem, want er is een zuidelijke (die van Clemens Sweerman) route en een noordelijke route naar Castrojeriz, en op het oog zit er geen verschil, wanneer ik ze op de kaart vergelijk. Ik weet wel, dat Sweerman altijd de routes samenstelt waarop er voor de pelgrim het meeste te zien is; zo zou ik op de zuidelijke variant langs de ruines van het klooster van San Anton komen en die heb ik de vorige keer al gezien. Er is daar een albergue in die ruine, waar alleen maar koud water, en niet eens elektriciteit beschikbaar is, dus die is voor de spartanen onder de pelgrims. Ik besluit om lekker de noordelijke route naar Castrojeriz te nemen, en om half twaalf kom ik daar aan. De temperatuur is gelukkig maar 31° geworden, en dat klinkt misschien arrogant, maar je ervaart het als een stuk prettiger dan de vorige dagen.
Castrojeriz ligt in de Spaanse hoogvlakte, de meseta, maar die is om de donder niet vlak! Je hebt hier best wel heuvelruggen, en Castrojeriz is tegen zo’n heuvelrug opgebouwd. Er is geen enkele horizontale straat, en het lijkt hier dus meer op een bergdorp dan een daadwerkelijk in de bergen liggend dorp. Ik krijg een nieuwe albergue in het vizier, de Albergue San Esteban, die modern is. Vorige keer sliep ik in een andere albergue, een middeleeuws huis, en nu is alles nieuw en schoon. Ik word ontvangen door een Hongaarse – Spaans en Engels sprekende – vrouw, die vertelt dat ze dit hier doet omdat haar dochter in het dorp woont.
Ook hoor ik, dat vandaag – zaterdag – er een fiesta in het dorp wordt gehouden, het Fiesta de ajillo, en ajillo is knoflook. Vanavond is er hier vlakbij pollo (kip) al ajillo en sopa (soep) al ajillo te krijgen, dus dat zal wel lekker ruiken op de slaapzaal vanavond. De hospitalera heeft al aangekondigd dat ze vanwege de fiesta de sluitingstijd soepel zal hanteren, maar je wil toch ook morgen weer fit aan de start verschijnen.
Ik heb moeite om mijn vaste ritueel aan te houden; het liefste zou ik meteen op bed vallen en siesta gaan houden, maar dan voel ik mij vies en bezweet, en bovendien is dan mijn was niet op tijd droog. Eerst dan maar mijn plichten, en dan snel even lunchen, samen met een Pools echtpaar uit Krakau, dat in St. Jean PdP op 5 juli is begonnen. Ze kunnen de camino dit jaar niet afmaken, want ze hebben maar drie weken de tijd. En dan… eindelijk het bed. Maar het is vreselijk benauwd op de dormitorio, omdat de ramen dicht blijven; daar staat de zon op. Van echt slapen komt vandaag niets, dus maar
weer naar buiten, in de schaduw. Ik loop naar de plek, waar ik de vorige albergue weet, en dan zie ik dat hij vandaag dicht is (misschien vanwege de fiesta), en dat pelgrims worden verwezen naar de twee albergues municipales. Gelukkig, dat ik daar niet eerst naar toe ben gegaan.
Al dwalend door Castrojeriz hoor ik ineens muziek, en komt er een bandje de hoek om lopen. Bij een bar op de Plaza Mayor (iedere plaats heeft in Spanje een Plaza Mayor, en trouwens ook een Plaza España) blijven ze staan spelen, en ik maak er twee geluidsopnames van. De wind blaast wel recht in mijn microfoon, maar je kunt straks waarschijnlijk toch wel horen hoe ze spelen. Heel leuk, zo’n opvrolijking van de fiesta. Het zijn 7 jongens en 1 meisje, en ze hebben 2 trompetten, 3 saxofoons, 1 sousafoon, 1 trommeltje en 1 dikke trom. Klinkt best goed.
Bij het avondeten heb ik een Frans echtpaar uit Nantes naast mij zitten, hij is gepensioneerd, en zij werkt nog, dus dat is heel herkenbaar voor mij. Even later komt er ook nog een Nieuw-Zeelands echtpaar bij zitten. Heel gezellig. Vóór sluitingstijd ga ik nog gauw boodschappen doen, want morgen is het zondag, en je weet hier maar nooit op het Spaanse platteland.
’s Avonds loop ik met de hospitalera en nog 5 andere pelgrims naar beneden naar het plein, waar de fiesta wordt gehouden. Allereerst een aantal kraampjes met prullaria, en dan nog enkele trappen lager een ander plein, waar de pollo en sopa worden gekookt. Alles gebeurt hier op grote houtvuren, waarboven roosters zijn aangebracht, met enorm grote ketels, wel een stuk of acht, waarin gekookt wordt. De ketels zijn elk van het formaat, waar mijn moeder in mijn jeugd op de ouderwetse wijze de kookwas in deed. Er staan bij ieder houtvuur kerels in die kookketels te roeren met grote houten roeispanen. Ik maak overal foto’s van, dan hebben jullie een idee hoe het hier toegaat. Al om 21 uur vormen zich voor de dranghekken twee grote rijen van gegadigden, met allemaal rode aardewerken Spaanse kommen bij zich voor straks. Om 21.30 worden twee ketels van het vuur gehaald, en begint de uitdeling. En je hoeft er niets voor te betalen. Wordt aangeboden door het Gemeentebestuur! Wanneer alle rijen voorzien zijn – de eerste twee ketels waren niet voldoende – begint het feest opnieuw met andere ketels, want daarin zijn stukken kippenborst en drumsticks gekookt. Weer twee enorme rijen, en je krijgt nu ieder een kippenborst, een drumstick, en een homp pan (groot stokbrood) in je kom. Onze hospitalera heeft uit de albergue voor ons kommen en lepels meegebracht, en zo horen wij er ook bij.
Wij, dat zijn dan: de ouderen: onze hospitalera uit Hongarije, een Canadese uit Vancouver, een Spaanse uit Andalusië, ondergetekende uit Nederland, en dan 3 jongelui uit de USA, Australië en Japan. Het gaat er heel genoeglijk aan toe, en uiteindelijk besluiten we de avond met ieder een glas Spaanse anijslikeur, zoiets als pastis in Frankrijk, maar hier heet dat panchán. Om kwart voor twaalf klimmen we eindelijk weer naar boven, en duiken we onze bedden in, waar alle andere pelgrims al lang in het donker liggen te slapen. Wat een feest! Wat een avond, een om niet te vergeten.
Pelgrim Wim.
Van: Burgos.
Naar: Castrojeriz.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 47 km.
Totaal: 677,74 km, waarvan 647,74 km per fiets.
Verslag: Ik ben nu dik over de helft heen, want uit mijn gegevens van de vorige camino haal ik, dat ik in Burgos nog 547 km voor de kiezen heb. Ik rijd de albergue uit met nog drie Nederlandse fietsers uit de buurt van Rotterdam. En al pratend let ik niet op; ik moet aan de zuidkant de stad uit, en deze mannen doen dat aan de noordkant. Op zich is dat geen probleem, want er is een zuidelijke (die van Clemens Sweerman) route en een noordelijke route naar Castrojeriz, en op het oog zit er geen verschil, wanneer ik ze op de kaart vergelijk. Ik weet wel, dat Sweerman altijd de routes samenstelt waarop er voor de pelgrim het meeste te zien is; zo zou ik op de zuidelijke variant langs de ruines van het klooster van San Anton komen en die heb ik de vorige keer al gezien. Er is daar een albergue in die ruine, waar alleen maar koud water, en niet eens elektriciteit beschikbaar is, dus die is voor de spartanen onder de pelgrims. Ik besluit om lekker de noordelijke route naar Castrojeriz te nemen, en om half twaalf kom ik daar aan. De temperatuur is gelukkig maar 31° geworden, en dat klinkt misschien arrogant, maar je ervaart het als een stuk prettiger dan de vorige dagen.
Castrojeriz ligt in de Spaanse hoogvlakte, de meseta, maar die is om de donder niet vlak! Je hebt hier best wel heuvelruggen, en Castrojeriz is tegen zo’n heuvelrug opgebouwd. Er is geen enkele horizontale straat, en het lijkt hier dus meer op een bergdorp dan een daadwerkelijk in de bergen liggend dorp. Ik krijg een nieuwe albergue in het vizier, de Albergue San Esteban, die modern is. Vorige keer sliep ik in een andere albergue, een middeleeuws huis, en nu is alles nieuw en schoon. Ik word ontvangen door een Hongaarse – Spaans en Engels sprekende – vrouw, die vertelt dat ze dit hier doet omdat haar dochter in het dorp woont.
Ook hoor ik, dat vandaag – zaterdag – er een fiesta in het dorp wordt gehouden, het Fiesta de ajillo, en ajillo is knoflook. Vanavond is er hier vlakbij pollo (kip) al ajillo en sopa (soep) al ajillo te krijgen, dus dat zal wel lekker ruiken op de slaapzaal vanavond. De hospitalera heeft al aangekondigd dat ze vanwege de fiesta de sluitingstijd soepel zal hanteren, maar je wil toch ook morgen weer fit aan de start verschijnen.
Ik heb moeite om mijn vaste ritueel aan te houden; het liefste zou ik meteen op bed vallen en siesta gaan houden, maar dan voel ik mij vies en bezweet, en bovendien is dan mijn was niet op tijd droog. Eerst dan maar mijn plichten, en dan snel even lunchen, samen met een Pools echtpaar uit Krakau, dat in St. Jean PdP op 5 juli is begonnen. Ze kunnen de camino dit jaar niet afmaken, want ze hebben maar drie weken de tijd. En dan… eindelijk het bed. Maar het is vreselijk benauwd op de dormitorio, omdat de ramen dicht blijven; daar staat de zon op. Van echt slapen komt vandaag niets, dus maar
weer naar buiten, in de schaduw. Ik loop naar de plek, waar ik de vorige albergue weet, en dan zie ik dat hij vandaag dicht is (misschien vanwege de fiesta), en dat pelgrims worden verwezen naar de twee albergues municipales. Gelukkig, dat ik daar niet eerst naar toe ben gegaan.
Al dwalend door Castrojeriz hoor ik ineens muziek, en komt er een bandje de hoek om lopen. Bij een bar op de Plaza Mayor (iedere plaats heeft in Spanje een Plaza Mayor, en trouwens ook een Plaza España) blijven ze staan spelen, en ik maak er twee geluidsopnames van. De wind blaast wel recht in mijn microfoon, maar je kunt straks waarschijnlijk toch wel horen hoe ze spelen. Heel leuk, zo’n opvrolijking van de fiesta. Het zijn 7 jongens en 1 meisje, en ze hebben 2 trompetten, 3 saxofoons, 1 sousafoon, 1 trommeltje en 1 dikke trom. Klinkt best goed.
Bij het avondeten heb ik een Frans echtpaar uit Nantes naast mij zitten, hij is gepensioneerd, en zij werkt nog, dus dat is heel herkenbaar voor mij. Even later komt er ook nog een Nieuw-Zeelands echtpaar bij zitten. Heel gezellig. Vóór sluitingstijd ga ik nog gauw boodschappen doen, want morgen is het zondag, en je weet hier maar nooit op het Spaanse platteland.
’s Avonds loop ik met de hospitalera en nog 5 andere pelgrims naar beneden naar het plein, waar de fiesta wordt gehouden. Allereerst een aantal kraampjes met prullaria, en dan nog enkele trappen lager een ander plein, waar de pollo en sopa worden gekookt. Alles gebeurt hier op grote houtvuren, waarboven roosters zijn aangebracht, met enorm grote ketels, wel een stuk of acht, waarin gekookt wordt. De ketels zijn elk van het formaat, waar mijn moeder in mijn jeugd op de ouderwetse wijze de kookwas in deed. Er staan bij ieder houtvuur kerels in die kookketels te roeren met grote houten roeispanen. Ik maak overal foto’s van, dan hebben jullie een idee hoe het hier toegaat. Al om 21 uur vormen zich voor de dranghekken twee grote rijen van gegadigden, met allemaal rode aardewerken Spaanse kommen bij zich voor straks. Om 21.30 worden twee ketels van het vuur gehaald, en begint de uitdeling. En je hoeft er niets voor te betalen. Wordt aangeboden door het Gemeentebestuur! Wanneer alle rijen voorzien zijn – de eerste twee ketels waren niet voldoende – begint het feest opnieuw met andere ketels, want daarin zijn stukken kippenborst en drumsticks gekookt. Weer twee enorme rijen, en je krijgt nu ieder een kippenborst, een drumstick, en een homp pan (groot stokbrood) in je kom. Onze hospitalera heeft uit de albergue voor ons kommen en lepels meegebracht, en zo horen wij er ook bij.
Wij, dat zijn dan: de ouderen: onze hospitalera uit Hongarije, een Canadese uit Vancouver, een Spaanse uit Andalusië, ondergetekende uit Nederland, en dan 3 jongelui uit de USA, Australië en Japan. Het gaat er heel genoeglijk aan toe, en uiteindelijk besluiten we de avond met ieder een glas Spaanse anijslikeur, zoiets als pastis in Frankrijk, maar hier heet dat panchán. Om kwart voor twaalf klimmen we eindelijk weer naar boven, en duiken we onze bedden in, waar alle andere pelgrims al lang in het donker liggen te slapen. Wat een feest! Wat een avond, een om niet te vergeten.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
