08 ETAPPE 5: De eerste regen .
Blijf op de hoogte en volg Wim
08 Juli 2015 | Frankrijk, Saint-Jean-Pied-de-Port
Dag 8: woensdag 8 juli 2015.
Van: St. Palais.
Naar: St. Jean Pied de Port.
Afstand: 31,84 km.
Totaal: 312,09 km.
Verslag: Om 9 uur hoef ik pas de refuge uit, maar om 7 uur gaat de wekker al. Ik hoor het buiten regenen, want ik heb de ramen open laten staan. Nou dan maar rustig aan met aankleden, ontbijten (zit in de prijs inbegrepen), en inpakken. Mijn medebewoners, allebei wandelaars, verlaten uiterlijk 8 uur het huis, helemaal in plastic ingepakt, en ik doe alles op mijn dooie gemak. Vlak na 9 uur heb ik mijn fiets opgetuigd en vertrek ik, na hartelijk afscheid te hebben genomen van de hospitalier, Philippe uit Wallonië. En wonder, het is dan net droog, en ik heb al het plastic nog in de tassen. Maar na een paar kilometers voel ik de eerste druppels komen, en moet ook ik er aan geloven: regenbeschermers over alle tassen, over de helm, en over mijzelf. Alleen de regenbroek laat ik achterwege, Het is wel lekker koel zo aan mijn benen. De temperatuur is vanwege de regen natuurlijk wel heerlijk na al die hete en warme zonnedagen. Het blijft regenen (af en toe even niets, maar dan begint het toch weer) tot in Saint Jean Pied de Port. Onderweg vermijd ik de omweg naar de Stèle de Gibraltar, want dan moet je flink omhoog, en na enkele kilometers, na de Stèle, weer steil omlaag. Ik heb die Stèle de vorige maal al gezien; het ding staat trouwens ook nog een eindje van de weg af, dus ik heb daar vandaag helemaal geen zin in. Wanneer ik de steile afdaling van de Stèle net voorbij ben, kom ik bij de bar, waar ik de vorige keer (toen was het al rond het middaguur, en nu pas 10 uur) zo ontzettend heb genoten van een portie soep. Ik kreeg toen voor € 3,-- een terrine vol, waar ik wel drie maal van kon opscheppen. Ik vertel het oude baasje, dat er nog steeds rondloopt, dat ik me zijn bar zo goed kan herinneren, en hemzelf ook, en hij geniet er duidelijk van. Ik drink er een heerlijke kop koffie, in een grote aardewerken mok, en het kost maar € 1! Hier zou ik wel vaker willen komen, ook omdat het zo’n prettig zaakje is, met een prettig manneke, uitstekend en ruim eten / drinken, en heel erg goedkoop.
Weer terug naar buiten, de regen in, en verder naar Saint Jean Pied de Port. Er zijn vandaag maar twee beklimmingen, maar ik weet nog van de vorige keer, dat ze heel pittig waren, en dat zijn ze nog steeds. Het steilste stuk loop ik, want dat heeft een stijgingspercentage van meer dan 6 %. Het is heavy. Op de top van de eerste klim word ik nog net voorbij gefietst door een fietser, die aan de hand van mijn oranje regenjack vermoedt dat ik Nederlander ben. Hij zelf is dat ook, een Brabander, maar geen prettige. Op de top praten we even met elkaar, maar we zijn duidelijk verschillend. Hij heeft héél weinig bagage, en fietst per dag - ook nu in het heuvelachtig gebied - minimaal 100 kilometer per dag. Ik heb volgens hem veel te veel spullen bij mij, en ik fiets te korte afstanden. Jaja, ieder zijn meug, nietwaar. Laat hem maar, denk ik dan.
Vlak na twaalf uur kom ik in St. Jean Pied de Port aan, en ik ga meteen naar het Office de Tourisme voor het adres van de Refuge Municipal. Nou, leuk hoor, boven op de top bij de Citadel. Je moet weten, dat het oude gedeelte van St. Jean eigenlijk maar uit een straat bestaat, de Rue de Citadelle, die vanaf de kerk heel steil zo’n tweehonderd meter omhoog gaat. Ik moet dus mijn fiets met bagage heel die straat omhoog duwen, langs de Refuge van de vorige keer (kost € 30,--) naar de Refuge Municipal (€ 10,-- incl. ontbijt). Wanneer ik eindelijk boven aankom, is het pas half één, en de refugedeur gaat om twee uur pas open. Dus nog anderhalf uur in de regen wachten, want ik wil mijn fiets daar niet onbeheerd laten staan om ergens anders droog gaan lunchen. Ik kan natuurlijk wel weer met de fiets naar beneden voor een lunch, maar dan zou ik daarna weer opnieuw de Rue de Citadelle omhoog moeten met de best wel zware fiets, en daar heb ik geen zin in. Dus maar tegen de muur geleund gaan zitten wachten tot het twee uur is, en uit mijn rugzak wat eten van de baguette en de camembert. Ook lekker. Ik zie hier al de vale gieren in de lucht zweven, die typerend zijn voor de Pyreneeën. Heel grote vogels met een enorme vleugelwijdte.
Ik ben de eerste die om twee uur wordt ontvangen door een vriendelijke oudere Spaanse vrouw (ja, je zit hier natuurlijk vlakbij de grens), en ik kan kiezen uit een van de 16 bedden op de begane grond. Daarna douchen, en net uit de douche belt Sietske op, zodat we eindelijk contact hebben na Bordeaux. Dan in mijn gewone kleren het stadje in – het is intussen opgehouden met regenen – , weer de plekken bekijken waar ik vorige keer geweest ben, en de camping, waar ik vorige keer Willem en Fien voor de eerste keer heb teruggevonden. Uiteraard ook de kerk in, en daar valt mij op, dat de staties van de kruisweg geen sculpturen of schilderingen zijn zoals overal elders, maar korte teksten, die voor mij onleesbaar zijn, want ze zijn in het Baskisch gesteld. Ook weer even terug naar het Office de Tourisme voor informatie over de mogelijkheid om morgen niet per fiets naar de top van de Ibañeta te gaan, maar fiets en bagage mee te nemen in een lijnbus naar Roncesvalles. Dat schijnt te kunnen, dus dat ga ik morgen maar proberen. In dat geval zou ik om 11.45 kunnen instappen, en om 12.30 in Roncesvalles zijn.
Ik ga ook snel nog wat boodschappen doen, want in Roncesvalles kun je helemaal niets kopen, en alleen maar in het restaurant aanschuiven voor een menu de peregrino, dat daar de vorige keer bar is tegengevallen. Ik weet nu, hoe ik dat kan oplossen: een maaltijdsalade kopen. Om 6 uur eet ik in de keuken mijn avondmaal, en begin ik aan dit verhaal.
Jullie horen morgen de rest wel. Welterusten.
Pelgrim Wim.
Van: St. Palais.
Naar: St. Jean Pied de Port.
Afstand: 31,84 km.
Totaal: 312,09 km.
Verslag: Om 9 uur hoef ik pas de refuge uit, maar om 7 uur gaat de wekker al. Ik hoor het buiten regenen, want ik heb de ramen open laten staan. Nou dan maar rustig aan met aankleden, ontbijten (zit in de prijs inbegrepen), en inpakken. Mijn medebewoners, allebei wandelaars, verlaten uiterlijk 8 uur het huis, helemaal in plastic ingepakt, en ik doe alles op mijn dooie gemak. Vlak na 9 uur heb ik mijn fiets opgetuigd en vertrek ik, na hartelijk afscheid te hebben genomen van de hospitalier, Philippe uit Wallonië. En wonder, het is dan net droog, en ik heb al het plastic nog in de tassen. Maar na een paar kilometers voel ik de eerste druppels komen, en moet ook ik er aan geloven: regenbeschermers over alle tassen, over de helm, en over mijzelf. Alleen de regenbroek laat ik achterwege, Het is wel lekker koel zo aan mijn benen. De temperatuur is vanwege de regen natuurlijk wel heerlijk na al die hete en warme zonnedagen. Het blijft regenen (af en toe even niets, maar dan begint het toch weer) tot in Saint Jean Pied de Port. Onderweg vermijd ik de omweg naar de Stèle de Gibraltar, want dan moet je flink omhoog, en na enkele kilometers, na de Stèle, weer steil omlaag. Ik heb die Stèle de vorige maal al gezien; het ding staat trouwens ook nog een eindje van de weg af, dus ik heb daar vandaag helemaal geen zin in. Wanneer ik de steile afdaling van de Stèle net voorbij ben, kom ik bij de bar, waar ik de vorige keer (toen was het al rond het middaguur, en nu pas 10 uur) zo ontzettend heb genoten van een portie soep. Ik kreeg toen voor € 3,-- een terrine vol, waar ik wel drie maal van kon opscheppen. Ik vertel het oude baasje, dat er nog steeds rondloopt, dat ik me zijn bar zo goed kan herinneren, en hemzelf ook, en hij geniet er duidelijk van. Ik drink er een heerlijke kop koffie, in een grote aardewerken mok, en het kost maar € 1! Hier zou ik wel vaker willen komen, ook omdat het zo’n prettig zaakje is, met een prettig manneke, uitstekend en ruim eten / drinken, en heel erg goedkoop.
Weer terug naar buiten, de regen in, en verder naar Saint Jean Pied de Port. Er zijn vandaag maar twee beklimmingen, maar ik weet nog van de vorige keer, dat ze heel pittig waren, en dat zijn ze nog steeds. Het steilste stuk loop ik, want dat heeft een stijgingspercentage van meer dan 6 %. Het is heavy. Op de top van de eerste klim word ik nog net voorbij gefietst door een fietser, die aan de hand van mijn oranje regenjack vermoedt dat ik Nederlander ben. Hij zelf is dat ook, een Brabander, maar geen prettige. Op de top praten we even met elkaar, maar we zijn duidelijk verschillend. Hij heeft héél weinig bagage, en fietst per dag - ook nu in het heuvelachtig gebied - minimaal 100 kilometer per dag. Ik heb volgens hem veel te veel spullen bij mij, en ik fiets te korte afstanden. Jaja, ieder zijn meug, nietwaar. Laat hem maar, denk ik dan.
Vlak na twaalf uur kom ik in St. Jean Pied de Port aan, en ik ga meteen naar het Office de Tourisme voor het adres van de Refuge Municipal. Nou, leuk hoor, boven op de top bij de Citadel. Je moet weten, dat het oude gedeelte van St. Jean eigenlijk maar uit een straat bestaat, de Rue de Citadelle, die vanaf de kerk heel steil zo’n tweehonderd meter omhoog gaat. Ik moet dus mijn fiets met bagage heel die straat omhoog duwen, langs de Refuge van de vorige keer (kost € 30,--) naar de Refuge Municipal (€ 10,-- incl. ontbijt). Wanneer ik eindelijk boven aankom, is het pas half één, en de refugedeur gaat om twee uur pas open. Dus nog anderhalf uur in de regen wachten, want ik wil mijn fiets daar niet onbeheerd laten staan om ergens anders droog gaan lunchen. Ik kan natuurlijk wel weer met de fiets naar beneden voor een lunch, maar dan zou ik daarna weer opnieuw de Rue de Citadelle omhoog moeten met de best wel zware fiets, en daar heb ik geen zin in. Dus maar tegen de muur geleund gaan zitten wachten tot het twee uur is, en uit mijn rugzak wat eten van de baguette en de camembert. Ook lekker. Ik zie hier al de vale gieren in de lucht zweven, die typerend zijn voor de Pyreneeën. Heel grote vogels met een enorme vleugelwijdte.
Ik ben de eerste die om twee uur wordt ontvangen door een vriendelijke oudere Spaanse vrouw (ja, je zit hier natuurlijk vlakbij de grens), en ik kan kiezen uit een van de 16 bedden op de begane grond. Daarna douchen, en net uit de douche belt Sietske op, zodat we eindelijk contact hebben na Bordeaux. Dan in mijn gewone kleren het stadje in – het is intussen opgehouden met regenen – , weer de plekken bekijken waar ik vorige keer geweest ben, en de camping, waar ik vorige keer Willem en Fien voor de eerste keer heb teruggevonden. Uiteraard ook de kerk in, en daar valt mij op, dat de staties van de kruisweg geen sculpturen of schilderingen zijn zoals overal elders, maar korte teksten, die voor mij onleesbaar zijn, want ze zijn in het Baskisch gesteld. Ook weer even terug naar het Office de Tourisme voor informatie over de mogelijkheid om morgen niet per fiets naar de top van de Ibañeta te gaan, maar fiets en bagage mee te nemen in een lijnbus naar Roncesvalles. Dat schijnt te kunnen, dus dat ga ik morgen maar proberen. In dat geval zou ik om 11.45 kunnen instappen, en om 12.30 in Roncesvalles zijn.
Ik ga ook snel nog wat boodschappen doen, want in Roncesvalles kun je helemaal niets kopen, en alleen maar in het restaurant aanschuiven voor een menu de peregrino, dat daar de vorige keer bar is tegengevallen. Ik weet nu, hoe ik dat kan oplossen: een maaltijdsalade kopen. Om 6 uur eet ik in de keuken mijn avondmaal, en begin ik aan dit verhaal.
Jullie horen morgen de rest wel. Welterusten.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
