12 ETAPPE 9: Weer langs de publieke wijnkraan.
Blijf op de hoogte en volg Wim
12 Juli 2015 | Spanje, Los Arcos
Dag 12: zondag 12 juli 2015.
Van: Puente la Reina.
Naar: Los Arcos.
Afstand: naar schatting (volgens het routeboekje) 39 km.
Totaal: 466,24 km, waarvan 436,24 km per fiets.
Verslag: Vandaag wordt het weer een dag van veel klimmen. Ik bekijk het routeboekje, en zie dat ik van Puente la Reina op 350 m naar 500 m moet, dan een afdaling naar 380 m, weer naar 500 m, even een korte afdaling naar 480 m en weer naar 500 m, dan ga ik naar Estella op 425 m, en weer omhoog naar 600 m, even naar 575 m en omhoog naar 600 m, en tenslotte een afdaling naar Los Arcos op 445 m. Dat wordt dus weer behoorlijk zweten!
De start in Puenta is een steile kiezel-afdaling vanaf de albergue naar de grote weg, en dan begint binnen de eerste kilometer meteen een klim. Nou, ik zal jullie de details besparen, maar het is heavy! Ik fiets niet alle beklimmingen, want de steilere kosten me te veel moeite, en dan wordt er gelopen met de fiets aan de hand. Die beschrijving is eigenlijk niet goed, want het is natuurlijk meer de fiets naar boven duwen.
De temperatuur is ’s ochtends best wel fijn, want het is zo vroeg nog goed koel (16°), maar na een half uur merk je toch al duidelijk het verschil (20°). Op het eind van de ochtend is het tegen de 30°, en ’s middags om 3 uur is het minimaal 35°.
Wanneer je maar vroeg genoeg vertrekt, kun je dus best wat kilometers maken zonder je rot te zweten, maar dat gaat niet op voor klimwerk! Al meteen bij de eerste beklimming vandaag breekt me het zweet uit, en dat houdt verder niet meer op. Onderweg kom ik niet veel dorpjes tegen, maar ik fiets wel langs veel kortgestoppelde graanvelden, waar duidelijk al een tijd geleden is geoogst. Geen lang wuivend graan dus, maar blakerende kale grond.
In Estella kom ik even tot rust. Estella is best wel een groot stadje, en is bekend als Carlisten-centrum. Het Carlisme is een beweging die zich vlak na Franco’s dood met de troonopvolging heeft willen bemoeien, maar geen voet aan de grond heeft gekregen. Vlak voor ik de klim begin bij het verlaten van het stadje, stop ik bij een klein barretje, dat al open is, en daar geniet ik van de lekkere cafe con lecche. Wanneer ik aan de toog ga betalen, zie ik dat ze ook huisgemaakte tortilla verkopen, een product van de moeder des huizes, een dikke schommel van een vrouw. Heerlijk, gewoon, je eet je vingers er bij op!
Verder dan, klimmen naar het klooster van Irache, waar het op het gras in de schaduw heerlijk koel is, en waar een Japans stelletje het kennelijk heeft over de twee kranen in de bodega, die vóór het klooster is gebouwd, en waar nu in het zicht van een webcam (heel de wereld kan je daar dus zien via het internet; zoek maar eens bij Irache) een tweetal kranen uit de muur komen. De rechter geeft
water, en uit de linker komt wijn (uit die bodega). Het spul is inderdaad wel wijn, maar voor mij absoluut niet te genieten. Ik laat wat in mijn handpalm lopen om te proeven, maar dat is zelfs al te veel. Ik spoel mijn hand maar gauw af met de rechterkraan. Na Irache is het nog dik 15 kilometer naar Los Arcos, en die kom ik ook door, maar wel met de nodige moeite.
In Los Arcos is het om half één een weerzien met een bekende albergue, want ik heb drie jaar geleden ook hier overnacht. Lees mijn verslag van toen er maar op na. Ik neem weer de ruime dormitorio in plaats van de benauwde kleine kamertjes. Tijdens het eten (na het kiezen van een bed, het inruimen van je spullen, douchen en was doen) krijg ik contact met een oude wandelaar, een Belg; de jeugd zoekt elkaar op, en de ouderen ook. Hij blijkt oorspronkelijk uit Wallonië te komen, maar nu in de buurt van Leuven te wonen, en dus redelijk Vlaams te kunnen spreken. Hij is zeer geïnteresseerd in geschiedenis en ik leer veel over het koninkrijk Navarra, dat we morgen in Logroño zullen verlaten. Dan komen we in de Rioja-streek, dat straks dan weer wordt opgevolgd door de provincie Castilië en Leon. Ik krijg een bovenbuurman, die heel zijn bagage op een steekkarretje heeft geladen, en zo de camino loopt; een beetje een apart type, ook een beetje loco (knetter), hoor.
De hospitalero’s zijn ditmaal Belgen, uit Genk en uit Brugge. Sympathieke mensen, waar best een praatje mee te maken is. Op een gegeven ogenblik loop ik langs hen heen naar binnen om daar een blikje ijskoud bier uit de automaat te trekken, wanneer de mensen, die op dat ogenblik bij hen zitten om ingecheckt te worden, op mij roepen. Het zijn, alweer, Angela en Jacques! We hebben dus kennelijk nagenoeg hetzelfde tempo van fietsen, en hetzelfde idee van dagelijks af te leggen afstand. We kletsen weer bij, en het is gezellig. Zij bouwen hun tent op een grasveldje achter de albergue; eigenlijk is de albergue zelf completo, maar de tent kan er wel bij. ’s Avonds om een uur of zeven komen er plotseling twee nonnen de albergue in, in een wit habijt, en met een rugzak op de rug; ze kijken niet naar het bord “completo”, maar lopen gewoon naar binnen, alsof er voor hen altijd plaats moet zijn. Enkele minuten later komen ze weer naar buiten, nogal nors kijkend, en ze lopen naar het stadscentrum, waar nog meer albergues zijn.
Ik werk snel mijn verslagen bij, want daarin heb ik wat achterstand opgelopen door de leuke avonden met Angela en Jacques, en dan gaan we gedrieën nog even naar het stadscentrum om een glas wijn te drinken.
Een welbestede dag!
Pelgrim Wim.
Van: Puente la Reina.
Naar: Los Arcos.
Afstand: naar schatting (volgens het routeboekje) 39 km.
Totaal: 466,24 km, waarvan 436,24 km per fiets.
Verslag: Vandaag wordt het weer een dag van veel klimmen. Ik bekijk het routeboekje, en zie dat ik van Puente la Reina op 350 m naar 500 m moet, dan een afdaling naar 380 m, weer naar 500 m, even een korte afdaling naar 480 m en weer naar 500 m, dan ga ik naar Estella op 425 m, en weer omhoog naar 600 m, even naar 575 m en omhoog naar 600 m, en tenslotte een afdaling naar Los Arcos op 445 m. Dat wordt dus weer behoorlijk zweten!
De start in Puenta is een steile kiezel-afdaling vanaf de albergue naar de grote weg, en dan begint binnen de eerste kilometer meteen een klim. Nou, ik zal jullie de details besparen, maar het is heavy! Ik fiets niet alle beklimmingen, want de steilere kosten me te veel moeite, en dan wordt er gelopen met de fiets aan de hand. Die beschrijving is eigenlijk niet goed, want het is natuurlijk meer de fiets naar boven duwen.
De temperatuur is ’s ochtends best wel fijn, want het is zo vroeg nog goed koel (16°), maar na een half uur merk je toch al duidelijk het verschil (20°). Op het eind van de ochtend is het tegen de 30°, en ’s middags om 3 uur is het minimaal 35°.
Wanneer je maar vroeg genoeg vertrekt, kun je dus best wat kilometers maken zonder je rot te zweten, maar dat gaat niet op voor klimwerk! Al meteen bij de eerste beklimming vandaag breekt me het zweet uit, en dat houdt verder niet meer op. Onderweg kom ik niet veel dorpjes tegen, maar ik fiets wel langs veel kortgestoppelde graanvelden, waar duidelijk al een tijd geleden is geoogst. Geen lang wuivend graan dus, maar blakerende kale grond.
In Estella kom ik even tot rust. Estella is best wel een groot stadje, en is bekend als Carlisten-centrum. Het Carlisme is een beweging die zich vlak na Franco’s dood met de troonopvolging heeft willen bemoeien, maar geen voet aan de grond heeft gekregen. Vlak voor ik de klim begin bij het verlaten van het stadje, stop ik bij een klein barretje, dat al open is, en daar geniet ik van de lekkere cafe con lecche. Wanneer ik aan de toog ga betalen, zie ik dat ze ook huisgemaakte tortilla verkopen, een product van de moeder des huizes, een dikke schommel van een vrouw. Heerlijk, gewoon, je eet je vingers er bij op!
Verder dan, klimmen naar het klooster van Irache, waar het op het gras in de schaduw heerlijk koel is, en waar een Japans stelletje het kennelijk heeft over de twee kranen in de bodega, die vóór het klooster is gebouwd, en waar nu in het zicht van een webcam (heel de wereld kan je daar dus zien via het internet; zoek maar eens bij Irache) een tweetal kranen uit de muur komen. De rechter geeft
water, en uit de linker komt wijn (uit die bodega). Het spul is inderdaad wel wijn, maar voor mij absoluut niet te genieten. Ik laat wat in mijn handpalm lopen om te proeven, maar dat is zelfs al te veel. Ik spoel mijn hand maar gauw af met de rechterkraan. Na Irache is het nog dik 15 kilometer naar Los Arcos, en die kom ik ook door, maar wel met de nodige moeite.
In Los Arcos is het om half één een weerzien met een bekende albergue, want ik heb drie jaar geleden ook hier overnacht. Lees mijn verslag van toen er maar op na. Ik neem weer de ruime dormitorio in plaats van de benauwde kleine kamertjes. Tijdens het eten (na het kiezen van een bed, het inruimen van je spullen, douchen en was doen) krijg ik contact met een oude wandelaar, een Belg; de jeugd zoekt elkaar op, en de ouderen ook. Hij blijkt oorspronkelijk uit Wallonië te komen, maar nu in de buurt van Leuven te wonen, en dus redelijk Vlaams te kunnen spreken. Hij is zeer geïnteresseerd in geschiedenis en ik leer veel over het koninkrijk Navarra, dat we morgen in Logroño zullen verlaten. Dan komen we in de Rioja-streek, dat straks dan weer wordt opgevolgd door de provincie Castilië en Leon. Ik krijg een bovenbuurman, die heel zijn bagage op een steekkarretje heeft geladen, en zo de camino loopt; een beetje een apart type, ook een beetje loco (knetter), hoor.
De hospitalero’s zijn ditmaal Belgen, uit Genk en uit Brugge. Sympathieke mensen, waar best een praatje mee te maken is. Op een gegeven ogenblik loop ik langs hen heen naar binnen om daar een blikje ijskoud bier uit de automaat te trekken, wanneer de mensen, die op dat ogenblik bij hen zitten om ingecheckt te worden, op mij roepen. Het zijn, alweer, Angela en Jacques! We hebben dus kennelijk nagenoeg hetzelfde tempo van fietsen, en hetzelfde idee van dagelijks af te leggen afstand. We kletsen weer bij, en het is gezellig. Zij bouwen hun tent op een grasveldje achter de albergue; eigenlijk is de albergue zelf completo, maar de tent kan er wel bij. ’s Avonds om een uur of zeven komen er plotseling twee nonnen de albergue in, in een wit habijt, en met een rugzak op de rug; ze kijken niet naar het bord “completo”, maar lopen gewoon naar binnen, alsof er voor hen altijd plaats moet zijn. Enkele minuten later komen ze weer naar buiten, nogal nors kijkend, en ze lopen naar het stadscentrum, waar nog meer albergues zijn.
Ik werk snel mijn verslagen bij, want daarin heb ik wat achterstand opgelopen door de leuke avonden met Angela en Jacques, en dan gaan we gedrieën nog even naar het stadscentrum om een glas wijn te drinken.
Een welbestede dag!
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
