07 ETAPPE 4: Naar de Pyreneeën.
Blijf op de hoogte en volg Wim
07 Juli 2015 | Frankrijk, Saint-Palais
Dag 7: dinsdag 7 juli 2015.
Van: Dax.
Naar: St. Palais.
Afstand: 65,94 km.
Totaal: 280,25 km.
Verslag: Vanochtend zijn de Vlaming en ik al vroeg uit de veren, want hij wil om 7 uur naar het station (dat trouwens vlakbij de refuge ligt), en ik wil vroeg op weg om te profiteren van de koelte. Meteen na de start langs de boulangerie voor een baguette, en nu is heel mijn mondvoorraad compleet. Maar er is geen koelte…. Het is wel bewolkt, maar enorm drukkend, en dat werkt niet echt stimulerend. Toch wil ik verder komen, en dat betekent doorbijten. Langzamerhand komen er af en toe verkoelende windvlaagjes, en dan denk je: yes! Doorgaan, en de kilometerstand loopt toch al aardig op. Wanneer ik om 11 uur in Sorde L’Abbaye aankom, herken ik meteen de ingang van het dorp, en daarna de refuge waar ik heb geslapen, en het terrasje naast de kerk, waar ik heb gegeten. Alles nog zoals drie jaar geleden. Maar de epicerie ernaast, waar ik brood, kaas en jam heb gekocht, is weg en is nu bij dat restaurant getrokken. Ik heb de boodschappen trouwens niet meer nodig, want ik heb alles al in Dax gekocht.
Ik zie het wel zitten, dat ik vandaag méér dan de helft van de afstand naar St. Jean Pied de Port fiets, maar ik merk ook weer, dat de echte klimmetjes beginnen ná Dax. Vandaag is het al voortdurend op en neer, het is behoorlijk heuvelachtig, en enkele klimmetjes doe ik lopend met de fiets aan de hand. Wanneer het stijgingspercentage meer is dan 7 %, heb ik er moeite mee, omdat ik natuurlijk een met bagage beladen fiets heb, en niet een lichte racefiets. Onderweg merk ik dat de plaatsnamen langzamerhand Baskisch worden, en dat ik onwillekeurig precies dezelfde stops maak als drie jaar geleden. Zo zit ik ook dit jaar weer op het muurtje van het Chateau van Mou een reep muesli te eten, en drink ik een café noir op de hoek van het kruispunt naar de doorgaande weg in St. Palais. Alleen.. ik blijf dit jaar in St. Palais terwijl ik de vorige keer ’s ochtends doorfietste naar St. Jean PdP. Er is hier ergens een refuge, en die is snel gevonden, in een oude Franciscanerkerk, waarvan een gedeelte nu wordt verbouwd tot museum. Op mijn kamertje is het tot vijf uur / half zes (de bouwvakkers houden geen siesta) een geratel van pneumatische hamers en gerommel van draglines. Ik kom erachter, dat de hospitalier Philippe uit Wallonië afkomstig is en wat Nederlands spreekt, en dat een andere pelgrim een Zwitser is die in Frankrijk tegen de Duitse grens aan woont (spreekt dus wat Duits), en vervolgens een Duitser uit Gangelt, Josef , die een hele tijd in Sittard in de Paardenstraat heeft gewoond boven de friture van een voormalige Fortunaspeler, waarvan hij zich de naam niet meer kan herinneren. Wij praten dus Limburgs dialect tegen elkaar. We zullen in de toekomst nog wel eens contact met elkaar hebben.
Ik ga weer een aantal flessen frisdrank halen in een epicerie vlakbij, en neem een paar handenvol verse kersen mee als dessert.
Er blijkt hier ook wifi mogelijk te zijn, wanneer je tenminste vlakbij de accueil (receptie) gaat zitten, maar weer krijg ik mijn verhalen niet verstuurd. Ik geef de moed op. Lees het maar, wanneer ik terug ben in Nederland. Ik bel nog op naar thuis, en krijg de broer van Sietske aan de lijn, die zijn vakantie bij ons komt doorbrengen met zijn zoontjes. Nu weet ook Sietske (zij is naar de repetitie in Roermond) waar ik ben en dat ik nog steeds leef! Mensen, tot morgen, met misschien un peu de pluie volgens Philippe. Van mij mag dat intussen wel, tenminste morgenmiddag, wanneer ik in St. Jean Pied de Port ben aangekomen. En dan, overmorgen, naar Roncevalles in Spanje, en daar begint dan de Camino Frances.
Nu schiet mij te binnen, dat ik gisteren in Dax het volgende verhaal heb gelezen, dat wel leuk is om verder te vertellen. Dax is in de oudheid een Romeinse legerplaats geweest, en uit die tijd dateert het verhaal, een legende eigenlijk. Er was een Romeinse soldaat in Dax gelegerd, die een oude rheumatische hond hield. Toen hij op veldtocht naar Spanje moest, waarbij hij die hond niet kon gebruiken, heeft hij om van de hond af te zijn hem in de vijver gegooid, die naast de bron in Dax was gelegen. Hij ging op veldtocht, kwam na een jaar of zo ongedeerd weer terug in Dax, en wat gebeurt er? Hij wordt verwelkomd door de hond, die totaal geen last meer had van rheuma, en hem al springend en blaffend herkende. Vanaf dat moment wist men dat de bron rheuma kon genezen, en is Dax een kuuroord voor rheumapatiënten geworden. Bij het Gemeentehuis van Dax staat er nu een standbeeld van een Romeinse soldaat met een hond om de legende uit te beelden.
Welterusten en tot morgen.
Pelgrim Wim.
Van: Dax.
Naar: St. Palais.
Afstand: 65,94 km.
Totaal: 280,25 km.
Verslag: Vanochtend zijn de Vlaming en ik al vroeg uit de veren, want hij wil om 7 uur naar het station (dat trouwens vlakbij de refuge ligt), en ik wil vroeg op weg om te profiteren van de koelte. Meteen na de start langs de boulangerie voor een baguette, en nu is heel mijn mondvoorraad compleet. Maar er is geen koelte…. Het is wel bewolkt, maar enorm drukkend, en dat werkt niet echt stimulerend. Toch wil ik verder komen, en dat betekent doorbijten. Langzamerhand komen er af en toe verkoelende windvlaagjes, en dan denk je: yes! Doorgaan, en de kilometerstand loopt toch al aardig op. Wanneer ik om 11 uur in Sorde L’Abbaye aankom, herken ik meteen de ingang van het dorp, en daarna de refuge waar ik heb geslapen, en het terrasje naast de kerk, waar ik heb gegeten. Alles nog zoals drie jaar geleden. Maar de epicerie ernaast, waar ik brood, kaas en jam heb gekocht, is weg en is nu bij dat restaurant getrokken. Ik heb de boodschappen trouwens niet meer nodig, want ik heb alles al in Dax gekocht.
Ik zie het wel zitten, dat ik vandaag méér dan de helft van de afstand naar St. Jean Pied de Port fiets, maar ik merk ook weer, dat de echte klimmetjes beginnen ná Dax. Vandaag is het al voortdurend op en neer, het is behoorlijk heuvelachtig, en enkele klimmetjes doe ik lopend met de fiets aan de hand. Wanneer het stijgingspercentage meer is dan 7 %, heb ik er moeite mee, omdat ik natuurlijk een met bagage beladen fiets heb, en niet een lichte racefiets. Onderweg merk ik dat de plaatsnamen langzamerhand Baskisch worden, en dat ik onwillekeurig precies dezelfde stops maak als drie jaar geleden. Zo zit ik ook dit jaar weer op het muurtje van het Chateau van Mou een reep muesli te eten, en drink ik een café noir op de hoek van het kruispunt naar de doorgaande weg in St. Palais. Alleen.. ik blijf dit jaar in St. Palais terwijl ik de vorige keer ’s ochtends doorfietste naar St. Jean PdP. Er is hier ergens een refuge, en die is snel gevonden, in een oude Franciscanerkerk, waarvan een gedeelte nu wordt verbouwd tot museum. Op mijn kamertje is het tot vijf uur / half zes (de bouwvakkers houden geen siesta) een geratel van pneumatische hamers en gerommel van draglines. Ik kom erachter, dat de hospitalier Philippe uit Wallonië afkomstig is en wat Nederlands spreekt, en dat een andere pelgrim een Zwitser is die in Frankrijk tegen de Duitse grens aan woont (spreekt dus wat Duits), en vervolgens een Duitser uit Gangelt, Josef , die een hele tijd in Sittard in de Paardenstraat heeft gewoond boven de friture van een voormalige Fortunaspeler, waarvan hij zich de naam niet meer kan herinneren. Wij praten dus Limburgs dialect tegen elkaar. We zullen in de toekomst nog wel eens contact met elkaar hebben.
Ik ga weer een aantal flessen frisdrank halen in een epicerie vlakbij, en neem een paar handenvol verse kersen mee als dessert.
Er blijkt hier ook wifi mogelijk te zijn, wanneer je tenminste vlakbij de accueil (receptie) gaat zitten, maar weer krijg ik mijn verhalen niet verstuurd. Ik geef de moed op. Lees het maar, wanneer ik terug ben in Nederland. Ik bel nog op naar thuis, en krijg de broer van Sietske aan de lijn, die zijn vakantie bij ons komt doorbrengen met zijn zoontjes. Nu weet ook Sietske (zij is naar de repetitie in Roermond) waar ik ben en dat ik nog steeds leef! Mensen, tot morgen, met misschien un peu de pluie volgens Philippe. Van mij mag dat intussen wel, tenminste morgenmiddag, wanneer ik in St. Jean Pied de Port ben aangekomen. En dan, overmorgen, naar Roncevalles in Spanje, en daar begint dan de Camino Frances.
Nu schiet mij te binnen, dat ik gisteren in Dax het volgende verhaal heb gelezen, dat wel leuk is om verder te vertellen. Dax is in de oudheid een Romeinse legerplaats geweest, en uit die tijd dateert het verhaal, een legende eigenlijk. Er was een Romeinse soldaat in Dax gelegerd, die een oude rheumatische hond hield. Toen hij op veldtocht naar Spanje moest, waarbij hij die hond niet kon gebruiken, heeft hij om van de hond af te zijn hem in de vijver gegooid, die naast de bron in Dax was gelegen. Hij ging op veldtocht, kwam na een jaar of zo ongedeerd weer terug in Dax, en wat gebeurt er? Hij wordt verwelkomd door de hond, die totaal geen last meer had van rheuma, en hem al springend en blaffend herkende. Vanaf dat moment wist men dat de bron rheuma kon genezen, en is Dax een kuuroord voor rheumapatiënten geworden. Bij het Gemeentehuis van Dax staat er nu een standbeeld van een Romeinse soldaat met een hond om de legende uit te beelden.
Welterusten en tot morgen.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
