26 ETAPPE 22: Vlak voor het einde in de bezemwagen
Blijf op de hoogte en volg Wim
26 Juli 2015 | Spanje, Santiago de Compostella
Dag 26: zondag 26 juli 2015.
Van: Sarria.
Naar: Monte do Gozo.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 125,5 km, waarvan 26,5 per fiets.
Totaal: 1.164,74 km, waarvan 967,74 per fiets.
Verslag:
Wanneer ik in de ochtend uit mijn bed kom, heb ik goede hoop om vandaag een flink eind dichter bij Santiago te komen. Het stukje brood dat ik als ontbijt neem, blijft in mijn lichaam, dus vol goede moed stap ik op mijn fiets.
De te volgen route is en blijft heel heuvelachtig met stevige klimmetjes. Ik vorder gestaag, en tegen 11 uur kom ik in Portomarin aan. Dat wil zeggen het nieuwe Portomarin, want het oude ligt op de bodem van het stuwmeer, dat ik zojuist ben overgestoken. Alleen de oude kerk ligt daar niet meer, want die is steen voor steen afgebroken, en hierboven in het nieuwe Portomarin weer opgebouwd. Na Portomarin komt er een klim van 12 kilometer lang, en die wordt mij uiteindelijk te machtig. Halverwege stop ik; ik bestudeer mijn routeboek, dat aangeeft dat er tot aan de top geen dorp meer komt, en ik geef de pijp aan Maarten. Het gaat zo niet langer, want ik ben uitgeblust.
Ik draai om, fiets weer terug naar beneden, naar Portomarin, en stop bij een gebouwtje bij de brug over het stuwmeer. Het blijkt een kinderopvang te zijn, die nu vanwege de vakantie gesloten is, maar waar nog wel een man en een vrouw aan het werk zijn met schoonmaakwerkzaamheden. Ik vraag de vrouw om een taxi te bellen, wat ze ook doet, en ik ga buiten tegen de muur zitten wachten. De vrouw ziet kennelijk aan me dat er iets mis is, en ze brengt me wat te eten en te drinken, dat gelukkig ook binnen blijft.
Na een tijd komt er een taxi aanrijden, die mijn fiets achterop zet, mijn bagage in de achterbak legt, en dan kan ik per auto naar boven. Wanneer de chauffeur vraagt waar hij me naar toe moet brengen, geef ik Monte do Gozo op, dat een kilometer of 5 vóór Santiago ligt. Ik heb de kracht niet meer om morgen nog eens een normale afstand te fietsen, en daarom kies ik voor Monte do Gozo, dat dus vlak vóór mijn eindpunt ligt. Er ligt daar een grote albergue, die bij pelgrims bekend is, omdat hij nog niet zo lang geleden gebouwd is om honderden jongeren te huisvesten voor een of andere jongerenbijeenkomst van de R.K. kerk. Daar ben ik zeker van een slaapplaats, en in Santiago zelf is dat beslist een probleem.
De taxi brengt mij door een heuvelrijk gebied en door een aantal dorpen, die ik nog van de vorige keer herken, en om een uur of twee, half drie zet hij mij af bij de albergue. Ik krijg een kamertje met acht bedden toegewezen, waarvan ik snel een benedenbed in gebruik neem. Dan douchen, en uitgebreid siesta doen. Ik heb weliswaar niet heel de route per fiets gedaan, maar ik ben uiteindelijk nu vlakbij Santiago, en ik heb dan toch maar bereikt wat ik bereiken wilde. Ik ben blij dat ik morgen niet meer hoef te zwoegen met mijn verzwakte lichaam; ik weet zeker dat ik morgen voor de
Kathedraal van Santiago zal staan, en dat ik over een paar dagen thuis zal zijn om weer op krachten te komen. Dat bezorgt me een gerust gevoel, en dat is nu heel veel waard.
Na de siesta ga ik lopend de omgeving verkennen; het gehucht is maar klein, en er is niet veel te zien, behalve een monument om te gedenken dat de paus hier is geweest tijdens die jongerenbijeenkomst jaren geleden. Ook is er een kleine tienda (winkeltje) aan de zijkant van een klein restaurantje, waar ik wat kleine inkopen doe. Ik ga weer vroeg slapen, want dat is toch de beste methode om krachten op te doen. Jammer dat het zo gelopen is, maar het kon niet anders.
Tot morgen in Santiago!
Pelgrim Wim.
Van: Sarria.
Naar: Monte do Gozo.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 125,5 km, waarvan 26,5 per fiets.
Totaal: 1.164,74 km, waarvan 967,74 per fiets.
Verslag:
Wanneer ik in de ochtend uit mijn bed kom, heb ik goede hoop om vandaag een flink eind dichter bij Santiago te komen. Het stukje brood dat ik als ontbijt neem, blijft in mijn lichaam, dus vol goede moed stap ik op mijn fiets.
De te volgen route is en blijft heel heuvelachtig met stevige klimmetjes. Ik vorder gestaag, en tegen 11 uur kom ik in Portomarin aan. Dat wil zeggen het nieuwe Portomarin, want het oude ligt op de bodem van het stuwmeer, dat ik zojuist ben overgestoken. Alleen de oude kerk ligt daar niet meer, want die is steen voor steen afgebroken, en hierboven in het nieuwe Portomarin weer opgebouwd. Na Portomarin komt er een klim van 12 kilometer lang, en die wordt mij uiteindelijk te machtig. Halverwege stop ik; ik bestudeer mijn routeboek, dat aangeeft dat er tot aan de top geen dorp meer komt, en ik geef de pijp aan Maarten. Het gaat zo niet langer, want ik ben uitgeblust.
Ik draai om, fiets weer terug naar beneden, naar Portomarin, en stop bij een gebouwtje bij de brug over het stuwmeer. Het blijkt een kinderopvang te zijn, die nu vanwege de vakantie gesloten is, maar waar nog wel een man en een vrouw aan het werk zijn met schoonmaakwerkzaamheden. Ik vraag de vrouw om een taxi te bellen, wat ze ook doet, en ik ga buiten tegen de muur zitten wachten. De vrouw ziet kennelijk aan me dat er iets mis is, en ze brengt me wat te eten en te drinken, dat gelukkig ook binnen blijft.
Na een tijd komt er een taxi aanrijden, die mijn fiets achterop zet, mijn bagage in de achterbak legt, en dan kan ik per auto naar boven. Wanneer de chauffeur vraagt waar hij me naar toe moet brengen, geef ik Monte do Gozo op, dat een kilometer of 5 vóór Santiago ligt. Ik heb de kracht niet meer om morgen nog eens een normale afstand te fietsen, en daarom kies ik voor Monte do Gozo, dat dus vlak vóór mijn eindpunt ligt. Er ligt daar een grote albergue, die bij pelgrims bekend is, omdat hij nog niet zo lang geleden gebouwd is om honderden jongeren te huisvesten voor een of andere jongerenbijeenkomst van de R.K. kerk. Daar ben ik zeker van een slaapplaats, en in Santiago zelf is dat beslist een probleem.
De taxi brengt mij door een heuvelrijk gebied en door een aantal dorpen, die ik nog van de vorige keer herken, en om een uur of twee, half drie zet hij mij af bij de albergue. Ik krijg een kamertje met acht bedden toegewezen, waarvan ik snel een benedenbed in gebruik neem. Dan douchen, en uitgebreid siesta doen. Ik heb weliswaar niet heel de route per fiets gedaan, maar ik ben uiteindelijk nu vlakbij Santiago, en ik heb dan toch maar bereikt wat ik bereiken wilde. Ik ben blij dat ik morgen niet meer hoef te zwoegen met mijn verzwakte lichaam; ik weet zeker dat ik morgen voor de
Kathedraal van Santiago zal staan, en dat ik over een paar dagen thuis zal zijn om weer op krachten te komen. Dat bezorgt me een gerust gevoel, en dat is nu heel veel waard.
Na de siesta ga ik lopend de omgeving verkennen; het gehucht is maar klein, en er is niet veel te zien, behalve een monument om te gedenken dat de paus hier is geweest tijdens die jongerenbijeenkomst jaren geleden. Ook is er een kleine tienda (winkeltje) aan de zijkant van een klein restaurantje, waar ik wat kleine inkopen doe. Ik ga weer vroeg slapen, want dat is toch de beste methode om krachten op te doen. Jammer dat het zo gelopen is, maar het kon niet anders.
Tot morgen in Santiago!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
