25 ETAPPE 21: Met minder buikloop de Cebreiro af.
Blijf op de hoogte en volg Wim
25 Juli 2015 | Spanje, Sarria
Dag 25: zaterdag 25 juli 2015.
Van: Cebreiro.
Naar: Sarria.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 44,5 km.
Totaal: 1.039,24 km, waarvan 941,24 km per fiets.
Verslag:
Gisterenavond is er nog iets gebeurd, dat leuk is om te vertellen. Toen ik in de gemeenschappelijke keuken bezig was mijn broodjes voorzichtig op te eten, kwam er een jonge non binnen, die haar boodschappentas begon uit te pakken en daarna een maaltijd begon te koken in bijzonder grote pannen, zeg maar ketels. Uiteindelijk bleek ze een pastamaaltijd aan het koken te zijn voor een groep van bijna 20 nonnen, en omdat ze veel te veel had staan koken, werd er verder uitgedeeld aan de andere aanwezige pelgrims. Ik heb voor de eer bedankt omdat ik momenteel tot de broederschap der ingewandgestoorden behoor. Het was al met al een heel gezellige boel daar in die keuken.
Vandaag is het in Spanje nationale feestdag, want het is de naamdag van Sint Jacobus, en die heet hier San Jago. Wanneer ik wakker wordt door het gestommel met rugzakken, het heen en weer geloop naar de W.C., het gerits van ritssluitingen en het geknisper van plastic zakken, zie ik dat het buiten hartstikke mistig is. Ik loop ook even naar buiten en ik maak daar een foto van de mistige weg. Het is ijzig koud! Daarom besluit ik om vandaag voor het eerst mijn lange koersbroek en de lange handschoenen aan te trekken, en mijn fleecejack dat ik al eerder aanhad in de Franse regen-etappe naar Saint Jean Pied de Port, met het gele gevaren-hesje.
Om kwart voor acht stap ik op de bevroren aanvoelende fiets, en daal ik van 1310 m snel even af, maar klim vervolgens naar de Alto San Roque op 1270 m. Daarna ook weer heel even naar beneden, maar vervolgens weer omhoog naar de Alto do Poio op 1335 m. Dit is de allerlaatste col van de camino. Ik warm mijn verkleumde handen in de bar rechts van de weg met een cafe Americano, en dan moet ik toch maar weer de koude in. In het begin daalt de weg maar geleidelijk, maar later flitsen de kilometerborden mij voorbij in een lange afdaling van 7 % tot in Triacastela op 665 m. En daar krijg ik mijn fiets eindelijk tot stilstand, omdat mijn handen en vingers nu niet alleen verkleumd zijn, maar totaal verstijfd. Ik heb moeten remmen door mijn handpalmen tegen de remmen aan te trekken! Een drietal Duitse wandelaars heeft net brood gekocht in de plaatselijke panaderia, en wijst mij de bar een eind verder, voor warme koffie. De bar is al open, en ik strompel naar binnen; ik krijg mijn helm niet eens losgemaakt, en ga aan de bar zitten naast drie jonge Spaanse fietsers, die ik boven op de Alto do Poio al heb gezien, en die inmiddels hier beneden al zijn ontdooid. Ze glimlachen meewarig; zij hebben de toestand waar ik nu in verkeer, al achter de rug. Op de tv is een reportage aan de gang van de feestelijkheden in Santiago, maar Santiago is nu nog een heel eind weg voor mij. Nadat ik op temperatuur ben gekomen, kan ik weer normaal op de fiets, en ga ik verder, langs het dorpje Samos, waar ik de vorige camino heb geslapen in de krakkemikkige albergue in het oude
klooster, en waar ik van Ad te horen kreeg dat het 8e kleinkind op komst was. Na de nodige stevige heuvels, die me behoorlijk wat moeite kosten vanwege mijn verzwakte lijf, kom ik tegen het middaguur in Sarria, waar ik neerstrijk voor een cafe con lecche op een terrasje aan de grote doorgaande weg. Op mijn vraag of er een albergue is, antwoordt de eigenaar, dat die er inderdaad is, en wel schuin tegenover het terras! Het is eigenlijk een jeugdherberg, maar daarnaast ook pelgrimsherberg. Hij is nog niet zo lang geleden geopend, en is mooi, netjes en modern. Er zitten hele grote groepen jongelui in, maar er is ook een kamertje met 10 bedden, waar nog niemand ligt, en dat maar 1 euro duurder is. Daar neem ik mijn intrek, en ik laat meteen mijn kleren wassen en drogen voor maar € 4. Heerlijk rustig! Ik slaap een gat in de middag en voel heel goed aan mijn lichaam, dat de laatste dagen een behoorlijke aanslag op mijn conditie hebben gepleegd; wanneer je doordat je niet veel voedsel kunt innemen steeds minder power krijgt, en toch dagelijks je kilometers moet maken, ga je er conditioneel steeds meer op achteruit. Maar ik hoop met veel te slapen het toch weer goed te maken. Na de siesta ga ik Sarria verkennen en op een terras langs een riviertje koffie drinken. Ik eet weer wat brood, dat gelukkig binnen blijft, en dat geeft de burger moed. Wanneer ik in de albergue terug kom, ligt mijn was netjes op bed in een waszak met mijn naam er op, en ga ik vroeg in mijn slaapzak om nieuwe krachten op te doen. Ik voel mij zwak en krachteloos door het verbruiken van energie, die niet aangevuld wordt door het innemen van voedsel. Het wordt morgen dus echt: op hoop van zegen. Ik ben nu redelijk dichtbij het einde van mijn camino, en ik wil kost wat kost in Santiago aankomen, hoe ook. Ik ga proberen met veel slapen krachten op te doen voor de laatste heuvelritten. Ik ben nu in Galicië, en dat is de meest westelijke landstreek van Spanje, de landstreek van Santiago. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Van: Cebreiro.
Naar: Sarria.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 44,5 km.
Totaal: 1.039,24 km, waarvan 941,24 km per fiets.
Verslag:
Gisterenavond is er nog iets gebeurd, dat leuk is om te vertellen. Toen ik in de gemeenschappelijke keuken bezig was mijn broodjes voorzichtig op te eten, kwam er een jonge non binnen, die haar boodschappentas begon uit te pakken en daarna een maaltijd begon te koken in bijzonder grote pannen, zeg maar ketels. Uiteindelijk bleek ze een pastamaaltijd aan het koken te zijn voor een groep van bijna 20 nonnen, en omdat ze veel te veel had staan koken, werd er verder uitgedeeld aan de andere aanwezige pelgrims. Ik heb voor de eer bedankt omdat ik momenteel tot de broederschap der ingewandgestoorden behoor. Het was al met al een heel gezellige boel daar in die keuken.
Vandaag is het in Spanje nationale feestdag, want het is de naamdag van Sint Jacobus, en die heet hier San Jago. Wanneer ik wakker wordt door het gestommel met rugzakken, het heen en weer geloop naar de W.C., het gerits van ritssluitingen en het geknisper van plastic zakken, zie ik dat het buiten hartstikke mistig is. Ik loop ook even naar buiten en ik maak daar een foto van de mistige weg. Het is ijzig koud! Daarom besluit ik om vandaag voor het eerst mijn lange koersbroek en de lange handschoenen aan te trekken, en mijn fleecejack dat ik al eerder aanhad in de Franse regen-etappe naar Saint Jean Pied de Port, met het gele gevaren-hesje.
Om kwart voor acht stap ik op de bevroren aanvoelende fiets, en daal ik van 1310 m snel even af, maar klim vervolgens naar de Alto San Roque op 1270 m. Daarna ook weer heel even naar beneden, maar vervolgens weer omhoog naar de Alto do Poio op 1335 m. Dit is de allerlaatste col van de camino. Ik warm mijn verkleumde handen in de bar rechts van de weg met een cafe Americano, en dan moet ik toch maar weer de koude in. In het begin daalt de weg maar geleidelijk, maar later flitsen de kilometerborden mij voorbij in een lange afdaling van 7 % tot in Triacastela op 665 m. En daar krijg ik mijn fiets eindelijk tot stilstand, omdat mijn handen en vingers nu niet alleen verkleumd zijn, maar totaal verstijfd. Ik heb moeten remmen door mijn handpalmen tegen de remmen aan te trekken! Een drietal Duitse wandelaars heeft net brood gekocht in de plaatselijke panaderia, en wijst mij de bar een eind verder, voor warme koffie. De bar is al open, en ik strompel naar binnen; ik krijg mijn helm niet eens losgemaakt, en ga aan de bar zitten naast drie jonge Spaanse fietsers, die ik boven op de Alto do Poio al heb gezien, en die inmiddels hier beneden al zijn ontdooid. Ze glimlachen meewarig; zij hebben de toestand waar ik nu in verkeer, al achter de rug. Op de tv is een reportage aan de gang van de feestelijkheden in Santiago, maar Santiago is nu nog een heel eind weg voor mij. Nadat ik op temperatuur ben gekomen, kan ik weer normaal op de fiets, en ga ik verder, langs het dorpje Samos, waar ik de vorige camino heb geslapen in de krakkemikkige albergue in het oude
klooster, en waar ik van Ad te horen kreeg dat het 8e kleinkind op komst was. Na de nodige stevige heuvels, die me behoorlijk wat moeite kosten vanwege mijn verzwakte lijf, kom ik tegen het middaguur in Sarria, waar ik neerstrijk voor een cafe con lecche op een terrasje aan de grote doorgaande weg. Op mijn vraag of er een albergue is, antwoordt de eigenaar, dat die er inderdaad is, en wel schuin tegenover het terras! Het is eigenlijk een jeugdherberg, maar daarnaast ook pelgrimsherberg. Hij is nog niet zo lang geleden geopend, en is mooi, netjes en modern. Er zitten hele grote groepen jongelui in, maar er is ook een kamertje met 10 bedden, waar nog niemand ligt, en dat maar 1 euro duurder is. Daar neem ik mijn intrek, en ik laat meteen mijn kleren wassen en drogen voor maar € 4. Heerlijk rustig! Ik slaap een gat in de middag en voel heel goed aan mijn lichaam, dat de laatste dagen een behoorlijke aanslag op mijn conditie hebben gepleegd; wanneer je doordat je niet veel voedsel kunt innemen steeds minder power krijgt, en toch dagelijks je kilometers moet maken, ga je er conditioneel steeds meer op achteruit. Maar ik hoop met veel te slapen het toch weer goed te maken. Na de siesta ga ik Sarria verkennen en op een terras langs een riviertje koffie drinken. Ik eet weer wat brood, dat gelukkig binnen blijft, en dat geeft de burger moed. Wanneer ik in de albergue terug kom, ligt mijn was netjes op bed in een waszak met mijn naam er op, en ga ik vroeg in mijn slaapzak om nieuwe krachten op te doen. Ik voel mij zwak en krachteloos door het verbruiken van energie, die niet aangevuld wordt door het innemen van voedsel. Het wordt morgen dus echt: op hoop van zegen. Ik ben nu redelijk dichtbij het einde van mijn camino, en ik wil kost wat kost in Santiago aankomen, hoe ook. Ik ga proberen met veel slapen krachten op te doen voor de laatste heuvelritten. Ik ben nu in Galicië, en dat is de meest westelijke landstreek van Spanje, de landstreek van Santiago. Welterusten!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
