24 ETAPPE 20: Met buikloop de Cebreiro op.
Blijf op de hoogte en volg Wim
24 Juli 2015 | Spanje, Cebreiro
Dag 24: vrijdag 24 juli 2015.
Van: Ponferrada.
Naar: Cebreiro.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 53 km, waarvan 4 per fiets.
Totaal: 994,74 km, waarvan 896,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag moet ik héél vroeg op, wil ik die bus van 8 uur naar Pedrafita halen, en daarom ben ik de vroege wandelaars heel dankbaar, dat ze mij zoals gebruikelijk vroeg wekken. Om kwart over zeven loop ik met mijn fiets de tuinpoort uit, word uitgeleide gedaan door het ontvangstcomité van gisteren, maar iets voelt er niet zoals anders. Buiten de poort blijf ik staan om dat gevoel te laten uitkristalliseren, en dan weet ik: ik heb mijn helm op het tuintafeltje laten liggen. Ik loop weer langs de Spanjaarden naar binnen, terwijl ik een gebaar naar mijn kale hoofd maak. En dan hoor ik de een tegen de ander iets zeggen over: Su sombrero. Nou, die ziet er volgens mij anders uit. Maar goed, om even na half acht ben ik op het busstation, dat nog helemaal verlaten is, Binnen in de overdekte ruimte is er nog geen loket open, en ik moet wachten tot kwart voor acht. Dan ga ik het ticket kopen voor mij en mijn fiets, en dat is schrikken: Er gaat pas een bus om twaalf uur, dus ik moet hier ruim 4 uur gaan zitten wachten. Er zit niets anders op, dus vooruit dan maar. Ik ga buiten op een bankje tegen de muur zitten, stal al mijn bagage naast mij tegen de muur, en zet de fiets ernaast. Mijn buik heb ik in de albergue zoveel mogelijk leeg laten lopen, maar ik moet ook hier nog steeds om het half uur naar het toilet, dat gelukkig al heel vroeg open was. En zo verstrijken de kwartieren. Af en toe ga ik wat lopen, en dan maar weer zitten. Plotseling komt er om een uur of tien een official – een soort perronopzichter – van de busmaatschappij, de ALSA, die al een hele poos naar mij had staan kijken, naar mij toe: of die fiets van mij is? Ja zeker! Of die met de bus mee moet? Ja zeker! Ik laat hem het ticket met stoel 29 zien, waar op staat dat de fiets mee mag (tegen betaling van € 1). Hij begint tegen mij te oreren, dat de tasdragers van het voorwiel er af moeten, dat het stuur gedraaid moet, en dat het zadel er af moet. Of ik dat maar even wil doen vóór de bus vertrekt. Dan gaat meneer weer. Het meisje dat mij het ticket heeft verkocht, komt een tijdje later naar mij toe – heeft ze op haar donder gehad, omdat ze dat niet tegen mij heeft gezegd? – en zegt mij in gebroken Engels, dat ik alleen maar de wielen moet inpakken, en niks er af halen. Inpakken? Ja ze heeft papel (papier) en plastico; ze gaat spullen halen en komt even later met plastic vuilniszakken maat XXL, die we gezamenlijk om de wielen heen trekken en met tape vastplakken. Het ziet er geweldig professioneel uit, en me dunkt dat geen enkele chauffeur bezwaar zal maken tegen dit vrachtje. Ik bedank het goede kind voor haar al dan niet spontane hulp, maak zelfs nog een foto van haar, en ga verder zitten wachten. Om kwart over twaalf verschijnt er een ALSA-bus – ik heb intussen bussen van wel 4 of 5 maatschappijen zien arriveren en vertrekken – die naar Gijon moet, en die voor mijn perron stopt. De chauffeur maakt inderdaad geen bezwaar, alles gaat onder in de bus, en weg naar de grote autosnelweg, die ik de vorige keer bij het klimmen steeds boven, en een enkele keer onder mij zag.
Om 13 uur arriveren we in Pedrafita, alles wordt uit de bus geladen, en ik maak fiets en bagage weer reisklaar. Nog even naar een bar voor een laatste bezoek aan de W.C., en dan gaat het 4 km omhoog. Maar deze kilometers zijn wel de steilste van heel de beklimming; ik herinner me dat nog van de vorige keer. Praktisch heel de afstand fiets ik niet, maar duw ik mijn zwaarbeladen fiets tegen de berg op. Ik kom langs de plek, die de vorige maal in de mist verscholen lag, en van waaruit je zonder mist een foto van het dal en de tegenoverliggende berg zou hebben kunnen maken. Nu kan dat natuurlijk (het is namiddag!) wel, en de foto wordt ook gemaakt. Na 4 kilometer bereik ik eindelijk de top van de berg Cebreiro, en zwenk ik linksaf het dorpje Cebreiro (10 huizen) in. Het is inmiddels rond tweeën, en mijn lijf vindt het welletjes. Ik zoek de albergue op, die buiten het dorpje gebouwd is, en krijg een plaats op een van de ruime dormitorio’s zonder gestapelde bedden. Naar de W.C., douchen, wasje doen, niet eten – wel imodium nemen – en op bed gaan liggen. Om 17 uur ga ik weer naar buiten op zoek naar een supermercado. Die is er ook, in huis nummer 5, en ik neus in de schapjes naar iets dat op beschuit lijkt. Ze hebben biscottos, maar daar zit aan een zijde chocolade aan, en dat lijkt me niet geschikt. Dan vind ik pan con lecche, 6 melkbroodjes, en die koop ik dan maar. Heel voorzichtig knabbel ik er een op, en mijn buik rommelt wel lichtjes, maar reageert verder niet. Dat is een goed teken. Ik ga nu het dorpje verder bekijken, want ik ben de vorige keer meteen na de top naar beneden gefietst om in Samos te kunnen komen. Ze hebben hier een pracht van een middeleeuws kerkje, met in een vitrine 47 bijbels in verschillende talen, met de naam van de taal ernaast op een kaartje.
Terug naar de albergue, weer voorzichtig een broodje, en dan naar bed. Het is hier al heel snel koud geworden, en dat betekent voor morgenvroeg niet veel goeds. Het zal dan wel mistig zijn. Morgen gaan we weer verder. Ik heb nu in ieder geval geen montagna meer, en alleen nog maar heuvels, en die kun je redelijk makkelijk over komen. Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Van: Ponferrada.
Naar: Cebreiro.
Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 53 km, waarvan 4 per fiets.
Totaal: 994,74 km, waarvan 896,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag moet ik héél vroeg op, wil ik die bus van 8 uur naar Pedrafita halen, en daarom ben ik de vroege wandelaars heel dankbaar, dat ze mij zoals gebruikelijk vroeg wekken. Om kwart over zeven loop ik met mijn fiets de tuinpoort uit, word uitgeleide gedaan door het ontvangstcomité van gisteren, maar iets voelt er niet zoals anders. Buiten de poort blijf ik staan om dat gevoel te laten uitkristalliseren, en dan weet ik: ik heb mijn helm op het tuintafeltje laten liggen. Ik loop weer langs de Spanjaarden naar binnen, terwijl ik een gebaar naar mijn kale hoofd maak. En dan hoor ik de een tegen de ander iets zeggen over: Su sombrero. Nou, die ziet er volgens mij anders uit. Maar goed, om even na half acht ben ik op het busstation, dat nog helemaal verlaten is, Binnen in de overdekte ruimte is er nog geen loket open, en ik moet wachten tot kwart voor acht. Dan ga ik het ticket kopen voor mij en mijn fiets, en dat is schrikken: Er gaat pas een bus om twaalf uur, dus ik moet hier ruim 4 uur gaan zitten wachten. Er zit niets anders op, dus vooruit dan maar. Ik ga buiten op een bankje tegen de muur zitten, stal al mijn bagage naast mij tegen de muur, en zet de fiets ernaast. Mijn buik heb ik in de albergue zoveel mogelijk leeg laten lopen, maar ik moet ook hier nog steeds om het half uur naar het toilet, dat gelukkig al heel vroeg open was. En zo verstrijken de kwartieren. Af en toe ga ik wat lopen, en dan maar weer zitten. Plotseling komt er om een uur of tien een official – een soort perronopzichter – van de busmaatschappij, de ALSA, die al een hele poos naar mij had staan kijken, naar mij toe: of die fiets van mij is? Ja zeker! Of die met de bus mee moet? Ja zeker! Ik laat hem het ticket met stoel 29 zien, waar op staat dat de fiets mee mag (tegen betaling van € 1). Hij begint tegen mij te oreren, dat de tasdragers van het voorwiel er af moeten, dat het stuur gedraaid moet, en dat het zadel er af moet. Of ik dat maar even wil doen vóór de bus vertrekt. Dan gaat meneer weer. Het meisje dat mij het ticket heeft verkocht, komt een tijdje later naar mij toe – heeft ze op haar donder gehad, omdat ze dat niet tegen mij heeft gezegd? – en zegt mij in gebroken Engels, dat ik alleen maar de wielen moet inpakken, en niks er af halen. Inpakken? Ja ze heeft papel (papier) en plastico; ze gaat spullen halen en komt even later met plastic vuilniszakken maat XXL, die we gezamenlijk om de wielen heen trekken en met tape vastplakken. Het ziet er geweldig professioneel uit, en me dunkt dat geen enkele chauffeur bezwaar zal maken tegen dit vrachtje. Ik bedank het goede kind voor haar al dan niet spontane hulp, maak zelfs nog een foto van haar, en ga verder zitten wachten. Om kwart over twaalf verschijnt er een ALSA-bus – ik heb intussen bussen van wel 4 of 5 maatschappijen zien arriveren en vertrekken – die naar Gijon moet, en die voor mijn perron stopt. De chauffeur maakt inderdaad geen bezwaar, alles gaat onder in de bus, en weg naar de grote autosnelweg, die ik de vorige keer bij het klimmen steeds boven, en een enkele keer onder mij zag.
Om 13 uur arriveren we in Pedrafita, alles wordt uit de bus geladen, en ik maak fiets en bagage weer reisklaar. Nog even naar een bar voor een laatste bezoek aan de W.C., en dan gaat het 4 km omhoog. Maar deze kilometers zijn wel de steilste van heel de beklimming; ik herinner me dat nog van de vorige keer. Praktisch heel de afstand fiets ik niet, maar duw ik mijn zwaarbeladen fiets tegen de berg op. Ik kom langs de plek, die de vorige maal in de mist verscholen lag, en van waaruit je zonder mist een foto van het dal en de tegenoverliggende berg zou hebben kunnen maken. Nu kan dat natuurlijk (het is namiddag!) wel, en de foto wordt ook gemaakt. Na 4 kilometer bereik ik eindelijk de top van de berg Cebreiro, en zwenk ik linksaf het dorpje Cebreiro (10 huizen) in. Het is inmiddels rond tweeën, en mijn lijf vindt het welletjes. Ik zoek de albergue op, die buiten het dorpje gebouwd is, en krijg een plaats op een van de ruime dormitorio’s zonder gestapelde bedden. Naar de W.C., douchen, wasje doen, niet eten – wel imodium nemen – en op bed gaan liggen. Om 17 uur ga ik weer naar buiten op zoek naar een supermercado. Die is er ook, in huis nummer 5, en ik neus in de schapjes naar iets dat op beschuit lijkt. Ze hebben biscottos, maar daar zit aan een zijde chocolade aan, en dat lijkt me niet geschikt. Dan vind ik pan con lecche, 6 melkbroodjes, en die koop ik dan maar. Heel voorzichtig knabbel ik er een op, en mijn buik rommelt wel lichtjes, maar reageert verder niet. Dat is een goed teken. Ik ga nu het dorpje verder bekijken, want ik ben de vorige keer meteen na de top naar beneden gefietst om in Samos te kunnen komen. Ze hebben hier een pracht van een middeleeuws kerkje, met in een vitrine 47 bijbels in verschillende talen, met de naam van de taal ernaast op een kaartje.
Terug naar de albergue, weer voorzichtig een broodje, en dan naar bed. Het is hier al heel snel koud geworden, en dat betekent voor morgenvroeg niet veel goeds. Het zal dan wel mistig zijn. Morgen gaan we weer verder. Ik heb nu in ieder geval geen montagna meer, en alleen nog maar heuvels, en die kun je redelijk makkelijk over komen. Tot morgen!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
