03 ETAPPE 2: Onze Lieve Heer heeft vandaag vergete
Blijf op de hoogte en volg Wim
03 Juli 2015 | Frankrijk, Lesperon
Dag 3: vrijdag 3 juli 2015.
Van: Labouheyre.
Naar: Lesperon.
Afstand: 54,66 km.
Totaal: 168,61 km.
Verslag: Een memorabele dag, hoor! God, God, God, wat een hitte! Wij zijn dat helemaal niet gewend, en de Fransen trouwens ook niet. Wanneer je de krantenkoppen hier ziet, gaan die alleen maar over de “forte chaleur”. De hitte was ook voorspeld, maar dat het zo verschrikkelijk zou worden, had ik niet verwacht.
Wanneer ik dit verslag schrijf, is het al zaterdag 4 juli, en hoe dat komt, ontdek je hierna wel. Dit verslag gaat over gisteren, vrijdag 3 juli. Vóór ik gisterochtend vertrok, wilde ik eerst nog even zonnebrandmelk kopen, want het zou immers heet worden. De pharmacie ging echter pas om 9 uur open, zodat ik met mijn vertrek moest wachten tot na negenen. Oké, spul kopen, en armen en benen insmeren (dat heb ik in de loop van de dag enkele malen moeten herhalen), en dan op weg naar het volgende dorp. Maar in de (toen al) gloeiende hitte kom je maar langzaam vooruit. De hitte werkt werkelijk verlammend. Ik kan mij nu pas echt voorstellen waarom de Europese voetbalbonden straks niet in Qatar om het wereldkampioenschap willen spelen. Je ziet her en der het asfalt glimmen omdat het vloeibaar wordt.
Eindelijk in het volgende dorpje (Escource, 12 km verder) aangekomen nam ik meteen een ruime rustpauze bij een bar-tabac, en daarna weer op de fiets naar Onesse, het tweede dorpje. Maar na heel wat kilometers bekroop me het gevoel dat er iets niet klopte. Ik had een bepaalde kruising toch al lang gehad moeten hebben, en die kwam er maar niet. Eindelijk zag ik ergens een richtingaanwijzer met wegnummer er op, en toen kwam de ontdekking, dat ik op een totaal verkeerde weg fietste! Deze weg ging naar Mimizan, en ik moest naar Onesse! Wat te doen? Het enig mogelijke: terug naar Escource, want er was geen tussenweggetje naar de goede weg. Ik had er vanaf Escource gerekend 9 kilometer op zitten, dus 18 kilometer voor niks gefietst! En (eindelijk) terug in Escource ontdekte ik de oorzaak van het malheur: ze hadden bij de uitgang van het dorp (op een splitsing) net het wegdek vernieuwd, maar niet alleen het wegdek, kennelijk ook de wegliggingen op die splitsing; daarbij stonden de wegwijzers in de weg, en die hadden ze uit de grond gehaald, en zolang achter een keetje weggezet. Bij mijn terugkeer zag ik ze (nu) vóór mij tegen het keetje staan! Op zo’n moment vervloek je die wegwerkers, hoor! Enfin, maar weer terug naar de bar-tabac, weer op adem komen, en je lichaam op temperatuur laten geraken. En dan met frisse moed (nou ja) nu op het verse asfalt linksaf naar Onesse in plaats van rechtdoor naar Mimizan. Maar intussen ben je wel ruim 2 uur achterop geraakt, en dat in een temperatuur (heb ik vandaag gehoord) van 42°!
Mijn strategie van de eerste dag om iedere 10 kilometer een rustpauze te nemen, moest ik gisteren al heel snel aanpassen, en de rustpauzes kwamen al snel om de 5 kilometer, en vervolgens om de 2 tot 3 kilometer. Het was echt niet om te harden! En omdat ik deze camino ben ingegaan (de vorige
trouwens ook, hoor) met de lijfspreuk “luister naar je lijf” houdt dat in, dat je op die manier niet echt opschiet.
Ik heb drie jaar geleden na een regenstop in Lesperon, waar ik geen refuge kon vinden, moeten doorfietsen naar Taller, dus ik stelde mij gisteren al fietsend in op het weer opnieuw moeten bereiken van Taller.
Na talloze rustpauzes in de schaduw van een boom langs de kant van de weg (een politieauto stopte zelfs bij mij om te vragen of ik mij wel goed voelde; jawel hoor, maar echt goed is natuurlijk anders) kwam ik eindelijk in Lesperon, en wat blijkt: ze hebben er nu wél een overnachtingsmogelijkheid voor pelgrims, die 3 jaar geleden is gerealiseerd, dus heel modern en nieuw uitziend: een Halte pour des Pèlerins de St. Jacques. In de bar-tabac, waar ik zat bij te komen, zag de eigenaar de schelp op mijn fietstas, en toen ik vroeg naar une chambre pour la nuit, verwees hij mij onmiddellijk naar het vakwerkhuisje aan de overkant van de weg, voor € 6,-- per nacht. Man, man, wat voelde ik mij gelukkig! Het was 4 uur ’s middags, dus ik zou misschien met pijn en moeite nog wel in Taller zijn geraakt, maar dan echt ook met pijn en moeite! Mijn zitvlak brandde in die gloeiende hitte, en dan fiets je maar heel moeizaam. Ik had in Nederland voldoende getraind om zadelpijn aan te kunnen, maar die bijna dagelijkse trainingen hebben nooit bij 42° plaatsgevonden.
Ik kreeg de sleutel van het huisje, heb alles naar binnen gesleept, en ben op bed gevallen. Later heb ik pas gedoucht, en mijn spullen van de fiets geladen. Het is hier superdeluxe! Beneden een heel net huiskamertje met echte kookmogelijkheid, verder ook nog een micro-ondes (ja, ik heb onthouden, dat het in Nederland een magnetron heet, maar ik ben dan ook maar nèt in Frankrijk aangekomen), en een badkamertje met douche, en op de bovenverdieping een viertal bedden. Ik was gisteren (en ben ook vandaag nog) de enige bewoner, dus ik kon kiezen. Na het douchen bleek mij (er zijn twee spiegels tegenover elkaar) dat ik op mijn linkerbil een flinke open wond heb opgelopen, waardoor ik nu niet meer op de fiets kan zitten, en überhaupt op welke stoel dan ook. Ik heb die wond meteen verzorgd met de wonderzalf van thuis (uierzalf van de Boerenbond, op mijn kont!), en dan maar hopen dat het snel geneest.
Na de rustpauze terug naar de bar-tabac, waar men mij naar de boulangerie/epicerie honderd meter verderop verwees voor de aanschaf van al mijn levensmiddelen. Een fles wijn, een blik cassoulet (voor de kenners: met confit de canard) en een viertal dessertjes moesten mij weer levensvatbaar maken, en dat gebeurde dan ook. Na het eten weer op bed met het raam open om het te laten doorwaaien, en wat hoorde ik? Een harmonie begon vlakbij te spelen, dus het bed uit en naar buiten op zoek naar de musici. Vlak naast de bar-tabac aan de overkant bleek een Foyer Rural (geweldige naam voor een simpel zaaltje) te liggen, waar op deze vrijdagavond een concert werd gegeven door de plaatselijke Harmonie, afgewisseld met een École de Musique. Nou, zo maak je nog eens wat mee onderweg.
Ik was al met al te vermoeid om er lang van te genieten, dus ik ben vroeg mijn bed ingedoken met in mijn achterhoofd: ik moet morgenvroeg maar een rustdag nemen, want etappe 2 was een gruwelijk helse etappe met 18 kilometer teveel, en ik moet dat oude lijf van mij toch echt ontzien, wil ik ongeschonden Santiago halen. Ik troost mij maar met de gedachte dat vermoedelijk dagen als deze met zo’n hoge temperatuur me niet heel de camino te wachten zullen staan.
Pelgrim Wim.
Van: Labouheyre.
Naar: Lesperon.
Afstand: 54,66 km.
Totaal: 168,61 km.
Verslag: Een memorabele dag, hoor! God, God, God, wat een hitte! Wij zijn dat helemaal niet gewend, en de Fransen trouwens ook niet. Wanneer je de krantenkoppen hier ziet, gaan die alleen maar over de “forte chaleur”. De hitte was ook voorspeld, maar dat het zo verschrikkelijk zou worden, had ik niet verwacht.
Wanneer ik dit verslag schrijf, is het al zaterdag 4 juli, en hoe dat komt, ontdek je hierna wel. Dit verslag gaat over gisteren, vrijdag 3 juli. Vóór ik gisterochtend vertrok, wilde ik eerst nog even zonnebrandmelk kopen, want het zou immers heet worden. De pharmacie ging echter pas om 9 uur open, zodat ik met mijn vertrek moest wachten tot na negenen. Oké, spul kopen, en armen en benen insmeren (dat heb ik in de loop van de dag enkele malen moeten herhalen), en dan op weg naar het volgende dorp. Maar in de (toen al) gloeiende hitte kom je maar langzaam vooruit. De hitte werkt werkelijk verlammend. Ik kan mij nu pas echt voorstellen waarom de Europese voetbalbonden straks niet in Qatar om het wereldkampioenschap willen spelen. Je ziet her en der het asfalt glimmen omdat het vloeibaar wordt.
Eindelijk in het volgende dorpje (Escource, 12 km verder) aangekomen nam ik meteen een ruime rustpauze bij een bar-tabac, en daarna weer op de fiets naar Onesse, het tweede dorpje. Maar na heel wat kilometers bekroop me het gevoel dat er iets niet klopte. Ik had een bepaalde kruising toch al lang gehad moeten hebben, en die kwam er maar niet. Eindelijk zag ik ergens een richtingaanwijzer met wegnummer er op, en toen kwam de ontdekking, dat ik op een totaal verkeerde weg fietste! Deze weg ging naar Mimizan, en ik moest naar Onesse! Wat te doen? Het enig mogelijke: terug naar Escource, want er was geen tussenweggetje naar de goede weg. Ik had er vanaf Escource gerekend 9 kilometer op zitten, dus 18 kilometer voor niks gefietst! En (eindelijk) terug in Escource ontdekte ik de oorzaak van het malheur: ze hadden bij de uitgang van het dorp (op een splitsing) net het wegdek vernieuwd, maar niet alleen het wegdek, kennelijk ook de wegliggingen op die splitsing; daarbij stonden de wegwijzers in de weg, en die hadden ze uit de grond gehaald, en zolang achter een keetje weggezet. Bij mijn terugkeer zag ik ze (nu) vóór mij tegen het keetje staan! Op zo’n moment vervloek je die wegwerkers, hoor! Enfin, maar weer terug naar de bar-tabac, weer op adem komen, en je lichaam op temperatuur laten geraken. En dan met frisse moed (nou ja) nu op het verse asfalt linksaf naar Onesse in plaats van rechtdoor naar Mimizan. Maar intussen ben je wel ruim 2 uur achterop geraakt, en dat in een temperatuur (heb ik vandaag gehoord) van 42°!
Mijn strategie van de eerste dag om iedere 10 kilometer een rustpauze te nemen, moest ik gisteren al heel snel aanpassen, en de rustpauzes kwamen al snel om de 5 kilometer, en vervolgens om de 2 tot 3 kilometer. Het was echt niet om te harden! En omdat ik deze camino ben ingegaan (de vorige
trouwens ook, hoor) met de lijfspreuk “luister naar je lijf” houdt dat in, dat je op die manier niet echt opschiet.
Ik heb drie jaar geleden na een regenstop in Lesperon, waar ik geen refuge kon vinden, moeten doorfietsen naar Taller, dus ik stelde mij gisteren al fietsend in op het weer opnieuw moeten bereiken van Taller.
Na talloze rustpauzes in de schaduw van een boom langs de kant van de weg (een politieauto stopte zelfs bij mij om te vragen of ik mij wel goed voelde; jawel hoor, maar echt goed is natuurlijk anders) kwam ik eindelijk in Lesperon, en wat blijkt: ze hebben er nu wél een overnachtingsmogelijkheid voor pelgrims, die 3 jaar geleden is gerealiseerd, dus heel modern en nieuw uitziend: een Halte pour des Pèlerins de St. Jacques. In de bar-tabac, waar ik zat bij te komen, zag de eigenaar de schelp op mijn fietstas, en toen ik vroeg naar une chambre pour la nuit, verwees hij mij onmiddellijk naar het vakwerkhuisje aan de overkant van de weg, voor € 6,-- per nacht. Man, man, wat voelde ik mij gelukkig! Het was 4 uur ’s middags, dus ik zou misschien met pijn en moeite nog wel in Taller zijn geraakt, maar dan echt ook met pijn en moeite! Mijn zitvlak brandde in die gloeiende hitte, en dan fiets je maar heel moeizaam. Ik had in Nederland voldoende getraind om zadelpijn aan te kunnen, maar die bijna dagelijkse trainingen hebben nooit bij 42° plaatsgevonden.
Ik kreeg de sleutel van het huisje, heb alles naar binnen gesleept, en ben op bed gevallen. Later heb ik pas gedoucht, en mijn spullen van de fiets geladen. Het is hier superdeluxe! Beneden een heel net huiskamertje met echte kookmogelijkheid, verder ook nog een micro-ondes (ja, ik heb onthouden, dat het in Nederland een magnetron heet, maar ik ben dan ook maar nèt in Frankrijk aangekomen), en een badkamertje met douche, en op de bovenverdieping een viertal bedden. Ik was gisteren (en ben ook vandaag nog) de enige bewoner, dus ik kon kiezen. Na het douchen bleek mij (er zijn twee spiegels tegenover elkaar) dat ik op mijn linkerbil een flinke open wond heb opgelopen, waardoor ik nu niet meer op de fiets kan zitten, en überhaupt op welke stoel dan ook. Ik heb die wond meteen verzorgd met de wonderzalf van thuis (uierzalf van de Boerenbond, op mijn kont!), en dan maar hopen dat het snel geneest.
Na de rustpauze terug naar de bar-tabac, waar men mij naar de boulangerie/epicerie honderd meter verderop verwees voor de aanschaf van al mijn levensmiddelen. Een fles wijn, een blik cassoulet (voor de kenners: met confit de canard) en een viertal dessertjes moesten mij weer levensvatbaar maken, en dat gebeurde dan ook. Na het eten weer op bed met het raam open om het te laten doorwaaien, en wat hoorde ik? Een harmonie begon vlakbij te spelen, dus het bed uit en naar buiten op zoek naar de musici. Vlak naast de bar-tabac aan de overkant bleek een Foyer Rural (geweldige naam voor een simpel zaaltje) te liggen, waar op deze vrijdagavond een concert werd gegeven door de plaatselijke Harmonie, afgewisseld met een École de Musique. Nou, zo maak je nog eens wat mee onderweg.
Ik was al met al te vermoeid om er lang van te genieten, dus ik ben vroeg mijn bed ingedoken met in mijn achterhoofd: ik moet morgenvroeg maar een rustdag nemen, want etappe 2 was een gruwelijk helse etappe met 18 kilometer teveel, en ik moet dat oude lijf van mij toch echt ontzien, wil ik ongeschonden Santiago halen. Ik troost mij maar met de gedachte dat vermoedelijk dagen als deze met zo’n hoge temperatuur me niet heel de camino te wachten zullen staan.
Pelgrim Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
