15 ETAPPE 12: Rustig aan, dan breekt het lijntje n
Blijf op de hoogte en volg Wim
15 Juli 2015 | Spanje, Villambístia
Dag 15: woensdag 15 juli 2015.
Van: Santo Domingo de la Calzada.
Naar: Villafranca Montes de Oca.
Afstand: naar schatting (volgens de kaart van het routeboekje) 37 km.
Totaal: 592,74 km, waarvan 562,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag doe ik wat ik de vorige keer ook heb gedaan: ik laat het routeboekje voor wat het is, en ik stippel dezelfde route uit als de vorige keer, over de N 120, die nu veel minder druk is dan 3 jaar geleden, omdat toen de naastgelegen A 12 nog werd aangelegd. Het wordt hoe dan ook een dag van klimmen en soms een beetje dalen, want ik begin op 640 m en ik kom na heel veel vals plat om een uur of tien in Belorado op 770 m aan. Daar drink ik in een hotelletje een cafe con lecche, en dan klim ik verder naar mijn einddoel van vandaag: Villafranca Montes de Leon op 975 m. Dat was dan snel even de route. Waarom niet volgens het routeboekje? Omdat die route niet over de N 120 gaat, maar over allerlei kleine weggetjes via hoger in de bergen gelegen plaatsen, een soort touristische route dus. Hij moet heel erg mooi zijn, zo hoorde ik vorige keer al van Fien en Willem, maar ik denk dat hij voor mij te zwaar is, en ja, ik wil naar mijn lijf luisteren, en dat lijf zegt nee tegen zulk soort grote inspanningen. Niet dat de N 120 geen inspanningen vergt, maar dat is voor mij redelijkerwijs op te brengen. Ik merk toch wel, dat ik minder aankan dan de vorige keer; of misschien ben ik nu wijzer geworden.
Ik bemerk de laatste dagen hier en daar wat klaprozen, maar in de verste verte niet zo veel als drie jaar geleden; ik fietste toen wel wat eerder in het seizoen over deze wegen, maar of het daar aan ligt? Ergens verderop kom ik langs zegge en schrijve 1 verdwaalde zonnebloem, die mij aankijkt zo van: help, waar is de rest?
Bij mijn vertrek uit Santo Domingo dlC is het heerlijk bewolkt, waardoor de temperatuur maar heel langzaam oploopt, en dat is ook wel eens fijn na al die dagen met het koel-warm-heet patroon. Wanneer ik in Belorado om half elf weer opstap na mijn koffiepauze, breekt de zon door, en wordt het toch al weer heel snel heet.
Onderweg trap ik bij het te snel schakelen mijn ketting er af: stoppen, alle bagage er af, fiets op de kop, plastic handschoenen aan, en repareren. Dat gaat gelukkig best wel snel, omdat het me niet voor de eerste maal overkomt. Dan in de omgekeerde volgorde alles weer in orde brengen, en ik kan weer verder. Ik word even later gepasseerd door een wel heel buitenissig transport: er komt me eerst een klein autootje voorbij met het bord “especial” op het dak, en dan een heel lange vrachtwagen met een blauw-grijs metro-treinstel, en daarachter een lange sliert auto’s die dat transport niet kunnen passeren op deze bochtige en stijgende weg.
Omstreeks het middaguur kom ik op mijn eindbestemming van vandaag: Villafranca. Het eerste huis is meteen een bar, dus ik stop daar voor een koude cola. Op mijn in St. Jean Pied de Port gekregen
lijst staat dat hier een albergue municipal moet liggen, maar de bar-eigenaar schudt van nee. Er zijn wel huizen, die habitacion aanbieden, en ik maak daar dan maar dankbaar gebruik van. Het huis naast de bar is een casa rural, en ik krijg voor € 18 een kamer. Dat is ook wel weer eens prettig, om gewoon je eigen kamer te hebben in plaats van een bed tussen twintig of zo anderen. Achteraf constateer ik, dat de bar-eigenaar een slimmerik is, want er is in het dorp wel degelijk een albergue municipal, en zo heeft hij mij en een Australische wandelaar gestrikt voor het huis van zijn buurvrouw, en bovendien ons twee voor een goedkoop (€ 10) menu de peregrino. Hoe ook, ik ben blij met mijn rustige kamer voor mij alleen.
In de siesta belt Sietske mij weer even op. Zij heeft net haar broer en twee neefjes na een week logeren uitgezwaaid, en is nu weer alleen. Ze moet nog anderhalve dag werken, en heeft dan eindelijk vakantie. Ik hoor, dat van de andere koorlede-pelgrims Jan Heemels morgen in Santiago hoopt aan te komen; Anne Cox is vorige week al weer op de koorrepetitie verschenen na maanden naar Santiago gewandeld te hebben. Ik zal dan over een kleine twee weken de derde en laatst aankomende van ons koor zijn.
Dat menu de peregrino krijgen we om 19.30, onmenselijk vroeg voor een Spanjaard, want die eet nooit voor 21.00 uur. Het is uiteraard simpel, maar lekker: sopa, dat is een bord vermicelli-soep met veel brood vooraf, calamares en su tinto (inktvisreepjes in hun inktsaus), en helado (ijs) na. Die inktvissaus is werkelijk pikzwart, maar heel lekker! De inktvis van gisterenavond verbleekt daarbij, want daar zat eigenlijk helemaal geen smaak aan. Zo zie je maar, er komen soms heel onverwachte dingen op je pad. En nu lig ik op bed dit verhaal te schrijven, en ga ik zo meteen mijn spullen weer inpakken om morgen vroeg weg te kunnen.
Pelgrim Wim.
Van: Santo Domingo de la Calzada.
Naar: Villafranca Montes de Oca.
Afstand: naar schatting (volgens de kaart van het routeboekje) 37 km.
Totaal: 592,74 km, waarvan 562,74 km per fiets.
Verslag: Vandaag doe ik wat ik de vorige keer ook heb gedaan: ik laat het routeboekje voor wat het is, en ik stippel dezelfde route uit als de vorige keer, over de N 120, die nu veel minder druk is dan 3 jaar geleden, omdat toen de naastgelegen A 12 nog werd aangelegd. Het wordt hoe dan ook een dag van klimmen en soms een beetje dalen, want ik begin op 640 m en ik kom na heel veel vals plat om een uur of tien in Belorado op 770 m aan. Daar drink ik in een hotelletje een cafe con lecche, en dan klim ik verder naar mijn einddoel van vandaag: Villafranca Montes de Leon op 975 m. Dat was dan snel even de route. Waarom niet volgens het routeboekje? Omdat die route niet over de N 120 gaat, maar over allerlei kleine weggetjes via hoger in de bergen gelegen plaatsen, een soort touristische route dus. Hij moet heel erg mooi zijn, zo hoorde ik vorige keer al van Fien en Willem, maar ik denk dat hij voor mij te zwaar is, en ja, ik wil naar mijn lijf luisteren, en dat lijf zegt nee tegen zulk soort grote inspanningen. Niet dat de N 120 geen inspanningen vergt, maar dat is voor mij redelijkerwijs op te brengen. Ik merk toch wel, dat ik minder aankan dan de vorige keer; of misschien ben ik nu wijzer geworden.
Ik bemerk de laatste dagen hier en daar wat klaprozen, maar in de verste verte niet zo veel als drie jaar geleden; ik fietste toen wel wat eerder in het seizoen over deze wegen, maar of het daar aan ligt? Ergens verderop kom ik langs zegge en schrijve 1 verdwaalde zonnebloem, die mij aankijkt zo van: help, waar is de rest?
Bij mijn vertrek uit Santo Domingo dlC is het heerlijk bewolkt, waardoor de temperatuur maar heel langzaam oploopt, en dat is ook wel eens fijn na al die dagen met het koel-warm-heet patroon. Wanneer ik in Belorado om half elf weer opstap na mijn koffiepauze, breekt de zon door, en wordt het toch al weer heel snel heet.
Onderweg trap ik bij het te snel schakelen mijn ketting er af: stoppen, alle bagage er af, fiets op de kop, plastic handschoenen aan, en repareren. Dat gaat gelukkig best wel snel, omdat het me niet voor de eerste maal overkomt. Dan in de omgekeerde volgorde alles weer in orde brengen, en ik kan weer verder. Ik word even later gepasseerd door een wel heel buitenissig transport: er komt me eerst een klein autootje voorbij met het bord “especial” op het dak, en dan een heel lange vrachtwagen met een blauw-grijs metro-treinstel, en daarachter een lange sliert auto’s die dat transport niet kunnen passeren op deze bochtige en stijgende weg.
Omstreeks het middaguur kom ik op mijn eindbestemming van vandaag: Villafranca. Het eerste huis is meteen een bar, dus ik stop daar voor een koude cola. Op mijn in St. Jean Pied de Port gekregen
lijst staat dat hier een albergue municipal moet liggen, maar de bar-eigenaar schudt van nee. Er zijn wel huizen, die habitacion aanbieden, en ik maak daar dan maar dankbaar gebruik van. Het huis naast de bar is een casa rural, en ik krijg voor € 18 een kamer. Dat is ook wel weer eens prettig, om gewoon je eigen kamer te hebben in plaats van een bed tussen twintig of zo anderen. Achteraf constateer ik, dat de bar-eigenaar een slimmerik is, want er is in het dorp wel degelijk een albergue municipal, en zo heeft hij mij en een Australische wandelaar gestrikt voor het huis van zijn buurvrouw, en bovendien ons twee voor een goedkoop (€ 10) menu de peregrino. Hoe ook, ik ben blij met mijn rustige kamer voor mij alleen.
In de siesta belt Sietske mij weer even op. Zij heeft net haar broer en twee neefjes na een week logeren uitgezwaaid, en is nu weer alleen. Ze moet nog anderhalve dag werken, en heeft dan eindelijk vakantie. Ik hoor, dat van de andere koorlede-pelgrims Jan Heemels morgen in Santiago hoopt aan te komen; Anne Cox is vorige week al weer op de koorrepetitie verschenen na maanden naar Santiago gewandeld te hebben. Ik zal dan over een kleine twee weken de derde en laatst aankomende van ons koor zijn.
Dat menu de peregrino krijgen we om 19.30, onmenselijk vroeg voor een Spanjaard, want die eet nooit voor 21.00 uur. Het is uiteraard simpel, maar lekker: sopa, dat is een bord vermicelli-soep met veel brood vooraf, calamares en su tinto (inktvisreepjes in hun inktsaus), en helado (ijs) na. Die inktvissaus is werkelijk pikzwart, maar heel lekker! De inktvis van gisterenavond verbleekt daarbij, want daar zat eigenlijk helemaal geen smaak aan. Zo zie je maar, er komen soms heel onverwachte dingen op je pad. En nu lig ik op bed dit verhaal te schrijven, en ga ik zo meteen mijn spullen weer inpakken om morgen vroeg weg te kunnen.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
