06 ETAPPE 3: Eindelijk weer op de fiets.

Dag 6: maandag 6 juli 2015.

Van: Lesperon.
Naar: Dax.

Afstand: 45,72 km.
Totaal: 214,31 km.

Verslag: Het spel is weer op de wagen, de wielen draaien weer, en de afgelegde kilometers lopen weer op. Vannacht heb ik in een plotseling helder moment de oplossing gezien voor het op het zadel zitten met een pijnlijke kont. Ik heb mijn slaapzak in achten gevouwen en met de oude snelbinders, die ik vanonder mijn achterbagage heb weggehaald, om het zadel heen gebonden. Prachtig, man! En nog lekker zacht ook. Ik zit alleen hoger op de fiets, maar na enkele kilometers is het spulletje al flink samengeperst en doet het toch nog steeds dienst als kussen. En zo heb ik de afstand naar Dax afgelegd, al “dansante” zoals de hospitalière het daarnet hier noemde.

Ik heb jullie gisteren al gemeld, dat er een tweede bewoner in de gîte was gekomen, een Franse wandelpelgrim. Ik heb heel gezellig met hem zitten keuvelen in Frans en ook in Duits, dat hij enigszins machtig is. Later zijn we samen naar de kerk gelopen en heeft hij mij het nodige verteld over de oude toren, die in vroeger tijden tijdens een belegering door de Saracenen (Moren) niet ingenomen kon worden, omdat hij “fortifiée” was. Verder was er in het dorp totaal niets te beleven, alles was dicht, we konden nergens samen iets drinken en we zijn vroeg naar bed gegaan. O ja, in de kerk begon die man plotseling iets te zingen, en bij het naar buiten lopen vertelde hij dat hij dat iedere dag deed om 7 uur in de ochtend, 12 uur in de middag, en 7 uur in de avond. Ik weet wel, dat het in kloosters zo ongeveer er aan toegaat, maar daarbuiten….
Vanochtend vroeg opstaan, en allebei vertrekken, hij met zijn bagagekarretje achter zich aan (eerst naar de kerk), en ik op mijn superzachte hoge zadel. Wat een verademing! Ik ben als een kind zo blij omdat ik weer vooruit kom en niet meer noodgedwongen in de gîte hoef rond te hangen in afwachting van het herstel. Ik ben weer op weg. En vandaag geen extra kilometers, hoor. Dat gebeurt ook niet, want er zijn geen buitengewone omstandigheden. Alles gaat letterlijk “volgens het boekje”, en dan bedoel ik het routeboekje van Clemens Sweerman.
Hagedissen zijn ontzettend rappe beestjes. Plotseling blijkt er eentje op het loeihete asfalt aan het zonnen te zijn; ik zie het beest pas wanneer het voor zijn leven wegrent, precies naar mijn voorwiel toe… Ik denk al de spetters later van mijn schoenen te moeten vegen, maar het beest heeft het net gehaald. Even verderop kom ik een gesneuvelde buizerd op het wegdek tegen, en dat herinnert mij eraan, dat ik drie jaar geleden – precies ook in deze streek – over de gevonden kadavers heb ge- schreven. Typisch, nietwaar, dat dat nu ook weer gebeurt.

Rond twaalf uur kom ik in Dax aan, en fiets meteen door naar het Office du Tourisme, dat ik nog van de vorige keer weet te vinden. Ik moet hier mijn verhalen de lucht in sturen, want de volgende gelegenheid – na al die dorpjes zonder openbaar wifi, waar ik sinds Bordeaux doorheen heb gefietst – is St. Jean aan de voet van de Pyreneeën. Om half een word ik voor de middagsluiting buitengezet en moet ik tot half twee maar een eetgelegenheid gaan zoeken. Met de fiets aan de hand loop ik het voetgangersgedeelte van de stad in, en strijk neer op een terrasje voor een salade du chef. Op het terrasje pik ik nog een gebeurtenis mee, die ik hier wil vermelden. Iets verder op het terras zit een gezelschap van 6 mensen, waarvan één wat oudere man kennelijk commentaar krijgt op het aantal genuttigde pilsjes. Zijn reactie: “Deux c’est pas beaucoup. Trois, c’est mieux”.
Om half twee ga ik het weer proberen bij het Office, maar het lukt mij maar niet om dit dagboek de lucht in te krijgen. Mismoedig loop ik na twee uur weer naar buiten, waar het intussen weer onheilspellend warm is geworden. Ik had nog verder willen fietsen, maar ik besluit vanwege die hitte om in Dax te blijven en een refuge op te zoeken. Dat lukt al snel in een noordelijke wijk van Dax, en ik heb een redelijk grote refuge voor mij alleen. Voor deze refuge werd al reclame gemaakt in de refuge waar ik vanochtend ben vertrokken; er hing in het keukentje een foto met beschrijving van de refuge in Dax-St. Paul, en daar zit ik nu. Ik ga meteen aan de siesta beginnen, want daar ben ik inmiddels wel aan toe.

Na de siesta ga ik een epicerie opzoeken voor grote flessen frisdrank (voor morgen) en een fles wijn (voor vanavond). Meteen ook maar een camembert voor morgen bij het dan te kopen stokbrood.
Daarna het obligatoire wasje doen, dat ik vóór de siesta niet had gedaan, en dat wordt vast nog wel droog vóór vanavond in de behoorlijk hete zon.
In de avond probeer ik eerst Sietske te bellen, maar zij is kennelijk naar de repetitie (is dat al de tuinrepetitie?) in Weert toe, en daarna lukt het wel bij vriend Frans. Nu weten jullie in ieder geval dat ik nog leef, ook al kunnen jullie mijn blog niet meelezen.

Wanneer ik met Frans aan het telefoneren ben (overigens: hij belt mij) , komt er plotseling toch nog een medepelgrim opdagen, een Belgische wandelpelgrim op de terugreis. Hij is met de trein gisteren uit Santiago naar Irun gereisd, en is daar vanochtend gaan liften tot hij nu in Dax is aangekomen. Hij wil morgen met de TGV vanuit Dax naar Sint Niklaas. We zitten nog heel wat te praten, en zo komt de fles wijn wel leeg.
Morgen wil ik minstens de helft afleggen van de afstand tot Saint Jean Pied de Port, de voet van de Pyreneeën. Bonne nuit, et à demain…


Pelgrim Wim.