22 ETAPPE 18: De verbinding is weg.

Dag 22: woensdag 22 juli 2015.

Van: Leon.
Naar: Astorga.

Afstand: waarschijnlijk (volgens het routeboekje) 59 km.
Totaal: 887,24 km, waarvan 857,24 km per fiets.

Verslag: Na een goede nachtrust vertrek ik om 7.45 uit Leon. Ik heb vanochtend van de man aan de receptiebalie gehoord, dat de brand waar ik gisteren over schreef, al vier dagen geleden is ontstaan, en dat hij woedt in een chemische fabriek in een dorpje in de buurt. Ik ga er daarstraks vlak langs moeten. Ik zie op zo’n display bij een apotheek, dat het al 23° is. Ik moet fietsend een hoge boogbrug over de plaatselijke rivier over, en in de aanloop bekruipt me de angst. Het is een smalle fietsbrug met een lage leuning, en ik toren daar boven op mijn fiets hoog boven uit. Het zit me niet lekker, en ik loop de rest van het bruggetje met de fiets aan de hand verder. De brug ligt zo’n meter of 10 boven de rivier en ik heb geen zin om door een of andere manoeuvre over die reling heen het water daar beneden in te kieperen.
Wanneer je door het Noord-Spaanse platteland fietst, kom je allerlei beesten tegen; ik heb daar al eens iets over geschreven. Nu zie ik een grote groene hagedis bij mijn komst haastig wegschieten onder een grote struik. Een tijdje daarna zie ik bij een beklimming, waarbij ik langzaam omhoog ga, twee haasjes eerst mijn komst afwachten, en dan toch maar wegrennen. Ook ben ik nu vlakbij de grote zwarte rookpluim, die al 4 dagen aan de horizon te zien is. Vandaag is de 5e dag, en het brandt of smeult daar nog steeds.
Ik heb op de meseta niet hoeven te klimmen, maar vandaag voel ik mijn dijen weer. Het gaat op en neer, en dit is dan de tussenstrook tussen de meseta en de Montes de Leon, waar ik morgen mee te maken krijg. Ik zie dat mijn kompas nu definitief de geest heeft gegeven; het is een half bolletje, dat in een of andere vloeistof was gezet, maar door de grote hitte is die vloeistof nu nagenoeg verdwenen. Het bolletje werkt nog wel min of meer, maar dat gaat erg moeizaam, en soms zie je dat de aanduiding niet klopt. Ineens zie ik in de verte tussen struiken een ooievaar staan, die mij nauwlettend in de gaten houdt; wanneer ik te dichtbij kom, zie ik hem wegvliegen, en verderop weer neerdalen. Beide keren zet ik het beest op de foto. Ik hoop dat ze gelukt zijn. En even later komt er aan de zijkant van de weg een sloot of irrigatiekanaaltje, en wanneer ik aan kom fietsen, springen er vóór mij uit telkens kikkers met een grote boog dat water in. Nu snap ik ook, waarom die ooievaar zich hier vertoont!
In Hospital de Orbigo fiets ik over de kasseitjes van de lange, middeleeuwse brug naar het dorp toe, en daar neem ik mijn koffiepauze. Dan is het nog 15 km tot Astorga, en dat gaat heel gemakkelijk. Wanneer ik Astorga met de fiets aan de hand binnenloop – het is een ontzettend steil klimmetje om de stad in te komen – word ik bij de kerk opgewacht door een aantal jongelui die de binnenkomende pelgrims meteen water aanbieden, en een eigen stempel zetten in je credencial. Ik zoek mijn oude albergue op, omdat die de vorige keer heel goed is bevallen. Ik kan er meteen terecht, dus weer douchen, was laten doen en eten. Dan ga ik op mijn bed mijn spullen uitpakken, en met name wil ik mijn mobieltje bij de hand hebben, wanneer Sietske mij gaat bellen; het is woensdag, en ik verwacht een telefoontje van haar. Maar ik vind dat ding niet tussen de spullen in mijn stuurtas, waar ik het tijdens de reis steeds in bewaar. Ik kiep heel de tas om op mijn bed, maar niets! Een Belgisch echtpaar, dat op bedden tegenover mij ligt, Bart Vermeulen en Annemie Liekens uit Wesemael, helpen mij door mijn nummer te draaien, maar ik hoor nergens een signaal overgaan. Het mobieltje moet dan gisteren uit de broekzak van de korte broek zijn gevallen. Die broekzakken zijn niet diep, dus dat moet de reden van de vermissing zijn. Ik baal hier ontzettend van, ook omdat ik er in Burgos met veel moeite nog € 40,-- op heb kunnen zetten. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, en ik moet er maar het beste van zien te maken.
Ik zie op tegen de klim morgen naar het Cruz de Fer op 1500 m hoogte, en ik praat er over met de hospitalero, die mij heeft ingecheckt. Hij heeft zijn zus bij zich zitten, en die zegt dat ze een kennis heeft met een camion, die misschien mij naar de top zou kunnen brengen. Ze gaat proberen om hem te bereiken, en komt vanavond om 22 uur terug om mij het resultaat te vertellen. De dienst van haar broer zit er namelijk om 14 uur op, en begint weer om 22 uur. Oké, dan wacht ik daar maar op. Inmiddels hoor ik dat Belgische Annemie haar knie vandaag heeft geblesseerd, en ook wel geïnteresseerd is om op die manier boven bij de Cruz de Fer te komen.

De hospitalera, die om 14 uur de dienst overneemt tot 22 uur, hoort van dit alles, en zegt, dat zij of haar man dat ook wel hadden kunnen doen; ze hebben een Mercedesbusje, en daar kunnen makkelijk de twee fietsen in. Maar ik moet nu eerst wachten tot 22 uur, want dan weet ik pas of de eerste mogelijkheid ook daadwerkelijk doorgaat. ’s Avonds hoor ik dat dat niet kan, en spreek ik meteen af met de dan vertrekkende hospitalera, dat ik de volgende ochtend om 10 uur op haar zal staan te wachten in Santa Catalina, dat is 10 kilometer na Astorga. Dat is nu geregeld!

In de loop van de avond heeft de hospitalera mij ook nog geholpen door naar Sietske te bellen, maar zij neemt niet op. Wanneer ik later op de binnenplaats zit, komt ze mij ineens halen, omdat Sietske naar haar nummer heeft teruggebeld. Ik vertel Sietske wat er met mijn mobieltje is gebeurd, zodat ze niet in angst zit wanneer ze mij niet te pakken krijgt. Zo jullie zijn weer helemaal op de hoogte van wat er vandaag is gebeurd. Tot morgen, wanneer ik hopelijk heel comfortabel naar het Cruz de Fer ga. Buenas noches!

Pelgrim Wim.