17 Rustdag 1: O, wat ben ik ziek!
Blijf op de hoogte en volg Wim
17 Juli 2015 | Spanje, Burgos
Dag 17: vrijdag 17 juli 2015.
Plaats: Burgos.
Verslag: Vandaag heb ik het gevoel te spijbelen. Ik hoef niet op de fiets te zweten, maar kan lekker in mijn gewone kloffie door de stad flaneren. Allereerst ga ik beneden aan de receptie melden, dat ik ziek ben, waarbij ik mijn rode medicijndoosje met het witte kruis als “overtuigingsmiddel” in mijn hand houd. Je weet maar nooit. En het lukt! Alleen…ik moet toch om acht uur de tent uit, en dan mag ik om twaalf uur als eerste in de rij staan om weer in te checken. Goed, als het niet anders kan, dan maar zo. Mas que nada. Ik ga heerlijk rustig ontbijten, mijn spullen inpakken – want die moeten wel de albergue uit – en dan ga ik mijn opgetuigde fiets aan de overkant naast het terrasje van de bar parkeren. Ik drink er een cafe con lecche en regel dat de señora mijn spullen in de gaten houdt, wanneer ik zo meteen wegga naar het Oficina de Tourismo. Om kwart voor negen loop ik naar beneden, en ik ben de eerste klant in het Oficina. Ik word keurig in het Engels geholpen met contact maken – daar moet ik eerst een heel formulier voor invullen, en dan krijg ik pas het password – en dan begint het spannende gedoe. Ik heb een papiertje van T-Mobile in Sittard meegekregen waar hun website op staat, en die website krijg ik ook. Dan de informatie lezen, prima. Maar ik moet naar een scherm waar ik mijn mobiele nummer moet invullen en via welk ik (met een link naar mijn bank) T-Mobile zou kunnen betalen. En dat scherm krijg ik maar niet. Telkens kom ik terug op de informatie-schermen, en uiteindelijk, na steeds een andere button te hebben geprobeerd, jawel….. het beloofde scherm. En nu is het een fluitje van een cent om de betaling te regelen. Ik zet meteen maar € 40 op mijn tegoed, want dan kan er niets meer gebeuren, en ben ik tot Santiago bereikbaar. Hehe, dat is een pak van mijn hart, en nu kan ik van mijn vrije dag gaan genieten.
Ik ga aan de overkant van de albergue op het terrasje naast mijn fiets met bagage koffie zitten drinken en mijn verslag van gisteren typen, want dat is er gisteren niet van gekomen. Heerlijk, wat een bevrijdend gevoel om vandaag niets meer te moeten, en vrij te zijn om te doen wat ik wil, met de zekerheid bereikbaar te zijn. Ik bel meteen even Ad op, want die had mij gebeld, maar ik kon toen niet opnemen. Ik krijg hem heel even aan de lijn en vraag hem om mij terug te bellen. Wanneer, dat zien we wel. Dan ga ik rond elven mijn rugzak naast de deur van de albergue zetten, want ik zie een groep Koreanen aankomen. En om vijf na twaalf mag ik als eerste er in, in het eerste bed op verdieping 1. Prima! Dan weer naar buiten, op het terras mijn verslag van gisteren afmaken. Daarna ga ik in de keuken lekker rustig mijn lunch gebruiken met net gekochte Spaanse kaas; ik ben er na al die dagen camembert wel aan toe om een andere kaas te proeven.
Na de lunch loop ik de stad in om het folklorefestival mee te maken. In een park speelt een muziek- en dans-groep uit Senegal, wel aardig, maar niet geweldig, want het zingen is niet meer dan een hoop geschreeuw van telkens dezelfde woorden. In de binnenstad gaat net een groep Maori’s uit Nieuw-Zeeland beginnen met hun act, een krijgsdans, en wat dans betreft is dit veel leuker. En dan ga ik naar het theater, want ik heb in het Oficina de Tourismo gezien dat er vanavond een barok-opera wordt opgevoerd, “Gli Amori d’Apollo e di Dafne, ofwel de liefdes van Apollo en Dafne” van Francesco Cavalli, en dat lijkt me wel leuk. De prijzen lopen van € 6 tot € 15, en kom daar in
Nederland eens om! Probleem: hij begint pas om half negen, en om half elf sluit de albergue. Ik ga in de albergue vragen, of er een uitzondering kan worden gemaakt, maar: no señor! Heel jammer! Ik klim naar het kasteel boven de stad, waar je een prachtig uitzicht hebt over Burgos, met de torens van de kathedraal diep onder je. Mooi! Van daar uit weer terug naar de kathedraal, en nu neem ik er de tijd voor om alles rustig te bekijken. Ik heb het entreekaartje van gisteren nog – foei, Wim – en met het audio-apparaat aan mijn oor slenter ik door de kathedraal en vervolgens de claustro (schatkamer) en het museo. Dat is dus een rustige en welbestede middag. In het museo hangen heel veel schilderijen, maar er is er één, die speciaal mijn aandacht trekt, en ik maak ook daarvan een foto. Misschien kan ik daar Liesbeth een plezier mee doen.
’s Avonds eet ik weer een kant-en-klare salade uit de supermercado met wijn uit mijn eigen fles. En vervolgens maak ik een after-dinner-wandeling door de stad, die me nu wel heel na aan het hart ligt. Ik vind het van alle steden die je op deze Camino Frances aandoet, de mooiste en de prettigste. Er valt een enkele druppel regen, maar het zet niet door, en het koelt dus ook niet echt af. De temperaturen zijn de laatste dagen wel uit te houden, maar het zijn toch typisch Spaanse temperaturen tot zo’n 35°. Maar bedenk wel: hier heerst normaliter een droge hitte, en geen benauwde of klamme hitte; dat is maar éénmaal gebeurd op een bewolkte ochtend. Ik ga morgen weer fietsen, dus ik ga nu mijn tassen weer inpakken voor morgen. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Plaats: Burgos.
Verslag: Vandaag heb ik het gevoel te spijbelen. Ik hoef niet op de fiets te zweten, maar kan lekker in mijn gewone kloffie door de stad flaneren. Allereerst ga ik beneden aan de receptie melden, dat ik ziek ben, waarbij ik mijn rode medicijndoosje met het witte kruis als “overtuigingsmiddel” in mijn hand houd. Je weet maar nooit. En het lukt! Alleen…ik moet toch om acht uur de tent uit, en dan mag ik om twaalf uur als eerste in de rij staan om weer in te checken. Goed, als het niet anders kan, dan maar zo. Mas que nada. Ik ga heerlijk rustig ontbijten, mijn spullen inpakken – want die moeten wel de albergue uit – en dan ga ik mijn opgetuigde fiets aan de overkant naast het terrasje van de bar parkeren. Ik drink er een cafe con lecche en regel dat de señora mijn spullen in de gaten houdt, wanneer ik zo meteen wegga naar het Oficina de Tourismo. Om kwart voor negen loop ik naar beneden, en ik ben de eerste klant in het Oficina. Ik word keurig in het Engels geholpen met contact maken – daar moet ik eerst een heel formulier voor invullen, en dan krijg ik pas het password – en dan begint het spannende gedoe. Ik heb een papiertje van T-Mobile in Sittard meegekregen waar hun website op staat, en die website krijg ik ook. Dan de informatie lezen, prima. Maar ik moet naar een scherm waar ik mijn mobiele nummer moet invullen en via welk ik (met een link naar mijn bank) T-Mobile zou kunnen betalen. En dat scherm krijg ik maar niet. Telkens kom ik terug op de informatie-schermen, en uiteindelijk, na steeds een andere button te hebben geprobeerd, jawel….. het beloofde scherm. En nu is het een fluitje van een cent om de betaling te regelen. Ik zet meteen maar € 40 op mijn tegoed, want dan kan er niets meer gebeuren, en ben ik tot Santiago bereikbaar. Hehe, dat is een pak van mijn hart, en nu kan ik van mijn vrije dag gaan genieten.
Ik ga aan de overkant van de albergue op het terrasje naast mijn fiets met bagage koffie zitten drinken en mijn verslag van gisteren typen, want dat is er gisteren niet van gekomen. Heerlijk, wat een bevrijdend gevoel om vandaag niets meer te moeten, en vrij te zijn om te doen wat ik wil, met de zekerheid bereikbaar te zijn. Ik bel meteen even Ad op, want die had mij gebeld, maar ik kon toen niet opnemen. Ik krijg hem heel even aan de lijn en vraag hem om mij terug te bellen. Wanneer, dat zien we wel. Dan ga ik rond elven mijn rugzak naast de deur van de albergue zetten, want ik zie een groep Koreanen aankomen. En om vijf na twaalf mag ik als eerste er in, in het eerste bed op verdieping 1. Prima! Dan weer naar buiten, op het terras mijn verslag van gisteren afmaken. Daarna ga ik in de keuken lekker rustig mijn lunch gebruiken met net gekochte Spaanse kaas; ik ben er na al die dagen camembert wel aan toe om een andere kaas te proeven.
Na de lunch loop ik de stad in om het folklorefestival mee te maken. In een park speelt een muziek- en dans-groep uit Senegal, wel aardig, maar niet geweldig, want het zingen is niet meer dan een hoop geschreeuw van telkens dezelfde woorden. In de binnenstad gaat net een groep Maori’s uit Nieuw-Zeeland beginnen met hun act, een krijgsdans, en wat dans betreft is dit veel leuker. En dan ga ik naar het theater, want ik heb in het Oficina de Tourismo gezien dat er vanavond een barok-opera wordt opgevoerd, “Gli Amori d’Apollo e di Dafne, ofwel de liefdes van Apollo en Dafne” van Francesco Cavalli, en dat lijkt me wel leuk. De prijzen lopen van € 6 tot € 15, en kom daar in
Nederland eens om! Probleem: hij begint pas om half negen, en om half elf sluit de albergue. Ik ga in de albergue vragen, of er een uitzondering kan worden gemaakt, maar: no señor! Heel jammer! Ik klim naar het kasteel boven de stad, waar je een prachtig uitzicht hebt over Burgos, met de torens van de kathedraal diep onder je. Mooi! Van daar uit weer terug naar de kathedraal, en nu neem ik er de tijd voor om alles rustig te bekijken. Ik heb het entreekaartje van gisteren nog – foei, Wim – en met het audio-apparaat aan mijn oor slenter ik door de kathedraal en vervolgens de claustro (schatkamer) en het museo. Dat is dus een rustige en welbestede middag. In het museo hangen heel veel schilderijen, maar er is er één, die speciaal mijn aandacht trekt, en ik maak ook daarvan een foto. Misschien kan ik daar Liesbeth een plezier mee doen.
’s Avonds eet ik weer een kant-en-klare salade uit de supermercado met wijn uit mijn eigen fles. En vervolgens maak ik een after-dinner-wandeling door de stad, die me nu wel heel na aan het hart ligt. Ik vind het van alle steden die je op deze Camino Frances aandoet, de mooiste en de prettigste. Er valt een enkele druppel regen, maar het zet niet door, en het koelt dus ook niet echt af. De temperaturen zijn de laatste dagen wel uit te houden, maar het zijn toch typisch Spaanse temperaturen tot zo’n 35°. Maar bedenk wel: hier heerst normaliter een droge hitte, en geen benauwde of klamme hitte; dat is maar éénmaal gebeurd op een bewolkte ochtend. Ik ga morgen weer fietsen, dus ik ga nu mijn tassen weer inpakken voor morgen. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
