19 ETAPPE 15: Terug naar het klooster.
Blijf op de hoogte en volg Wim
19 Juli 2015 | Spanje, Carrión de los Condes
Dag 19: zondag 19 juli 2015.
Van: Castrojeriz.
Naar: Carrion de los Condes.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 47 km.
Totaal: 724,74 km, waarvan 694,74 km per fiets.
Verslag: Wanneer ik opsta, ben ik niet extra moe van de fiesta van gisteravond of het weinig slapen vannacht. We zijn namelijk best wel uit de slaap gehouden door het gedreun en gezang van de muziek op het fiesta-plein, dat begon toen wij naar boven klommen. Ik zit snel op de fiets naar de doorgaande weg langs Castrojeriz, en dan gaat het naar Frómista, waar ik drie jaar geleden een weerzien had met Fien en haar man Willem die daar ziek in bed lag. Onderweg word ik ingehaald door een Nederlands echtpaar, waarvan de man even naast mij blijft rijden en met mij een gesprekje heeft over: waar ben je zo-even gestart, hoe lang ben je al onderweg, etc. Van hem hoor ik, dat het twee dagen geleden, toen ik in Burgos wat druppeltjes voelde, heel hard heeft geregend in Belorado, op de etappe naar Burgos toe. In Burgos heb ik dus duidelijk aan de rand van die bui gezeten. Na dit gesprekje fietst hij weer snel zijn vrouw achterna, want zij draaien een hoger tempo dan ik. Een hele tijd later, bij binnenkomst in Frómista, wil ik een cafe con lecche nemen op hetzelfde terras waarop ik drie jaar geleden met Fien heb gezeten. En jawel, hoor, daar zit het echtpaar van daarnet, aan de cappucino. Ik ga bij hen zitten, en nu hebben we een langer gesprek. Zij zijn in Nederland vertrokken, in Middelburg, en nu dus bijna in Santiago.
Na mijn cafe con lecche fiets ik nog even langs de kerk daar, want die was drie jaar geleden dicht, en nu, op zondag, is hij open. Ik haal daar meteen een stempel voor mijn credencial, en ga dan heerlijk rustig verder naar Carrion, waar ik in dezelfde klooster-albergue – in het monasterio Santa Clara – als toen wil slapen. Ik ben er twee jaar geleden met broer Frans ook nog geweest, en wanneer ik aankom, is alles nog steeds bij het oude: hetzelfde oude mannetje ontvangt me met hetzelfde ritueel en hetzelfde verhaal. Ik ga deze keer maar op een kamer slapen in plaats van op de dormitorio; dat kost maar € 2 meer, en slaapt lekker rustig. Ik krijg een 3-persoonskamer met 2 Italiaanse dames uit Firenze; ze kwetteren gelukkig maar matig. Overigens verknoeit het mannetje de stempel in mijn credencial, want hij drukt het stempel niet goed aan; wanneer hij dan het resultaat ziet, plaatst hij het stempel nog eens, maar nu wordt het onleesbaar. Enfin, ik haal ergens anders nog wel een mooie stempel. Dan wasje doen en ophangen, en de stad in, waar alle supermercado’s en tienda’s gesloten zijn. Ik heb namelijk gisteren geen fles wijn gekocht in de verwachting dat ik die op zondagochtend in Carrion wel zou kunnen kopen. En zonder wijn ben je geen pelgrim; men zegt hier: no vino, no peregrino. Op de terugweg naar het monasterio loop ik langs de kerk, waar ik een mooi stempel haal op mijn credencial. Verder kom ik langs een terras, waar ik iemand aan een tafeltje zie zitten met een glas wijn, en dus strijk ik ook op dat terras neer voor een glas tinto. Raad eens wat ik moet betalen voor dat ene glas? Ongelofelijk: ik geef een munt van € 2, en ik krijg € 1,50 terug! Dat moet de horeca in Nederland eens horen!
In de loop van de namiddag wordt er door heel onze kamer lekker geslapen, en ik slaap heel vast. Heerlijk! Ik ga in de stad kijken naar de mogelijkheid van een menu del dia – vandaag is het zondag en wil ik als traktatie ergens iets eten. De restaurants gaan echter pas om 20 uur open, en dan moet ik wel erg lang wachten. Ik vind een cafeteria, waar om 19 uur de keuken open gaat, en dus ga ik daar op het terras zitten wachten met een glas rode wijn. Er komt een Zuid-Duitser (ergens tussen München en de Zugspitze) naast mij zitten, die ook op zoek is naar een voor Spaanse begrippen vroege hap. Het eten is matig (cafeteria!), maar genoeg. Als lotgenoten brengen we de avond door, en gaan we tenslotte ieder naar onze eigen albergue terug.
Al met al een rustige zondag, maar morgen ga ik naar El Burgo Ranero, het dorp, waar broer Frans en ik twee jaar geleden veertien dagen als hospitalero in Albergue El Nogal hebben doorgebracht, en ik verwacht toch eigenlijk wel, dat het daar heel erg leuk wordt; ik hoop, dat ze me herkennen, en wie weet hoe dan de dag verloopt. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Van: Castrojeriz.
Naar: Carrion de los Condes.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 47 km.
Totaal: 724,74 km, waarvan 694,74 km per fiets.
Verslag: Wanneer ik opsta, ben ik niet extra moe van de fiesta van gisteravond of het weinig slapen vannacht. We zijn namelijk best wel uit de slaap gehouden door het gedreun en gezang van de muziek op het fiesta-plein, dat begon toen wij naar boven klommen. Ik zit snel op de fiets naar de doorgaande weg langs Castrojeriz, en dan gaat het naar Frómista, waar ik drie jaar geleden een weerzien had met Fien en haar man Willem die daar ziek in bed lag. Onderweg word ik ingehaald door een Nederlands echtpaar, waarvan de man even naast mij blijft rijden en met mij een gesprekje heeft over: waar ben je zo-even gestart, hoe lang ben je al onderweg, etc. Van hem hoor ik, dat het twee dagen geleden, toen ik in Burgos wat druppeltjes voelde, heel hard heeft geregend in Belorado, op de etappe naar Burgos toe. In Burgos heb ik dus duidelijk aan de rand van die bui gezeten. Na dit gesprekje fietst hij weer snel zijn vrouw achterna, want zij draaien een hoger tempo dan ik. Een hele tijd later, bij binnenkomst in Frómista, wil ik een cafe con lecche nemen op hetzelfde terras waarop ik drie jaar geleden met Fien heb gezeten. En jawel, hoor, daar zit het echtpaar van daarnet, aan de cappucino. Ik ga bij hen zitten, en nu hebben we een langer gesprek. Zij zijn in Nederland vertrokken, in Middelburg, en nu dus bijna in Santiago.
Na mijn cafe con lecche fiets ik nog even langs de kerk daar, want die was drie jaar geleden dicht, en nu, op zondag, is hij open. Ik haal daar meteen een stempel voor mijn credencial, en ga dan heerlijk rustig verder naar Carrion, waar ik in dezelfde klooster-albergue – in het monasterio Santa Clara – als toen wil slapen. Ik ben er twee jaar geleden met broer Frans ook nog geweest, en wanneer ik aankom, is alles nog steeds bij het oude: hetzelfde oude mannetje ontvangt me met hetzelfde ritueel en hetzelfde verhaal. Ik ga deze keer maar op een kamer slapen in plaats van op de dormitorio; dat kost maar € 2 meer, en slaapt lekker rustig. Ik krijg een 3-persoonskamer met 2 Italiaanse dames uit Firenze; ze kwetteren gelukkig maar matig. Overigens verknoeit het mannetje de stempel in mijn credencial, want hij drukt het stempel niet goed aan; wanneer hij dan het resultaat ziet, plaatst hij het stempel nog eens, maar nu wordt het onleesbaar. Enfin, ik haal ergens anders nog wel een mooie stempel. Dan wasje doen en ophangen, en de stad in, waar alle supermercado’s en tienda’s gesloten zijn. Ik heb namelijk gisteren geen fles wijn gekocht in de verwachting dat ik die op zondagochtend in Carrion wel zou kunnen kopen. En zonder wijn ben je geen pelgrim; men zegt hier: no vino, no peregrino. Op de terugweg naar het monasterio loop ik langs de kerk, waar ik een mooi stempel haal op mijn credencial. Verder kom ik langs een terras, waar ik iemand aan een tafeltje zie zitten met een glas wijn, en dus strijk ik ook op dat terras neer voor een glas tinto. Raad eens wat ik moet betalen voor dat ene glas? Ongelofelijk: ik geef een munt van € 2, en ik krijg € 1,50 terug! Dat moet de horeca in Nederland eens horen!
In de loop van de namiddag wordt er door heel onze kamer lekker geslapen, en ik slaap heel vast. Heerlijk! Ik ga in de stad kijken naar de mogelijkheid van een menu del dia – vandaag is het zondag en wil ik als traktatie ergens iets eten. De restaurants gaan echter pas om 20 uur open, en dan moet ik wel erg lang wachten. Ik vind een cafeteria, waar om 19 uur de keuken open gaat, en dus ga ik daar op het terras zitten wachten met een glas rode wijn. Er komt een Zuid-Duitser (ergens tussen München en de Zugspitze) naast mij zitten, die ook op zoek is naar een voor Spaanse begrippen vroege hap. Het eten is matig (cafeteria!), maar genoeg. Als lotgenoten brengen we de avond door, en gaan we tenslotte ieder naar onze eigen albergue terug.
Al met al een rustige zondag, maar morgen ga ik naar El Burgo Ranero, het dorp, waar broer Frans en ik twee jaar geleden veertien dagen als hospitalero in Albergue El Nogal hebben doorgebracht, en ik verwacht toch eigenlijk wel, dat het daar heel erg leuk wordt; ik hoop, dat ze me herkennen, en wie weet hoe dan de dag verloopt. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
