11 ETAPPE 8: Langs de stieren.

Dag 11: zaterdag 11 juli 2015.

Van: Arre.
Naar: Puente la Reina.

Afstand: naar schatting (volgens het routeboekje) 41,5 km.
Totaal: 427,24 km, waarvan 397,24 km per fiets.

Verslag: Vanwege de hitte ben ik ook vandaag weer vroeg weg, want ik wil rond het middaguur in Puente la Reina zijn. Eerst naar Burlada op 430 m, en dan naar Pamplona, dat een stuk hoger ligt dan Arre, op 490 m. In Pamplona is iedereen knettergek deze week, want er wordt hier iedere ochtend de encierra gehouden, dat is een Bulls Race. Boven in de stad worden iedere ochtend om 8 uur 6 stieren losgelaten, die dan door een afgezet parcours naar de arena beneden in de stad worden gedreven door een menigte gek geworden Pamplonezen en buitenvolk, allemaal gekleed in witte kleren met een vuurrode puntzakdoek en dito afhangende ceintuur. Ieder jaar worden er de nodige “moedige” mensen encoronado oftewel op de horens genomen. Wanneer ik vlak na achten de stad binnenrijd hoor ik al de eerste ambulance-sirene loeien. Ik blijf op de grote doorgaande weg midden door de stad heen vanuit het noordoosten naar het zuidwesten, maar al na een kilometer of zo komt me de grote menigte van rechts tegemoet om die weg over te steken. De encierro is dus net voorbij. Een menigte, dat wil je niet geloven! Alsof er vier carnavalsoptochten tegelijk zijn afgelopen! En allemaal in die witte kleren met rode zakdoek en gordel. Ik worstel me er doorheen, en kom gelukkig na een kilometer of 5 in het voorstadje Cizur Menor aan, waar het wat rustiger wordt.

Op de weg naar Puente la Reina komt me een oudere Spanjaard tegemoet fietsen, die de weg oversteekt naar mij toe en mij begint te vertellen dat ik niet op de goede weg zit, want deze weg hoort niet bij de authentieke camino. Dat weet ik want dat staat zo ook uitdrukkelijk in het routeboekje. Het punt is namelijk dat de authentieke camino vanuit Pamplona een wandelaarsroute is, en dus voor ons fietsers niet zo geschikt. Maar, aldus het Spaanse manneke, wanneer ik over een eindje deze weg verlaat naar Astrain, kom ik via de Alto del Perdon toch op de authentieke route die dan van daar af wel te fietsen is. Ik bekijk die route in mijn routeboekje, en die lijkt een stuk korter; alleen moet ik dan wel iets meer klimmen. Oké, lijkt me wel iets, en ik ga links af naar Astrain in plaats van rechtdoor naar Paternain. In Astrain is het tijd voor koffie, en ik stop bij een bar, waar ook een fiets staat. Het blijkt een Italiaan te zijn, Fabio Ferrari, uit Borghera aan de Bloemenriviera. Hij is ook op weg naar Santiago, en we praten heel geanimeerd onder het drinken van de cafe con lecche. Daarna gaan we gezamenlijk op weg naar de Alto del Perdon, en dat is me toch een klim! Hij is 1037 m hoog, en dat voel ik dan ook. Maar het is de moeite waard.

We dalen met zijn tweeën af naar Puenta la Reina op 350 m, waar we hartelijk afscheid nemen, want hij wil meer kilometers maken dan ik. Het is nu rond het middaguur, en dan stop ik. Na twaalven wordt het me te heet. Het is hier iedere dag minimaal 35°, en daar heb ik toch behoorlijk last van. Bij de eerste albergue, waar ik de vorige keer heb overnacht, staat een file van zo’n 30 personen te

wachten, allemaal jong volk, en dat trekt mij helemaal niet. Ik besluit om de andere albergue te nemen, aan de andere kant van de stad, op een heuvel. Het is een enorm steile klim naar die albergue, maar eenmaal boven aangekomen blijkt het een moderne herberg te zijn, lekker koel, met goede voorzieningen. Ik kies weer lekker een beneden-bed uit, ga douchen, was doen, eten en siesta houden.

Na de siesta weer het stadje in, nu met een onbepakte fiets, naar de supermercado, want het is vandaag zaterdag, en morgen weet je maar nooit of je een geopende supermercado of tienda tegenkomt. Meteen ook geld gepind; ook wat dat betreft weet je het maar nooit, want het platteland kent hier bijzonder weinig voorzieningen.

Puenta la Reina is vernoemd naar de oude brug (inmiddels bestaat er ook een moderne brug iets verderop), die zo’n 900 jaar geleden over de Rio Arga heen werd gebouwd in opdracht van de echtgenote van Koning Sancho de Sterke, om de vele pelgrims een natte overtocht te besparen.

En weer terug in de albergue ga ik mijn avondeten verzorgen in de ruime kantine, waar de tv aanstaat, en ik de aankomst van de Tour op de Mur de Bretagne zie. Toch wel leuk na al die tijd van niets weten. En tijdens het tv kijken, komt er een tweetal binnen…. Jawel, Angela en Jacques, die vanochtend Pamplona zijn binnengereden, daar koffie hebben gedronken tussen de duizenden rood-wit geklede mafkezen, en er nog een optocht van reuzenpoppen hebben gezien. Ze laten mij de foto’s zien: leuk hoor, maar mij toch te druk. Ik ben blij met de beslissingen die ik vandaag heb genomen. Jacques en ik drinken weer gezamenlijk een glas wijn – Angela warme chocomel! – en zij gaan hun tent buiten opzetten. Weer een heel goed bestede dag, en ik kom langzaam maar zeker steeds dichter bij Santiago.

Pelgrim Wim.